Αλήθεια, Ήττα, Θεός· Πόλεμος, Πολιτική, Επιστήμη
Όλοι οι όροι της φιλοσοφίας έχουν σχέση με την αύξηση της ισχύος
Εάν το εντονότερο, το κομβικό, το κεντρικό χαρακτηριστικό του δυτικού πολιτισμού, άλλως, της δυτικής Κυριαρχίας, είναι η επιθυμία της αύξησης της ισχύος, αυτό θα είναι και το εντονότερο χαρακτηριστικό, το βαθύ περιεχόμενο της δυτικής φιλοσοφίας, της φιλοσοφίας του δυτικού Κυρίου. Το χαρακτηριστικό αυτό εμποτίζει κάθε πεδίο, κάθε πρακτική, κάθε έκφραση της Κυριαρχίας. Όταν λέμε ότι ο Θεός είναι πανταχού παρών, θέλουμε να πούμε και το λέμε ότι η επιθυμία αυτή είναι πανταχού παρούσα.
Η επιθυμία του Κυρίου να πραγματοποιήσει την επιθυμία αύξησης της ισχύος, να επιτύχει την απόλυτη ισχύ, έχει δύο όρια. Το όριο της παντελούς απώλειας της ισχύος και το όριο της παντελούς αύξησης της ισχύος. Το πρώτο όριο εμφανίζεται με τη μορφή του Θανάτου, του Χάροντος, της απώλειας ήτοι της ζωής, του πλούτου, της φήμης· το δεύτερο όριο με τη μορφή του Θεού, της φαντασιακής ικανοποίησης της επιθυμίας υπερνίκησης του Θανάτου, της επίτευξης της σωματικής αθανασίας.
Μεταξύ αυτών των δύο ορίων υπάρχουν δύο τάσεις, δύο διαδικασίες – αυτές της αύξησης και της μείωσης της ισχύος. Τα αποτελέσματα αυτών των δύο διαδικασιών εμφανίζονται άλλοτε ως φθορά, απώλεια, ήττα, αιχμαλωσία κι άλλοτε ως νίκη, υπεροχή, θρίαμβος.
Η εμμένεια της επιθυμίας αύξησης της ισχύος είναι μια διαρκής παραπομπή στην Ήττα (ηκ-ja:διαδικασία [ja] της μείωσης [ηκ-] – πρβλ. ήσσων: λιγότερος, μικρότερος!), είναι μια αέναη υπενθύμιση της ‘Ηττας. Εάν ξεχάσουμε την Ήττα, τη μείωση της ισχύος, δεν θα επιθυμούμε την αύξησή της· με άλλα λόγια, εάν ξεχάσουμε, λησμονήσουμε τον Θάνατο, θα λησμονήσουμε και την επιθυμία της αθανασίας, θα λησμονήσουμε τον Θεό. Όσο ο Κύριος επιθυμεί, δεν λησμονεί. Αλήθεια για τον Κύριο σημαίνει: δεν λησμονώ την Ήττα, δεν λησμονώ τον Θεό, τη σωματική αθανασία, δεν λησμονώ τα όρια της μείωσης και της αύξησης της ισχύος. Αλήθεια < αληθής <α-ληθ-ής, πρβλ. λήθη, έλαθον: λησμόνησα, ξέχασα, μου διέφυγε, αστόχησα!
ΕΦ’ όσον η ισχύς σχετίζεται με τη μάχη, τη σύγκρουση και τον πόλεμο, η Αλήθεια δεν μπορεί παρά να προέρχεται από το πεδίο της μάχης. Δεν υπάρχει όμως ένα πεδίο μάχης, υπάρχουν τρία. Άρα, δεν υπάρχει μία Αλήθεια, άλλα τρεις. Αυτές οι τρεις Αλήθειες είναι η Αλήθεια του Πολέμου, της Πολιτικής και της Επιστήμης. Διότι, όπως είπαμε, όπου υπάρχει Ήττα, εκεί υπάρχει και Αλήθεια. Υπάρχουν τρεις Αλήθειες, γιατί τρεις είναι οι Ήττες.
Η Ήττα του Πολέμου είναι η Ήττα του Κυρίου από άλλον Κύριο.
Η Νίκη, η αύξηση της ισχύος, επιτυγχάνεται με δύο τρόπους: δεν θα πολεμώ εγώ ο ίδιος, άρα δεν θα πεθάνω – ο Ζεύς δεν πολεμά ποτέ στην Ιλιάδα, είναι 0 μόνος θεός που δεν πολεμά. Θα έχω όπλα ισχυρότερα από αυτά του αντιπάλου, όπως ο Ζεύς κατέχει τον κεραυνό – ή αποτελεσματικότερο τρόπο διεξαγωγής του πολέμου σε περίπτωση οπλικής ισορροπίας – η ρωμαϊκή λεγεώνα κατά της μακεδονικής φάλαγγας. Εάν γίνω αθάνατος, δεν θα ηττηθώ ποτέ.
Εάν πολεμούν οι Υποτελείς για μένα, δεν θα πεθάνω ποτέ, ακόμα κι αν ηττηθώ. Εάν πολεμούν οι Υποτελείς για μένα, τότε θα εξαρτώμαι από αυτούς – αυτή η εξάρτηση πρέπει να εξαλειφθεί. Η τελική Αλήθεια του Πολέμου: να γίνω αθάνατος, να μην χρειάζομαι τους Υποτελείς (Κυρίους ή Παραγωγούς) και να έχω όπλα ισχυρά που θα είναι αυτόματα, θα έχουν δηλαδή δική τους θέληση – αυτό σημαίνει η λέξη αυτόματος (αυτο-μα-τος, όπου μα-ρίζα του μέμαα: επιθυμώ, σκέφτομαι ).
Η Ήττα της Πολιτικής είναι η Ήττα του Κυρίου από τους Υποτελείς.
Φριχτή Ήττα! Αυτή είναι η φριχτή Αλήθειας της Πολιτικής. Η Νίκη, η εξαφάνιση κάθε ενδεχομένου νίκης των Υποτελών στον κοινωνικό πόλεμο που αναπόφευκτα εγκαθιδρύει η ίδια η Κυριαρχία ως κοινωνική σχέση, μπορεί να επιτευχθεί με δύο τρόπους: τον προληπτικό και τον κατασταλτικό, εξοντωτικό. Ο προληπτικός τρόπος ερείδεται πάνω στην διαρκή, καθημερινή λειτουργική καταστροφή των Υποτελών: εάν οι Υποτελείς δεν θα μπορούν να συνεργαστούν για να ανατρέψουν την Κυριαρχία, να εγκαθιδρύσουν δηλαδή μεταξύ τους συνεργασιακές σχέσεις και όχι κυριαρχικές, τότε η Νίκη έχει εξασφαλιστεί και το ενδεχόμενο της καταστροφής, εξάρθρωσης της κυριαρχικής σχέσης έχει εξοβελιστεί.
Εάν οι Υποτελείς καταστρέφονται λειτουργικά, συστηματικά και οργανωμένα ώστε να είναι και χρήσιμοι και υπάκουοι, τότε η Κυριαρχία θα είναι αθάνατη. Ο Πλάτων υποστήριξε ότι αυτό επιτυγχάνεται, εάν οι Υποτελείς υποβιβαστούν στην κατάσταση των εκτρεφομένων ζώων (Ανθρωποβοσκητική [Ανθρωπονομική]).
Εάν παρ΄όλα αυτά μπορέσουν και νικήσουν περιστασιακά και προσωρινά, τότε μόνο μία λύση υπάρχει για την αντιμετώπιση της φρικτής Ήττας, της φρικτής Αλήθειας: η εξόντωση των Υποτελών, η απηνής αντιμετώπιση των νικητών του κοινωνικού πολέμου.
ΕΚΤΟΣ από την Ήττα και την Αλήθεια του Πολέμου και της Πολιτικής, υπάρχει και η Ήττα και η Αλήθεια της Φύσεως.
Η ίδια η λέξη, φύσις, παραπέμπει στο μεγάλωμα, στην ανάπτυξη, η οποία εκλαμβάνεται ως διαδικασία αύξησης (της ισχύος). Να σημειώσουμε ότι σχεδόν όλοι οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι έγραψαν περί φύσιος -αυτός είναι ο τίτλος του κύριου συγγράμματός τους. Να σημειώσουμε επίσης ότι σχεδόν όλοι οι όροι της φιλοσοφίας έχουν σχέση με την αύξηση της ισχύος.
Ο Κύριος πεθαίνει ως βιολογικός οργανισμός, ως πολεμιστής, ως πολιτικός -ο Θάνατος παντού, η Ήττα παντού, Η Επιθυμία παντού, η Αλήθεια παντού- παντού και πάντοτε. Τον άλλον Κύριο μπορώ να τον νικήσω, τους Υποτελείς πάντα σχεδόν τους νικώ αλλά τη Φύση, τον Θάνατο ποτέ! Η Φύση λοιπόν είναι ο κύριος αντίπαλος – εάν νικήσω αυτόν, θα γίνω παντελώς ισχυρός, τόσο ισχυρός που πιο ισχυρός δεν γίνεται να γίνω και να είμαι! Θα γίνω Θεός.
ΚΑΤΑ τη διάρκεια του κοινωνικού πολέμου με τη Φύση, ο Κύριος ηττάται και νικά.
Οι νίκες σε αυτόν τον κοινωνικό πόλεμο ονομάζονται Επιστήμη. Εάν η Τεχνική έχει σχέση κυρίως με τον Πόλεμο (στις πολεμικές ποιμενικές κοινωνίες), η Επιστήμη έχει σχέση με την Φύση – κι επειδή η Επιστήμη είναι Πόλεμος, δεν μπορεί παρά να συνδεθεί με την Τεχνική – αυτή είναι η Τεχνοεπιστήμη. Μέχρι στιγμής δεν μπόρεσε ο Κύριος να επιφέρει την καθοριστικής, κομβικής σημασίας Νίκη – την κατατρόπωση του Θανάτου. Επίσης φριχτή Ήττα! Παραμένει ηττημένος και ηττάται καθημερινά στα πεδία των μαχών στα ερευνητικά εργαστήρια. Η Αλήθεια δεν είναι πεδίο μάχης, έστω, δεν είναι μόνο· η Αλήθεια παράγεται στο πεδίο της μάχης διότι εκεί στο πεδίο της μάχης παράγεται η Ήττα, η μείωση ή η εξάλειψη της ισχύος, εκεί παράγεται κατά συνέπεια η επιθυμία αύξησης της ισχύος.
ΕΑΝ τα πυρηνικά όπλα αποτρέπουν έναν γενικευμένο πόλεμο μεταξύ των Κυρίων και εάν έχουν εξασφαλίσει την οπλική και στρατιωτική υπεροχή του Κυρίου έναντι των Υποτελών, εάν η Ήττα του Πολέμου και της Πολιτικής δεν παράγουν τώρα πια (καπιταλισμός) επιθυμία και Αλήθεια, εάν η Ήττα και η Επιθυμία και η Αλήθεια παράγεται καθημερινά στα πεδία μαχών των ερευνητικών επιστημονικών εργαστηρίων, τότε το μέλλον δεν μπορεί παρά να εξαρτηθεί και από την έκβαση του κοινωνικού πολέμου σε αυτά τα πεδία των μαχών.
Ο Θεός και υπάρχει και δεν υπάρχει, και πέθανε και δεν πέθανε.
Ο Άνθρωπος, που σημαίνει Υποτελής – ο Κύριος και ο Θεός δεν είναι άνθρωπος, είναι φιλάνθρωπος, αγαπά τους Υποτελείς Του, και υπάρχει και δεν υπάρχει, και πέθανε και δεν πέθανε. Το Υποκείμενο, ο Άνθρωπος ο Υποτελής ως εκτρεφόμενο ζώο, ως ομιλούν εργαλείο, και υπάρχει και δεν υπάρχει, και πέθανε και δεν πέθανε. Ο Θεός, ο Άνθρωπος και το Υποκείμενο θα συνεχίσουν να πεθαίνουν: αυτό είναι το περιεχόμενο της παγκόσμιας πνευματικής, κοινωνικής επανάστασης, που διαρκεί όσο υπήρχε και θα διαρκεί όσο υπάρχει και θα υπάρχει Κυριαρχία.
Αυτή είναι η μεταβατικότητα της εποχής μας.
ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΌ ΑΡΘΡΟ
ΑπάντησηΔιαγραφή