Υπάρχει άφθονος μύθος στη βιογραφία της ανθρώπινης καθημερινότητας για το τρίτο πρόσωπο στη σχέση. Ο «παράνομος» εραστής έχει υμνηθεί και έχει δαιμονοποιηθεί με την ίδια ένταση και το αντίστοιχο πάθος. Είναι σκόπιμο να αναφερθούμε στο αληθινό τρίτο πρόσωπο και όχι στο υποκατάστατό του. Να δοθεί όνομα στους αληθινούς «εραστές» και όχι στους «βαφτισμένους» έτσι ως εύκολη λύση.Ο οιδιπόδειος γονιός ως τρίτο πρόσωπο στο ζευγάρι.
Στον ψυχισμό του ατόμου κατέχει εξέχουσα θέσει ο οιδιπόδειος γονιός (ο γονιός του αντίθετου φύλου), αν το οιδιπόδειο δεν έχει λυθεί. Επομένως, οι εσώτερες επιθυμίες στοχεύουν στην απαξίωση αυτού που έχουμε ως σύντροφο για να παραμείνει κυρίαρχος ο οιδιπόδειος γονιός. Απονέμουμε στον σύντροφό μας τον τίτλο του ανεπαρκούς. Δηλαδή η ανάγκη μας είναι, αυτός που έχουμε επιλέξει για να είμαστε μαζί του, να είναι λίγος και να τον αισθανόμαστε λίγο.
Το παιδί μας ως τρίτο πρόσωπο στο ζευγάρι
- Η παιδική πλευρά του καθενός μας έχει καταγράψει στη διαδρομή της τις φανερές ή υπόγειες κακοποιήσεις που θελημένα ή αθέλητα μας προκλήθηκαν τα πρώιμα χρόνια στην πατρική-μητρική οικογένεια. Μέσα από ασυνείδητες διεργασίες στη συζυγική οικογένεια, αναλαμβάνουμε να προστατεύσουμε την παιδική μας πλευρά από τον κακό γονιό του παρελθόντος, που τώρα των υποκαθιστά ο άλλος, ο σύντροφός.
- Άλλη διάσταση είναι εκείνη, όπου κολακευμένοι από την οιδιπόδεια έλξη του παιδιού προς το πρόσωπό μας, ενισχύουμε την προσκόλλησή του, αρνούμενοι να διευκολύνουμε το παιδί να μας αποχωρισθεί. Το διατηρούμε ως συναισθηματικό σύντροφο και ως πραγματικό εμπόδιο στην ουσιαστική σύνδεση με τον/ τη σύζυγο.
Ο εραστής ως τρίτο πρόσωπο στο ζευγάρι.
Οι περιπτώσεις όπου άτομα με παιδικές ανάγκες, μέσα από ψυχικές διαδρομές που διεκδικούν μια γονική φιγούρα αντί για σύντροφο-εραστή, δεν είναι άγνωστες σε κανέναν μας. Είναι αρκετά μεγάλος ο αριθμός των ανθρώπων που παραμένουν σε μία σχέση με το αίτημα να φροντισθούν κυρίαρχα, σαν να είναι παιδιά, και όχι περιστασιακά. Σε ανάλογες συναισθηματικά καταστάσεις καθιστούν γονιό τον σύντροφο, όταν ακριβώς διατηρούν τον παιδικό ρόλο και επιλέγουν έναν άλλο για τα ερωτικά τους παιχνίδια, ο οποίος στέφεται εραστής. Αυτό συμβαίνει φυσικά επειδή τα παιχνίδια της σεξουαλικότητας δεν επιτρέπεται να τα παίζει κανείς ούτε με τον «μπαμπά» του ούτε με τη «μαμά» του. Ένα τέτοιο παιχνίδι είναι σαφώς απαγορευμένο και ενοχοποιημένο. Ακόμη και αν δεχτούμε ότι για λόγους ενοχής και υπερεγωτικού ελέγχου δεν διαλέξει κάποιος έναν άλλο για εραστή, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα επιλέγει φαντασιακούς εραστές στον νου και τον ψυχισμό του για να τον συντροφεύουν και να κατευνάζουν τις σεξουαλικές του επιθυμίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου