Μορφές και Θέματα της Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας: ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ - ΚΟΡΑΚΙ

ΚΟΡΑΚΙ 1

(αλλαγή χρώματος)

 

Δύο εκδοχές αναφέρονται ως πιθανές για την αιτία της αλλαγής του χρώματος του κόρακα από άσπρο σε μαύρο.

 

1. Πρώτος ανήγγειλε στον Απόλλωνα τον γάμο της αγαπημένης του Κορωνίδας, κόρης του Φλεγύα, με τον Αλκυονέα

 

2. Πρώτος ανήγγειλε στον Απόλλωνα ότι ο Δίας είχε κατακεραυνώσει τον Ασκληπιό, τον γιο που είχε αποκτήσει από την Κορωνίδα ή από την Αρσινόη, κόρη του Λεύκιππου.

 

ΚΟΡΑΚΙ 2

(αστερισμός)

 

Αναγκαία προϋπόθεση για την τέλεση μιας θυσίας είναι και το νερό που πρέπει να προέρχεται από κατάλληλη πηγή, ώστε να είναι αγνό, κατάλληλο για μια τόσο ιερή πράξη. Κάποτε, λοιπόν, που θέλησαν οι άνθρωποι να προσφέρουν θυσία έστειλαν τον κόρακα με μια κανάτα να φέρει νερό. Δίπλα στην πηγή υπήρχε μια συκιά που τα σύκα της όμως δεν ήταν ακόμη ώριμα.

 

Ο κόρακας περίμενε να ωριμάσουν, ύστερα τα γεύτηκε. Κατόπι γέμισε την κανάτα νερό και ετοιμάστηκε να επιστρέψει. Όταν κατάλαβε πόσο είχε καθυστερήσει, άρχισε να ψάχνει για μια δικαιολογία. Περιμάζεψε ένα φίδι που βρέθηκε μπροστά του στην πηγή και, όταν επέστρεψε, δικαιολογήθηκε λέγοντας ότι το φίδι ξεδιψούσε από την πηγή κάθε μέρα και δεν άφηνε κανέναν άλλον να πιει. Όμως ο θεός της μαντικής ήξερε πολύ καλά την αλήθεια, και για να τιμωρήσει τον κόρακα τον έκανε να κορακιάζει για νερό, και για να θυμούνται οι άνθρωποι το περιστατικό και να παραδειγματίζονται τοποθέτησε τον κόρακα, την κανάτα και το φίδι στον ουρανό σαν αστέρια που λάμπουν στον ουρανό (Ερατοσθ. Καταστ. 1.41)*.

--------------------------

*Αστερισμός του Κρατήρα και του Κόρακα

 

Tοῦτο τὸ ἄστρον κοινόν ἐστιν ἀπὸ πράξεως γεγονὸς ἐναργοῦς. τιμὴν γὰρ ἔχει ὁ κόραξ παρὰ τῷ Ἀπόλλωνι· ἑκάστῳ γὰρ τῶν Θεῶν ὄρνεόν ἐστιν ἀνακείμενον· θυσίας δὲ γενομένης τοῖς Θεοῖς σπονδὴν πεμφθεὶς κομίσαι [ἐνέγκαι] ἀπὸ κρήνης τινός, ἰδὼν παρὰ τὴν κρήνην συκῆν ὀλίνθους [ἐρινεοὺς] ἔχουσαν ἔμεινεν ἕως πεπανθῶσιν· μεθ' ἱκανὰς δὲ ἡμέρας πεπανθέντων τούτων καὶ φαγὼν τῶν συκῶν αἰσθόμενος τὸ ἁμάρτημα ἐξαρπάσας καὶ τὸν ἐν τῇ κρήνῃ ὕδρον ἔφερε σὺν τῷ κρατῆρι, φάσκων αὐτὸν ἐκπίνειν καθ' ἡμέραν τὸ γιγνόμενον ἐν τῇ κρήνῃ ὕδωρ· ὁ δὲ Ἀπόλλων ἐπιγνοὺς τὰ ὄντα τῷ μὲν κόρακι ἐν τοῖς ἀνθρώποις ἐπιτίμιον ἔθηκεν ἱκανὸν τὸν χρόνον τοῦτον διψῆν, καθάπερ Ἀριστοτέλης εἴρηκεν ἐν τοῖς περὶ θηρίων, καὶ Ἀρχέλαος δέ φησιν ὁμοίως ἐν τοῖς Ἰδιοφυέσιν. μνημόνευμα δὲ δώσων τῆς εἰς Θεοὺς ἁμαρτίας σαφές, εἰκονίσας ἐν τοῖς ἄστροις ἔθηκεν εἶναι τόν τε Ὑδρον καὶ <τὸν Κρατῆρα καὶ τὸν Κόρακα> μὴ δυνάμενον πιεῖν καὶ μὴ προσελθεῖν.

Ερατοσθένης, Καταστερισμοί, 1,41