Είναι και ύπαρξη

Η Συνείδηση στην Απόλυτη Κατάστασή της Είναι Τελείως Κενή, και από αντίληψη και από δραστηριότητες. Είναι Μία Κατάσταση που χωρίς να διαφοροποιείται Ανανεώνεται Συνεχώς στην Αιωνιότητα. Αυτό, (αυτή η Δυνατότητα), Πηγάζει από την ίδια την Ζωντάνια της Συνείδησης κι όχι από εξωτερικές (ή σε σχέση με το εξωτερικό) διαφοροποιήσεις…

Η Συνείδηση όμως που έχει εμπλακεί στην Κοσμική Δραστηριότητα, στη Δημιουργία, που εκδηλώνεται σε κάποιο πεδίο ύπαρξης, (η Συνείδηση που γίνεται πνεύμα, νους, ψυχή, ψυχοβιολογικό όλο στον υλικό κόσμο…), δομεί συνεχώς μία αντίληψη για την ύπαρξή της, τις σχέσεις της με τον φορέα της και με το περιβάλλον, και τις ιδιαίτερες συνθήκες της ζωής της… Αυτή η αντίληψη όμως είναι πάντα μέσα από μία «σχετική κατάσταση» της Συνείδησης, είναι «σχετική» και μπορεί να αλλάξει, στην πορεία της ύπαρξης και της ζωής, όταν αλλάξει η κατάσταση της Συνείδησης, και οι ιδιαίτερες συνθήκες… Δεν υπάρχει συνεπώς απόλυτη περιγραφή της Πραγματικότητας, απόλυτη θεωρία, διδασκαλία, κι όλες οι θρησκευτικές και φιλοσοφικές απόψεις είναι σχετικές… Όποιος ισχυρίζεται κάτι διαφορετικό (όπως εκπρόσωποι θρησκευτικών οργανισμών, κλπ…) δεν υπηρετούν την Αληθινή Γνώση (που πραγματοποιείται μόνο στο μυστικό βίωμα, στο τέλος της πνευματικής εξέλιξης) αλλά δικούς τους προσωπικούς (και συχνά σκοτεινούς) σκοπούς…

Μία Συνείδηση που έχει εμπλακεί στην Κοσμική Δραστηριότητα, δηλαδή η συνηθισμένη συνείδηση (του καθενός μας), που ασφαλώς Προϋποθέτει Ένα Σταθερό Οντολογικό Υπόβαθρο, είναι στην εκδήλωσή της, όχι κάτι σταθερό (ένα «οντολογικό σταθερό»), αλλά μάλλον ένα ρεύμα συνειδητότητας (όπως υποστήριξαν εδώ και χιλιάδες χρόνια οι σοφοί της Αρχαίας Ελλάδας, της Ινδίας και της Κίνας)… δηλαδή κάτι, που χωρίς να είναι σταθερό (στην εκδήλωσή του), όμως τροφοδοτείται από την παρούσα κατάστασή του για να δομήσει την «συνέχειά» του, να μεταβεί σε νέες καταστάσεις, νέες συνθήκες ύπαρξης, και έτσι να ρέει μαζί με τον κοσμικό χρόνο. Αυτή η «συνέχεια» του ρεύματος συνειδητότητας δίνει την ψευδαίσθηση της οντολογικής σταθερότητας… και από εδώ πηγάζει (και δομείται) η αντίληψη μίας οντολογικής σταθερότητας και μίας (αιώνιας) ύπαρξης, μέσα στην δημιουργία (από ζωή σε ζωή)…

Μιλώντας ψυχολογικά, μία τέτοια συνείδηση είναι κατά βάση απατηλή όπως ανέλυσε διεξοδικά ο William James (The Varieties of Religious Experience), και διασώζεται μόνο μέσα στην ανάπτυξή της σε κοσμική συνείδηση όπως υποστήριξε ο Richard Bucke (Cosmic Consciousness), και περιέγραψε η Evelyn Underhill (Mysticism)… Αλλά επίσης μία τέτοια συνείδηση είναι πραγματική (από ψυχολογική άποψη) για τον εαυτό της (και γι’ αυτά που αντιλαμβάνεται) .. κι αυτό είναι αρκετό, όπως υποστηρίζει ο μεγαλύτερος των ψυχολόγων, ο Carl Jung. Αλλά μία τέτοια συνείδηση ολοκληρώνεται σε μία πορεία «εξατομίκευσης» στην πλήρη βίωση του «Εαυτού»…

Τελικά, όλοι οι σοφοί κι οι φιλόσοφοι κι οι ψυχολόγοι, καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα, ότι η Συνείδηση (η παρούσα συνείδηση του καθενός) δεν έχει ούτε οντολογική, ούτε ψυχολογική σταθερότητα, αλλά μόνο «ύπαρξη»… Γι’ αυτό έχουν δίκιο οι υπαρξιστές φιλόσοφοι σαν τον Martin Heidegger (Being and Time) που βλέπουν την Συνείδηση όχι σαν κάτι απόλυτο αλλά σαν μία «ευκαιρία της Συνείδησης να Είναι»…

Με άλλα λόγια όλοι οι αληθινοί σοφοί, όλων των εποχών, υποστηρίζουν ότι η Συνείδηση μπορεί να έχει νόημα (και να διασώζεται οντολογικά και ψυχολογικά) μόνο όταν εξελίσσεται προς την Αληθινή Φύση της, όταν Ολοκληρώνεται Μέσα στο Ίδιο το Είναι της, σε Αυτό που Είναι Πραγματικά στο Βάθος της, στην Ουσία της, εξ’ αρχής και για πάντα, πέρα από όλες τις επιφανειακές εκδηλώσεις της ύπαρξης και τις ευκαιριακές συνθήκες της ζωής της…

Μιλώντας λοιπόν για την «τυχαία συνείδηση» (δηλαδή την συνείδηση του καθενός μας) πρέπει να κατανοήσουμε ότι όχι μόνο βιώνουμε μία «οντολογική σχετικότητα», μία «ψυχολογική συγκυρία», αλλά και «οποιαδήποτε αντίληψη περί Ύπαρξης και κόσμου» συγκροτούμε δεν είναι παρά ένας «αντιληπτικός σχεδιασμός», ένας «σχεδιασμός επί χάρτου» κι όχι η Απόλυτη Πραγματικότητα… Όλες οι κοσμοθεωρίες που μπορεί να δομήσει ο άνθρωπος είναι λοιπόν, εξ’ ορισμού, σχετικές…

Η υιοθέτηση της μίας ή της άλλης διδασκαλίας, κοσμοθεωρίας, θρησκείας… εξαρτάται από τον βαθμό κατανόησής μας και ιδιαίτερες συγκυρίες… Αλλά αφού πρόκειται για σχετικές θεωρήσεις δεν έχει τελικά σημασία να βρούμε την πιο σωστή, αρκεί η αντίληψή μας να μην αντίκειται στους ολοφάνερους νόμους της Φύσης, στους κανόνες της λογικής ερμηνείας (της κοινής λογικής) και της πρακτικής εφαρμογής… Ακόμα και ένας «λανθασμένος» χάρτης μπορεί να μας «βοηθήσει» να κάνουμε το «ταξίδι» μας προς την Πνευματική Ιθάκη μας… Στην πορεία, στην πράξη, στην ζωή, θα «διορθώσουμε» τα «λάθη» του χάρτη… Σημασία έχει να κάνουμε το Ταξίδι. Σημασία έχει το Ταξίδι, Σημασία έχει ο Προορισμός, δηλαδή η Βίωση της Βαθύτερης Αληθινής Φύσης μας…

Το τελικό συμπέρασμα λοιπόν για το ποια θρησκεία ή φιλοσοφία είναι αληθινή, είναι ότι ένα τέτοιο ερώτημα δεν έχει νόημα, γιατί το ερώτημα τίθεται εξ’ αρχής λάθος… Όλες οι θρησκείες, όλες οι φιλοσοφίες, είναι σχετικές. Το ερώτημα θα είχε νόημα αν εκλαμβάναμε σαν απόλυτο το επίπεδο της περιγραφής (την περιγραφή)… Αυτό συνηθίζεται στους αμόρφωτους θρησκευόμενους που εκλαμβάνουν την «πίστη» τους σαν «απόλυτη αλήθεια». Αλλά δυστυχώς γι’ αυτούς, εκ της φύσης της η περιγραφή (συμπεριλαμβανομένων όλων των Ιερών Κειμένων, που είναι ανθρώπινα δημιουργήματα, όσο κι αν επικαλούνται «θεοπνευστία») είναι «σχετική». Συνεπώς το ερώτημα δεν έχει νόημα…

Μπορούμε να ακολουθήσουμε οποιαδήποτε θεωρία ή διδασκαλία (είτε την έχουμε επεξεργαστεί μόνοι μας, είτε πρόκειται για ιστορική διδασκαλία, θρησκεία, κλπ.) και να φτάσουμε στα όρια της ερμηνείας της που είναι η πρακτική εφαρμογή της. Δεν έχει σημασία ποια θεωρία θα είναι, αρκεί να μας οδηγήσει στον Σκοπό, που είναι η Τελική Εμπειρία, Μία Ανώτερη Κατάσταση Συνείδησης, που Φτάνει ως το Κατώφλι της Απόλυτης Συνείδησης. Αν μία θρησκεία ή μία θεωρία μπορεί να μας οδηγήσει στο Απόλυτο (δηλαδή στο Επίπεδο Συνείδησης όπου εγκαταλείπονται όλες οι σχετικές ερμηνείες και Περνάμε στην Σιωπή της Εμπειρίας, του Απόλυτου Βιώματος), αυτό είναι αρκετό… Όταν περάσουμε στην Άλλη Όχθη του ποταμού της ύπαρξης η «σχεδία» (η κάθε θεωρία) δεν έχει πια καμία αξία (τουλάχιστον για εμάς)…

Τελικά λοιπόν σύγκριση μεταξύ θρησκειών μπορεί να γίνει μόνο στο Επίπεδο της Εμπειρίας (πραγματική σύγκριση). Κι αν μία θρησκεία μπορεί να μας οδηγήσει στο Απόλυτο, έχει επιτελέσει τον προορισμό της. Σύγκριση θρησκειών σε διανοητικό περιγραφικό επίπεδο, ούτε νόημα έχει, ούτε χρησιμότητα, επειδή δεν ασχολείται με την «ουσία» που είναι η επίτευξη μίας Ανώτερης Κατάστασης της Συνείδησης, αλλά μόνο με λόγια, με διανοητικούς όρους, με γραμματική, συντακτικό, ετυμολογία, κι άλλες φιλολογικές ανοησίες… Κι αφήνουμε τελείως έξω όλους όσους ανήκουν σε θρησκευτικούς οργανισμούς, και την «πίστη» τους… αυτοί «κοιμούνται» βαθιά, νομίζοντας ότι θρησκεία είναι η «τυπική θρησκεία», ή η «θρησκεία των τύπων»…