Είναι τόσο δύσκολο λοιπόν να ενδιαφερθούμε και για τους άλλους;

Ο βικτοριανός καλλιτέχνης και συγγραφέας John Ruskin ρώτησε κάποτε γιατί απονέμουμε μετάλλια σε ανθρώπους που μέσα σε μια στιγμή και χωρίς να το σκεφτούν ιδιαίτερα, σώζουν τη ζωή κάποιου, αλλά δεν δίνουμε μετάλλια σε ανθρώπους που αφιερώνουν χρόνια ολόκληρα στην ανατροφή ενός παιδιού.

Ακόμη και το τετριμμένο αποκτά μεγαλείο στα πλαίσια μιας ευρύτερης προοπτικής.

Ένας ερευνητής ρώτησε κάποτε μερικούς άντρες που πελεκούσαν πέτρες τι έκαναν.

Ένας είπε ότι δουλειά του ήταν να τετραγωνίζει τις πέτρες και να τις μετακινεί. Ένας άλλος είπε ότι εργαζόταν για να συντηρήσει τη σύζυγο και τα παιδιά του. Ένας τρίτος, αν και αντιλαμβανόταν ότι έκανε και τα δύο προηγούμενα, είπε ότι έχτιζε έναν υπέροχο καθεδρικό ώστε ο κόσμος να προσεύχεται, καιρό αφότου ο ίδιος θα είχε πεθάνει. Ο καθένας έκανε σπουδαία δουλειά, μόνο όμως ο ένας αναγνώριζε σε ποιο βαθμό.

Μπορούμε να φορτίσουμε με ένα είδος μεγαλείου την καθημερινή ανατροφή των παιδιών, όπως το περιέγραψε ο Ράσκιν, αν τη θεωρήσουμε ως έργο ενός «καλού προγόνου» που αγωνίζεται να μεταφέρει ό,τι καλύτερο είχαν οι μακρινοί μας πρόγονοι στις επόμενες γενιές.

Κάθε συμπεριφορά που υιοθετούμε, κάθε λέξη που εκφέρουμε και κάθε δράση που αναλαμβάνουμε μας καθορίζει σε σχέση με τους άλλους. Μπορεί να είμαστε μόνοι στο βασίλειο των προσωπικών σκέψεων, των αντιλήψεων και των συναισθημάτων μας, όμως ο κόσμος που θέλουμε να αλλάξουμε αποτελείται από άλλους ανθρώπους.

Αυτό μας προσφέρει ένα σημαντικό στοιχείο για το πού ίσως βρούμε το νόημα που αναζητάμε: στη βοήθεια που προσφέρουμε στους άλλους. Αν δεν το κάνουμε, εξακολουθούμε να κυνηγάμε στενά εγωιστικά συμφέροντα.