Η ερωτική εξομολόγηση είναι η πιο απολαυστική παρεκτροπή

Εκτρέπομαι σημαίνει βγαίνω έξω, απομακρύνομαι απ΄ την κανονική, τη φυσική, την αρχική μου πορεία. Μεταφορικά σημαίνει ξεφεύγω απ΄ τα όριά μου, παρεκκλίνω. Πρόκειται για ένα ρήμα που όλοι, σχεδόν, το ΄χουμε συνδέσει με αρνητικές και ανεπιθύμητες μορφές συμπεριφορών. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι πρόκειται για μια λέξη με διφορούμενο νόημα, που γίνεται ξεκάθαρα αντιληπτό όταν μιλάμε για τον έρωτα.

Στο έργο του Πλάτωνα, «Συμπόσιο», ο έρωτας παρουσιάζεται ως μια πανίσχυρη δύναμη, ικανή να μεταμορφώσει τον άνθρωπο σε ήρωα. Ο ποιητής Αγάθωνας, περιγράφοντάς τον στο έργο αυτό, λέει «ο Έρωτας ούτε αδικεί ούτε αδικείται από θεό ή άνθρωπο και δεν υφίσταται βία, ούτε την ασκεί, γιατί ο καθένας με τη θέλησή του προσέρχεται σε αυτόν. Όσα συνομολογούν αμοιβαία οι εραστές, τα επικυρώνουν οι νόμοι».

Είναι πολλοί, όμως, αυτοί που διστάζουν να μιλήσουν για τον έρωτα ή να μιλήσουν στον έρωτα. Στο δικό τους έρωτα. Φοβούνται να εκτεθούν. Δε θέλουν να τσαλακώσουν τον άψογα σιδερωμένο εαυτό τους. Ελέγχουν κάθε τους λέξη και κάθε τους ενέργεια. Τρομάζουν στην ιδέα ότι εκφράζοντας τα όποια, τυχόν, συναισθήματά τους, υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες να κριθούν. Να χαρακτηριστούν είτε απελπισμένοι και φαντασμένοι είτε κακοί, είτε ακόμα και θύματα. Πιστεύουν ότι εάν δείξουν όσα αληθινά νιώθουν, οι άλλοι είτε θα τους εκμεταλλευτούν είτε θα τους θεωρήσουν δεδομένους κι έτσι θα χάσουν το παιχνίδι. Αντιμετωπίζουν τον έρωτα σαν ένα παιχνίδι. Έναν αγώνα, που στη λήξη του ένας μόνο μπορεί να ΄ναι ο νικητής. Και τη θέση αυτή τη θέλουν μόνο για τον εαυτό τους. Είναι αυτοί που δεν παρ-εκτρέπονται.

Άλλοι, πάλι, προβληματισμένοι με το υποκείμενο του πόθου τους, σιωπούν. Βυθίζονται στη θλίψη, τον παραλογισμό και την ένταση της σχέσης τους. Και συνεχώς επικρίνουν πολύ σκληρά τον άλλο. Μόνο, όμως, νοητικά. Γιατί μπροστά στον έρωτά τους ξέρουν καλά πώς να τηρούν αυτή την ψυχρή σιωπή. Δε μιλάνε. Εκρήγνυνται μόνοι τους τα βράδια, σε μια άδεια κρεβατοκάμαρα, παρέα με τη μοναξιά τους. Κι αυτοί δεν εκτίθενται, δεν ξεφεύγουν απ΄ τα όριά τους. Κι αν το κάνουν, είναι πάντοτε μόνοι τους. Κι αυτοί δεν παρ-εκτρέπονται.

Και κάποιοι απλώς ντρέπονται να εκφράσουν όσα νιώθουν, να ζητήσουν, να προσφέρουν. Φοβούνται ότι με τον τρόπο αυτό θα γίνουν αντιληπτοί απ΄ τον άνθρωπο που, κατά τ΄ άλλα, έχουν επιλέξει για σύντροφο. Κι αν συμβεί αυτό, ο άλλος θα το βάλει στα πόδια. Κι αυτό δεν το θέλουν. Σιγά μην εκτεθούν. Κι αυτοί έχουν μάθει να μην παρ-εκτρέπονται.

Όλο αυτό μοιάζει μ΄ έναν έλεγχο διαρκείας. Κάθε λογής συναισθήματα, που παραμένουν εγκλωβισμένα σε μια διαμορφωμένη, από πειθαρχία, ζώνη φαινομενικής «άνεσης». Αλήθεια, έτσι είναι ο έρωτας; Κατηγορηματικά όχι. Επειδή έρωτας είναι αυτή η πανίσχυρη δύναμη, που αν αφεθείς πάνω της, σε παρασύρει, κάνοντάς σε να χάσεις τον έλεγχο της ισορροπίας σου, να παρεκκλίνεις της αρχικής σου πορείας και να οδηγηθείς στην απόλυτη ελευθερία. Αυτή είναι μαγεία του έρωτα. Μια λέξη, δίχως πολυάριθμα κοσμητικά επίθετα. Μόνο ελευθερία.

Κι όταν στον έρωτα νιώθεις ελεύθερος δε φοβάσαι. Τα κάθε λογής τραύματά σου κι οι αρνητικές σου εμπειρίες εξαφανίζονται. Δε σ΄ ενδιαφέρει αν θα εκτεθείς. Θα μιλήσεις, θα εκφράσεις όλα όσα νιώθεις, δυσάρεστα κι ευχάριστα. Επειδή δε σε νοιάζει αν θα σε κρίνουν. Σε αφήνει παγερά αδιάφορο το αν θα σε σιχαθούν ή θα σε ανεχθούν. Αν θα σε θεωρήσουν δεδομένο ή απελπισμένο. Προβληματίζεσαι και το συζητάς. Πονάς και το εκφράζεις. Ζηλεύεις και το δείχνεις. Νευριάζεις και ουρλιάζεις. Θέλεις να σπάσεις ό,τι βρεις μπροστά σου, γιατί σε πνίγει το δίκιο και το κάνεις. Φωνάζεις άφοβα, τολμηρά σ΄ αγαπάω και το πιστεύεις. Ομολογείς τα συναισθήματά σου, δίχως να τρομάζεις. Ζητάς να πάρεις κι ανοίγεις απλόχερα την αγκαλιά σου να προσφέρεις.

Γνωρίζεις την αλήθεια σου και μιλάς γι΄ αυτήν. Ξεφεύγεις απ΄ τα όριά σου, δίχως ν΄ αντιστέκεσαι στιγμή σ΄ όσα νιώθεις και βιώνεις. Παρεκκλίνεις της πρέπουσας συμπεριφοράς σου. Επειδή δεν ντρέπεσαι τον έρωτα. Τον αποδέχεσαι με την απόλυτη ευτυχία του αλλά και το βαθύ του δράμα. Αποδέχεσαι τα σκοτάδια σου και τα επιδεικνύεις για να τα εξορκίσεις. Έχεις πλήρη επίγνωση των όσων αισθάνεσαι. Αφήνεσαι να εκτεθείς. Παρ-εκτρέπεσαι. Γιατί για σένα αυτό σημαίνει κατάθεση ψυχής.

Ο έρωτας κάμπτει όλες σου τις αντιστάσεις. Σε κάνει να πετάς, να ξεφεύγεις. Σε απογειώνει. Σε κάνει να εκτρέπεσαι και να παρ-εκτρέπεσαι. Κι αυτή η εκτροπή ονομάζεται εξομολόγηση. Κι η εξομολόγηση συν-κινεί. Ναι, συγκινεί. «Όσα συνομολογούν αμοιβαία οι εραστές τα επικυρώνουν οι νόμοι». Όσα πάνω στο «δραματικό» βάθος του έρωτα ομολογούνται, συνομολογούνται κι άρα εξομολογούνται, είναι παραδεκτά και νόμιμα.

Ακριβώς, όπως, έγραψε η μοναδική Μαλβίνα Κάραλη στην «Πλαγιομετωπική» της· «υπάρχει μια πάθηση που λέγεται στατικός έλεγχος. Στη Φυσική ορίζεται ως “εκτροπή σώματος που πέφτει ελεύθερο”. Στον έρωτα, το λένε Εξομολόγηση.».