«Βγαίνουμε στροβιλίζοντας από την ανυπαρξία, αστέρια που σκορπίζονται σαν την σκόνη» - RumiΘάνατος – είτε πρόκειται για τελικό θάνατο, είτε για καθημερινή πρόκληση στην αίσθηση του εαυτού μας, έρχεται αντιμέτωπος με την ταυτότητα μας, και γίνεται η αιτία να φοβηθούμε.
Ουσιαστικά, ο φόβος μας για τον θάνατο είναι ο φόβος να χάσουμε αυτό με το οποίο ταυτιζόμαστε. Έτσι, συχνά προσκολλόμαστε σε ορισμένα χαρακτηριστικά και ταυτότητες μέσα μας, κυρίως στην κοσμοθεωρία μας και στο σύστημα των πεποιθήσεων μας, και ιδιαίτερα όταν αυτά αμφισβητούνται από τους άλλους. Έχει αποδειχτεί ξανά και ξανά, ότι όταν μας υπενθυμίζουν τον φόβο μας για τον θάνατο, αντιδρούμε γενναιόδωρα σε εκείνους που ενισχύουν τις πεποιθήσεις μας, και άσχημα σε εκείνους που θέτουν τις πεποιθήσεις μας υπό αμφισβήτηση.
Τι μας κάνει να συμπεριφερόμαστε με αυτόν τον τρόπο;
Ενότητα vs Ατομικότητα
Ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο χωρίς να γνωρίζουμε τον διαχωρισμό. Ένα νεογέννητο μωρό δεν είναι δυνατόν να δει τη διαφορά μεταξύ του εαυτού του και του περιβάλλοντος του. Επομένως, δεν υπάρχει συγκεκριμένη ατομική ταυτότητα στην οποία να προσκολληθεί. Υπάρχει απλά «η ύπαρξη» ως άνευ όρων αγάπη. Αυτό είναι η «συνειδητότητα της ενότητας». Ωστόσο, μέσα στον πρώτο χρόνο της ζωής, αρχίζουμε να αποκτούμε επίγνωση της δυαδικότητας – το οποίο είναι «εγώ σε σχέση με σένα». Ενώ τα νεογέννητα δεν μπορούν να διακρίνουν τους εαυτούς τους από τις μητέρες τους, τα παιδιά ηλικίας ενός έτους μπορούν να δουν ότι είναι στην πραγματικότητα ξεχωριστές οντότητες.
Αυτό προκαλεί μεγάλο πόνο σε ένα βρέφος, το οποίο ονομάζουμε άγχος του αποχωρισμού. Είναι η πρώτη φορά που βιώνουμε το θάνατο στη ζωή μας. Μία απώλεια ταυτότητας. Έτσι, αρχίζουμε να ψάχνουμε για τη δική μας ταυτότητα - ποια είναι η θέση μας στον κόσμο; Και εδώ ξεκινά η προφανής σύγκρουση μεταξύ των δύο αντίθετων ρευμάτων της αγάπης (ενότητα συνείδησης) και της ατομικότητας (διαχωρισμός). Έτσι, ένα παιδί θα μετακινείται αρκετές φορές την ημέρα μεταξύ της ανάγκης για υποστήριξη και φροντίδα και της ανάγκης να διεκδικήσει την ανεξαρτησία του, το οποίο φυσικά συνεχίζει μέχρι την ενηλικίωση, αν και μόνο με πιο διακριτικό τρόπο.
Οι δύο «ροές συνειδητότητας» συγκρούονται εξαιτίας του φόβου - φοβόμαστε να χάσουμε τον εαυτό μας στη συνειδητότητα της ενότητας, να χάσουμε τη μοναδικότητά μας, αυτό που μας καθορίζει. Αυτή είναι η βασική αιτία: «η πηγή του πόνου», ο φόβος μας για θάνατο. Είναι ο λόγος που τόσοι πολλοί δεν είναι σε θέση να διαλογιστούν βαθιά - να χτυπήσουν εκείνο το σημείο όπου αναμειγνυόμαστε αβίαστα με την απεραντοσύνη του σύμπαντος.
Πώς λοιπόν εδραιώνουμε αυτές τις δύο προφανώς αντίθετες ροές, ώστε να λειτουργούν μαζί στη ζωή μας, έτσι ώστε ο φόβος να γίνεται όλο και λιγότερος; Λοιπόν, φοβάμαι ότι δεν υπάρχει μέθοδος που να μπορώ να προτείνω. Η απάντηση βρίσκεται στο αντίθετο της μεθόδου - παράδοση ... πλήρης και απόλυτη παράδοση.
Παραδινόμενοι στο Τίποτα…
Πρέπει να αφήσουμε τον φόβο να προκύψει. Πρέπει να γίνουμε φίλοι μαζί του. Πρέπει να αφεθούμε από αυτό που έχουμε αγκιστρωθεί. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι να διαλυθούμε μέσα στο τίποτα. Χρειάζεται να παραδοθούμε απόλυτα για να αφήσουμε την ταυτότητά μας. Ο γονέας, ο μουσικός, ο ποδοσφαιριστής, ο διανοούμενος, ο εραστής, ο φροντιστής, ο κωμικός, ο πολεμιστής - πρέπει όλοι να φύγουν. Πρέπει όλοι να πεταχτούν στη μαύρη τρύπα του τίποτα - κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να ξεπεραστεί ο φόβος! Πρέπει να γίνουμε κυριολεκτικά η μαύρη τρύπα. Κενό.
Εδώ είναι το θέμα - αυτό το κενό, αυτό το τίποτα. Υπάρχει πραγματικά μια ολότητα σε αυτό. Μια αγνότητα της ζωής. Κάποιοι το αποκαλούν άνευ όρων αγάπη. Δεν είναι πραγματικά τίποτα, αλλά όχι κάτι. Δεν υπάρχει κανένα αντικείμενο (δεν υπάρχει καν υποκείμενο) που να προσκολληθεί και να παράγει δυαδικότητα ...
... και από αυτό το τίποτα, αυτήν την αγνή δυνατότητα, έρχεται η πραγματική μας μοναδικότητα. Δεν είναι κάτι που μπορεί εύκολα να περιγραφεί, να ονομαστεί, και επομένως δεν υπάρχει ταυτότητα με αυτό. Είναι απλά εσύ, αγνό και απλό. Είναι αισθητό ως ένα είδος «ορθότητας» σε κάθε στιγμή. Δεν είναι η ορθότητα του σωστού και του πλάνου, αυτή είναι μια κρίση, μια δυαδικότητα που οδηγεί στην ταυτοποίηση με μια ορισμένη άποψη. Πρόκειται για μια αυθόρμητη «επίγνωση» για το πώς να αντιδράσεις σε οποιαδήποτε δεδομένη κατάσταση. Είναι πέρα από το νου και όμως είναι ευθυγράμμιση για εσάς και τους γύρω σας, ακόμα και αν κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν άβολα.
«Αν βάλω το θάνατο στη ζωή μου, τον αναγνωρίσω και τον αντιμετωπίσω κατάματα, θα απελευθερωθώ από το άγχος του θανάτου και τη μικρότητα της ζωής - και μόνο τότε θα είμαι ελεύθερος να γίνω ο εαυτός μου» - Martin Heidegger
Η Μαγεία Της Στιγμής
Από εδώ αρχίζουμε να βλέπουμε πόσο αληθινή μαγική η ζωή είναι πραγματικά. Δείτε το εκπληκτικό σύντομο βίντεο με τον Alan Watts.
«Και ως εκ τούτου, στην πορεία της φύσης, από την στιγμή που έχουμε σταματήσει να βλέπουμε πλέον την μαγεία στον κόσμο, δεν εκπληρώνουμε πλέον το παιχνίδι της φύσης να αποκτά επίγνωση του εαυτού της. Δεν έχει πλέον νόημα. Και έτσι πεθαίνουμε» - Alan Watts
Η ζωή είναι πραγματικά μαγική – ο τρόπος που αυτή λειτουργεί, όλα τα μικρά θαύματα, οι συμπτώσεις, οι αλληλεπιδράσεις.
Πώς μπορούμε να καλλιεργήσουμε αυτό το συναίσθημα μέσα μας; Πρέπει να βουτήξουμε βαθιά. Αγκαλιάστε το καλό και το κακό. Βρείτε ένα πάθος – τί σας κάνει να λειτουργείτε; - και κάντε το χωρίς ενοχή. Αλλά μη αγγιστρωθείτε από αυτό, μην ταυτιστείτε. Τα πάθη μας είναι απλά τρόποι έκφρασης της μοναδικότητας μας τα οποία προέρχονται από αγνή δυνατότητα, δεν είναι αυτό που είμαστε. Είμαστε η μαγεία του ενσαρκωμένου σύμπαντος.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου