Δύναμη είναι η έγκαιρη δράση, όχι η γρήγορη δράση

Ο διάσημος ζωγράφος Μινγκ του 17ου αιώνα, Τσου Γιουνγκ, αφηγείται μια ιστορία η οποία άλλαξε τη συμπεριφορά του για πάντα. Αργά ένα χειμωνιάτικο απομεσήμερο ξεκίνησε για να επισκεφτεί μια πόλη που βρισκόταν πέρα από τον ποταμό, απέναντι από τη δική του πόλη. Μετέφερε μερικά σπουδαία βιβλία και έγγραφα μαζί του και είχε αναθέσει σε ένα νεαρό αγόρι να τον βοηθήσει να τα κουβαλήσουν. Καθώς το καραβάκι πλησίαζε στην άλλη όχθη του ποταμού, ο Τσου Γιουνγκ ρώτησε τον πορθμέα αν θα είχαν χρόνο να φτάσουν στην πόλη πριν κλείσουν οι πύλες της, διότι η πόλη απείχε ένα μίλι και κόντευε να νυχτώσει. Ο πορθμέας έριξε μια ματιά στο αγόρι και στη στοίβα από τα χαλαρά δεμένα χαρτιά και βιβλία. «Ναι», απάντησε, «αν δεν περπατάτε πολύ γρήγορα».

Καθώς ξεκίνησαν, ο ήλιος έδυε. Ο Τσου και το αγόρι περπατούσαν όλο και βιαστικότερα, διότι φοβόντουσαν μήπως τους κλειδώσουν έξω από την πόλη και γίνουν λεία των ληστών, ώσπου τελικά άρχισαν να τρέχουν. Ξαφνικά, ο σπάγκος γύρω από τα χαρτιά έσπασε και τα έγγραφα έπεσαν στο έδαφος. Χρειάστηκαν μερικά λεπτά για να τα ξανασυναρμολογήσουν και όταν πια έφτασαν στις πύλες της πόλης ήταν πολύ αργά.

Όταν βιάζεσαι λόγω φόβου ή ανυπομονησίας, δημιουργείς προβλήματα που πρέπει να λυθούν και καταλήγεις να χρειάζεσαι περισσότερο χρόνο απ’ ό,τι αν δεν είχες βιαστεί. Αυτοί που βιάζονται μπορεί κάποιες φορές να φτάνουν γρηγορότερα, αλλά τα χαρτιά τους σκορπίζονται παντού, προκύπτουν νέοι κίνδυνοι και βρίσκονται διαρκώς σε μια κατάσταση κρίσης ενώ προσπαθούν να διορθώσουν τα προβλήματα που οι ίδιοι δημιούργησαν στους εαυτούς τους. Μερικές φορές η καλύτερή σου κίνηση είναι να μην κάνεις τίποτα όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με κινδύνους – περιμένεις και βραδυπορείς σκόπιμα. Καθώς ο χρόνος περνάει τελικά θα σου προσφέρει ευκαιρίες που ούτε τις φαντάστηκες.