Το φαινόμενο του χαμένου κόστους βασίζεται στην ιδέα της παράλογης συνέχισης μιας ενέργειας που δεν έχει καμία ελπίδα επιτυχίας, αλλά στην οποία έχουμε επενδύσει πολλά χρήματα, χρόνο και προσπάθεια. Όσοι πέφτουν σε αυτή την παγίδα πιστεύουν ότι, επειδή έχουν ήδη υποστεί σοβαρή ζημία, δεν μπορούν να παραιτηθούν, διότι στην ουσία θα επιβεβαίωνε στους ίδιους τη ζημία. Όλοι μας έχουμε συναντήσει πολλά παραδείγματα αυτής της συμπεριφοράς. Κάποιος που έχει επενδύσει χρήματα σε μια κακή επιχείρηση είναι προετοιμασμένος να συνεχίσει να επενδύει, διατηρώντας έτσι ζωντανές τις ψευδείς ελπίδες του για επιτυχία. Ένας χαρτοπαίχτης στο καζίνο που έχει χάσει όλα του τα χρήματα, δε θα το σκεφτεί δεύτερη φορά πριν δώσει ως ενέχυρο το ρολόι του, με την ελπίδα να ανακτήσει τα χρήματα που έχασε. Ένα αυτοκίνητο που διαρκώς χαλάει παρά τις άπειρες επισκευές (και πρέπει να το πουλήσετε όσο πιο γρήγορα μπορείτε), συνεχίζει να εξαντλεί τους οικονομικούς σας πόρους προς μεγάλη ευχαρίστηση του μηχανικού. Το βρίσκουμε δύσκολο να πάρουμε μιαν απόφαση που ισοδυναμεί με την παραδοχή μας ότι κάναμε λάθος και, κατά συνέπεια, συνεχίζουμε να ζημιωνόμαστε περισσότερο στην προσπάθειά μας να ανακτήσουμε όσα χάσαμε.
Μια ιδιαίτερα επικίνδυνη μορφή χαμένου κόστους είναι η παγίδα της εικόνας, καθώς η υπόληψή μας είναι επίσης ένα είδος επένδυσης. Όσο περισσότερο έχουμε στηρίξει ένα εγχείρημα, τόσο περισσότερο δενόμαστε συναισθηματικά μαζί του. Όσο πιο δεμένοι είμαστε συναισθηματικά μαζί του, τόσο πιο δύσκολο είναι να παραμείνουμε ουδέτεροι απέναντί του. Ένας φίλος μου από τον χώρο της υψηλής τεχνολογίας παρατήρησε πριν από πολλά χρόνια ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο από το να παρατήσουμε ένα σχέδιο στο οποίο έχουμε βάλει το όνομά μας. Δεν είναι τυχαίο.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου