Η υπερανάλυση, σκοτώνει την ευτυχία

Η σκέψη είναι αναμφίβολα το εργαλείο που όταν ενεργοποιείται ο άνθρωπος εξελίσσεται. Είναι η καλύτερη τροφή, με την οποία μπορείς να τροφοδοτήσεις το μυαλό σου. Τι γίνεται όμως όταν η σκέψη, μεταλλάσσεται σε υπερανάλυση; Σας έχει τύχει να σκέφτεστε κάτι τόσο εμμονικά, σημαντικό ή ασήμαντο, που να νιώθετε ότι έχετε παραλύσει;

Είναι η στιγμή που η ίδια σου η σκέψη γίνεται εχθρός σου. Ζεις φυλακισμένος μέσα στις ατελείωτες αναλύσεις που κάνει το μυαλό σου, ανεξέλεγκτο. Πράττεις λιγότερα από όσα σκέφτεσαι, και μένεις έτσι απλά παθητικός, χαμένος στις χιλιάδες σκέψεις-εμπόδια. Πλημμυρίζεις με αμφιβολίες και ανασφάλειες, που σου ρουφάνε όλη την ενέργεια. Κατακλύζεσαι από σενάρια δίχως και τέλος, και πάντα έχεις την εντύπωση ότι θα πραγματοποιηθεί το χειρότερο σενάριο. Αναλύεις τόσο πολύ την κάθε πιθανότητα, που καταλήγεις να βρίσκεις και το πιο δυσδιάκριτο και αδιάφορο τροχοπέδη. Ακόμα και τις πιο ευτυχισμένες μέρες σου, τις αναλύεις τόσο πολύ που τις ξεφτίζεις και χάνουν την μαγεία τους. Ψάχνεις για παγίδες, και με την υπερανάλυση τις δημιουργείς.

Ατέρμονοι εσωτερικοί μονόλογοι, ατέρμονες αναλύσεις που σε παραλύουν ψυχολογικά και νιώθεις ανίκανος να πάρεις μια οριστική απόφαση. Χτυπάς πάντα πάνω σε αντιφάσεις και όχι αποφάσεις. Και παράλληλα μ’ αυτή τη νοσηρή κατάσταση, στήνεις τον εαυτό σου στον τοίχο κάθε φορά που δεν συμβαίνουν τα πράγματα όπως και τα έχεις σχεδιάσει στην εντέλεια μέσα στο μυαλό σου.

Αναλογίζεσαι τόσο αυτά που σου συμβαίνουν, ή αυτά που θα μπορούσαν να συμβούν. Γιατί; Πώς; Αν; είναι οι ερωτήσεις που σε στοιχειώνουν. «Γιατί είπε αυτό; «Τι θα γινόταν αν;». Και άντε να βρεις άκρη μέσα στον καταιγισμό ερωτηματικών. Και σκέψη στη σκέψη, χορεύεις μέσα σε ένα φαύλο κύκλο, που δεν έχει τελειωμό. Σκέφτεσαι τόσο πριν πεις ή κάνει κάτι, από φόβο μήπως σε κρίνουν, που χάνεις τον αυθορμητισμό σου. «Δεν έπρεπε να απαντήσω αυτό. Τι έπρεπε όμως να απαντήσω; Ποια θα ήταν η σωστή απάντηση;». Και φτου απ’ την αρχή.

Το να ελέγχεις την σκέψη σου και το νου σου είναι ακανθώδη διαδικασία. Η σκέψη περισσότερο σε ελέγχει, παρά την ελέγχεις. Δοκίμασε να απαντήσεις με αντιπερισπασμούς. Σε αποκρουστικές σκέψεις να απαντάς με δημιουργικότητα. Την ενέργεια που σπαταλάς γι’ αυτές, διοχέτευσέ την σε μια παραγωγική δραστηριότητα. Χόρεψε, ζωγράφισε, γυμνάσου, βγες μια βόλτα στη φύση.

Οτιδήποτε σε κρατάει μακριά και ασφαλή από τα παιχνίδια του μυαλού. Μην αναλώνεσαι και υπερφορτώνεις το μυαλό σου. Μην αναλύεις τη παραμικρή κουβέντα που σου λένε, και αν σε προβληματίζουν, ρώτα ευθέως. Με το να αναλύεις όλες τις κινήσεις τους, ψάχνοντας για λάθη, απλά τα δημιουργείς μόνος σου. Με το να ψειρίζεις λεπτομέρειες κάνεις τα πράγματα σύνθετα, ενώ είναι πολύ απλά.

Και η σκέψη χρειάζεται ισορροπία. Όταν χαθεί αισθάνεσαι όμηρος των σκέψεων-φαντασμάτων που κάνει το ίδιο σου το μυαλό. Η υπερανάλυση, όμως, από την πραγματική δράση απέχει. Νομίζεις ότι θα σε πάει μπροστά, αλλά σε τραβάει μίλια πίσω. Μην προσπαθείς να ελέγξεις τα πάντα. Να φιλτράρεις ποια θέματα αξίζουν την αμέριστη προσοχή σου. Κάποια πράγματα συμβαίνουν, απλά για να συμβούν, και να τα προσπεράσεις. Σαν να είναι αυτή η μοίρα τους. Μην εξαντλείς την σκέψη σου, για να τα κάνεις όλα ιδανικά. Δεν γίνεται.