Όσο μεγαλώνεις όλο και λιγότερα «δέχεσαι στο σπαθί σου»

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι στα 30 μας ή στα 40 μας και βάλε, αλλάζει άρδην ο τρόπος σκέψης μας. Είναι μαγικό το πόσο διαφορετικά αντιδρούμε σε καταστάσεις καθώς μεγαλώνουμε ηλικιακά. Τόσο που μπορεί κάποιες φορές να απορούμε κι εμείς οι ίδιοι με τον εαυτό μας. Κι αν με κάποιο τρόπο μπορούσαμε να το υπολογίσουμε με μαθηματικά, δε θα ήταν άξιο απορίας ότι ανάλογα με τη δεκαετία την οποία διανύουμε, παύουμε να κάνουμε και τις αντίστοιχες «εκπτώσεις».

-Δεκαετία των 30

Στα 30 ανακαλύπτουμε την ωριμότητά μας ίσως με τον πιο ρεαλιστικό τρόπο. Αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε όσα πριν φλερτάραμε ως ιδέες. Είναι αυτό που λένε οι Αμερικανοί wake up and smell the coffee. Τα πλάνα ζωής μας γίνονται πιο επιτακτικά από ποτέ, προσπαθώντας να τα θέσουμε σε άμεση λειτουργία. Και κάπου εκεί ξυπνάμε όντως βλέποντας πράγματα που δε μας αρέσουν πια και θέλουμε να τα αλλάξουμε. Οι αντοχές μας σε καταστάσεις που μας χαλάνε αρχίζουν και χτυπάνε καμπανάκι. Πιάνουμε τον εαυτό μας πολλές φορές να αναρωτιέται γιατί δε μίλησε όταν έπρεπε παλιότερα σε οτιδήποτε μας ενοχλούσε. Σε οποιαδήποτε διαπροσωπική σχέση της ζωής μας. Στις ερωτικές μας σχέσεις, στις φιλίες μας και με όσους ανθρώπους μας ενδιαφέρει τέλος πάντων να έχουμε επαφές, κάνουμε εκπτώσεις της τάξεως του 30% ας πούμε. Τόσο-όσο. Κι είναι αυτές οι μικροαλλαγές που γίνονται πλέον αντιληπτές απ’ όλους αλλά όχι αποδεκτές απ’ όλους.

-Δεκαετία των 40

Οι πρώτες ηλικιακές κρίσεις χτυπάνε κι αν δε χτυπήσουν, μια αναζήτηση την κάνουμε όσο να ‘ναι. Έχουμε πιο κατασταλαγμένα τα πλάνα μας, εκ των οποίων άλλα έχουν καταφέρει να υλοποιηθούν κι άλλα όχι, ενώ ταυτόχρονα είμαστε πιο συνειδητοποιημένοι από ποτέ. Ξέρουμε τι θέλουμε και κυρίως ποιους θέλουμε κοντά μας. Δεν είναι τυχαίο που πολλές φιλίες και σχέσεις ζωής αλλάζουν μετά τα 40. Οι αντοχές μας στα όσα ακούμε και βλέπουμε από τους άλλους, αγγίζουν πια το ποσοστό της τάξεως του 40% . Αποζητούμε την ουσία. Θέλουμε λίγους και καλούς δίπλα μας. Εκείνους που θα μας καταλάβουν από χιλιόμετρα αν είμαστε καλά ή όχι. Εκείνους που δε θα βιαστούν να μας κρίνουν με το παραμικρό αλλά που θα μπουν στη διαδικασία να δουν και τη δική μας πλευρά ακόμη κι αν εν μέρει δε συμφωνούν απόλυτα με τα όσα κάνουμε ή πρεσβεύουμε.

-Δεκαετία των 50

Φτάνουμε λοιπόν στα μέσα της διαδρομής με το ντεπόζιτό μας φουλαρισμένο πιο πολύ από ποτέ. «Ψημένοι» πια στη ζωή, με εμπειρίες και απαιτήσεις. Απαιτούμε πιο πολλά από εμάς με την έννοια ότι δε θα κάνουμε εύκολα πίσω σε καταστάσεις που μας πιέζουν. Για την ακρίβεια θα κάνουμε υποχωρήσεις αλλά κυρίως ενστικτωδώς. Γιατί; Επειδή πολύ απλά το ένστικτό μας πια τείνει να είναι αλάνθαστο. Σε συνδυασμό με τη λογική μας, παύουμε πια να κάνουμε εκπτώσεις σε εκείνους που δεν τις αξίζουν. Μπορεί η πορεία να έχει αποδείξει περίτρανα πως δεν τις αξίζουν πολλοί, οπότε γίνονται όλα αυτοματοποιημένα. Κατά 50%, όση και η νέα καθοριστική δεκαετία της ζωής μας, «κόβουμε» μαχαίρι τις υποχωρήσεις που δεν απέδωσαν έτσι κι αλλιώς έως τώρα. Κι είναι απόλυτα υγιές. Απόλυτα ωφέλιμο. Και κυρίως, δίκαιο.

Η αλήθεια είναι πως όλα τα παραπάνω ποσοστά σε εκπτώσεις κι υποχωρήσεις είναι θεμιτά αλλά θα πρέπει να γίνονται με γνώμονα πάντα, τις αντοχές μας στις συμπεριφορές που μας χαλάνε. Με ευγένεια και σεβασμό. Όχι με αγένεια και σαρκασμό. Διότι να είσαι αληθινός στη ζωή σου είναι ζηλευτό πάντα. Κι αυτό είναι νομοτέλεια. Οι άνθρωποι που πολύ απλά σε πάνε πίσω στα πλάνα σου, κάποιες φορές επιλέγουν μόνοι τους να αλλάξουν τροχιά κι αυτό πληγώνει και πονάει. Οπότε μπορεί να μην προλάβεις καν να μπεις στη διαδικασία των ποσοστιαίων «εκπτώσεων». Και ναι, όταν μιλάμε για ανθρώπινες σχέσεις δεν μπορούμε να τα υπολογίζουμε όλα μετρώντας το τι κάναμε εμείς ή το τι πήραμε πίσω ως αντάλλαγμα, αλλά ας μην ξεχνάμε πως οι αντίστοιχες δεκαετίες της ζωής μας απαιτούν από μόνες τους μια κάποια ωριμότητα σε αυτό το θέμα. Όπως και να το δούμε είναι αποφάσεις ζωής.

Λένε πως οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ξεκάθαρα θέμα χημείας. Οικογένεια, φίλοι, έρωτες και αγάπες, όλα είναι χημεία. Είναι πολύ εύκολο λοιπόν, να καταλήξουμε στο ταμείο με «ζημία». Γιατί ποσοστιαίες εκπτώσεις της ζωής μας είναι εν τέλει μαθήματα ζωής.

Αφιερωμένο στις «εκπτώσεις» που κάνουμε κι ας χάνουμε.