Μακάρι να γινόμασταν και πάλι παιδιά...

Κοντά παντελόνια, ξέφρενο παιχνίδι στην αλάνα, το παγωτό να κολλάει καθώς λιώνει, οι πρησμένες αμυγδαλές από την ακόρεστη επιθυμία της δροσιάς και οι πρησμένες αμυγδαλές της μητέρας από της φωνές της. Οι ποδηλατάδες για εξερεύνηση στην άλλη άκρη της πόλης – κόσμου και το άγχος της επιστροφής στο ζεστό αεράκι στα τελευταία λαμπυρίσματα του μορυχού ήλιου. Η μυρουδιά της μητέρας που ξεχείλιζε το σπίτι και η έκρηξη αγάπης, ασφάλειας και σιγουριάς μέσα στην ζεστή της αγκαλιά την ώρα της κατσάδας. Τότε που ο καιρός δεν μας πείραζε γιατί αλλάζαμε το παιχνίδι σε κάτι διαφορετικό, σε κάτι νέο πιο συναρπαστικό. Τότε που τα χρήματα τα χρησιμοποιούσαμε και δεν μας πολύ ένοιαζε αν δεν τα είχαμε στην τσέπη. Τότε που οι αισθήσεις λειτουργούσαν στο μέγιστο και αισθανόμασταν το υγρό χώμα, το ανακάτωμα των αρωμάτων στο μικρό μπακάλικο, βλέπαμε τις αλλαγές στο φυλλοβόλημα των δέντρων. Τότε που δεν αναλύαμε τις καταστάσεις αλλά τις συνθέταμε. Τους τσακωμούς με το αντίθετο φύλλο που κατέληγαν στα πρώτα σκιρτήματα της καρδιάς. Τότε που είχαμε φίλους γιατί μας ταίριαζαν και θεωρούσαμε ότι η φιλία θα αντέξει για πάντα άδολη στο πέρασμα του χρόνου και μείς δε θα γεράσουμε ποτέ.

Σαν πρωταγωνιστές βγαλμένοι από έργο του Γκαίτε ή του Ουάιλντ ευχόμαστε να γυρίσουμε πίσω τον χρόνο. Μια ευχή ασυναίσθητη και ασυνείδητη όπως η ζωή μας, επιζητούμε να ξανάβρουμε και πάλι τις πρόσκαιρες παιδικές χαρές και πάλι να πέσουμε στην φαυλότητα και να τις ξαναχάσουμε. Μια ευχή που βγαίνει από τα χείλη μας ασθμαίνοντας βαριά έχοντας ταυτόχρονα ματιά αναπόλησης. Και τι είναι αυτό που ζητάμε από αυτή την παλινδρόμηση του χρόνου; Ζητάμε πίσω τις ευφρόσυνες αναμνήσεις μας και όχι την ουσία της νιότης με το αμπαλάζ της εμπειρίας και της ωριμότητος του ΤΩΡΑ.
Στο μυαλό, όλα είναι στο μυαλό μας. Πάλι καταλήγουμε θύματα του υπηρέτη του Εγώ. Ένα Εγώ που το έχουμε χτίσει με πόνο, αγώνα και ιδρώτα στο διάβα του χρόνου και που ενδόμυχα αισθανόμαστε την φθορά στην οποία μας ωθεί. Πάλι σχιζόμαστε στα δυο, σε δύο στρατόπεδα εσωτερικά, το ένα με στρατηγό το μυαλό προσπαθεί να προστατέψει το Εγώ και απέναντι ένα αίσθημα πως κάτι βαίνει λαθεμένα και πρέπει να απαλλαγώ από τούτο το αγκάθι που με ταλανίζει.
Οι σκέψεις είναι εκεί για να μας αποπροσανατολίσουν. Δημιουργούνται από το μυαλό προς υπεράσπιση της τωρινής κατάστασης. Το Εγώ αναζητά ασφάλεια, μόνο μέσω αυτής μπορεί να συνεχίσει να δρα. Αντιλαμβανόμενο την ασυναίσθητη εσωτερική ροπή για αλλαγή, που εμείς την νοιώθουμε στο στομάχι όταν αυτό σφίγγει, ο νους σκαρφίζεται τεχνάσματα για να μας φρενάρει.

Ποιο είναι το τέχνασμα του μυαλού στην προκείμενη περίπτωσή;
Μα, η ευχή να ξαναγίνουμε πάλι παιδιά!

Όσο και αν έχει προχωρήσει η επιστήμη και όσα από τα θέλω μας έχει ικανοποιήσει αυτό δεν το έχει καταφέρει ακόμα, άρα είναι ανέφικτο. Έτσι εμείς αναλωνόμαστε σε μια μάταιη ευχή και το Εγώ ζει και διαφεντεύει.

Παρόλα αυτά δεν πρέπει να αποκαρδιωνόμαστε. Πρέπει να εντείνουμε την παρατήρηση μας, να διαβάσουμε πίσω από τις γραμμές. Μέσα από την μάταια κραυγή της απόγνωσης μας να ξαναγίνουμε παιδιά ζητάμε μια δεύτερη ευκαιρία. Μια δεύτερη ευκαιρία για να μην ξαναγίνουμε αυτό που είμαστε σήμερα. Μέσα από την απέλπιδα και ανέφικτη πρόταση του μυαλού μας να ξαναγίνουμε παιδιά μας προσφέρεται εγκιβωτισμένη σαν αχτίδα φωτός η κατάσταση που πρέπει να προσεγγίσουμε. Ας παραμερίσουμε τον παλιμπαιδισμό και ας κρατήσουμε αυτό που θα κερδίζαμε αν ήμασταν και πάλι παιδιά και ας το πραγματώσουμε στο ΤΩΡΑ.
Πλέον ξέρω που πρέπει να φτάσω, το είδα κρυμμένο πίσω από το παιχνίδι του μυαλού. Το παιδικό γέλιο, η άδολη αγάπη, το αυθεντικό του χαρακτήρα πριν αλλοτριωθεί, η απόλαυση των αισθήσεων απογυμνωμένων από φίλτρα και διυλίσεις, η βίωση της παρούσας στιγμής. Αλλά όλα αυτά ραφιναρισμένα από την ωριμότητα του σήμερα. Όχι πια ασυνείδητα αλλά με μετουσιωμένη την πολύχρονη γνώση και εμπειρία σε σοφία.Αυτό είναι το κρυμμένο νόημα του νήματος της ζωής. Γεννιόμαστε αγνοί ασυνείδητα και οφείλουμε μεγαλώνοντας να μετατρέψουμε την ασυνείδητη αγνότητα και φυσικότητα σε συνειδητή κατάσταση ζωής.