Πώς αλλάζουμε το πλαίσιο μιας κατάστασης ώστε να λειτουργεί υπέρ μας - Παίρνω τη ζωή στα χέρια μου

Πολλές φορές η απάντηση, στάση ή αντίδραση που λαμβάνουμε είτε από τον άλλο άνθρωπο είτε από το περιβάλλον στο οποίο βρισκόμαστε ευρύτερα, είναι από μη επιθυμητή ως δυσάρεστη.

Ο αυτοματισμός μας πολλές φορές κρίνει, κατακρίνει ως και καταδικάζει αυτό που λαμβάνουμε. Από τον άλλο άνθρωπο ως την ευρύτερη εμπειρία ζωής μας. Αρκετές φορές εγείρεται και η πεποίθηση πως «δεν το άξιζα αυτό» ή «ήταν λάθος ο τρόπος όπου με αντιμετώπισαν». Ασφαλώς μπορεί να συμβαίνει και αυτό.

Όμως, για να μπορέσουμε να αναπλαισιώσουμε και να μετουσιώσουμε την όποια μη ευχάριστη ή δύσκολη εμπειρία από όποιον και ό,τι συμβαίνει, θα πρέπει να μετακινηθούμε σε κάποιες άλλες ερωτήσεις. Μερικές από αυτές μπορεί να είναι:

• Γιατί συνέβη αυτό;

• Έχω μερίδιο ευθύνης;

• Τι από όλα αυτά αναγνωρίζω πως υπάρχει και μέσα μου;

• Υπάρχει περίπτωση το έξω από εμένα, να έχει να μου δώσει μια πληροφορία για το εγώ κάνω με εμένα;

• Θα μπορούσα να είχα μιλήσει / σκεφτεί / πράξει διαφορετικά;

• Θα είχε άλλο αποτέλεσμα;

• Αναγνώρισα το «Πλαίσιο»; Το σεβάστηκα; Ή απαίτησα από το έξω μου, να προσαρμοστεί στο δικό μου «Πλαίσιο»;

Αν θέλουμε να θεωρούμαστε δυνατοί, το δυνατόν αντικειμενικοί αλλά και ωφέλιμοι, είναι σημαντικό να αναγνωρίζουμε το εκάστοτε Πλαίσιο. Περιμένουμε από τους άλλους να μας αποδεχθούν, να μας καταλάβουν, να μας κάνουν αυτό που θέλουμε. Όμως εμείς τελικά, τι κάνουμε;

Το πρώτο που πρέπει να μας απασχολήσει, είναι αν εμείς κάνουμε πρώτοι αυτά που ζητούμε, περιμένουμε ή απαιτούμε από τους άλλους, στον εαυτό μας. Το δεύτερο και επίσης απαραίτητο είναι να αναγνωρίσουμε και να σεβαστούμε (αν θέλουμε να μας αναγνωρίσουν και να μας σεβαστούν) το εκάστοτε Πλαίσιο.

• Είναι ο άλλος άνθρωπος στην κατάσταση να μας ακούσει;

• Είναι το περιβάλλον από το οποίο έχω προσδοκία έτοιμο να μου δώσει αυτό που περιμένω ή ζητώ;

• Είναι το περιβάλλον στο οποίο θέλω να εκφράσω ολόκληρη την αλήθεια μου, κατάλληλο για να την εκφράσω;

• Τι άτυποι «νόμοι» υπάρχουν μετά το όποιο κατώφλι του Πλαισίου στο οποίο εγώ επιλέγω να εισέρθω;

• Λειτουργώ συμβατά με το Πλαίσιο;

• Κι αν όχι, γιατί παραπονιέμαι ή στεναχωριέμαι και απαιτώ από το Πλαίσιο, στο οποίο εγώ εισέρχομαι, να προσαρμοστεί στο δικό μου;

• Τελικά, αν κι εφόσον δεν ταιριάζω στο όποιο Πλαίσιο, περιβάλλον, σχέση, γιατί παραμένω; Κι αν παραμένω για τους όποιος λόγους, γιατί δεν τιμώ την επιλογή μου (τον εαυτό μου); Αφού έχω αναγνωρίσει πως δεν μου κάνει, και δεν φεύγω, γιατί δεν προσαρμόζομαι και αντιθέτως προσπαθώ να το αλλάξω;

Βλέπουμε λοιπόν ότι ίσως μόνοι μας αρκετές φορές με τις επιλογές ή τις μη επιλογές μας (που κι αυτές επιλογές είναι), προκαλούμε οι ίδιοι πόνο στον εαυτό μας.

Ασφαλώς και το κάθε «έξω» από εμάς ενδεχομένως δεν είναι ιδανικό. Τουλάχιστον όχι έτσι όπως η περιορισμένη υποκειμενικότητά μας το αντιλαμβάνεται. Όμως, αν αναπλαισιώσουμε αυτή τη σκέψη, στο ότι όπως και να ‘χει, είναι το «συγχρονικά κατάλληλο για το συγκεκριμένο στάδιο της εξέλιξής μας», τότε έχουμε μόνο να κερδίσουμε.

Από ηρεμία, μέχρι ευρύτερη αντίληψη, κατανόηση, πιο ωφέλιμες συμπεριφορές, μέχρι ίσως και καλύτερες σχέσεις αλλά και ευρύτερα καλύτερα αποτελέσματα. Εξάλλου, αν δεν ήταν κατάλληλο για το τώρα μας, θα ήμασταν κάπου αλλού, αρκεί να το επιλέγαμε.