Γιατί αγαπάμε ανθρώπους που μας βασανίζουν

Δεν είναι ξεκάθαρος ο όρος της αγάπης, σε όλους. Τυγχάνει συχνά να μπερδεύουμε την αγάπη με την συνήθεια ή την εξάρτηση, ακόμα και με την κακοποίηση.

Συμβαίνει σε πολλούς να νομίζουν ότι αγάπη είναι η υπερβολική ανοχή, όπως το να επιτρέπουμε στους ανθρώπους που αγαπάμε ή μας αγαπάνε, να καταπατούν τα όρια μας. Ότι μέρος της αγάπης, είναι να συγχωρούμε σχεδόν τα πάντα και να αποδεχόμαστε πολλά που μας πληγώνουν και μας ενοχλούν, ώστε με αυτόν τον τρόπο να αγκαλιάσουμε ολόκληρο το «είναι» του άλλου, με όλα τα αρνητικά του.

Αγάπη είναι κάτι το ιερό. ΕΣΥ, που βεβηλώνεις την αξιοπρέπεια των ανθρώπων, που υπάρχουν δίπλα σου, όταν απαιτείς να γίνονται όλες οι άσχημες πράξεις σου αποδέκτες, στο όνομα αυτής της ιερής λέξης…Αγάπη δεν είναι να προκαλείς την δυστυχία του άλλου με το πρόσχημα πως «αν αγαπάς συγχώρας», ξανά και ξανά. Ενδεχομένως οι γονείς σου, δεν σου μεταλαμπαδεύσαν σωστά την έννοια της, διότι και εκείνοι πιθανόν να μην έλαβαν ουσιαστική αγάπη στο μεγάλωμα τους.

Ο πατέρας που βίαζε το παιδί του, έλεγε ότι το αγαπούσε..

Η μητέρα που έβγαζε τα νεύρα της και τα προβλήματα της, πάνω στην κόρη της, έλεγε ότι την αγαπούσε..

Ο σύντροφος που έβριζε καθημερινά την γυναίκα του και την χτυπούσε, έλεγε ότι την αγαπούσε και πως οφείλει να αποδεχτεί αυτή του την πλευρά αν τον αγαπά αληθινά..

Ας ξυπνήσουμε! Ας μην είμαστε θύματα, όσο υποτιμητική και αν είναι αυτή η λέξη. Ας πούμε ΟΧΙ στην όποια κακοποίηση.

Ας πάψουμε να διδάσκουμε τα παιδιά μας μέσα από το παράδειγμα μας την διαστρεβλωμένη έννοια της αγάπης.

Γιατί όμως καταλήγουμε να δικαιολογούμε και να ανεχόμαστε την κακομεταχείριση στο όνομα αυτής;

Έχει δοθεί πλέον όνομα στην ανοχή της κακομεταχείρισης. Το σύνδρομο της Στοκχόλμης. Στο φάσμα του συνδρόμου αυτού, συμπεριλαμβάνεται όταν το θύμα αναπτύσσει συναισθήματα αγάπης, κατανόησης και αποδοχής του θύτη του. Είναι όταν δημιουργούνται ισχυροί συναισθηματικοί δεσμοί μεταξύ δύο ατόμων, όπου το ένα πρόσωπο κακοποιεί το άλλο. Είτε με το να ασκεί ψυχολογική ή σωματική βία, είτε παρενοχλώντας, απειλώντας, ή εκφοβίζοντας τον άλλο. Η σύνδεση που αποκτά το θύμα με τον κακοποιό, δηλαδή η αποδοχή των συμπεριφορών του, είναι η αντίδραση του ατόμου στο τραύμα του, η αντίσταση στο να γίνει θύμα. Επιτρέποντας της εξομοίωση και την εν μέρει αποδοχή των συμπεριφορών αυτών, ως έναν μηχανισμό επιβίωσης. Όταν το θύμα καταλήξει να έχει ανάλογα πιστεύω με τον θύτη, παύει να τον νιώθει ως απειλή.

Όταν αναπτύσσεται το σύνδρομο της Στοκχόλμης είναι πολύ δύσκολο το θύμα να μπορέσει να διακόψει την σχέση του με τον θύτη του, έχοντας οικειοποιηθεί τις κακοποιητικές συμπεριφορές του.

Είναι ορισμένα πράγματα που δεν συγχωρούνται. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα επιφέρουμε ειρήνη με τον εαυτό μας και με εκείνον που μας έβλαψε, μέσα μας. Ούτε ότι δεν θα αποδεχτούμε το τι έχει συμβεί. Απλά σημαίνει πως δεν θα επιτρέψουμε να εισβάλλει ξανά κανείς στην ζωή μας και να επαναλάβει αποτρόπαιες συμπεριφορές στο όνομα της συγχώρεσης ή της αγάπης.