ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ - Νεφέλαι (889-919)

ΔΙΚΑΙΟΣ ΛΟΓΟΣ
χώρει δευρί, δεῖξον σαυτὸν
890 τοῖσι θεαταῖς, καίπερ θρασὺς ὤν.
ΑΔΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ
ἴθ᾽ ὅποι χρῄζεις. πολὺ γὰρ μᾶλλόν σ᾽
ἐν τοῖς πολλοῖσι λέγων ἀπολῶ.
ΔΙ. ἀπολεῖς σύ; τίς ὤν; ΑΔ. λόγος. ΔΙ. ἥττων γ᾽ ὤν.
ΑΔ. ἀλλά σε νικῶ τὸν ἐμοῦ κρείττω
895 φάσκοντ᾽ εἶναι. ΔΙ. τί σοφὸν ποιῶν;
ΑΔ. γνώμας καινὰς ἐξευρίσκων.
ΔΙ. ταῦτα γὰρ ἀνθεῖ διὰ τουτουσὶ
τοὺς ἀνοήτους.
ΑΔ. οὔκ, ἀλλὰ σοφούς. ΔΙ. ἀπολῶ σε κακῶς.
900 ΑΔ. εἰπέ, τί ποιῶν; ΔΙ. τὰ δίκαια λέγων.
ΑΔ. ἀλλ᾽ ἀνατρέψω ταῦτ᾽ ἀντιλέγων·
οὐδὲ γὰρ εἶναι πάνυ φημὶ δίκην.
ΔΙ. οὐκ εἶναι φῄς; ΑΔ. φέρε γάρ, ποῦ ᾽στιν;
ΔΙ. παρὰ τοῖσι θεοῖς.
ΑΔ. πῶς δῆτα Δίκης οὔσης ὁ Ζεὺς
905 οὐκ ἀπόλωλεν τὸν πατέρ᾽ αὑτοῦ
δήσας; ΔΙ. αἰβοῖ, τουτὶ καὶ δὴ
χωρεῖ τὸ κακόν· δότε μοι λεκάνην.
ΑΔ. τυφογέρων εἶ κἀνάρμοστος.
ΔΙ. καταπύγων εἶ κἀναίσχυντος—
910 ΑΔ. ῥόδα μ᾽ εἴρηκας. ΔΙ. καὶ βωμολόχος—
ΑΔ. κρίνεσι στεφανοῖς. ΔΙ. καὶ πατραλοίας.
ΑΔ. χρυσῷ πάττων μ᾽ οὐ γιγνώσκεις.
ΔΙ. οὐ δῆτα πρὸ τοῦ γ᾽, ἀλλὰ μολύβδῳ.
ΑΔ. νῦν δέ γε κόσμος τοῦτ᾽ ἐστὶν ἐμοί.
915 ΔΙ. θρασὺς εἶ πολλοῦ. ΑΔ. σὺ δέ γ᾽ ἀρχαῖος.
ΔΙ. διὰ σὲ δὲ φοιτᾶν
οὐδεὶς ἐθέλει τῶν μειρακίων·
καὶ γνωσθήσει ποτ᾽ Ἀθηναίοις
οἷα διδάσκεις τοὺς ἀνοήτους.

***
Έπειτ᾽ από την αποχώρηση του Σωκράτη και του Στρεψιάδη έρχονται καβγαδίζοντας οι δύο Λόγοι, ο Δίκαιος και ο Άδικος· η σύγκρουσή τους γίνεται μπροστά στο Χορό και στον εντελώς σιωπηλό Φειδιππίδη.
Ο ΔΙΚΑΙΟΣ ΛΟΓΟΣ
Μπρος, κι ας είσαι ξετσίπωτος τόσο· έλα δω,
890 παρουσιάσου μπροστά στο κοινό.
Ο ΑΔΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ
Όπου θέλεις. Μπροστά σε πολλούς πιο βαριά
θα ᾽ναι η ήττα σου. ΔΙΚ. Η ήττα; Από σένα; Και ποιός είσ᾽ εσύ;
ΑΔΙ. Λόγος. ΔΙΚ. Όμως αδύνατος. ΑΔΙ. Ναι,
αλλά εσένα, που λες
πως στη δύναμη ανώτερος είσαι από με, σε νικώ.
ΔΙΚ. Με ποιόν τρόπο σοφό;
ΑΔΙ. Με καινούρια που ο νους μου γεννά γνωμικά.
ΔΙΚ. Που έχουν πέραση τώρα, επειδή ᾽ναι χαζοί τούτοι εδώ.
Δείχνει τους θεατές.
ΑΔΙ. Τί; Χαζοί; Είναι σοφοί.
ΔΙΚ. Το χαμό σου από μένα θα δεις.
ΑΔΙ. Και με ποιόν τρόπο αυτό θα το κάμεις; Γιά πες.
900 ΔΙΚ. Για τα δίκια μιλώντας. ΑΔΙ. Με αντίλογο εγώ
θα τα ρίξω όλ᾽ αυτά καταγής.
Δίκιο δα δεν υπάρχει. ΔΙΚ. Έτσι λες;
ΑΔΙ. Έτσι λέω· αν υπάρχει, γιά δείξε μας πού;
ΔΙΚ. Στους θεούς.
ΑΔΙ. Μα τον ίδιο του ο Δίας το γονιό
σε αλυσίδες τον έβαλε, κι όμως δε χάθηκε· πού
βλέπεις δίκιο να υπάρχει λοιπόν;
ΔΙΚ. Όλο απλώνεται αυτό το κακό·
αναγούλα με πιάνει, γιά δώστε μου εδώ
μια λεκάνη. ΑΔΙ. Είσαι γέρος χαζός
και ξεκούτης. ΔΙΚ. Ξετσίπωτος είσαι κι αισχρός…
910 ΑΔΙ. Ρόδα αυτά ᾽ναι για με. ΔΙΚ. μασκαράς…
ΑΔΙ. Κρινοστέφαν᾽ αυτά. ΔΙΚ. του γονιού σου φονιάς.
ΑΔΙ. Με χρυσόσκονη τώρα με ραίνεις, χωρίς
να το νιώθεις. ΔΙΚ. Αυτά άλλη φορά
πρόστυχο ήταν μολύβι. ΑΔΙ. Μπορεί,
όμως τώρα στολίδια για με.
ΔΙΚ. Είσαι αδιάντροπος. ΑΔΙ. Είσαι παλιού απομεινάρι καιρού.
ΔΙΚ. Εξαιτίας σου δε θέλει κανείς νεαρός
στο σκολειό να φοιτά·
στην Αθήνα θα γίνει μια μέρα γνωστό
τί μαθήματα δίνεις εσύ στους χαζούς.