το τόξο, η πίστη και ο στόχος είναι αυτό που ουσιαστικά είμαστε.
Πώς θα βρούμε πού θα στρέψουμε το βέλος
αν δεν γνωρίσουμε τον εαυτό μας πρώτα;
Όλοι έχουμε κάποιες φορές συναντήσει τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας ή ενός άλλου ανθρώπου, βιώνοντας μέσα από αυτή τη συνάντηση, επώδυνες εμπειρίες, που δεν μπορέσαμε, εν τέλει, να συγχωρέσουμε. Έτσι, καταλήξαμε να κουβαλάμε μέσα μας συναισθήματα όπως η θλίψη, ο θυμός, η πίκρα και η λύπη.
Είναι πολύ πιο δύσκολο για το θύμα να εκφράσει τη συγχώρεση, από ό,τι για τον θύτη να εκφράσει τη συγγνώμη, που για αυτόν, στην πραγματικότητα, είναι πολύ λυτρωτικό. Συνήθως, το θύμα, έχει ανάγκη από χρόνο, ώστε να μπορέσει να φτάσει στο στάδιο της συγχώρεσης. Το θέμα δεν είναι να πιεστεί να συγχωρέσει, γιατί κοινωνικά «έτσι πρέπει», για να είναι ένας «καλός άνθρωπος», αλλά να δώσει τη συγχώρεση όταν είναι έτοιμος να συμφιλιωθεί με τον εαυτό του, με κάποιο άλλο άτομο ή ακόμα και με μία κατάσταση.
Αυτό δε σημαίνει πως, έτσι απλά, αποδέχεται όσα συνέβησαν. Σημαίνει όμως ότι μπόρεσε να αφήσει πίσω του τις ανεκπλήρωτες προσδοκίες, το θυμό του για κάτι που δεν κατάφερε να φέρει εις πέρας με τον τρόπο που είχε σκεφτεί, την έλλειψη αποδοχής ενός γεγονότος, την ανελέητη αυτοκριτική, τις εγωιστικές κόντρες, το θυμό του απέναντι σε άτομα που του φέρθηκαν αναξιόπιστα και τόσους άλλους λόγους που μπορεί να δημιούργησαν αυτό το βαρύ φορτίο στην ψυχολογία του.
Η συγχώρεση είναι σημαντικό να δοθεί, όχι τόσο για τον άλλον, αλλά για εμάς τους ίδιους, γιατί τότε μόνο νιώθουμε τη λύτρωση που θα μπορέσει να μας κάνει να ανακτήσουμε την αυτοεκτίμησή μας, τη ζωή μας. Όσο πολωνόμαστε στην εκδίκηση, έστω και αν την έχουμε ονομάσει δικαιοσύνη, τόσο θα ζούμε τη ζωή μας ως θύματα, με ένα βαθύ συναίσθημα αναξιότητας.
Επαναλαμβάνω πως η συγχώρεση θέλει χρόνο. Είναι μία συνειδητή πράξη, που προκύπτει άμεσα από τη δουλειά που κάνουμε με τον εαυτό μας και πόση εν τέλει ωριμότητα, ειδικά συναισθηματική, θα ενσταλλάξει μέσα μας αυτή η διαδικασία. Όσο όμως παραμένουμε στο θυμό, τόσο πιο δύσκαμπτοι, δύσπιστοι, εγωκεντρικοί, ακόμα και κακεντρεχείς μπορούμε να γίνουμε, επειδή, από καθετί, περιμένουμε ακόμα ένα ψέμα, ακόμη μία προδοσία. Για να φτάσουμε στη συγχώρεση, χρειάζεται να παρατηρήσουμε στον εαυτό μας τι προσδοκούσαμε, τι οφέλη θεωρήσαμε ότι χάσαμε; Μήπως συνδεθήκαμε με αυτήν την κατάσταση, μέσα από δική μας συναισθηματική ανεπάρκεια;
Εμβαθύνοντας και κατανοώντας τον εαυτό σας, είναι φυσικό, κάποια στιγμή, να αναζητήσετε το αίτιο και να κατανοήσετε το κίνητρο πίσω από την όποια συμπεριφορά του άλλου ατόμου. Όταν καταφέρετε να φτάσετε σε αυτήν την πιο διευρυμένη ματιά της κατάστασης, τα συσσωρευμένα αρνητικά συναισθήματα αρχίζουν να διασπώνται και να διαπερνούν το είναι σας ακτίνες συμφιλίωσης, αποδοχής, κατανόησης. Αυτό είναι μία μεγάλη εσωτερική ανακούφιση. Θα νιώθετε τις δράσεις και τις αντιδράσεις σας να εκπορεύονται πλέον από τη δύναμή σας, από έναν πυρήνα αξιοπρέπειας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου