Αν είχαμε μεγαλύτερη επίγνωση ότι μπορούμε να χάσουμε τα πάντα σε ένα δευτερόλεπτο… θα ήταν όλα αλλιώς

Σε μια καθημερινότητα σχεδόν χαοτική όπου η “ζωή στον αυτόματο” μας έχει γίνει συνήθεια, ελλιπής από συναισθηματισμούς, συνειδητοποιήσεις και σκέψεις για το όσα συμβαίνουν γύρω μας, οι μέρες μας περνάνε ανεπιστρεπτί χωρίς σχεδόν να το καταλαβαίνουμε.

Ζούμε περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή, τον καλό καιρό, το Σαββατοκύριακο, τις διακοπές, την άδεια, κάτι άλλο εκτός από το σήμερα. Δεν αντιλαμβανόμαστε πως αυτό το αύριο μπορεί και να μην έρθει ποτέ. Σκληρό; Μακάβριο; Μπορεί. Αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Η ρεαλιστική πραγματικότητα. Και όπως για πολλά πράγματα που αρνούμαστε να αποδεχτούμε: όσο κι αν τσακωνόμαστε με την πραγματικότητα, αυτή θα κερδίζει πάντα.

Δεν σκέφτεται κανείς πως θα πάει για ύπνο το βράδυ και δε θα ξυπνήσει το επόμενο πρωί. Ή ότι θα φύγει από το σπίτι του και δε θα επιστρέψει. Είναι πράγματα που δεν μπορούμε να ελέγξουμε, όσο κι αν έχουμε την αντίθετη ψευδαίσθηση.

Δεν είναι στον έλεγχό μας πότε θα γίνει ένας φονικός σεισμός που θα καταστρέψει πολυκατοικίες ολόκληρες και χιλιάδες ζωές θα γκρεμιστούν στα χαλάσματα και θα θαφτούν κάτω από αυτές.

Κι όμως: «Αν είχαμε μεγαλύτερη επίγνωση ότι μπορούμε να χάσουμε τα πάντα σε ένα δευτερόλεπτο, θα υπήρχε πολύ λιγότερο κακό γύρω μας» (S. Luzi).

Θα άλλαζε η όλη οπτική μας. Θα χαμογελούσαμε περισσότερο, ακόμα και σε αγνώστους, θα γεμίζαμε καλοσύνη τη μέρα μας γιατί το καλό που κάνουμε βρίσκει τρόπο να γυρίσει πίσω σε εμάς. Θα κατανοούσαμε περισσότερο τους άλλους, θα ακούγαμε για να συμπονέσουμε και όχι για να κρίνουμε, θα βοηθούσαμε αν είχαμε τη δυνατότητα γιατί θα θέλαμε και οι άλλοι να σπεύσουν για μας αν είχαμε ανάγκη. Θα είχαμε μεγαλύτερη ενσυναίσθηση πως όλοι κάτι περνάνε – όσο ήρεμοι κι αν φαίνονται, μπορεί να αναβλύζει μια φουρτούνα μέσα τους. Η εκδίκηση θα έδινε τη θέση της στη συγχώρεση, γιατί δεν αξίζει να μην είμαστε καλά.

Αν είχαμε μια συναίσθηση του πόσο γρήγορα μπορούν να αλλάξουν τα δεδομένα μιας ολόκληρης ζωής θα καταλαβαίναμε πως η αξία της ανθρώπινης ύπαρξης δεν μετριέται με υλικά αγαθά – με πλούτο, πράγματα και το φαίνεσθαι – αλλά με την ποιότητα του χαρακτήρα που δείχνουμε – με τη συμπεριφορά και τις πράξεις μας. Το πόσο μπορούμε να μπούμε πραγματικά στη θέση του άλλου, να εισχωρήσουμε στη δική του κοσμοθεωρία, όχι για να την αλλάξουμε, αλλά για να του δείξουμε ένα δρόμο καλύτερο, και να βελτιώσουμε τις συνθήκες για όλους. Να τείνουμε ένα χέρι βοήθειας χωρίς να κοιτάμε όλο αυτά που μας χωρίζουν, για να ενώσουμε όλα αυτά που μπορούμε και να σωθούμε και οι δυο.

Όταν τελικά συνειδητοποιήσουμε πως δε μας έχει υποσχεθεί κανείς το αύριο – και δεν υπάρχει καμία εγγύηση για αυτό – θα καταλάβουμε και πόσο εύκολο είναι να πούμε “συγγνώμη”, “σ’αγαπώ” και “μου λείπεις’” και να κάνουμε επιτέλους όλα αυτά που συνεχώς αναβάλλουμε για μια πιθανή καλύτερη στιγμή.

Γιατί, αν όχι τώρα, πότε;