ΕΠΕΙΣΟΔΙΟΝ Δ΄
ΑΝ. καὶ μὴν ὅδ᾽ ἡμῖν, ὡς ἔοικεν, ὁ ξένος
1250 ἀνδρῶν γὲ μοῦνος, ὦ πάτερ, δι᾽ ὄμματος
ἀστακτὶ λείβων δάκρυον ὧδ᾽ ὁδοιπορεῖ.
ΟΙ. τίς οὗτος; ΑΝ. ὅνπερ καὶ πάλαι κατείχομεν
γνώμῃ, πάρεστι δεῦρο Πολυνείκης ὅδε.
ΠΟΛΥΝΕΙΚΗΣ
οἴμοι, τί δράσω; πότερα τἀμαυτοῦ κακὰ
1255 πρόσθεν δακρύσω, παῖδες, ἢ τὰ τοῦδ᾽ ὁρῶν
πατρὸς γέροντος; ὃν ξένης ἐπὶ χθονὸς
σὺν σφῷν ἐφηύρηκ᾽ ἐνθάδ᾽ ἐκβεβλημένον,
ἐσθῆτι σὺν τοιᾷδε, τῆς ὁ δυσφιλὴς
γέρων γέροντι συγκατῴκηκεν πίνος
1260 πλευρὰν μαραίνων, κρατὶ δ᾽ ὀμματοστερεῖ
κόμη δι᾽ αὔρας ἀκτένιστος ᾄσσεται·
ἀδελφὰ δ᾽, ὡς ἔοικε, τούτοισιν φορεῖ
τὰ τῆς ταλαίνης νηδύος θρεπτήρια.
ἁγὼ πανώλης ὄψ᾽ ἄγαν ἐκμανθάνω·
1265 καὶ μαρτυρῶ κάκιστος ἀνθρώπων τροφαῖς
ταῖς σαῖσιν ἥκειν· τἀμὰ μὴ ᾽ξ ἄλλων πύθῃ.
ἀλλ᾽ ἔστι γὰρ καὶ Ζηνὶ σύνθακος θρόνων
Αἰδὼς ἐπ᾽ ἔργοις πᾶσι, καὶ πρὸς σοί, πάτερ,
παρασταθήτω· τῶν γὰρ ἡμαρτημένων
1270 ἄκη μέν ἐστι, προσφορὰ δ᾽ οὐκ ἔστ᾽ ἔτι.
τί σιγᾷς;
φώνησον, ὦ πάτερ, τι· μή μ᾽ ἀποστραφῇς.
οὐδ᾽ ἀνταμείβῃ μ᾽ οὐδέν, ἀλλ᾽ ἀτιμάσας
πέμψεις ἄναυδος, οὐδ᾽ ἃ μηνίεις φράσας;
1275 ὦ σπέρματ᾽ ἀνδρὸς τοῦδ᾽, ἐμαὶ δ᾽ ὁμαίμονες,
πειράσατ᾽ ἀλλ᾽ ὑμεῖς γε κινῆσαι πατρὸς
τὸ δυσπρόσοιστον κἀπροσήγορον στόμα,
ὡς μή μ᾽ ἄτιμον, τοῦ θεοῦ γε προστάτην,
οὕτως ἀφῇ με μηδὲν ἀντειπὼν ἔπος.
1280 ΑΝ. λέγ᾽, ὦ ταλαίπωρ᾽, αὐτὸς ὧν χρείᾳ πάρει.
τὰ πολλὰ γάρ τοι ῥήματ᾽ ἢ τέρψαντά τι
ἢ δυσχεράναντ᾽ ἢ κατοικτίσαντά πως
παρέσχε φωνὴν τοῖς ἀφωνήτοις τινά.
***
ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ
ΑΝ. Νά τος, πατέρα, έρχεται ο ξένος κατά δω,1250μόνος του κι ασυνόδευτος, με μάτια βουρκωμένα,βρύση τρέχει το δάκρυ του.ΟΙ. Ποιός;ΑΝ. Αυτός που ώρα τώρα μελετούσαμε, ο Πολυνείκης,βρίσκεται εδώ, μπροστά μας.ΠΟ. Πώς πρέπει αλήθεια να φερθώ; να κλάψω πρώτα1255τα δικά μου βάσανα, αδελφές μου, ή τα πάθη βλέπονταςτου γέροντα πατέρα μου;Που εδώ τον βρίσκω, μαζί μ᾽ εσάς, σε ξένη χώρα εξόριστο,μ᾽ αυτό το απαίσιο ρούχο, που η λέρα του φριχτή1260γέρασε πάνω στο γέρικο κορμί του, και το μάρανε.Πρόσωπο δίχως μάτια, και τα μαλλιά του αχτένιστατα παίρνει ο αγέρας. Παρόμοια φαίνεται και της ταλαίπωρηςκοιλιάς του η θρέψη.Κι εγώ ο κατάρατος, που τα μαθαίνω όλα τόσο αργά,1265ομολογώ, άλλος κανείς χειρότερος δεν φάνηκε στον κόσμοαπό μένα, αφού του φέρθηκα όπως του φέρθηκα,αδιάφορος για τη συντήρησή του.Ολέθρια τα σφάλματά μου, δεν θα τ᾽ ακούσειςαπό ξένο στόμα.Αλλά στον θρόνο του Διός μαζί του κάθεται πονετικήη Αιδώς, για κάθε πράξη ανθρώπινη. Η λύπηση, πατέρα,1270πλάι σου ας παρακαθήσει. Πολλά τα λάθη που έκανα,δεν περισσεύουν άλλα. Όμως γιατί σωπαίνεις;Μίλα, πατέρα, πες μου κάτι, μην αποστρέφειςτο πρόσωπό σου. Καμιά ανταπόκριση; έτσι αμίλητοςθα με περιφρονήσεις, θα με διώξεις; μήτετον λόγο της οργής σου δεν θα φανερώσεις;1275Ω, σεις βλαστάρια του, αδελφές από το ίδιο αίμα,εσείς τουλάχιστον κάντε κάτι, το στόμα του ο πατέρας μουν᾽ ανοίξει, που σφραγισμένο τώρα το κρατεί κι άφωνοςμένει· να μη μ᾽ αφήσει ατιμασμένο, δίχως μια λέξη να μουπει, ικέτης είμαι του θεού.1280ΑΝ. Καλύτερα να πεις εσύ, ταλαίπωρε, ποιά η ανάγκηπου σε φέρνει εδώ.Γιατί ατσιγκούνευτα τα λόγια δίνουν τη μια φορά ευχαρίστηση,δυσφορία την άλλη· άλλοτε συγκινούν, συχνά ωστόσοβγάζουν κι απ᾽ τον αμίλητο φωνή.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου