ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΣΟΦΟΚΛΗΣ - Ἀντιγόνη (929-943)

ΧΟ. ἔτι τῶν αὐτῶν ἀνέμων αὐταὶ

930 ψυχῆς ῥιπαὶ τήνδε γ᾽ ἔχουσιν.
ΚΡ. τοιγὰρ τούτων τοῖσιν ἄγουσιν
κλαύμαθ᾽ ὑπάρξει βραδυτῆτος ὕπερ.
ΑΝ. οἴμοι, θανάτου τοῦτ᾽ ἐγγυτάτω
τοὔπος ἀφῖκται.
935 ΚΡ. θαρσεῖν οὐδὲν παραμυθοῦμαι
μὴ οὐ τάδε ταύτῃ κατακυροῦσθαι.
ΑΝ. ὦ γῆς Θήβης ἄστυ πατρῷον
καὶ θεοὶ προγενεῖς,
ἄγομαι δὴ κοὐκέτι μέλλω.
940 λεύσσετε, Θήβης οἱ κοιρανίδαι,
τὴν βασιλειδᾶν μούνην λοιπήν,
οἷα πρὸς οἵων ἀνδρῶν πάσχω,
τὴν εὐσεβίαν σεβίσασα.

***

ΧΟΡ. Πάντ᾽ ακόμα το ίδιο φύσημα του ανέμου
930 την κρατά και δεν το λέει να την αφήσει.
ΚΡΕ. Μα γι᾽ αυτό θα κλάψουν που έτσι αργούνε
τούτοι εδώ, που έχω προστάξει να την πάνε.
ΑΝΤ. Αχ, αλίμονό μου, αυτός ο λόγος
την ολόστερνη την ώρα μου σημαίνει.
ΚΡΕ. Δε σου συνιστώ πολύ να ελπίζεις
πως αυτό που λες δε θ᾽ αληθέψει.
ΑΝΤ. Ω της Θήβας πατρική μου πόλη,
ω πανάρχαιοι θεοί της γενεάς μας,
πάει τέλειωσε, με παίρνουν·
940 βλέπετε, άρχοντες της Θήβας,
τη στερνή βασιλοπούλα σας,
τί παθαίνω κι από ποιούς,
γιατί φύλαξα το σέβας στους θεούς.