Πως να αποδεχτώ τα λάθη μου χωρίς να αυτοτιμωρούμαι και να αισθάνομαι ενοχές;

Είμαι ένας άνθρωπος που κοιτάει μέσα του, αναγνωρίζει τα λάθη του, αναλαμβάνει το μερίδιο ευθύνης του, δεν το μεταφέρει στον άλλο. Γιατί όμως μου είναι τόσο δύσκολο να αποδεχτώ τα λάθη μου, τις λάθος συμπεριφορές μου, τους λάθους χειρισμούς μου χωρίς να νιώθω τόση ενοχή, χωρίς να αυτοτιμωρούμαι που νιώθω ότι πλήγωσα κάποιον και πρώτα πρώτα εμένα? Γιατί να μπορώ να συγχωρώ τους άλλους όταν εκείνοι με πληγώνουν αλλά όχι τον εαυτό μου? Ενώ ξέρω πως ότι συνέβη, το όποιο λάθος, η όποια απαράδεκτη συμπεριφορά έγινε για να εξελιχθώ, για να μάθω. Το ξέρω όμως, δεν τον νιώθω. Πως θα μπορέσω να το νιώσω? Πως θα μπορέσω να ζω χωρίς αυτό το βάρος στην ψυχή μου? Πως θα μπορέσω να το αποδεχτώ όταν έχω πεισθεί στο τώρα μου ότι η ʽλάθοςʼ συμπεριφορά μου οδήγησε τον άλλο να φύγει από κοντά μου. Το ξέρω ότι δεν είναι έτσι. Θέλω όμως να το νιώσω. Προσπαθώ να αποδέχομαι χωρίς κριτική. Όμως ακόμα δεν τα καταφέρνω και αυτό με βασανίζει.

Αγαπημένη μου ψυχή,
είναι πολύ σπουδαίο το θέμα που θέτεις και πραγματικά σε ευχαριστώ από καρδιάς.

Διαβάζουμε τόσα πράγματα για την συγχώρεση, για αποδοχή των λαθών μας και ότι όλα είναι μαθήματα και τα χρειαζόμαστε και ότι μας εξελίσσουν και άλλες παρόμοιες διαπιστώσεις, που ενώ τις αποδεχόμαστε ως αληθείς, βαθιά μέσα μας εξακολουθεί να μένει ένα αγκάθι που πονάει και ματώνει, ένα κενό, μια ενοχή και μια διαπίστωση, ότι “ναι αυτά έτσι είναι, αλλά εγώ δεν είμαι αρκετά καλή”.

Αυτό που αισθάνομαι από τα γραφόμενα σου είναι ότι λειτουργείς πολύ νοητικά. Δηλαδή γνωρίζεις τι πρέπει να κάνεις, γνωρίζεις τι συμβαίνει και γιατί αλλά έχεις μείνει τόσο πολύ στο νου σου και αυτό σου κόβει την σχέση με το μικρό πληγωμένο παιδάκι που έχεις μέσα σου. Ο νους σου έχει γίνει δυνάστης του εσωτερικού παιδιού, των πληγωμένων συναισθημάτων σου που του επιτρέπεις να ξεσπαθώνει και να σε κρίνει διαρκώς.

Φαντάσου πως έχεις ένα μικρό παιδάκι που κλαίει, φοβάται και αισθάνεται ότι κάνει τα πάντα λάθος. Μην το αποπαίρνεις και μην το αγνοείς. Ζητάει την προσοχή σου και χρειάζεται να του την δώσεις. Χρειάζεται να ψάξεις τις αιτίες που έκανες το “λάθος”, την αιτία που πλήγωσες τον άλλον. Δεν είσαι κακός άνθρωπος, δεν έχεις πρόθεση να βλάψεις, άρα κάτι σε οδήγησε να συμπεριφερθείς έτσι. Κάποιος φόβος σου, κάποια πληγή, κάποιο τραύμα. Το ότι αναγνωρίζεις το λάθος σου δεν σημαίνει ότι έχεις βρει την αιτία που το προκάλεσε. Και επειδή δεν έχεις δει την αιτία, είσαι σκληρή με τον εαυτό σου και τον κρίνεις από το αποτέλεσμα της συμπεριφοράς σου και πιστεύεις ότι αυτό μπορεί να διώξει τον άλλον από κοντά σου και αυτό με την σειρά του σε κάνει ακόμα πιο σκληρή με τον εαυτό σου και ξύνει ακόμα περισσότερο την πληγή σου.

Είναι καιρός να σταματήσεις να φωνάζεις και να μαλώνεις το παιδάκι που κρύβεις μέσα σου. Αγκάλιασε το, ρώτησε το τι το απασχολεί, τι φοβάται, τι το ενοχλεί, όπως θα έκανες σε ένα μικρό παιδί που έχει κάνει κάποια ζημιά. Ακόμα και από εκδίκηση να την έκανε, κάτι το είχε πληγώσει πιο πριν, τι ήταν αυτό; Δηλαδή πήγαινε βαθιά μέσα σου και αισθάνσου εσένα και τους λόγους που προξένησαν την συμπεριφορά σου. Ότι ανακαλύψεις μην το κρίνεις, ακόμα και άσχημη πρόθεση να είχες, πάντα μα πάντα από πίσω υπήρχε μια πληγή. Φτάσε στην πληγή αυτή.

Αν κάνεις αυτή τη διαδικασία με θάρρος μερικές φορές θα δώσεις στο νου την πληροφορία ότι πίσω από κάθε “λανθασμένη” ενέργεια υπάρχει πάντα κάποια αιτία. Και όταν βρεις την αιτία θα είσαι τόσο γεμάτη που θα αγαπήσεις τα λάθη σου γιατί αυτά είναι εκεί για να σου δείξουν τις πληγές σου, είναι εκεί για να σε φέρουν πιο κοντά σε εσένα.

Όταν το αναγνωρίσεις αυτό, η συγνώμη σου θα έχει άλλη ουσία και ο άλλος δεν θα φύγει από κοντά σου αλλά θα σε καταλάβει, θα σε νιώσει και θα σε αποδεχτεί για όλη την δύναμη και την γενναιότητα που επέδειξες.

Και έτσι μεταφέρεις το φως σου και στον άλλον και του μεταδίδεις το μήνυμα ότι σαν άνθρωποι μπορούμε να κάνουμε λάθη αλλά έχουμε και το θάρρος να τα αγαπάμε και αυτά, γιατί είναι φωτεινοί δάσκαλοι για εμάς και για τους άλλους που εμπλέκονται μαζί μας.

Ότι συμβαίνει, συμβαίνει για κάποιο λόγο και είναι αυτό που χρειαζόμαστε την κάθε στιγμή για να πάμε παρακάτω. Έτσι λοιπόν και ο άλλος που υπήρξε ο αποδέκτης της δικής σου συμπεριφοράς και αυτός την προσέλκυσε γιατί ήταν το μάθημα που χρειαζόταν σαν ψυχή για την δική του εξέλιξη. Δηλαδή ήσουν για αυτόν ένας δάσκαλος που του πρόσφερες ένα σπουδαίο μάθημα. Είναι αρκετό αυτό για να προσφέρεις λίγη αγάπη στον εαυτό σου και να πάψεις να είσαι τόσο σκληρή μαζί του;