Κάθε έθνος έχει μια ιστορία και μια εποχή που ορίζει το έθνος ως μεγάλο, όταν οι άνθρωποι αυτού του έθνους σκέφτονται μια στιγμή δόξας, είναι ο τρόπος με τον οποίο θεωρούν τον εαυτό τους ως μέλος αυτού του έθνους. Για την Αγγλία, η εθνική δόξα ήταν την εποχή της Αυτοκρατορίας… Βασίλισσες Ελισάβετ και Βικτώρια, Φράνσις Ντρέικ, Ινδία, Ρατζ… για την Γαλλία, είναι ο Ναπολέοντας και όταν οι Άραβες σκέφτονται την εποχή της δόξας τους, είναι ο τρόπος ζωής των Βεδουίνων και η άνοδος του Ισλάμ που διαμορφώνει την εικόνα του εαυτού τους. Για τους Έλληνες είναι η Αρχαία Κλασσική εποχή (Ηράκλειτος, Αναξαγόρας, Θεμιστοκλής, Λεωνίδας, Ηρακλής, Θησέας κ.ά.) αλλά και η νεώτερη επανίδρυση του κράτους τους (έστω και λειψού).
Για τις Ηνωμένες Πολιτείες, η κυρίαρχη εθνική εικόνα διαμορφώθηκε κατά την διάρκεια της εξάπλωσης προς τα δυτικά. όταν οι ξένοι σκέφτονται αυτή την χώρα, σκέφτονται τους καουμπόηδες και τους Ινδιάνους και οι περισσότεροι σήμερα, που μεγάλωσαν κατά την διάρκεια των δεκαετιών του 1950 και του 1960 θυμούνται τα καουμπόικα… Wyatt Earp, Daniel Boone, Gunsmoke, Dodge City… αυτή την εικόνα του γενναίου εποίκου, ο ευγενής Μάρσαλ, ο άγριος, ευγενής άγριος Ινδιάνος πολεμιστής ήταν ένα σημαντικό μέρος της ψυχής του έθνους των ΗΠΑ για σχεδόν εκατό χρόνια. Παιδιά στις αρχές του 20ου αιώνα έτρεχαν κρυφά πίσω από τον αχυρώνα για να διαβάσουν τα τελευταία μυθιστορήματα για τον Μπάφαλο Μπιλ και την Κάλαμιτι Τζέιν.
Η μοναδική πτυχή του αμερικανικού μύθου είναι η έμφαση που δίνει στην καλοσύνη. Η Βρετανική αυτοκρατορία είχε την κατασκότεινή της πλευρά, ο Ναπολέων ήταν χασάπης και η εικόνα των Αράβων Βεδουίνων είναι εικόνα ψέματος κι εξαπάτησης, αλλά η εικόνα του αμερικανικού καουμπόη βασίστηκε στην ειλικρίνεια, την εμπιστοσύνη, την ανεξαρτησία και την ελευθερία. Οι Αμερικανοί έβλεπαν πάντα τον εαυτό τους ως καλούς ανθρώπους, περισσότερο από τους περισσότερους άλλους πολιτισμούς. Στην πραγματικότητα, οι Αμερικανοί έχουν συχνά υβριστεί από τους πιο «σοφιστικέ» Ευρωπαίους για την αφέλειά τους, για τους Αμερικανούς είναι η δύναμή τους, για την Ευρώπη είναι η αδυναμία τους.
Ένα από τα πιο δημοφιλή αμερικανικά τηλεοπτικά σόου στην δεκαετία του 1950 ήταν το «Father Knows Best», με πρωταγωνιστές τους Robert Young, Jane Wyman, Elinor Donahue, Billy Gray και Lauren Chapin. Αυτή ήταν μια παράσταση για μια εξιδανικευμένη αμερικανική οικογένεια του 1950. Ο πατέρας ήταν παντογνώστης, η μητέρα ήταν η τέλεια οικονόμος και τα παιδιά, ενώ μερικές φορές ήταν άτακτα, προσπαθούσαν να είναι καλά. Αυτή η τηλεοπτική εκπομπή ήταν απόρροια αυτής της «καλής» αυτοεικόνας που οι Αμερικανοί πίστευαν ότι αντικατόπτριζε πραγματικά την κοινωνία τους. Καθόρισε την ιδανική οικογένεια για εκατομμύρια Αμερικανούς της εποχής, διαμορφώνοντας ένα ιδανικό για το οποίο προσπάθησε ένα μεγάλο μέρος της Αμερικής.
Φυσικά, υπήρχαν προβλήματα με αυτή την εικόνα. Αν εμφανίζονταν μαύροι ή ινδιάνοι σε αυτή την παράσταση, ήταν αμόρφωτοι και ανόητοι. Κάποιος έβλεπε σπάνια, έως ποτέ, μια γυναίκα επαγγελματία και κάποιος σπάνια, αν ποτέ, έβλεπε κάποιον φτωχό, πεινασμένο ή άπορο… αυτό ήταν το σημαντικό παράπονο που έγινε για την παράσταση και, εξ ορισμού, η εικόνα των Ηνωμένων Πολιτειών ως ‘Η δεκαετία του 1950’ τελείωσε και τα παιδιά που είχαν μεγαλώσει κάτω από την ομπρέλα του «Father Knows Best» έγιναν έφηβοι και μετά φοιτητές, κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1960. Αυτά τα παιδιά άρχισαν να βλέπουν διαφορετικές Ηνωμένες Πολιτείες από αυτές που παρουσίαζε ο Ρόμπερτ Γιανγκ και η απογοήτευσή τους ξέσπασε σε μια τεράστια έκκληση για αλλαγές στην αμερικανική κοινωνία, για να ευθυγραμμιστεί ολόκληρη αυτή η κοινωνία, όχι μόνο η λευκή μεσαία τάξη της Αμερικής, με το ιδανικό που αντιπροσωπεύεται από εκείνη την τηλεοπτική εκπομπή.
Λοιπόν… χρόνια μετά, και καταφέρανε, πράγματι, να καταστρέψουνε αυτήν την εικόνα που δημιουργήθηκε από το «Father Knows Best». Δεν τους διδάσκουν πλέον, στις πανεπιστημιουπόλεις των χρυσοπληρωμένων κολεγίων, για την (έστω και υποτιθέμενη) καλοσύνη του αμερικανικού λαού… στην πραγματικότητα, οι καθηγητές τους, τα ίδια παιδιά της δεκαετίας του 1960 που απογοητεύτηκαν από την αγενή αφύπνιση τους στον πραγματικό κόσμο, διδάσκουν τώρα στις νέες γενιές ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι, πράγματι, κακές. Λογικό αφού όλοι οι καθηγητές των Αμερικάνικων Πανεπιστημίων (και όχι μόνον των Αμερικάνικων) υπάγονται και υπακούουν στην μιαρή “Σχολή της Φρανκφούρτης”. Το ποσοστό διαζυγίων είναι υψηλό και αυξάνεται, τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ένα παραδοσιακό και φυσιολογικό διγονικό νοικοκυριό αποτελούν στην πραγματικότητα ένα μικρό ποσοστό όλων των παιδιών που μεγαλώνουν σε αυτή την χώρα και εξετάζουν το ενδεχόμενο να διευρύνουν τον ορισμό του γάμου ώστε να συμπεριλάβει ομοφυλόφιλους και άλλες «εναλλακτικές» παραφύση μορφές σχέσεων.
Ήταν ποτέ οι Ηνωμένες Πολιτείες τόσο καλές όσο απεικονίζονται στο «Ο πατέρας ξέρει καλύτερα;» Φυσικά και όχι. Η συχνότητα της συζυγικής κακοποίησης, της παιδικής κακοποίησης και της παιδικής αδιαφορίας ήταν -και είναι- τόσο υψηλή εκείνη την εποχή όσο και τώρα. Τώρα ξέρουμε περισσότερα γι’ αυτό. Τότε κανείς δεν τολμούσε να μιλήσει γι’ αυτό.
Είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες τόσο κακές όσο απεικονίζονται σε πολλές Πανεπιστημιουπόλεις σήμερα; Φυσικά και όχι. Ως έθνος που αποτελείται από θνητά ανθρώπινα όντα, έχουν κάνει πολλά και πολύ άσχημα πράγματα. Κράτησαν και κρατούν ακόμη (παρά την προπαγάνδα προς το αντίθετο) Αφρικανούς σκλάβους, κάνουν συστηματική γενοκτονία κατά των Ινδιάνων της Αμερικής, η μεταχείρισή τους προς άλλες εθνοτικές ομάδες είναι άθλια και αρνούνται στις γυναίκες την αυτοδιάθεση τους και στα παιδιά περικόπτουν το πλήρες δυναμικό τους. Στο πλαίσιο του 16ου -19ουαιώνα, το ιστορικό σε όλα τα παραπάνω ήταν ελάχιστα διαφορετικό από το ιστορικό άλλων “πολιτισμένων” εθνών, ούτε χειρότερο, ούτε καλύτερο… η διαφορά είναι ότι οι Αμερικανοί ούτε έμαθαν ούτε προσπάθησαν να επανορθώσουν. Υπάρχουν πολλά έθνη με ανώτερο ιστορικό στην δημόσια υπηρεσία, τον εθελοντισμό και την βοήθεια. Υπάρχουν έθνη που έδωσαν Φως στην ανθρωπότητα και υπάρχουν έθνη που έδωσαν σκοτάδι. Η Αμερική, η Αγγλία, η Γερμανία η Ιαπωνία, η Ρωσία, η Κίνα κ.ά. έδωσαν σκοτάδι, πόνο, σφαγές…
Θα ήταν ευχής έργο να σταματήσουν τα σκοτεινά έθνη ν’ αυτοκτονούν. Αλλά δεν μπορούν ακόμη κι αν το θελήσουν και το επιβάλλουν στους λαούς τους. Δεν διαθέτουν το απαιτούμενο DNA γι αυτό.
Είναι τόσο μεγάλη η Ύβρι που έχουν διαπράξει που πλέον η Νέμεσι είναι μονόδρομος γι’ αυτούς.
Όχι μόνο δεν είναι καλοί άνθρωποι, αλλά, επίσης, συμπεριφέρονται σαν να είναι το πρότυπο του πώς πρέπει να λειτουργεί μια σύγχρονη δημοκρατία, χωρίς όμως οι ίδιοι να σκέφτονται και να ενεργούν σαν παράδειγμα. Ο κόσμος δεν εξαρτάται από αυτούς για πολλά πράγματα, ακόμη κι αυτοί που τους θαυμάζουν (Όμοιος ομοίω αεί πελάζει) δεν μπορούν να τους ακολουθήσουν στην κατρακύλα τους.
Τα εξοπλιστικά προγράμματα και οι κινήσεις εξαπάτησης, πολέμου, λογοκρισίας, η “Νέα Επανεκκίνηση” και οι σαπουνόπερες πανδημίας… δεν είναι η απάντηση. Τα όντα αυτά πρέπει να κοιτάξουν πρώτα βαθιά μέσα τους και κατόπιν στο περιβάλλον τους, να μελετήσουν την ιστορία τους παλαιότερη και νεώτερη, να αποδεχτούν τα εγκλήματά τους, να κάνουν απολογισμό του συστήματος πεποιθήσεών τους και να δεχτούν την ασημαντότητα τους ως προς τα υπόλοιπα έθνη του πλανήτη. Να συμπορευτούν μαζί τους αντί να τους επιβάλλονται και να τα καταστρέφουν. Μην αρχίσω να κάνω αναφορές της σκοτεινιάς τους, γιατί δεν με φτάνει ολόκληρη η μέρα για ν’ αναφέρω τα αίσχη και την Ύβρη τους.
Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν να «κάνουν το σωστό», να είναι καλοί. Πρέπει να μάθουν να είναι καλοί.
Υπάρχουν συστήματα που (πολύ βολικά για το ταμείο τους) λένε πως οι άνθρωποι είναι εκ φύσεως καλοί. Αυτό είναι μιμίδι, μια προπαγάνδα για να κρύψουν την βιαιότητα και την κακία τους. Όχι, οι άνθρωποι αυτού του είδους είναι εκ φύσεως κακοί και πρέπει, επιβάλεται (για το μέλλον της ανθρωπότητας) να προσπαθήσουν να είναι καλοί. Με κάθε κόστος, με κάθε τίμημα.
Εάν το ένστικτό σου σου λέει ότι αυτό που κάνεις ή λες είναι λάθος, τότε μην το κάνεις, μην το πεις. Μην οδηγείς το αυτοκίνητό σου πολύ γρήγορα, ούτε μεθυσμένος, μην είσαι κακός με άλλους ανθρώπους, μην υπακούς, μην πιστεύεις, μην υποτάσσεσαι στην ασχήμια και την κακία τους… κάνε ό,τι καλύτερο μπορείς για να γίνεις πρότυπο για για το πώς ένας καλός άνθρωπος πρέπει να ζει την ζωή του… δώσε το παράδειγμα, όχι επειδή θέλεις να πας στον παράδεισο ή να διαφυλάξεις το κάρμα σου… κι άλλες τέτοιες μπούρδες, ή να θέλεις να ευχαριστήσεις τους άλλους, αλλά να είσαι καλός επειδή το να είσαι καλός είναι το σωστό. Σε κάνει να νιώθεις καλύτερα, και κάνει τους άλλους καλούς ανθρώπους να νιώθουν καλύτερα.
Κοίτα τον εαυτό σου στον καθρέπτη χωρίς να ντρέπεσαι.
Να είσαι καλός άνθρωπος. Αν όλοι επιδιώκαμε αυτό μόνο, το να είμαστε καλοί άνθρωποι, το έθνος μας θα ήταν το καλύτερο μέρος για να ζει ένας καλός άνθρωπος.
Ξέρω είναι δύσκολο να είσαι καλός όταν γύρω σου υπάρχουν τόσοι κακοί. Αλλά πως αλλιώς θα είχε αξία το παιχνίδι;
Αν όλοι οι άνθρωποι ήταν καλοί, η ανθρωπότητα θα ήταν εντελώς διαφορετική. Και όχι, δεν είναι, ούτε θα γίνει ποτέ.
Αυτό όμως δεν εμποδίζει εσένα κι εμένα να είμαστε καλοί άνθρωποι.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου