Ο έρωτας είναι η πιο επαναστατική μας πράξη

Δεν υπάρχει τίποτα πιο σπουδαίο σε αυτόν τον κόσμο από τους αληθινούς φίλους. Από τους ανθρώπους που εσύ έχεις επιλέξει και κατ’ επέκταση εκείνοι εσένα για… οικογένεια. Γιατί οι φίλοι, είναι η οικογένεια που φτιάχνεις. Οι άνθρωποί σου.

Σε μια πρόσφατη συζήτηση που είχα ειπώθηκε η εξής ατάκα «Ξέρεις, ο έρωτας είναι η πιο επαναστατική πράξη». Σας μιλάω ειλικρινά, ταρακουνήθηκε το είναι μου, ένιωσα τη ψυχή μου να ανεβαίνει επίπεδα. Αδιαμφισβήτητα, η «σοφία» του φίλου μου με ενέπνευσε, ενώ ταυτόχρονα με οδήγησε σε μια σειρά σκέψεων…

Ανέκαθεν πίστευα ότι «δεν είναι ο έρωτας παιδί της ηθικής». Ότι τουλάχιστον σε αυτόν, αισθανόμαστε απόλυτα ελεύθεροι και απόλυτα μαζί. Γιατί είναι τόσο γοητευτική η σκοτεινή μας πλευρά και η πολυπλοκότητά μας και είναι πολύ σπάνιο κάποιος να τα ανακαλύψει αυτά, να τα λατρέψει και να σε ερωτευτεί ακριβώς για αυτά και όχι για την επιφάνεια. Ξαναγεννιόμαστε με τον έρωτα, ξεμαθαίνουμε, μαθαίνουμε ξανά, τσαλακωνόμαστε, γινόμαστε πάλι παιδιά, μωρά για ντάντεμα, εραστές παθιασμένοι και σύντροφοι βράχοι, απόλυτα εκεί.

Αυτά πίστευα κι αυτά εξακολουθώ να πιστεύω. Ο έρωτας είναι ελευθερία, ο έρωτας με τον εαυτό σου, με την Τέχνη σου, με τη ζωή σου, με τη δουλειά σου, με τους ανθρώπους σου με τον «Έναν», ή τη «Μία». Και μετά, παρατηρώ… Πως μιλάμε πλέον για τον έρωτα; Όταν αναφερόμαστε σε αυτόν, ποιες οι εκφράσεις μας, τι λέξεις χρησιμοποιούμε, μιλάει περισσότερο το μυαλό, ή η καρδιά στο όνομά του;

Προς μεγάλη μου λύπη την απάντηση δίνουν τα παρακάτω: Εγωισμός, εγωπάθεια, κυνισμός, κτητικότητα, χειρισμός και εν ολίγοις «εγώ», άρα μυαλό, άρα σκέψεις, άρα φόβοι, άρα σενάρια, άρα ανασφάλειες, άρα… σίγουρα όταν μιλάμε αγκαζέ με όλα τα παραπάνω, δεν αναφερόμαστε στον έρωτα. Ενδεχομένως δεν τον έχουμε ζήσει;

Ο έρωτας δεν είναι αμέρικαν ντριμ, δεν είναι πατερίτσα μας στις δύσκολες στιγμές, δεν είναι πλασίμπο για να αισθανθούμε και καλά καλύτερα, ούτε μεικ απ για να καλύψουμε τις ανασφάλειες, ή να τραφούμε μέσω αυτού με επιβεβαίωση για να τονωθεί το εγώ μας.

Όχι, όχι… Ο έρωτας φίλοι μου είναι επανάσταση. Επανάσταση του είναι, ανάσταση του είναι, ανάταση του είναι. Το παιχνίδι με τα κύματα, ο ήλιος που μας καίει, η αίσθηση της αλμύρας, μια βουτιά από ψηλά, η κατάδυση στο είναι, η θέα ενός αθέατου, καινούριου κόσμου, του κόσμου του, του κόσμου της. Ένας άγραφος χάρτης, μια διαρκώς κινούμενη πυξίδα, ένα τέλειο και απόλυτα ατελές μαζί καρδιογράφημα που μας υπενθυμίζει σε κάθε του γκελ ότι είμαστε ζωντανοί.

Ο έρωτας δεν είναι γραμμικός, όπως ούτε και οι ανθρώπινες σχέσεις. Αλλιώς θα ήταν βαρετός, άχρωμος, άοσμος και άνοστος και ποιος τα θέλει αυτά στη ζωή του, πόσο μάλλον στο όνομα του έρωτα; Ο έρωτας είναι ελπίδα, είναι ζωή, είναι φως και αδιαμφισβήτητα ξεκινά από μέσα μας. Όσο περισσότερο ακούμε το μέσα μας, το φροντίζουμε, το αγκαλιάζουμε με συμπόνια, το ποτίζουμε με αγάπη και νοιαζόμαστε για αυτό στην πράξη, τόσο περισσότερο «αποτοξινωνόμαστε» από τον εγκλωβισμό του «εγώ».

Και αυτό είναι επίσης μια μεγάλη επανάσταση! Ο έρωτας αξίζει σε όλους μας χωρίς εξαίρεση καμία. Ελεύθερος, αγνός, αληθινός να ποτίσει κάθε μας κύτταρο, να μας κάνει να ανασάνουμε διαφορετικά, να δούμε ενδεχομένως αλλιώς και τη ζωή μας… Τι λέτε; Μήπως να ξεκινούσαμε από τον εαυτό μας;