Και απορεί κανείς γιατί οι ποιητές έχουν γράψει τόσο όμορφα πράγματα για την αγάπη

Το αν αγαπάς πραγματικά τον άνθρωπο είναι κάτι που πρέπει να το αντιμετωπίσεις και να το ανακαλύψεις μόνη σου. Αν δεν το αντιμετωπίσεις, αυτό είναι δειλία.
Και με το να κρύβεις τη δειλία σου, μεγαλοποιείς τόσο πολύ ένα ξέσπασμα ζήλιας, που ξεχνάς εντελώς ότι στην πραγματικότητα το θέμα είναι αν εσύ αγαπάς ή όχι.
Το μόνο που χρειάζεται, είναι το να είσαι εσύ απολύτως ξεκάθαρη για το αν η αγάπη σου είναι απλώς μια ιδέα ή αν είναι όντως πραγματικότητα.
Η βασική προϋπόθεση της αγάπης είναι το να αποδέχεσαι τον άλλον έτσι ακριβώς όπως είναι. Η αγάπη δεν προσπαθεί ποτέ να αλλάξει τον άλλο άνθρωπο και να τον προσαρμόσει σε όποια ιδέα μπορεί να έχει ο ένας από τους δύο.
Δεν προσπαθείς να κόψεις τον άνθρωπο από ’δω κι από ’κει για να τον φέρεις στα μέτρα σου.
Αυτό όμως γίνεται παντού, σε ολόκληρο τον κόσμο.
Και απορεί κανείς: Γιατί οι ποιητές έχουν γράψει τόσο όμορφα πράγματα για την αγάπη; Στην πραγματικότητα, δεν φαίνεται να συμβαίνει τίποτε απ’ αυτά!
Αυτά συμβαίνουν μόνο στα ποιήματα.
Η πραγματικότητα είναι ότι οι περισσότεροι ποιητές δεν έχουν αγαπήσει ποτέ τους.
Είναι ερωτευμένοι με την ιδέα της αγάπης και του έρωτα, γι’ αυτό και γράφουν όμορφα ποιήματα, όμορφες νουβέλες. Και ακόμη και αν έχουν αγαπήσει, έχουν αποτύχει τόσο πολύ, που για να παρηγορήσουν τον εαυτό τους δημιουργούν τον αντίθετο πόλο με την ποίησή τους.
Για παράδειγμα, ο Λέων Τολστόι βασανιζόταν από την γυναίκα του όλη του τη ζωή, ακόμη και μέχρι το τέλος του.
Την τελευταία μέρα, τον είχε κουράσει πια τόσο πολύ, που βγήκε από το σπίτι μέσα στη νύχτα και πήγε στο σταθμό του τρένου.
Εκεί και πέθανε, καθισμένος σε ένα παγκάκι.
Ήταν αριστοκράτης, κόμης, και είχε τεράστια περιουσία και τεράστιες εκτάσεις γης.
Έζησε όμως σαν φτωχός, γιατί η γυναίκα του ήλεγχε τα πάντα.
Δεν του επέτρεπε να έχει ούτε ένα φίλο – ούτε έναν άντρα φίλο. Ζήλευε τόσο πολύ, που δεν του επέτρεπε ούτε να διαβάζει ούτε να γράψει μπροστά της. Έτσι, αναγκαζόταν να βγαίνει έξω στον κήπο ή στα χωράφια για να γράψει. Οτιδήποτε είχε γράψει, το είχε γράψει έξω από το σπίτι του. Η ζήλια της ήταν τέτοια, που του έλεγε: “Όταν είμαι παρούσα, απαιτώ να μην ενδιαφέρεσαι άλλο πια για το μυθιστόρημά σου, διαφορετικά με προσβάλλεις.”
Και αυτός ο άνθρωπος είχε γράψει τόσο όμορφα βιβλία και τόσο όμορφα πράγματα για την αγάπη!
Αυτό όμως είναι ένα αντιστάθμισμα. Αυτό που του λείπει από τη ζωή, το βάζει στα μυθιστορήματά του. Στα μυθιστορήματα, δημιουργεί με τη φαντασία του αυτά που θα ήθελε να συμβαίνουν στη ζωή του – για να μπορέσει να ξεχάσει τη ζωή του, την ασχήμια της ζωής του.
Ούτε καν οι ποιητές λοιπόν δεν έχουν αγαπήσει ποτέ τους και δεν έχουν γνωρίσει την αγωνία της αγάπης. Ακόμη όμως κι αν έχουν αγαπήσει, ακόμη κι αν έχουν γνωρίσει την αγωνία της αγάπης, θα ήθελαν να γνωρίσουν και την έκστασή της.
Τότε, στην ποίησή τους θα βρεις να μιλάνε για την έκσταση της αγάπης.
Η αλήθεια όμως είναι ότι όλος ο κόσμος βασανίζεται χωρίς λόγο.
Ναι, η δειλία είναι εκείνη που σε κάνει να συνεχίζεις να βασανίζεσαι.
Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις, είναι να αντιμετωπίσεις τα πραγματικά δεδομένα – το αν εσύ αγαπάς τον άλλο άνθρωπο ή όχι.
Αν αγαπάς τότε δεν τίθεται κανένα θέμα όρων. Αν δεν αγαπάς, τότε ποιος είσαι εσύ που θα θέσεις όρους;
Είτε έτσι είτε αλλιώς, το πράγμα είναι ξεκάθαρο.
Αν αγαπάς, τότε δεν τίθεται θέμα όρων. Αγαπάς τον άνθρωπο όπως ακριβώς είναι.
Αν δεν τον αγαπάς, πάλι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.
Αφού ο άνθρωπος δεν είναι σημαντικός για σένα, πάλι δεν τίθεται κανένα θέμα επιβολής όρων.
Ο άνθρωπος μπορεί να κάνει αυτό που θέλει.
Χρειάζεται όμως να αντιμετωπίσεις τα συναισθήματά σου με ειλικρινή και τίμιο τρόπο. Και αυτή η άμεση αντιμετώπιση των συναισθημάτων σου, σου δείχνει αμέσως το δρόμο.
Η ζωή δεν είναι δύσκολη. Εμείς την κάνουμε δύσκολη, επειδή είμαστε δειλοί.
Δεν βλέπουμε αυτό που ξέρουμε πολύ καλά ότι βρίσκεται ήδη εκεί.