Ευ/α–γνωμοσύνη

Συνηθίζουμε να λέμε «ουδείς αγνωμονέστερος του ευεργετηθέντος».

 

Πριν ασχοληθούμε όμως με αυτούς που όντως επιβεβαιώνουν την παραπάνω ρήση ας σταθούμε στο πόσο πραγματικοί ευεργέτες είμαστε εμείς οι ίδιοι . Κάνουμε το καλό με προθέσεις αγνές, ακόμα και χωρίς να μας το ζητάνε ή μόνο όταν βλέπουμε κάποιον να πέφτει στην ανάγκη μας;

 

Προβαίνουμε στην όποια θετική πράξη επειδή το θέλουμε εκ βαθέων και χωρίς προσμονές ανταπόδοσης ή με τη δράση μας δημιουργούμε καταστάσεις «δούναι και λαβείν»;

 

Ενεργούμε αθόρυβα ή προσπαθούμε με κάθε τρόπο να διαλαλήσουμε την ευεργεσία μας;

 

Κάθε φορά που επιτελούμε ένα έργο ευάρεστο κι εφόσον διαπνεόμαστε από ειλικρινείς προθέσεις αλληλεγγύης, κατά κύριο λόγο κάνουμε καλό σε μας τους ίδιους, γιατί εισπράττουμε αυτομάτως την ηθική ανταμοιβή. 

 

Νιώθουμε στην ουσία χρήσιμοι και γεμάτοι δυνατότητες, πράγμα που τρέφει ως ένα βαθμό και τη φιλαρέσκειά μας , αφού καταφέρνουμε να φέρουμε εις πέρας κάτι που ο άλλος αδυνατεί. Συνάμα συντελείται κι ένα είδος «ηθικής αναβάθμισης» και στην περίπτωση που είμαστε βαθιά θρησκευόμενα άτομα ελπίζουμε στην «εξαγορά» κάποιας αμαρτίας μας καλοπιάνοντας τη Θεία Πρόνοια. 

 

Ούτως ή άλλως όμως με την ευεργεσία οι συνθήκες που δημιουργούνται εξαρχής μεταξύ του ευεργέτη και του ευεργετημένου είναι πάντα υπέρ του πρώτου. Γιατί η σχέση ανάμεσά τους δεν είναι ποτέ ισότιμη. 

 

Ο ευεργέτης ενεργεί από θέση ισχύος κι ο ευεργετημένος « υποτάσσεται » στην αγαθοεργία , γιατί δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά και κατά συνέπεια αισθάνεται υποχρεωμένος. Ασφαλώς και δεν πρέπει να νιώθουμε άσχημα όταν δεχόμαστε κάτι θετικό στη ζωή μας, το θέμα όμως είναι το πώς μας το παρέχουν οι άλλοι. Ως δώρο ή ως μια ευκαιρία επένδυσης που θα αποφέρει απολαβές συχνά με ποικίλα «επιτόκια»;

 

Διότι ορισμένοι ευεργέτες έχουν την απαίτηση εφ’ όρου ζωής να τους ξεπληρώνουμε τη χάρη, ακόμα και τη μικρή και στιγμιαία σε σχέση μ’ αυτά που καλούμαστε να δώσουμε πίσω εμείς. Κάτι άλλο που θα μπορεί να κάνει τον αποδεκτή της ευεργεσίας να επανεξετάσει τη σχέση του με το πρόσωπο που του προσέφερε την όποια αρωγή είναι η έντονη τάση για επίδειξη από την πλευρά του τελευταίου. 

 

Επιτρεπτό και πρέπον είναι μονάχα το άτομο που έχει εξυπηρετηθεί από κάποιον να φροντίζει να κάνει γνωστή την επικουρία στους γύρω του εφόσον το κρίνει απαραίτητο κι όχι το αντίθετο. 

 

Συμπερασματικά , θα ήταν καλό να εμπεδώσουμε όλοι μας πως όταν βοηθάμε κάποιον, αποκτούμε το δικαίωμα να ευεργετηθούμε κι εμείς από τον ίδιο κάποια στιγμή ή κι από το σύμπαν, αλλά ας μην αποβλέπουμε σ’ αυτό μονάχα κι ας μην απαιτούμε τίποτα. 

 

Ας πλησιάζουμε με την ίδια ταπείνωση το συνάνθρωπό μας απορρίπτοντας το αφ’ υψηλού ύφος που μας δίνει η εξουσία της ανωτερότητας κι ας προβαίνουμε σε χαριστική εξυπηρέτηση με όλη τη σημασία της λέξης για να μη βλέπουμε γύρω μας αχάριστα όντα , αλλά τους καρπούς των πράξεών μας.