ΗΙΘΕΟΙ Ή ΘΗΣΕΥΣ
‹ΚΗΙΟΙΣ ΕΙΣ ΔΗΛΟΝ›
Κυανόπρῳρα μὲν ναῦς μενέκτυ[πον [στρ. α]
Θησέα δὶς ἑπτ[ά] τ᾽ ἀγλαοὺς ἄγουσα
κούρους Ἰαόνω[ν
Κρητικὸν τάμνε πέλαγος·
5 τηλαυγέϊ γὰρ [ἐν] φάρεϊ
βορήϊαι πίτνο[ν] αὖραι
κλυτᾶς ἕκατι π[ε]λεμαίγιδος Ἀθάν[ας·
κνίσεν τε Μίνωϊ κέαρ
ἱμεράμπυκος θεᾶς
10 Κύπριδος [ἁ]γνὰ δῶρα·
χεῖρα δ᾽ οὐ[κέτι] παρθενικᾶς
ἄτερθ᾽ ἐράτυεν, θίγεν
δὲ λευκᾶν παρηΐδων·
βόασέ τ᾽ Ἐρίβοια χαλκο-
15 θώρα[κα Π]ανδίονος
ἔκγ[ο]νον· ἴδεν δὲ Θησεύς,
μέλαν δ᾽ ὑπ᾽ ὀφρύων
δίνα[σ]εν ὄμμα, καρδίαν τέ οἱ
σχέτλιον ἄμυξεν ἄλγος,
20 εἶρέν τε· «Διὸς υἱὲ φερτάτου,
ὅσιον οὐκέτι τεᾶν
ἔσω κυβερνᾷς φρενῶν
θυμ[όν]· ἴσχε μεγάλαυχον ἥρως βίαν.
ὅ τι μ[ὲ]ν ἐκ θεῶν μοῖρα παγκρατὴς [αντ. α]
25 ἄμμι κατένευσε καὶ Δίκας ῥέπει τά-
λαντον, πεπρωμέν[α]ν
αἶσαν [ἐ]κπλήσομεν, ὅτ[α]ν
ἔλθῃ· [σ]ὺ δὲ βαρεῖαν κάτε-
χε μῆτιν. εἰ καί σε κεδνὰ
30 τέκεν λέχει Διὸς ὑπὸ κρόταφον Ἴδας
μιγεῖσα Φοίνικος ἐρα-
τώνυμος κόρα βροτῶν
φέρτατον, ἀλλὰ κἀμὲ
Πιτθ[έ]ος θυγάτηρ ἀφνεοῦ
35 πλαθεῖσα ποντίῳ τέκεν
Ποσειδᾶνι, χρύσεόν
τέ οἱ δόσαν ἰόπλοκοι κά-
λυμμα† Νηρηΐδες.
τῶ σε, πολέμαρχε Κνωσίων,
40 κέλομαι πολύστονον
ἐρύκεν ὕβριν· οὐ γὰρ ἂν θέλοι-
μ᾽ ἀμβρότοι᾽ ἐραννὸν Ἀο[ῦς
ἰδεῖν φάος, ἐπεί τιν᾽ ἠϊθέ[ων
σὺ δαμάσειας ἀέκον-
45 τα· πρόσθε χειρῶν βίαν
δε[ί]ξομεν· τὰ δ᾽ ἐπιόντα δα[ίμω]ν κρινεῖ.»
τόσ᾽ εἶπεν ἀρέταιχμος ἥρως· [επωδ. α]
τ]άφον δὲ ναυβάται
φ]ωτὸς ὑπεράφανον
50 θ]άρσος· Ἁλίου τε γαμβρῷ χόλωσεν ἦτορ,
ὕφαινέ τε ποταινίαν
μῆτιν, εἶπέν τε· «μεγαλοσθενὲς
Ζεῦ πάτερ, ἄκουσον· εἴ πέρ με νύμ[φα
Φοίνισσα λευκώλενος σοὶ τέκεν,
55 νῦν πρόπεμπ᾽ ἀπ᾽ οὐρανοῦ θοὰν
πυριέθειραν ἀστραπὰν
σᾶμ᾽ ἀρίγνωτον· εἰ
δὲ καὶ σὲ Τροιζηνία σεισίχθονι
φύτευσεν Αἴθρα Ποσει-
60 δᾶνι τόνδε χρύσεον
χειρὸς ἀγλαὸν
ἔνεγκε κόσμον ἐκ βαθείας ἁλός,
δικὼν θράσει σῶμα πατρὸς ἐς δόμους.
εἴσεαι δ᾽ αἴκ᾽ ἐμᾶς κλύῃ
65 Κρόνιος εὐχᾶς
ἀναξιβρέντας ὁ πάντω[ν με]δ[έω]ν.»
***
ΝΕΟΙ ΚΑΙ ΝΕΕΣ Ή Ο ΘΗΣΕΑΣΈσκιζε ένα γαλαζόπλωρο καράβι [στρ. α]
τα νερά του κρητικού πελάγου· μέσα,
ήρωας άσκιαχτος σε αγώνες, ο Θησέας,
και μαζί του αγόρια εφτά και εφτά κοπέλες·
όλοι απ᾽ τη φυλή των Ιώνων·
στο πανί, που λαμποκόπαε πέρα, εφύσα
ο βοριάς, για να χαρεί και η Αθηνά,
η θεά που του πολέμου ορίζει ασπίδα.
Μα του Μίνωα την καρδιά μια αψιά κεντιά
κέντησε, σταλτή απ᾽ την Κύπρη,
10 τη θεά με το μαγνάδι των ερώτων·
δε συγκράτησε το χέρι του, σε μια
τ᾽ άπλωσε από τις κοπέλες
και της άγγιξε τα ολόασπρα μάγουλά της·
τότες έμπηξε η Ερίβοια μια φωνή,
του Πανδίονα για ν᾽ ακούσει ο εγγονός
ο χαλκοθωρακισμένος· μόλις το ᾽δε
ο Θησέας, κάτω απ᾽ τα φρύδια σκοτεινές
άγριες παίξανε οι ματιές του· από τον πόνο
σπάραξε η καρδιά του και είπε:
20 «Γιε του υπέρτατου του Δία, στα στήθια μέσα
την καρδιά σου ευλαβικά δεν κυβερνάς·
την αγέρωχη συγκράτησε, ήρωα, βία.
Κείνο που ᾽ναι απ᾽ τους θεούς, αυτό που η Μοίρα, [αντ. α]
παντοδύναμη, έχει γράψει, και της Δίκης
όπου γέρνει η ζυγαριά, σα φτάσει η ώρα,
θα το κάμουμε ώς την άκρη, εσύ όμως πάλι
τη βαριά βουλή συγκράτα.
Αν του Φοίνικα η τρισάξια, η παινεμένη
30 θυγατέρα σ᾽ έχει κάμει εσένα, αφού
σε ψηλή πλαγιά της Ίδης είχε σμίξει
με το Δία, κι αν είσαι ασύγκριτος θνητός,
μα κι εμένα είναι γονιός μου
του πελάγου ο Ποσειδώνας, κι έχω μάνα
του Πιτθέα του πλούσιου κόρη, που χρυσό
οι μενεξεδομαλλούσες
θυγατέρες του Νηρέα τής δώσαν πέπλο.
Της Κνωσού πολέμαρχε, άκου με λοιπόν·
τόσο αυθαίρετος μην είσαι· αυτό μπορεί
40 συμφορές πολλές να φέρει· κάλιο το ᾽χω
της αθάνατης Αυγής πια να μη δω
το γλυκό το φως ποτέ, παρά ν᾽ αφήσω
ένα νέο απ᾽ τους δικούς μου
να προσβάλεις άθελά του· πριν, θα δείξω
των χεριών μου εγώ τη δύναμη· ο θεός
πια θα κρίνει τί θα γίνει παραπέρα.»
Είπε ο Θησέας, ο δεινός [επωδ. α]
κονταρομάχος, κι οι ναύτες ξαφνιάστηκαν
για το περήφανο που έδειχνε θάρρος.
50 Χόλιασε του Ήλιου ο γαμπρός, και μια σκέψη βαθιά και πρωτάκουστη
έβαλε αμέσως στο νου:
«Μεγαλοδύναμε Δία και πατέρα μας,
δέηση σου κάνω θερμή·
αν μ᾽ έχεις γιο σου στ᾽ αλήθεια απ᾽ του Φοίνικα
την κρουσταλλόκορφη κόρη,
στείλε ολοφάνερο αμέσως σημάδι
φλογομαλλούσα αστραπή· κι αν εσύ αληθινά,
που η Τροιζηνιώτισσα σ᾽ έκαμε η Αίθρα, Θησέα,
τον Ποσειδώνα έχεις κύρη σου
τον κοσμοσείστη, μπρος, ρίξου στη θάλασσα,
μες στο παλάτι του,
60 και το χρυσό δαχτυλίδι μου αυτό, που στολίζει το χέρι μου,
φέρ᾽ το απ᾽ τα βάθη ξανά.
Κι έτσι θα δεις
αν ο τρανός γιος του Κρόνου μ᾽ ακούει, σαν του κάνω μια δέηση,
που όλα τα ορίζει, κι αυτός κυβερνά τη βροντή.»
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου