Πώς υπάρχουμε «εκτός ορίων»; Ποια είναι η θεία διαφορά της αυθεντικότητας από τον παρορμητισμό, που μας στερεί τη συνειδητή παρουσία στη ζωή μας;Οι άνθρωποι φοβούνται να βρίσκονται «εκτός ορίων»: να υπάρχουν αυθεντικοί, απρόβλεπτοι, καινούργιοι, κάθε στιγμή, στη ζωή τους. Το φορτίζουν όλο αυτό με σενάρια επιστημονικής φαντασίας, που συμπεριλαμβάνουν τα τέρατα, τις σκοτεινές δυνάμεις, όλα όσα εκπαιδεύτηκαν να φοβούνται και να καταλογίζουν στον εαυτό τους.
Προσπαθούν απεγνωσμένα να διατηρήσουν τα όρια, να υπάρχουν προβλέψιμοι, οι ίδιοι, «σταθεροί», όπως όρισαν ότι θέλουν να αντιλαμβάνονται «τον εαυτό τους»… ουσιαστικά το κατασκεύασμα που έκλεισαν σε συγκεκριμένες ιδιότητες, πεποιθήσεις και πρακτικές, που τους εξασφαλίζει το γνώριμο, το οικείο, το ασφαλές της «γνώσης».
Το πιο δύσκολο είναι και το πλέον απλό, που όμως ξέχασαν πώς είναι και πώς εκδηλώνεται. Να βρίσκεσαι αυθεντικά, πηγαία, αληθινά, στη ζωή σου! Οι λέξεις μπερδεύουν, φορτισμένες με έννοιες θεωρητικές και πραγματικότητες ανύπαρκτες, όπως τις ιστορίες που λέμε στα παιδιά, χωρίς τον πόνο του βιώματος, με την άνεση του παραμυθιού, του μύθου, του μακρινού. Οι περισσότεροι θα τρόμαζαν (και τρομάζουν) με τον αυθεντικό, εκτός ορίων εαυτό τους, που εξιστορούν με παραμύθια, «παγκόσμια γεγονότα» και όλα όσα έμαθαν να αποφεύγουν, να κατηγορούν.
Τα όρια είναι φτιαχτά, εμπλουτισμένα με ηθικές και όμορφες θεωρίες «ωριμότητας» και «κατάκτησης» που κάθε άλλο παρά αληθινά είναι. Τα όρια φτιάχνουν κόσμους, μέσα στους οποίους θεωρούν πως υπάρχουν αμέτοχοι, κατά βούλησην, αντικειμενικά. Το ψέμα ενισχύεται με τον φόβο που μετατρέπεται σε φοβία, σε κάθε τι άγνωστο και φανταστικά τρομακτικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου