Αθάνατη Συνείδηση

Η Παρατήρηση σου δημιουργεί την ζωή σου, κυριολεκτικά.

 

Γι’ αυτό ελέγχουν την Παρατήρηση σου.

 

Ενώ ο άνθρωπος ούτε γεννιέται, ούτε πεθαίνει. 

 

Εσύ πιστεύεις το παραμύθι τους, ότι γεννήθηκες και πρέπει να πεθάνεις.

 

Έτσι σε ελέγχουν.

 

«Αν η ύλη ενός άλλου κόσμου βρίσκεται στην ατμόσφαιρά μας, η ορθόδοξη σκέψη θα δεχόταν – και είναι δεκτό – πως θα επηρεαζόταν από την γήινη βαρύτητα και θα έπεφτε κάτω στη Γη, όχι μόνο η ύλη αυτή, αλλά και ολόκληρος ο κόσμος πάνω στον οποίο βρίσκεται. Φανταστείτε κάποια αντικείμενα στα ύφαλα του πλοίου. Κάποιες φορές τα αντικείμενα αυτά πέφτουν στον πάτο του ωκεανού. Όχι όμως και το πλοίο. Τι νόημα όμως έχουν οι εκφράσεις, οι εξηγήσεις και οι παραδοχές; Ο τρόπος μας είναι ο εξής: Ορίστε τα στοιχεία. Κοιτάξτε τα μόνοι σας. Συμπεράνετε ό,τι θέλετε. Τι νόημα μπορεί να έχει το τι πιστεύω εγώ; Ορίστε τα στοιχεία.

 

Σκεφτείτε για λογαριασμό σας επιτέλους, έστω και για μια φορά, ακόμα κι αν είναι μπερδεμένα, ακόμη κι αν πρέπει να πλεύσετε στις θάλασσες του αφηρημένου! Η επιστημονική γνώση δεν είναι αντικειμενική. Όλες οι βάσεις στις οποίες είναι στηριγμένα τα θεόρατα οικοδομήματά της είναι αυθαίρετες. Είναι, όπως ακριβώς και ο πολιτισμός μας, μια Συνωμοσία, ένα πονηρό συμβόλαιο, ένας εξορκισμός. Έχουν τα γεγονότα για να μην κινδυνεύουν οι υπάρχουσες αιτιολογίες. Κατάρα σε όλα τ’ άλλα. Ζούμε υπό το καθεστώς πολύ αυστηρής έρευνας και εγκαθίδρυσης αυθαίρετων συμπερασμάτων, που επηρεάζουν άμεσα όλους τους ανθρώπους, και το όπλο που χρησιμοποιούμε πιο συχνά ενάντια σ’ αυτό το καθεστώς είναι η αμφισβήτηση και η γελοιοποίηση. Δεν έχουμε άλλη λύση: αμφισβητείστε και γελοιοποιήστε ό,τι σας λένε! Πώς μπορεί να εξελιχθεί σωστά και να λειτουργήσει η γνώση, κάτω από τέτοιες συνθήκες;» -Charles Fort

 

«Αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως πραγματικότητα είναι μια διαδικασία που περιλαμβάνει την Συνείδησή μας. Μια «εξωτερική» πραγματικότητα, αν υπήρχε, θα έπρεπε εξ ορισμού να υπήρχε στον χώρο. Αλλά αυτό δεν έχει νόημα, επειδή ο χώρος και ο χρόνος δεν αποτελούν απόλυτες πραγματικότητες, αλλά εργαλεία του ανθρώπινου Νου και των ζώων» -Dr. Lanza

 

Τα Παράλληλα Σύμπαντα της Κβαντομηχανικής.

 

Η μελέτη της αλληλεπίδρασης ακτινοβολίας και ύλης γέννησε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα την Κβαντική Φυσική. Αυτή ξεκίνησε αρχικά με τον Πλανκ και τον Μπορ και θεμελιώθηκε τελικά σε μια πλήρη θεωρία από τους μεγάλους φυσικούς της δεκαετίας του ’30, Χάιζενμπεργκ, Μπορν, Ντιράκ και Σρέντιγκερ. Το 1927 ο Βέρνερ Χάιζενμπεργκ διατύπωσε την Αρχή της Αβεβαιότητας που έθεσε ένα αξεπέραστο όριο στις μέχρι τότε αντιλήψεις για τον κόσμο κι αντικατέστησε την μηχανική και την βεβαιότητα με την στατιστική και την πιθανότητα.

 

Σύμφωνα με αυτή δεν μπορούμε να γνωρίζουμε συγχρόνως την θέση και την ταχύτητα ενός υποατομικού σωματιδίου. Όσο δηλαδή καλύτερα προσδιορίζουμε την θέση του, τόσο μεγαλύτερο σφάλμα κάνουμε στο υπολογισμό της ταχύτητάς του και το αντίστροφο. Αυτό δεν ισχύει μόνο για την θέση και την ταχύτητα, αλλά για κάθε ζευγάρι συμπληρωματικών μεγεθών όπως π.χ ο χρόνος, ο χώρος και η ενέργεια. Με βάση αυτή την αρχή εξηγούνται σήμερα κάποιες δυνάμεις στην φύση, η διάσπαση των ραδιενεργών πυρήνων, η ενέργεια που παρέχει ο ήλιος κ.ά.

 

Με βάση αυτή την αρχή μπορεί να δημιουργηθεί ένα σωματίδιο από το κενό, από το τίποτα, δανειζόμενο την απαραίτητη ενέργεια προς το σκοπό αυτό από την αρχή της αβεβαιότητας και στην συνέχεια να εξαφανισθεί ενωνόμενο μ’ ένα αντισωματίδιό του πάλι στο κενό, πριν ο κόσμος πάρει μυρωδιά ότι διαταράχθηκε η αρχή διατήρησης της ενέργειας. Πολλά πειράματα έχουν επαληθεύσει την συνεχή δημιουργία και καταστροφή σωματιδίων μέσα στο κενό. Σύμφωνα με τις νέες κοσμολογικές θεωρίες· ολόκληρο το σύμπαν δημιουργήθηκε από το κενό με βάση την αρχή της αβεβαιότητας δηλ. το σύμπαν είναι απλά μια κβαντική διακύμανση του κενού!!! (μιλάμε πάντα, για *θεωρία)

 

[*Θεωρία: α: σκέψεις κι απόψεις που στηρίζονται σε δεδομένα υποθετικά και τελείως άσχετα με την πραγματικότητα και β: σύστημα επιστημονικών αντιλήψεων που προσπαθεί να ερμηνεύσει τα φαινόμενα του φυσικού κόσμου]

 

Η κβαντική φυσική στην ανάπτυξή της παρουσίασε ένα πλήθος παράδοξων θεωριών (υποθέσεων) που προκαλούν ενδιαφέρον για την όποια φύση της πραγματικότητας.

 

Το πείραμα της διπλής σχισμής

 

Διαθέτουμε ένα πυροβόλο φωτονίων (ηλεκτρονίων ή οποιουδήποτε άλλου είδους υποατομικών σωματιδίων). Τοποθετούμε μπροστά από αυτό ένα πέτασμα με δυο παράλληλες σχισμές και πίσω από το πέτασμα μια οθόνη (φωτογραφική πλάκα), πάνω στην οποία τα προσπίπτοντα σωματίδια αφήνουν ένα ευδιάκριτο ίχνος. Θεωρώντας τα σωματίδια σαν μικροσκοπικές σφαίρες, εκείνο που λογικά αναμένουμε, όταν εκτοξεύσουμε αρκετά από αυτά, είναι να πάρουμε πάνω στην οθόνη πολλές κουκκίδες που οριοθετούν τα γεωμετρικά είδωλα των σχισμών, απέναντι ακριβώς από αυτές.

 

Το παράδοξο εδώ είναι ότι δεν παίρνουμε αυτό, αλλά μια σειρά εναλλασσόμενων φωτεινών και σκοτεινών λωρίδων που εκτείνονται και σε μέρη από τα οποία αποκλείεται να έχουν περάσει με βάση την συγκεκριμένη διάταξη τα σωματίδια, καθώς εμποδίζονται από το πέτασμα! Οι κροσσοί συμβολής όπως λέγεται αυτό το σχήμα, είναι πολύ γνωστοί στην φυσική, αλλά εμφανίζεται μόνον σε κυματικά φαινόμενα.

 

Όταν δυο κύματα συναντώνται (π.χ. όταν ρίχνουμε δύο πέτρες στο νερό που κάθε μια δημιουργεί τα δικά της κυκλικά κύματα) – συμβάλλουν, τότε ανάλογα με τον τρόπο που συναντώνται είτε ενισχύει είτε εξασθενίζει το ένα το άλλο. Αν συναντηθούν π.χ. «κορυφή» με «κορυφή», τότε το ύψος του κύματος σε αυτό το σημείο διπλασιάζεται, ενώ αν συναντηθούν «κορυφή» με «κοιλάδα» αναιρεί η μία την άλλη και το αντίστοιχο σημείο μένει ακίνητο.

 

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στο πείραμα: οι φωτεινοί κροσσοί αντιστοιχούν σε σημεία ενίσχυσης και οι σκοτεινοί αναίρεσης των κυμάτων. Αλλά ποιών κυμάτων; Εμείς εκτοξεύσαμε σωματίδια και όχι κύματα! Φτάσαμε μάλιστα να εκτοξεύσουμε ακόμα και ένα μόνον σωματίδιο και πήραμε πάλι το ίδιο αποτέλεσμα. Τι γίνεται, περνά το φωτόνιο (που υποτίθεται είναι σωματίδιο και όχι κύμα) και από τις δυο σχισμές συγχρόνως και συμβάλλει μετά με τον εαυτό του και δημιουργεί έτσι τους κροσσούς συμβολής που δίνουν μόνον τα κύματα; Τα πράγματα φαίνονται πολύ παράξενα. Πώς μπορεί το φωτόνιο να είναι συγχρόνως σωματίδιο και κύμα, κάτι δηλαδή περιορισμένο στο χώρο και συγχρόνως κάτι εξαπλωνόμενο στο χώρο;

 

Ας ελέγξουμε από ποια σχισμή περνά τελικά το φωτόνιο. Τοποθετούμε έναν ανιχνευτή μπροστά από κάθε σχισμή που μαρκάρει οποιοδήποτε φωτόνιο περνάει μέσα από αυτήν, ώστε όταν αυτό εξεταστεί αργότερα να μπορεί να μας πει από ποια σχισμή πέρασε. Παράδοξα οι κροσσοί συμβολής εξαφανίζονται και το φωτόνιο συμπεριφέρεται τώρα σαν ένα κανονικό σωματίδιο! Πριν δούμε το αποτέλεσμα, αποφασίζουμε να σβήσουμε την πληροφορία του ανιχνευτή που θα μας έλεγε από ποια σχισμή πέρασε το ηλεκτρόνιο. Οι κροσσοί συμβολής ξαναεμφανίζονται! Αποφασίζουμε να κλείσουμε την μία σχισμή, ενώ αυτό ακόμα κινείται και δεν έχει ακόμα περάσει από αυτήν. Το φωτόνιο συμπεριφέρεται πάλι σα σωματίδιο.

 

Χρησιμοποιούμε μια νέα διάταξη «κβαντικός σβηστήρας» τοποθετώντας σε κάθε διαδρομή μία συσκευή που δέχεται σαν είσοδο ένα φωτόνιο και παράγει σαν έξοδο δύο φωτόνια, το καθένα με την μισή ενέργεια του αρχικού φωτονίου (down-converter). Το ένα από αυτά τα δύο φωτόνια, το «φωτόνιο σήματος», κατευθύνεται προς τη διαδρομή που θα είχε ακολουθήσει το αρχικό προς την οθόνη. Το άλλο, το «αργόσχολο φωτόνιο», όπως το ονομάζουμε, στέλνεται σε μια τελείως διαφορετική κατεύθυνση.

 

Σε κάθε δοκιμή του πειράματος μπορούμε να προσδιορίσουμε την διαδρομή που παίρνει το φωτόνιο σήματος παρατηρώντας ποια συσκευή εκπέμπει το αργόσχολο φωτόνιο. Ξανά πάλι, παρότι δεν αλληλεπιδρούμε άμεσα με το φωτόνιο σήματος, οι κροσσοί συμβολής εξαφανίζονται και το φωτόνιο συμπεριφέρεται σαν ένα κανονικό σωματίδιο.

 

Αποφασίζουμε να σβήσουμε την πληροφορία από ποια συσκευή πέρασε το αργόσχολο φωτόνιο που θα μας έδινε έτσι έμμεσα και την πληροφορία για την διαδρομή που ακολούθησε το φωτόνιο σήματος. Οι κροσσοί συμβολής ξανανεμφανίζονται!

 

Επανασχεδιάζουμε για τελευταία φορά το πείραμά μας, έτσι ώστε να μπορούμε να πάρουμε πληροφορίες (τυχαία) για τις διαδρομές που ακολούθησαν μερικά μόνον από τα φωτόνια, ενώ σβήνουμε τις πληροφορίες που παίρνουμε έμμεσα για τα υπόλοιπα από τους αργόσχολους συντρόφους τους. Τα φαινόμενα συμβολής ξαναμεφανίζονται, αλλά μόνον τα φωτόνια για τα οποία σβήσαμε τις πληροφορίες, τα οποία φροντίσαμε να αφήνουν ένα διαφορετικό χρώμα ίχνους πάνω στην οθόνη για να ξεχωριστούν από τα υπόλοιπα, για τα οποία δεν σβήσαμε τις πληροφορίες και τα οποία συμπεριφέρονται πάλι σαν κανονικά σωματίδια!.

 

Είναι πια σίγουρο ότι δεν είναι το οτιδήποτε κάνουμε στο φωτόνιο που προσδιορίζει με ποιο τρόπο αυτό θα συμπεριφερθεί, αλλά η γνώση ή όχι της διαδρομής που αυτό ακολούθησε! Είναι κάτι αντίστοιχο με την αρχή της αβεβαιότητας όπου η καλύτερη γνώση του ενός μεγέθους κάνει χειρότερη την γνώση του συμπληρωματικού του. Η διαδρομή εδώ του σωματιδίου είναι συμπληρωματική της εμφάνισης των κροσσών συμβολής.

 

Εξίσωση του Σρέντιγκερ

 

Στην κβαντομηχανική η κβαντική κατάσταση ενός συστήματος περιγράφεται μαθηματικά από την κυματοσυνάρτηση, που περιέχει όλες τις πληροφορίες γι’ αυτό. Η κυματοσυνάρτηση αυτή αποτελεί λύση της περίφημης Εξίσωσης του Σρέντιγκερ, που καθορίζει τον τρόπο εξέλιξης του κβαντικού συστήματος με τον χρόνο. Η εξίσωση αυτή, παρότι έχει την μορφή μιας κυματικής εξίσωσης, το «κύμα» που παριστάνει δεν είναι στον φυσικό χώρο, αλλά στον αφηρημένο μαθηματικό χώρο και διαφέρει έτσι θεμελιακά από τα φυσικά κύματα. Το τετράγωνό της πάντως δίνει την πιθανότητα να βρεθεί ένα σύστημα σε μια συγκεκριμένη θέση στην συγκεκριμένη στιγμή. Η κβαντομηχανική δεν «προβλέπει» δήθεν, τα φαινόμενα όπως η συστημική φυσική, αλλά μιλάει μόνον για την πιθανότητά να συμβούν, απ’ όπου και η αντίδραση του κρετίνου Αϊνστάιν: «ο Θεός δεν παίζει ζάρια με το σύμπαν!» και η αποστομωτική απάντηση του θεμελιωτή της κβαντικής θεωρίας μεγάλου επιστήμονα Νηλς Μπορ: «Και όμως παίζει!».

 

Σύμφωνα με την Ερμηνεία της Κοπεγχάγης -της ομάδας των μεγάλων φυσικών γύρω από τον Νηλς Μπορ- το φωτόνιο την στιγμή που εγκαταλείπει τον εκτοξευτή στο πείραμα των δυο σχισμών αντικαθίσταται από ένα ζευγάρι φασματικών ηλεκτρονίων (η περίφημη κβαντική υπέρθεση ή η επαλληλία όλων των δυνατών καταστάσεων), που το καθένα ακολουθεί μια διαφορετική πορεία προς τον ανιχνευτή. Τα φασματικά αυτά φωτόνια, όταν δεν παρατηρούμε τι κάνει το φωτόνιο, περνούν το καθένα από μια διαφορετική σχισμή και συμβάλλουν μεταξύ τους, δημιουργώντας στην οθόνη τους κροσσούς συμβολής. Όταν όμως παρατηρούμε το φωτόνιο, τότε οι φασματικές καταστάσεις εξαφανίζονται, εκτός από μία, που υλοποιείται τότε σαν ένα πραγματικό σωματίδιο.

 

Αυτό σημαίνει ότι το κοίταγμά μας η «παρατήρηση» ή «μέτρηση» ισοδυναμεί με την εξαφάνιση όλων των δυνατών κυμάτων πιθανότητας, εκτός από ένα πακέτο κυμάτων που περιγράφει ένα πραγματικό φωτόνιο, το οποίο περνάει από μια συγκεκριμένη σχισμή. Όταν σταματήσουμε να παρατηρούμε το φωτόνιο, αυτό χωρίζεται πάλι σε ένα ζευγάρι φασματικών φωτονίων που το καθένα ακολουθεί το δικό του μονοπάτι πιθανοτήτων στο κβαντικό κόσμο. Με άλλα λόγια «τίποτα δεν είναι πραγματικό μέχρι να το παρατηρήσουμε και παύει να είναι πραγματικό μόλις σταματήσουμε να το παρατηρούμε!» σύμφωνα με την έκφραση του ίδιου του Νηλς Μπορ.

 

Όσο δεν παρατηρούμε ένα σωματίδιο, αυτό συνεχίζει να βρίσκεται σε μια κατάσταση υπέρθεσης που περιλαμβάνει όλα τα ενδεχόμενα. Το ίδιο συμβαίνει και στο περίφημο νοητικό πείραμα της «Γάτας του Σρέντιγκερ» μέχρι να παρατηρήσουμε τον θάλαμο που βρίσκεται η γάτα και να προκαλέσουμε έτσι κατάρρευση της κυματοσυνάρτησης και την υλοποίηση επομένως με αυτό τον τρόπο ενός μόνον από τα δύο δυνατά ενδεχόμενα (ζωντανή ή νεκρή γάτα), η γάτα παραμένει σ’ έναν απροσδιόριστο φασματικό χώρο νεκροζώντανη!

 

Το τραπουλόχαρτο που ισορροπεί στην κόψη του και πέφτει, βρίσκεται σε μια κατάσταση υπέρθεσης των δύο όψεών του. Πέφτει και με τις δυο όψεις συγχρόνως, μέχρι να παρατηρήσουμε τι ακριβώς συνέβη και να προκαλέσουμε έτσι κατάρρευση της κυματοσυνάρτησης και την υλοποίηση ενός μόνον από τα δύο δυνατά αυτά ενδεχόμενα, αυτού που τελικά παρατηρούμε!

 

Η παρατήρηση σου δημιουργεί την ζωή σου, κυριολεκτικά.

 

Γιατί νομίζεις προκαλούν τόσο έντονα την παρατήρηση σου στην πραγματικότητα που θέλει η εξουσία να υπάρχεις;

 

Αυτός είναι ο μοναδικός λόγος ύπαρξης του διαδυκτίου κι όλων των social media (όχι οι διαφημίσεις όπως σου λένε), να διαμορφώνουν την πραγματικότητα σου. Γι’ αυτό σου παρέχουν -οι μονοπωλιακές πολυεθνικές- ΔΩΡΕΑΝ τόσα και τόσα εργαλεία, για να σε κρατούν υπνωτισμένο, να παγιώνουν και να διαμορφώνουν την πραγματικότητα σου όπως αυτοί θέλουν. Το που και σε τι, είναι στραμμένη κι εστιασμένη η παρατήρηση σου είναι που καθορίζει την ζωή σου, ε, δεν θ’ αφήσουν να είναι στραμμένη όπου εσύ θέλεις, αλλά όπου θέλουν οι εξουσιαστές σου. Λογικό έτσι; Δεν είναι δυνατόν ο δούλος να αποφασίζει για το οτιδήποτε!

 

Χωρίς παρατήρηση δεν υπάρχει πραγματικότητα και ο παρατηρητής δεν είναι αντικειμενικός, αλλά συμμέτοχος στο πείραμα, επηρεάζει δηλαδή ο ίδιος το αποτέλεσμα αυτού που τελικά παρατηρεί. Αν δεν παρατηρήσει, δεν μετρήσει τι ακριβώς συμβαίνει σε μια επαλληλία πολλών δυνατών περιπτώσεων, τότε συμβαίνουν -στον «φασματικό» χώρο- όλες μαζί. Η παρατήρησή είναι αυτή που παγιώνει τελικά μία από αυτές.

 

Ο μεγάλος φυσικός John Wheeler διερωτήθηκε το 1974 αν η αναζήτησή μας για την απαρχή του σύμπαντος, τα ερωτήματα που θέσαμε γι’ αυτήν, θα μπορούσαν να είχαν τα ίδια προκαλέσει την δημιουργία του! Παράστησε συμβολικά το σύμπαν με ένα κεφαλαίο U κι έβαλε στο αριστερό πάνω άκρο του ένα μεγάλο μάτι να ατενίζει μέσα από την άβυσσο την δεξιά κορυφή του: την αρχή του χρόνου. Προχωρώντας από δεξιά προς τα αριστερά κατά μήκος του U το σύμπαν μεγαλώνει και άστρα αναπτύσσονται μέσα του και πεθαίνουν, μέχρι που το σύμπαν αναπτύσσει τελικά ένα …μάτι, έναν παρατηρητή, που μ’ ένα πείραμα κβαντικής μέτρησης κοιτάει προς τα πίσω στο χρόνο και δημιουργεί με αυτό τον τρόπο το σύμπαν! Από κάτω έβαλε τη λεζάντα: «Το σύμπαν είναι ένα αυτοϋπάρχον σύστημα». Το παρελθόν ρέει προς το παρόν και μετά το ίδιο το παρόν αναστρέφεται και προκαλεί το παρελθόν.

 

Το 1979 ο Wheeler έδωσε μια διάλεξη στο Πανεπιστήμιο της Μέριλαντ όπου πρότεινε το περίφημο νοητικό πείραμα της καθυστερημένης επιλογής, μια επαναδιάταξη του πειράματος της διπλής σχισμής, ώστε να μπορεί ο παρατηρητής να αποφασίσει εκ των υστέρων, αφού το ηλεκτρόνιο περάσει τις σχισμές, εάν θέλει να δει κροσσούς συμβολής ή μικρά στίγματα πάνω στην φωτογραφική πλάκα, εάν θα μπορούσε δηλ. μ’ αυτό τον τρόπο να επηρεάσει καθυστερημένα την πραγματικότητα. Ο Wheeler ήταν σίγουρος ότι ο κόσμος «μπουτάρει από μόνος του», και δημιουργείται από τους Συνειδητούς Παρατηρητές που έχουν αναπτυχθεί στο σύμπαν. Ο ρόλος του Παρατηρητή – Συμμέτοχου είναι καταλυτικός κι επινόησε τον όρο Συμμετοχική Ανθρωπική Αρχή.

 

Τελική Ανθρωπική Αρχή: Η ευφυής ζωή και η ικανότητα επεξεργασίας πληροφορίας είναι δυνατή στο Σύμπαν και, μόλις υπάρξει, δεν μπορεί ποτέ να πεθάνει, ούτε να γεννηθεί.

 

Ο παρατηρητής-συμμέτοχος μπορεί να δημιουργήσει τα πάντα στο σύμπαν!

 

Στο ακροατήριο, ανάμεσα σε άλλους, υπήρχαν και οι φυσικοί Carroll Alley, Oleg Jakubowicz και William Wickes, οι οποίοι πραγματοποίησαν το 1984 ένα ανάλογο πείραμα με αυτό που πρότεινε ο Wheeler. Το αποτέλεσμα του πειράματος ήταν όπως ακριβώς το είχε ο ίδιος φανταστεί: οι μετρήσεις που γίνονται στο παρόν μπορούν να δημιουργήσουν το παρελθόν. Ο χρόνος, όπως τον ξέρουμε, δεν υπάρχει και το παρελθόν δεν έρχεται αναπόφευκτα πριν το μέλλον!

 

Όπως τα φωτόνια από ένα απόμακρο κβάζαρ ακολουθούν ταυτόχρονα πολλές διαδρομές, όταν κανείς δεν τα παρατηρεί, έτσι και το σύμπαν έχει πολλές ιστορίες, κι όπως οι παρατηρητές  κάνουν μετρήσεις που καθορίζουν την ιστορία ενός φωτονίου σ’ ένα διάστημα δισεκατομμυρίων ετών, έτσι, η ιστορία του σύμπαντος γίνεται πραγματικότητα μόνον όταν ένας παρατηρητής κάνει μια μέτρηση. Η θεωρητική αυτή προσέγγιση οδηγεί σε μια πολύ διαφορετική άποψη της σχέσης μεταξύ αιτίου και του αιτιατού.

 

Η Ερμηνεία των Πολλαπλών Συμπάντων.

 

Ο Hugh Everett, τελειόφοιτος του Πρίνστον το 1957, παρότι συμφωνούσε με την εξίσωση του Σρέντιγκερ και την ιδέα της υπέρθεσης, απορούσε πως κατέρρεαν μαγικά, οι κυματοσυναρτήσεις μετά από κάθε κβαντική μέτρηση ή παρατήρηση και αναζητούσε τρόπους εξήγησης της κβαντομηχανικής. Η άποψή του ήταν ότι κυματοσυνάρτηση δεν καταρρέει ποτέ, υπακούει πάντα στην εξίσωση του Σρέντιγκερ, ακόμα και στην διάρκεια της παρατήρησης. Η εξέλιξη κάθε συστήματος γίνεται πάντα αιτιοκρατικά, σύμφωνα με την εξίσωση του Σρέντιγκερ, είτε αυτό περιλαμβάνει παρατηρητές είτε όχι.

 

Αντί για την κατάρρευση της κυματοσυνάρτησης (που περιλαμβάνει την υπέρθεση όλων των δυνατών περιπτώσεων) και την πραγματοποίηση τελικά ενός μόνον ενδεχομένου, προτίμησε μία άλλη, απλούστερη, αν και ανάλογα επαναστατική εξήγηση: Την πραγματοποίηση όλων των δυνατών ενδεχομένων σε ισάριθμα, μη αλληλεπιδρώντα μεταξύ τους, σύμπαντα στα οποία διχάζεται το σύμπαν του παρατηρητή, μαζί με τον ίδιο!

 

Η κυματοσυνάρτηση δηλαδή συνεχίζει να αναπτύσσεται κανονικά και ντετερμινιστικά, σύμφωνα με την εξίσωση του Σρέντιγκερ, αλλά ο κόσμος του παρατηρητή διακλαδίζεται σε πολλούς παράλληλους κόσμους, σε καθέναν από τους οποίους πραγματοποιείται ένα από τα δυνατά ενδεχόμενα. Η υπέρθεση δηλαδή εδώ δεν είναι μία υπέρθεση φασματικοτήτων, αλλά μια υπέρθεση πραγματικοτήτων σε αντίστοιχους παράλληλους κόσμους σε ένα πραγματικό πολυσύμπαν! Ο Everett ονόμασε την ερμηνεία του θεωρία της «Διατύπωσης της Σχετικής Κατάστασης της Κβαντομηχανικής» ή «Θεωρία της Παγκόσμιας Κυματοσυνάρτησης». Αργότερα όμως αυτή έγινε γνωστή ως η «Θεωρία των Πολλαπλών Κόσμων» ή των «Παράλληλων Συμπάντων».

 

Ενώ η ερμηνεία της Κοπεγχάγης διατείνεται ότι τίποτα δεν είναι πραγματικό μέχρι να παρατηρηθεί, η θεωρία των Πολλαπλών Κόσμων αναφέρει ότι όλα τα κβαντικά ενδεχόμενα είναι πραγματικά και πραγματοποιούνται σε ισάριθμους παράλληλους κόσμους. (Μελέτησε Howard Phillips Lovecraft, ως γνωστόν οι επιστημονίζοντες φυσικοί απέχουν έτη φωτός από τον μεγάλο αυτό συγγραφέα του υπερφυσικού)

 

Στο πείραμα έτσι της διπλής σχισμής, αντιμετωπίζοντας το σύμπαν την κβαντική επιλογή να περάσει το φωτόνιο από την αριστερή ή από την δεξιά σχισμή, χωρίζεται σε δύο παράλληλα σύμπαντα, όπου στο ένα περνά από την αριστερή και στο άλλο από την δεξιά σχισμή. Ανάλογα, στο πείραμα της «Γάτας του Σρέντιγκερ» το σύμπαν διχάζεται σε δύο σύμπαντα και ισάριθμους παρατηρητές, όπου ο ένας παρατηρεί την γάτα ζωντανή και ο άλλος, στο άλλο σύμπαν, την γάτα νεκρή.

 

Τα δυο αυτά σύμπαντα παραμένουν εντελώς ξεχωριστά, χωρίς να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. (Μελέτησε τα βιβλία του Κάρλος Καστανέτα -αλλά όχι των μιμητών κι αντιγραφέων του)

 

Δεν υπάρχει ένα μόνο δυνατόν μέλλον (παρελθόν και παρόν), αλλά πολλά εναλλακτικά μέλλοντα, (παρελθόντα και παρόντα) όσα και τα δυνατά ενδεχόμενα.

 

Δεν υπάρχει μία μόνον ιστορία ή ένα μόνον παρελθόν, αλλά πολλές διαφορετικές, παράλληλες ιστορίες και παρελθόντα, σε κάθε δυνατή εκδοχή.

 

Οτιδήποτε έχει (ή δεν έχει) συμβεί στο παρελθόν, έχει σίγουρα συμβεί σε κάποιο άλλο παράλληλο με το δικό μας σύμπαν, με χιλιάδες διαφορετικές εκβάσεις. Κάθε παρατηρητής όμως στο αντίστοιχο σύμπαν βλέπει την δική του εμφύτευση της ιστορίας, (τα γνωστά μιμίδια, π.χ. μεγάλος ο Αλέξανδρος, κακός ο Χίτλερ) απορρίπτοντας μετά βδελυγμίας όλες τις άλλες, όπως απορρίπτει κι αγνοεί την ύπαρξη πολλαπλών αντιγράφων του σε άλλους παράλληλους κόσμους ή την ύπαρξη άλλων αποτελεσμάτων από αυτά που παρατηρεί στις μετρήσεις του.

 

Είναι προγραμματισμένος ν’ αντιλαμβάνεται -αν κι όταν- μονάχα αυτό που του έχουν εμφυτεύσει και τίποτε άλλο. Είναι προγραμματισμός του ανθρώπινου μυαλού να μην πιστεύει τίποτε άλλο πέρα από τις εμφυτεύσεις των μιμιδιών που τρέχει το πρόγραμμα του. Για Γνώση δε, ούτε λόγος να γίνεται, οτιδήποτε κάνει το αδρανές μυαλό του να δουλέψει λίγο, το αποφεύγει με την ίδια βδελυγμία. Άλλωστε για να αντιληφθεί, άλλους παράλληλους κόσμους χρειάζεται ΦΑΝΤΑΣΙΑ κι ως γνωστόν πάνω από το 90% των ανθρώπινων ζώων πάσχουν από αφαντασία.

 

Εχουν προγραμματίσει το ανθρώπινο ζώο ως μονοδιάστατο όν κι ως προς τον χρόνο, να τον αντιλαμβάνεται σαν μια γραμμή, σαν από το «πριν», το «τώρα» και το «μετά» με την δυνατότητα πραγματοποίησης ενός μόνον ενδεχομένου κάθε φορά από το σύνολο όλων των δυνατοτήτων που περιλαμβάνει μια δεδομένη χωροχρονική στιγμή. Του διαφεύγουν οι παράλληλοι κόσμοι και οι παράλληλοι χρόνοι και οι παράλληλες διαστάσεις που αποτελούν την αέναη πραγματοποίηση οποιασδήποτε δυνατότητας και της πραγματοποίησης όλων των δυνατοτήτων, σε όλες τις δυνατές χρονικές κατευθύνσεις των σπειροειδών, χρόνου, χώρου, ενέργειας και μάζας.

 

Είναι λοιπόν, αναμενόμενη, η αδικαιολόγητη συλλογική απάθεια επί πολλά χρόνια των φυσικών, εναντίον της θεωρίας των πολλαπλών κόσμων και των «παράλογων» συνεπειών της, κάτι που άλλωστε δεν ταιριάζει με το παραληρηματικό αφήγημα των θρησκειών (μυστικών εταιριών, στοών και λαγουμιών) που ανήκουν. Αν δεν πάρουν την απαιτούμενη εντολή -δεν κουνιέται φύλλο…

 

Ο φυσικός Ντε Γουίτ, παρότι αργότερα την υποστήριξε, αναφέρει το σοκ που ένιωσε όταν πρωτοσυνάντησε αυτή την ιδέα των «10^100 λίγο διαφορετικών αντιγράφων κάποιου πρωτότυπου, που συνεχίζουν να διαιρούνται σε περαιτέρω αντίγραφα». Πως ο χώρος κι ο υπερχώρος θα μπορούσε να περιλάβει τέτοια τεράστια, έως και μη αριθμήσιμα, σύνολα; Πώς μπορεί κάποιος να έχει πεθάνει και να είναι συγχρόνως ζωντανός σε ένα παράλληλο κόσμο ή να έχει κερδίσει ο «Άξονας» τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και όχι οι «Σύμμαχοι» και πως να ζουν άραγε σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Αν διαθέτεις φαντασία -σκέψου την κάθε δυνατή εκδοχή, του να είναι Μέγας ο Χίτλερ και μίασμα ο Αλέξανδρος, γιατί σε κάποιο παράλληλο σύμπαν αυτό ακριβώς συμβαίνει.

 

Ή ακόμα φαντάσου όταν ένας ποδοσφαιριστής τρέχει με την μπάλα στα πόδια και τον πλησιάζει ένας αντίπαλός του το σύμπαν να διχάζεται σε πολλαπλά παράλληλα σύμπαντα στα οποία στο ένα σουτάρει και βάζει γκολ, στο άλλο σουτάρει και αστοχεί, στο άλλο τριπλάρει τον αντίπαλό του και συνεχίζει να προχωρά, στο άλλο ο αντίπαλός του κλέβει την μπάλα, στο άλλο του κάνει φάουλ και τον σταματά …κοκ Πόσα δισεκατομμύρια και ακόμη περισσότερα διαφορετικά παράλληλα σύμπαντα μπορεί να δημιουργήσει ένας απλός αγώνας ποδοσφαίρου -λαμβάνοντας υπ’ όψη τις επιλογές επίσης των θεατών κι αυτά να συνεχίσουν να διακλαδίζονται και μετά το τέλος του αγώνα; Βάλε την ΦΑΝΤΑΣΙΑ σου να δουλέψει και σκέψου.

 

Είναι πραγματικότητα κι όχι θεωρία, πως ο συνειδητός άνθρωπος ούτε γεννιέται ούτε πεθαίνει.

 

Το ανθρώπινο ζώο από την άλλη κλαψουρίζοντας, γεννιέται και πεθαίνει, μάλιστα στην γνωστή εδωνά πραγματικότητα πεθαίνει ενώ ζει.

 

Το γεγονός ότι δεν έχουν τα ανθρώπινα ζώα άμεση συνείδηση αυτών των πολλαπλών εαυτών τους, εξηγείται από την μη δυνατότητα επικοινωνίας των παράλληλων κόσμων μεταξύ τους και την μειωμένη ικανότητα του ανθρώπινου ζώου να αντιληφθεί πέρα από τις εμφυτεύσεις του, δεν τρέχει το απαιτούμενο πρόγραμμα της αντίληψης των παράλληλων συμπάντων.

 

Βρισκόμαστε ταυτόχρονα σε όλα τα Κβαντικά Σύμπαντα! Το πρόβλημα είναι ότι κάθε εαυτός μας (όχι δεν είναι αντίγραφο μας) ταυτίζεται πλήρως με την πραγματικότητα του σύμπαντος που αντιλαμβάνεται, την οποία και θεωρεί ως την μόνη δυνατή κι αληθινή. Είσαι χαρούμενος εδωνά, αλλά ταυτόχρονα κάπου αλλού λυπημένος, τυχερός εδώ αλλά κάπου αλλού άτυχος, δίποδο εδώ, αλλά πολύποδο αλλού, με δύο χέρια εδώ αλλά με πλοκάμια αλλού, ζωντανός εδώ, αλλά νεκρός αλλού, με Ευκλείδεια γεωμετρία εδώ με μη Ευκλείδεια γεωμετρία αλλού, σε κάθε δυνατή παραλλαγή της  … και πάει λέγοντας. Ότι και να κάνεις, ό,τι και να επιλέξεις, όσο μεγάλος μάγος και να γίνεις για να επιτύχεις αυτό που επιθυμείς εδωνά, σε άλλο παράλληλο σύμπαν είσαι αποτυχημένος με κάθε βαθμιδωτή, δυνατή έκβαση, στο ενδιάμεσο. (διάβασε τα διηγήματα του Howard Phillips Lovecraft «το ασημένιο κλειδί» και «πέρα από το ασημένιο κλειδί» για να οπτικοποιήσεις τι γράφω εδώ και να φανταστείς τον εαυτό σου σε μερικές εκατοντάδες δυνατές παραλλαγής)

 

Αφού είναι κβαντικά υπαρκτό το ενδεχόμενο να μην πεθαίνεις, μαζί με το ενδεχόμενο να πεθάνεις σε μια δεδομένη για σένα, στιγμή κι αφού πραγματοποιούνται παράλληλα και ταυτόχρονα όλα τα δυνατά ενδεχόμενα, άρα, είσαι πάντα ζωντανός σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, ακόμα και αν σε όλα τα άλλα έχεις πεθάνει! Το ίδιο συμβαίνει και με την γέννηση σου.

 

Η γέννηση και ο θάνατος είναι παράλληλα κι αλληλοεξαρτώμενα σε διάφορα σύμπαντα. Ούτε γεννιέσαι, ούτε πεθαίνεις και το να φοβάσαι είτε το ένα είτε το άλλο, είναι γιατί αυτό τρέχει ο προγραμματισμός σου. Γιατί, για φαντάσου (πρέπει να εξασκήσεις την φαντασία σου αν βρίσκεται σε αδράνεια) το ανθρώπινο ζώο ν’ αντιλαμβανόταν αυτήν την πληροφορία .. «ούτε γεννιέσαι ούτε πεθαίνεις» … θα κατέρρεαν αμέσως όλα τα εξουσιαστικά ιερατεία της «Mystery Babylon», κάθε μέγγενη που σήμερα πνίγει το ανθρώπινο ζώο θα κατέρρεε σαν τραπουλόχαρτο, κι όπως αντιλαμβάνεσαι αυτό δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό από τον Αφέντη σου.

 

Η θεωρία των πολλαπλών συμπάντων, εξασφαλίζει την ΑΘΑΝΑΣΙΑ. Παρότι ο ίδιος ο Everett δεν τόλμησε να γράψει γι’ αυτήν, οι γνωστοί του αναφέρουν ότι έλεγε πως η θεωρία του  εγγυόταν την ΑΘΑΝΑΣΙΑ, ότι «η συνείδησή του είναι συνδεδεμένη με κάθε κλάδο που δεν οδηγεί στην γέννηση ή στον θάνατο». Αυτονόητο και λογικό για κάθε άνθρωπο ελεύθερο (όχι υποτακτικό μιμίδι) που μπορεί να έχει πρόσβαση σε κάποιο κοντινό παράλληλο σύμπαν και να αντικρίσει κάποια εκδοχή του.

 

Ο Δον Χουάν έλεγε πως ο άνθρωπος μπορεί να έχει πρόσβαση μονάχα σε επτά παράλληλες απόρροιες του Αετού, αλλά αν έχει Δύναμη μπορεί να φτάσει ακόμη λίγο μακρύτερα. Ακόμη κι έτσι έχουμε πρόσβαση μονάχα στην γειτονιά μας κι όχι σε κάθε δυνατό Σύμπαν. Ο νους μας όμως μπορεί να ταξιδέψει στα πέρατα κάθε δυνατού σύμπαντος, αν είναι συνδεδεμένος με την ΦΑΝΤΑΣΙΑ.

 

Το Σενάριο της Κβαντικής Αυτοκτονίας

 

Σε μια προσπάθεια διάκρισης της ερμηνείας της Κοπεγχάγης από την ερμηνεία των πολλαπλών κόσμων ή ως μία επιχειρηματολογία υπέρ της δεύτερης, ο Hans Moravec το 1987 και ο Bruno Marchal το 1988 πρότειναν, ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλον, ένα νοητικό πείραμα ρώσικης ρουλέτας -μία παραλλαγή του αντίστοιχου νοητικού πειράματος της «γάτας του Σρέντιγκερ», ιδωμένο αυτή την φορά από την άποψη της «γάτας».

 

Το σενάριο αυτό αναπτύχθηκε περαιτέρω το 1998 από τον φυσικό-κοσμολόγο του ΜΙΤ και υποστηρικτή της θεωρίας των παράλληλων κόσμων Max Tegmark: Ένας άνθρωπος σημαδεύει το κεφάλι του με ένα πιστόλι. Το πιστόλι αυτό είναι συνδεμένο με μια συσκευή, η οποία κάθε φορά που πατιέται η σκανδάλη μετράει την κατεύθυνση του σπιν ενός κβαντικού σωματιδίου. Αν βρει μια δεξιόστροφη ας πούμε κατεύθυνση, τότε το πιστόλι πυροβολεί και σκοτώνει τον αυτόχειρα. Αν μετρήσει ένα αριστερόστροφο σπιν, κάνει απλώς «κλικ» και ο άνθρωπος επιζεί.

 

Ο επίδοξος αυτόχειρας τραβάει για πρώτη φορά την σκανδάλη και το πιστόλι κάνει «κλικ». Την ξανατραβά και ξανακάνει «κλικ». Συνεχίζει να την τραβά ξανά και ξανά και το πιστόλι συνεχίζει να κάνει «κλικ»! Δεν πυροβολεί ποτέ, παρότι είναι γεμάτο και δεν συμβαίνει καμιά εμπλοκή. Ο αυτόχειρας αποδεικνύεται τελικά αθάνατος!

 

Η παραδοξότητα αίρεται βέβαια με την θεωρία των πολλαπλών κόσμων, σύμφωνα με την οποία το σύμπαν χωρίζεται κάθε φορά που ο αυτόχειρας πατάει τη σκανδάλη σε δυο σύμπαντα όπου στο ένα αυτός πεθαίνει και στο άλλο παραμένει ζωντανός. Με την προϋπόθεση ότι δεν υπάρχει ζωή (ή συνείδηση) μετά θάνατο και τα δυο σύμπαντα δεν επικοινωνούν μεταξύ τους, ο άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται, κάθε φορά που πατάει τη σκανδάλη, το θάνατό του σε ένα άλλο σύμπαν παρά μόνο το σύμπαν στο οποίο συνεχίζει αυτός να είναι ζωντανός (όπου συνεχίζονται οι διακλαδώσεις).

 

Μετά από πολλά πατήματα της σκανδάλης μπορεί να είναι ήδη νεκρός σε πολλά αντίστοιχα σύμπαντα, αλλά από την δική του άποψη συνεχίζει να είναι ζωντανός στο σύμπαν που βρίσκεται τώρα και ακούει το «κλικ» και είναι το μόνο που μπορεί να το ακούσει, αφού στο άλλο είναι νεκρός. Τελικά ο άνθρωπος αυτός, παρόλο που πεθάνει πολλές φορές και αμέτρητοι άλλοι άνθρωποι θα παρατηρήσουν το θάνατό του, ο ίδιος δεν το γνωρίζει αυτό και από την άποψή του θα παραμένει πάντα ζωντανός και αθάνατος σε κάποιο από αυτά τα παράλληλα σύμπαντα.

 

Το σενάριο αυτό της κβαντικής αυτοκτονίας-αθανασίας δεν λειτουργεί βέβαια στην ερμηνεία της Κοπεγχάγης για την οποία κάθε φορά που παρατηρείται κάτι αναγκάζεται να πάρει την μία ή την άλλη κατάσταση. Εφόσον λοιπόν μετριέται η κατεύθυνση του σπιν ενός τυχαίου σωματιδίου, θα μετρηθεί σίγουρα (και σύντομα) και μια δεξιόστροφο κατεύθυνση με αποτέλεσμα το πιστόλι να πυροβολήσει και ο άνθρωπος να σκοτωθεί. Προφανώς μόνον ένας ηλίθιος ή παρανοϊκός θα δοκίμαζε πρακτικά ένα τέτοιο πείραμα για να δει ποια από τις δυο βασικές ερμηνείες της κβαντομηχανικής είναι σωστή και ποιά όχι (sic) αλλά είναι γεγονός ότι η πλειονότητα είναι και ηλίθια και παρανοϊκή.

 

Οπαδοί πάντως της ερμηνείας των πολλαπλών κόσμων χρησιμοποιούν παραπειστικά το προηγούμενο νοητικό πείραμα για να επιχειρηματολογήσουν υπέρ αυτής προβάλλοντας την άποψη της μηδενικής σχεδόν πιθανότητας (λιγότερο από μία φορά στο ένα τετράκις εκατομμύριο) που έχει να επιζήσει ο πειραματιζόμενος μετά από 50 τραβήγματα της σκανδάλης σύμφωνα με την ερμηνεία της Κοπεγχάγης και στην 100% πιθανότητα που του προσφέρει η θεωρία των πολλαπλών κόσμων να επιζήσει σε κάποιο παράλληλο σύμπαν.

 

Το παραπάνω πείραμα απομονώνεται επίσης από το περιβάλλον του και εξετάζεται μόνον από την καθαρά υποκειμενική πλευρά της υπέρθεσης. Από την άλλη μεριά, όπως παρατηρεί και ο Tegmark, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και να παραμένουμε ζωντανοί κι αθάνατοι συνεχίζουμε να γερνάμε και μας περιμένει έτσι το δυσοίωνο τέλος του ωραιότατου *Τιθωνού, του οποίου τελικά η αθανασία μετατράπηκε σε κατάρα, επειδή ξέχασε να ζητήσει η Θεά ερωμένη του εκτός από το δώρο της αθανασίας και το δώρο της αιώνιας νεότητας γι’ αυτόν…

 

[Η πιο διαδεδομένη εκδοχή εντάσσει τον *Τιθωνό στον Τρωικό κύκλο και τον θεωρεί γιο του Λαομέδοντα και της Στρυμώς, κόρης του Θεού ποταμού, ή της Πλακίας, κόρης του Οτρέα, ή της Λευκίππης. Η ωραιότητα του νέου εμφύσησε στην καρδιά της Ηώς έρωτα, γι’ αυτό τον άρπαξε και τον έφερε στην Αιθιοπία· εκεί έσμιξε μαζί του και του γέννησε παιδιά, τον Ημαθίωνα και τον Μέμνονα. Ερωτευμένη πολύ με τον Τιθωνό, η Θεά Ηώ ζήτησε από τον Δία να κάνει τον Τιθωνό αθάνατο, ξέχασε όμως να ζητήσει για εκείνον και την αιώνια νιότη. Με τα χρόνια ο Τιθωνός ζάρωσε και συρρικνώθηκε τόσο που αναγκάστηκαν να τον βάλουν μέσα σε καλάθι από ιτιά, όπως έκαμναν με τα παιδιά. Στο τέλος, η ίδια η Θεά Ηώ τον μεταμόρφωσε σε τζιτζίκι.]

 

Συνεχίζουμε να γερνάμε σε αυτήν την πραγματικότητα, ενώ σε άλλες κβαντικές παράλληλες πραγματικότητες δεν γερνάμε. Όλες οι πιθανότητες βρίσκονται στο τραπέζι … Άλλωστε δεν είμαστε σε όλες τις εναλλακτικές πραγματικότητες άνθρωποι και, διαφορετικά DNA έχουν χρόνο ζωής πολλές χιλιάδες χρόνια.

 

Σύμφωνα με την θεωρία του «βιοκεντρισμού» που ανέπτυξε ο Αμερικανός βιολόγος Ρόμπερτ Λάνζα, το σύμπαν δημιουργείται από την ζωή και την συνείδηση και δεν υπάρχει κανένας ανεξάρτητος αντικειμενικός κόσμος εκτός της βιολογικής μας ύπαρξης. Κανένα σύμπαν δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς παρατηρητές που το παρατηρούν. Ο βιοκεντρισμός δέχεται την θεωρία των πολλαπλών κόσμων και αποκλείει την δυνατότητα του ολοκληρωτικού θανάτου. Υποστηρίζει ότι όταν ο εγκέφαλός σταματήσει την λειτουργία του, η συνείδησή μεταβιβάζεται απλά σε ένα παράλληλο σύμπαν. Σε ένα ουσιαστικά Άχωρο και Άχρονο σύμπαν δεν υπάρχει γέννηση ή θάνατος. Η αθανασία πάντως αυτή δεν είναι μια διαρκής παρουσία στο χώρο-χρόνο, αλλά, και ειδικά, εκτός αυτού.

 

Κάποια από τα εξαιρετικά πράγματα που έχει κάνει ο Δρ Lanza είναι η πρώτη στον κόσμο κλωνοποίηση εμβρύου για τον σκοπό της δημιουργίας εμβρυϊκών βλαστικών κυττάρων. Το 2001 ήταν επίσης ο πρώτος που κλωνοποίησε ένα απειλούμενο είδος, ένα Gaur και το 2003, κλωνοποίησε ένα απειλούμενο άγριο βόδι από τα παγωμένα κύτταρα του δέρματος ενός ζώου που είχε πεθάνει στον ζωολογικό Κήπο San Diego Zoo σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα πιο πριν. Έτσι πήρε αυτά τα κύτταρα, αυτή την πληροφορία, από ένα ζώο που δεν υπάρχει πια για να δημιουργήσει, ένα είδος υπό εξαφάνιση. Ο Δρ Lanza και οι συνάδελφοί του ήταν επίσης οι πρώτοι που απέδειξαν ότι η πυρηνική μεταμόσχευση μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να αντιστρέψει την διαδικασία γήρανσης και να δημιουργήσει κύτταρα συμβατά με το ανοσοποιητικό σύστημα, συμπεριλαμβανομένου του πρώτου οργάνου από κλωνοποιημένα κύτταρα. Πρόσφατα έχει δημιουργήσει μαζί με άλλους συναδέλφους τα επονομαζόμενα πολυδύναμα κύτταρα, τα οποία είναι κύτταρα πολλαπλών δυνατοτήτων.

 

Στο βιβλίο του Biocentrism (Βιοκεντρισμός) Πώς η ζωή και η συνείδηση είναι τα κλειδιά για την κατανόηση της αληθινής φύσης του σύμπαντος, αναφέρει, ότι, το φυσικό σύμπαν δεν θα υπήρχε αν δεν υπήρχε Μια Συνείδηση ​​στην οποία μπορεί να συλληφθεί, να κατασκευαστεί, και τελικά ν’ αρχίσει να λειτουργεί. Αυτή είναι η κύρια Συνείδηση ​​και όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα.

 

Περιέργως, μόνο όταν προσθέσουμε την Συνείδηση ​​ στην εξίσωση μπορούν να εξηγηθούν πραγματικά μερικά από τα μεγαλύτερα παζλ των επιστημών. Έτσι, γίνεται σαφές γιατί ο χώρος και ο χρόνος, ακόμη και οι ιδιότητες της ύλης εξαρτώνται από ΕΝΑΝ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ ΜΕ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Στην πραγματικότητα, αυτό εξηγεί γιατί οι νόμοι του σύμπαντος είναι συντονισμένοι με τέτοιον τρόπο ώστε να επιτρέπουν την δημιουργία της ζωής από αυτόν τον ΠΑΡΑΤΗΡΗΡΗ ΜΕ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ.

 

Αυτός είναι Ο ΑΕΤΟΣ όπως περιγράφεται στον Καστανέτα. Και το πολυδιαφημισμένο όσο και παραμυθένιο Big Bang πάει στα σκουπίδια της λήθης. Αν το Big Bang ήταν αυτό που (σκοπίμως λανθασμένα) ισχυριζόταν η εξουσία των επιστημόνων τότε το σύμπαν θα είχε καεί πολύ πριν τα αστέρια προλάβουν να δημιουργήσουν κόσμους. Το αποτέλεσμα βέβαια είναι ότι δεν θα υπήρχαμε. Και πάλι όμως, υπάρχουν πάνω από 200 παράμετροι που είναι τόσο ακριβείς, ώστε υποβαθμίζεται η νοημοσύνη μας εάν πιστέψουμε ότι είναι καθαρά τυχαίοι. Εάν πειράξεις οποιαδήποτε από αυτές τις παραμέτρους, τότε απλά δεν υπάρχεις. Έτσι, και πάλι χωρίς τον βιοκεντρισμό ή την συνείδηση ​​ή την εισαγωγή της ζωής στην εξίσωση τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έχει νόημα.

 

«Ξέρετε πιστεύουμε ότι ο χώρος και ο χρόνος είναι σκληρά, κρύα αντικείμενα, αλλά αν κυματίσετε το χέρι σας στον αέρα και αφαιρέσετε τα πάντα τι μένει; Η απάντηση, φυσικά, είναι τίποτα, έτσι το ίδιο πράγμα ισχύει και για τον χρόνο. Δεν μπορείς να τον βάλεις σε ένα μπουκάλι. Έτσι, αν βλέπετε κάτι, για παράδειγμα το ράδιο, δεν μπορείτε να δείτε ότι μέσα από το οστό που περιβάλλει τον εγκέφαλο σας, οτιδήποτε βιώνετε σαν εμπειρία αυτή την στιγμή, είναι στην πραγματικότητα μια δίνη πληροφοριών που συμβαίνουν στο μυαλό σας και ο χώρος και ο χρόνος είναι απλώς τα εργαλεία που χρειάζεται ο εγκέφαλός σας για να τα τακτοποιήσει και να τα βάλει σε τάξη.

 

Πάρτε ένα συνηθισμένο παράδειγμα όπως ο καιρός έξω. Μπορείτε να δείτε έναν μπλε ουρανό, αλλά τα κύτταρα στον εγκέφαλό σας μπορεί να αλλάξουν έτσι ώστε το μπλε να φαίνεται κόκκινο και πράσινο. Νομίζεις ότι ο ουρανός είναι φωτεινός, αλλά τα κυκλώματα του εγκεφάλου μπορεί να αλλάξουν έτσι ώστε να φαίνεται σκοτεινός. Νομίζεις ότι έχει ζέστη και υγρασία, αλλά σε έναν τροπικό βάτραχο ο καιρός θα φάνταζε κρύος και ξηρός. Αυτή η λογική ισχύει σχεδόν για τα πάντα. Η ουσία είναι ότι οτιδήποτε βλέπετε δεν θα μπορούσε να υπάρχει χωρίς την συνείδησή σας.» Robert Lanza’s

 

Εκφράσεις όπως: «Δεν είμαι στον κόσμο, ο κόσμος είναι μέσα μου» και «Δεν είμαι στο σώμα, το σώμα είναι σε μένα» και «Δεν είμαι στο μυαλό, το μυαλό είναι σε μένα». Καθώς εσωστρέφομαι μέσα μου βιώνω το μυαλό μου στην συνείδησή μου, βιώνω το σώμα μου στην συνείδησή μου και την εμπειρία όλου του κόσμου στην συνείδησή μου. Έτσι, αυτή η συνείδηση ​​είναι εκτός χώρου και χρόνου γιατί είναι αυτή που στην πραγματικότητα αντιλαμβάνεται και κατασκευάζει τον χωροχρόνο, επομένως είναι εκτός του χώρου και του χρόνου, είναι υπερβατική δεν έχει αρχή στον χρόνο, δεν έχει άκρες στο χώρο και ως εκ τούτου δεν έχει και τέλος στον χρόνο. Όταν αντιλαμβάνομαι τους νόμους της φύσης, ακόμα κι αυτοί, βρίσκονται στην συνείδησή μου.

 

Όταν αυτές οι προτάσεις σου γίνει κατανοητές τότε έχεις αντιληφθεί τι κάνει η εξουσία για να υποτάξει την συνείδηση σου στην δική της ατζέντα και πόσο σημαντική είναι η δική σου Ελεύθερη Βούληση πέρα κι έξω από κάθε δόγμα και -ισμό. Κάθε τι που αντιλαμβάνεσαι είναι πρόγραμμα που σου έχει εμφυτεύσει ο Αφέντης και οι ελεγκτές σου, αν αυτό το πρόγραμμα το πετάξεις εκεί που ανήκει δηλ. στα σκουπίδια τότε θα αντιληφθείς για πρώτη φορά τι σημαίνει Ελεύθερη Συνείδηση.

 

Η Συνείδηση ​​έρχεται πάντα πρώτη και όλα τα υπόλοιπα είναι κατασκευάσματά της.

 

Γι’ αυτό δεν αφήνουν την συνείδηση σου ελεύθερη να αποφασίσει μόνη της ποιά είναι η πραγματικότητα της. Σου επιβάλλουν την συνείδηση της μιαρής «Mystery Babylon» των ελεγκτών του Αφέντη σου. Αυτός αποφασίζει ποιο είναι το Σύμπαν που θα ζήσεις, πως και πότε θα πεθάνεις. Εσύ από λειτουργικός Δημιουργός κατάντησες ένα ταπεινό και υπάκουο ανθρώπινο ζώο.

 

Δεν καταλαβαίνω γιατί είναι τόσο δύσκολο για τους ανθρώπους να φανταστούν ότι όταν μια πεταλούδα κοιτάζει ένα λουλούδι δεν βλέπει το ίδιο λουλούδι όπως εσύ κι εγώ, γιατί εκείνη κάνει υπεριώδη ανίχνευση κι όχι στα συνήθη μήκη κύματος που βλέπεις εσύ ή ότι τα μάτια ενός χαμαιλέοντα περιστρέφονται σε δύο διαφορετικούς άξονες και ως εκ τούτου δεν μπορώ καν να φανταστώ πως αντιλαμβάνεται ένας χαμαιλέοντας ένα δωμάτιο ή το γεγονός ότι οι φάλαινες επικοινωνούν μέσω υπερηχητικών σημάτων που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε, επειδή απλά το όργανο είναι διαφορετικό. Οι μύστες Τολτέκοι λένε ότι η βλάβη του οργάνου δεν είναι μια αντανάκλαση του χρήστη του οργάνου. Εσύ είσαι ο χρήστης του οργάνου και ξέρεις ότι μπορείς να χειριστείς το όργανο με όποιον τρόπο θέλεις, έτσι το σθένος σου όπως και η α-σθενεια (απουσία σθένους) είναι στην συνείδηση σου, όπως και το τι θα κάνεις με αυτό.

 

Βασικά ότι ο εγκέφαλός μας, ο οποίος είναι κλεισμένος σε ένα οστεώδες κρανίο δεν έχει καμία εμπειρία από τον λεγόμενο έξω κόσμο. Τα κύτταρα του εγκεφάλου ανταποκρίνονται σε πράγματα όπως ηλεκτρολύτες, pH, θερμοκρασία σώματος, ορμόνες και ούτω καθεξής και τελικά όλη αυτή η δραστηριότητα μεταφράζεται σε ιοντικές μετατροπές, σε νευρικές κυτταρικές μεμβράνες και κάπως μυστηριωδώς, μας δίνει την εμπειρία του χρώματος και του ήχου, του σχήματος, της υφής και της μυρωδιάς, όχι στους νευρώνες, αλλά στην συνείδησή μας. Αλλά δεν είναι πραγματικά σαφές πώς οι πληροφορίες που υποβάλλονται σε επεξεργασία από εσωτερικές καταστάσεις από τον εγκέφαλο μεταφράζονται σε ήχο, όραση, γεύση και όσφρηση τα οποία μας δίνουν την εμπειρία του έξω κόσμου.

 

Οι επιστήμονες έχουν εκπαιδευτεί να λειτουργούν εντός του υφιστάμενου μοντέλου, να αντιλαμβάνονται το αφήγημα της εξουσίας και σε όλη την ιστορία κάθε φορά που υπάρχει ένα νέο παράδειγμα, κάποια από τα συμπεράσματα δεν βγάζουν κανένα νόημα. Οτιδήποτε εκτός του εξουσιαστικού προτύπου είναι ανοησίες. Με αυτές τις ανοησίες πορεύονται, ζουν και πεθαίνουν, είναι κι ευχαριστημένοι με αυτή την προοπτική, αλλά όχι όλοι… ευτυχώς όχι όλοι !!

 

Σύμφωνα με τον Max Tegmark, παρότι οι παράλληλοι κόσμοι δεν αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, συμβάλλουν κβαντικά (δίνοντας τα διάφορα κβαντικά παράδοξα) και μπορεί έτσι να ελεγχθεί η θεωρία τους. Η θεωρία μας λέει ότι οι κόσμοι διχάζονται σε κάθε θερμοδυναμικά μη αντιστρεπτή διαδικασία. Επειδή ο ανθρώπινος νους λειτουργεί (όταν κι αν) μη αντιστρεπτά, διχάζεται και αυτός με τον διχασμό των κόσμων. Για να μπορέσεις να ανιχνεύσεις λοιπόν μ’ ένα πείραμα τον διχασμό των κόσμων πρέπει να χρησιμοποιήσεις μια μη βιολογική, αντιστρεπτή τεχνητή νοημοσύνη. Βασικά χρειάζονται να γίνουν τρεις αντιστρεπτές μετρήσεις του σπιν ενός ηλεκτρονίου (ή της πόλωσης ενός φωτονίου).

 

Πρώτα η μηχανή μετρά το σπιν ως προς τον άξονα των z και καταγράφει έτσι ένα «πάνω» ή «κάτω» σπιν, σημειώνοντάς το στη μνήμη της. Μετά μετρά το σπιν ως προς τον άξονα των x και καταγράφει ένα «αριστερό» ή «δεξιό» σπιν και το σημειώνει κι αυτό στην μνήμη της. Στην συνέχεια αντιστρέφει ολόκληρη την μέτρηση στον άξονα των x, μαζί με το αντιστρεπτό σβήσιμο της μνήμης της δεύτερης μέτρησης. Τέλος μετρά το σπιν ως προς τον άξονα των z και σημειώνει ξανά το αποτέλεσμα.

 

Σύμφωνα με την ερμηνεία της Κοπεγχάγης η αρχική και η τελική μέτρηση του σπιν στον άξονα των z έχουν μια πιθανότητα συμφωνίας μόνο 50%, διότι η παρεμβολή της μέτρησης του άξονα των x από τον συνειδητό παρατηρητή προκάλεσε την κατάρρευση της κυματοσυνάρτησης του ηλεκτρονίου. Σύμφωνα όμως με την θεωρία των πολλαπλών κόσμων η πρώτη και η τρίτη μέτρηση θα συμφωνούν πάντα, διότι δεν υπήρξε καμιά ενδιάμεση κατάρρευση της κυματοσυνάρτησης.

 

Η μηχανή διχάστηκε σε δυο καταστάσεις ή διαφορετικούς κόσμους με την δεύτερη μέτρηση -μία που παρατήρησε το ηλεκτρόνιο με «αριστερό» σπιν και μία άλλη που το παρατήρησε με «δεξιό» σπιν. Επομένως όταν η μηχανή αντέστρεψε την δεύτερη μέτρηση αυτοί οι δυο κόσμοι επανασυγχωνεύθηκαν και αποκατέστησαν πλήρως την αρχική κατάσταση του ηλεκτρονίου κατά 100%, Μόνο με την αποδοχή των πολλών κόσμων του Everett μπορεί να εξηγηθεί αυτή η αποκατάσταση κατά 100%.

 

Ταξιδεύοντας σε Παράλληλα Σύμπαντα.

Τα Παράλληλα Σύμπαντα θεωρούνται ότι καταλαμβάνουν τον ίδιο χωρόχρονο με μας και περιγράφονται συνήθως να διχάζονται σε άλλες διαστάσεις, ορθογώνιες μεταξύ τους και με το σύμπαν μας. Οι διαστάσεις αυτές δεν είναι όμως χωροχρονικές, αλλά του μαθηματικού χώρου του Hilbert. Οι υπερθέσεις των διαφορετικών συμπάντων συνυπάρχουν ταυτόχρονα σε αυτό τον απειροδιάστατο χώρο του Hilbert.

 

Η συνήθης θεωρία λέει ότι ενώ μπορούμε να ανιχνεύσουμε αυτά τα παράλληλα σύμπαντα, δεν μπορούμε να ταξιδέψουμε σε αυτά ή να επικοινωνήσουμε μαζί τους, λόγω της «γραμμικότητας» της κυματοσυνάρτησης. Αυτό σημαίνει ότι κάθε (γραμμική) λύση εξελίσσεται τελείως αδιάφορα από την παρουσία ή απουσία των άλλων λύσεων κι επομένως κανένα πείραμα στον ένα κόσμο δεν μπορεί να έχει καμιά επίδραση σε ένα πείραμα σε άλλο κόσμο. Καμιά επικοινωνία έτσι δεν είναι δυνατή μεταξύ των κβαντικών αυτών κόσμων και των αντίστοιχων κβαντικών αντιγράφων μας.

 

Σύμφωνα με τον Max Tegmark, ο λόγος που δεν αντιλαμβανόμαστε τα άλλα Παράλληλα Σύμπαντα «είναι η ίδια η εξίσωση του Σρέντινγκερ που προκαλεί ένα είδος λογοκρισίας μέσω της κβαντικής αποσυνοχής». Η κβαντική αποσυνοχή στηρίζεται στην συνεχή αλληλεπίδραση ενός κβαντικού συστήματος με το περιβάλλον του και χρησιμοποιείται από την θεωρία των πολλαπλών κόσμων για να εξηγήσει την μετάβαση από τον κβαντομηχανικό κόσμο των υπερθέσεων και των πιθανοτήτων στον κλασσικό μακρόκοσμο, χωρίς να χρειαστεί την έννοια της κατάρρευσης της κυματοσυνάρτησης που επικαλείται η ερμηνεία της Κοπεγχάγης. Η αποσυνοχή συμβαίνει όταν οι κυματοσυναρτήσεις παύουν να είναι σε συμφωνία φάσεως. Π.χ. στο παράδοξο της «γάτας του Σρέντιγκερ» οι κυματοσυναρτήσεις της ζωντανής και της νεκρής γάτας είναι σε αποσυνοχή, σε ασυμφωνία φάσεως, και παρόλο έτσι που υπάρχουν την ίδια στιγμή δεν αλληλεπιδρούν μεταξύ τους.

 

Ο φυσικός Τζων Γκίμπριν υποστηρίζει ότι εάν θέλουμε να βρεθούμε σε ένα Παράλληλο Σύμπαν, πρέπει να ταξιδέψουμε πίσω στον χρόνο της δικής μας πραγματικότητας, μέχρι το σημείο που συνέβη η διακλάδωση και μετά να μετακινηθούμε απευθείας στον χρόνο του εναλλακτικού κλάδου ορθογώνια προς τον κόσμο μας. Αυτό όμως περιλαμβάνει όλα τα παράδοξα ενός ταξιδιού στον γραμμικό χρόνο. (Η Νέα Πραγματικότητα)

 

Σύμφωνα με τον φυσικό Τζακ Σαρφάτι, ο διαχρονικός ταξιδιώτης μπορεί να επιστρέψει σε ένα κόσμο που διαφέρει αλλά και μοιάζει πολύ με τον κόσμο από τον οποίο ξεκίνησε και πρέπει έτσι να είναι πολύ προσεκτικός να αντιληφθεί τις μικρές διαφορές και να συνειδητοποιήσει έτσι ότι γύρισε σ’ έναν διαφορετικό και όχι στον ίδιο κόσμο.

 

Αντίστοιχες επισημάνσεις κάνει και ο Κάρλος Καστανέντα για τις συνειδητές μετακινήσεις του «σημείου συναρμογής» της επίγνωσης από την συνηθισμένη παγιωμένη θέση του, σε νέες εκδοχές της και τα ταξίδια σε άλλες πραγματικότητες. Άλλωστε το πρώτο πράγμα που απαιτείται από τον Κάρλος στην μαθητεία του, είναι να σταματήσει αυτόν τον κόσμο και το πετυχαίνει με το να αποκοπεί από το παρελθόν του (ανακεφαλαίωση) και με την ταυτόχρονη συσσώρευση Δύναμης. Οι μετακινήσεις του σημείου συναρμογής, δομούν εντελώς νέους κόσμους και πραγματικότητες που θεωρούνται εντελώς ξένοι με το κόσμο μας και η τεχνική της μετακίνησης του σημείου συναρμογής επιτρέπει τελικά (παραβιάζοντας τους περιορισμούς της γραμμικότητας της κβαντικής θεωρίας) την επαφή με τους άλλους κόσμους.

 

Η συνείδηση δεν υπακούει σε οποιουσδήποτε γραμμικούς νόμους και είναι το μοναδικό μέσον επικοινωνίας με τις άλλες πραγματικότητες.

 

Τα είδη των παράλληλων Συμπάντων

 

Ο Max Tegmark παρουσίασε το 2003 σε ένα άρθρο του στο επιστημονικό περιοδικό Scientific American τέσσερα διαφορετικά είδη παράλληλων συμπάντων, τα οποία διέκρινε αντίστοιχα σε «Επίπεδο» 1, 2, 3 και 4:

 

Επίπεδο 1- Περιοχές Πέρα από τον Κοσμικό Ορίζοντα: Η πρώτη κατηγορία παραλλήλων συμπάντων, το «Επίπεδο 1» περιλαμβάνει περιοχές του διαστήματος πάρα πολύ μακριά μας για να μπορέσουμε να τις αντιληφθούμε. Οι αστρονομικές παρατηρήσεις μας υποδεικνύουν ότι ο χώρος είναι άπειρος και σ’ έναν άπειρο χώρο οποιαδήποτε δυνατή διαμόρφωση των μορίων της ύλης μπορεί να επαναληφθεί πολλές φορές. Με αυτή την έννοια, υπάρχει κάπου ένα άλλο σύμπαν, ίδιο ακριβώς με το δικό μας, όπου ζει αντίστοιχα κάποιο αντίγραφό μας. Δεν μπορούμε να δούμε μακρύτερα από 42 δισεκατομμύρια έτη φωτός. Ο όγκος αυτού του χώρου που περιλαμβάνει τον ορίζοντα παρατήρησης μας ονομάζεται όγκος του Hubble και αντιπροσωπεύει τον αισθητό κόσμο μας. Τα σύμπαντα του Επιπέδου Ι βρίσκονται πέρα από τον όγκο Hubble και γι’ αυτό δεν μπορούμε να τα παρατηρήσουμε με τους τρόπους που γνωρίζουμε.

 

Επίπεδο 2- Αιώνιος Πληθωρισμός: Στην αρχή της ιστορίας του το σύμπαν πέρασε από μια περίοδο ταχύτατης (εκθετικής) διαστολής που ονομάζουμε «πληθωρισμό». Η πληθωριστική αυτή διόγκωση τελείωσε (χωρίς να σταματήσει ωστόσο η διαστολή) πριν 13,7 δισεκατομμύρια χρόνια, αλλά συνεχίζεται σε διάφορα μακρινά μέρη και άλλες νέες περιοχές που σχηματίζονται συνεχώς από τις κβαντικές διακυμάνσεις του κενού. Οι καινούριες αυτές περιοχές εμφανίζονται σαν μικροσκοπικές φυσαλίδες και αρχίζουν αμέσως να διογκώνονται απεριόριστα, προσφέροντας χώρο για τον σχηματισμό και άλλων φυσαλίδων. Η ατέρμονη αυτή διαδικασία ονομάζεται στην κοσμολογία αιώνιος πληθωρισμός και όταν αρχίζει παράγει όχι μόνον ένα, αλλά ένα άπειρο αριθμό συμπάντων.

 

Κάθε μια τέτοια φυσαλίδα-σύμπαν διαστέλλεται κατά την πληθωριστική φάση της με διαφορετικούς ρυθμούς. Οι αρχικές συνθήκες αυτών των συμπάντων έχουν επιλεχτεί χαοτικά, διαφορετικά από τα σύμπαντα του Επιπέδου Ι, διαφέρουν όχι μόνον ως προς τις αρχικές συνθήκες τους αλλά και τις φυσικές παραμέτρους τους. Η θεωρία των Χορδών αναγνωρίζει επίσης έναν τεράστιο αριθμό λύσεων που αντιστοιχούν σε σύμπαντα-φυσαλίδες με διαφορετικές ιδιότητες και φυσικές σταθερές. Γενικά, ένας απεριόριστος αριθμός φυσαλίδων, όλων των δυνατών τύπων, σχηματίζεται στην διάρκεια του αιώνιου πληθωρισμού, που διαφέρουν όχι μόνο στις αρχικές τους συνθήκες, αλλά και στις φυσικές τους ιδιότητες, σταθερές και χωροχρονικές διαστάσεις.

 

«Ο χώρος συνεχίζει να διαστέλλεται και θα διαστέλλεται για πάντα, αλλά μερικές περιοχές του σταματούν να διαστέλλονται και σχηματίζουν μεμονωμένες φυσαλίδες, σαν θύλακες αέρα σε μια ζύμη που φουσκώνει. Άπειρες τέτοιες φυσαλίδες αναδύονται και κάθε μία είναι ένα Πολυσύμπαν επιπέδου 1 σε εμβρυακή κατάσταση: άπειρη σε μέγεθος και γεμάτη με ύλη που αποτέθηκε από το ενεργειακό πεδίο που προκάλεσε τον πληθωρισμό. Οι φυσαλίδες αυτές βρίσκονται σε μια απόσταση μεγαλύτερη από άπειρη από την Γη μας, υπό την έννοια ότι δεν θα μπορούσαμε να φτάσουμε ποτέ εκεί, ακόμη και αν ταξιδεύαμε με την ταχύτητα του φωτός για πάντα. Ο λόγος είναι ότι ο χώρος μεταξύ της φυσαλίδας μας και των γειτονικών φυσαλίδων διαστέλλεται πιο γρήγορα από ότι κινούμαστε εμείς εντός αυτού του χώρου, ακόμη και αν κινούμαστε με την ταχύτητα του φωτός. Οι απόγονοί σας έτσι δεν θα δουν ποτέ τα αντίγραφά τους οπουδήποτε στο επίπεδο 2. Για τον ίδιο λόγο, αν η κοσμική διαστολή επιταχύνεται, όπως μας δείχνουν οι τωρινές μας παρατηρήσεις, κανείς δεν θα μπορέσει να δει ποτέ ούτε τα αντίγραφά του στο Επίπεδο 1». Max Tegmark

Οι διαφορετικές διαστάσεις που μπορούν να εμφανιστούν σε αυτά τα σύμπαντα οφείλονται στις διαφορετικές «ρήξεις της συμμετρίας» που συνέβησαν από τις κβαντικές διακυμάνσεις στα αρχικά στάδια της ιστορίας τους. Ακόμα και το σύμπαν μας ξεκίνησε με αρκετά περισσότερες, ισότιμες αρχικά και συμμετρικές μεταξύ τους διαστάσεις, που όμως λόγω ρήξης της συμμετρίας τρεις από αυτές συμμετείχαν στη διαστολή του και είναι αυτές που παρατηρούμε σήμερα, ενώ οι υπόλοιπες παρέμειναν «συμπηγμένες» μικροσκοπικές και αθέατες.

 

Η Θεωρία των Χορδών τοποθετεί αυτές τις συμπηγμένες διαστάσεις σε μια αόρατη μικροσκοπική σφαίρα με διάμετρο 10^(-33) cm γύρω από κάθε σημείο του χωρόχρονου. Σε αυτές τις μικροσκοπικές διαστάσεις αντιστοιχούν πάντως τεράστιες ενεργειακές διακυμάνσεις. Θα αναρωτιόταν έτσι κάποιος μήπως κάθε σημείο του χώρου είναι μία εν δυνάμει είσοδος σε ένα άλλο σύμπαν, αποδεικνύοντας έτσι και πρακτικά την φιλοσοφική ταύτιση απειροστού και απείρου.

 

Ειδικά αν σταματήσουμε να μιλάμε για ταχύτητα του φωτός κι αρχίσουμε να μιλάμε για ταχύτητα της συνείδησης.

 

Στην θεωρία των βρανών ή μεμβρανών το σύμπαν μας έχει παρασταθεί σαν μια τετραδιάστατη φυσαλίδα που επιπλέει σε 11 διαστάσεις, στις επτά από τις οποίες μπορεί να υπάρχουν  άπειρα παράλληλα σύμπαντα. Η πλησιέστερη μάλιστα παράλληλη φυσαλίδα στο σύμπαν μας μπορεί να βρίσκεται σε απόσταση μόλις ενός χιλιοστού από μας!

 

Ένας άλλος τρόπος παραγωγής ενός Πολυσύμπαντος Επιπέδου 2, σύμφωνα με τον Tegmark, μπορεί να είναι μία κυκλική διαδικασία γέννησης και καταστροφής Συμπάντων μέσω της φυσικής των βρανών και ένας άλλος, ένα «Πολυσύμπαν συγκρίσιμο σε ποικιλομορφία με αυτό του επιπέδου 2, αλλά που συνεχώς διαιρείται και δημιουργεί νέα Σύμπαντα μέσω ενεργειακών διακυμάνσεων». Τέλος ένας ακόμα τρόπος παραγωγής συμπάντων Επιπέδου 2 είναι το λεγόμενο εκπυρωτικό μοντέλο που περιλαμβάνει την δημιουργία νέων συμπάντων από την σύγκρουση βρανών. Επειδή μάλιστα οι μεμβράνες δεν μπορούν να συγκρουστούν σε ένα μόνο σημείο, κάθε σημείο της σύγκρουσης δημιουργεί ένα δικό του σύμπαν, με τις δικές του αρχικές συνθήκες.

 

Επίπεδο 3: Τα Παράλληλα Σύμπαντα της Κβαντομηχανικής: Ενώ τα πολυσύμπαντα Επιπέδων 1 και 2 περιλαμβάνουν παράλληλους κόσμους που βρίσκονται πολύ μακριά μας, πέρα από τον κοσμικό μας ορίζοντα, τα παράλληλα σύμπαντα του Επιπέδου 2, που είναι αυτά της ερμηνείας του Everett της κβαντομηχανικής, βρίσκονται γύρω μας. Είναι συνήθως τα πιο γνωστά στο ευρύ κοινό από τα μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας όπου παρουσιάζονται και ως εναλλακτικά σύμπαντα, κβαντικά σύμπαντα, Άλλες Διαστάσεις, Παράλληλες Διαστάσεις, Εναλλακτικές Πραγματικότητες κοκ.

 

Όπως παρατηρεί ο Tegmark: «Ποτέ δεν είχατε και ποτέ δεν θα έχετε επαφή με οποιοδήποτε σύμπαν Επιπέδου 1 και 2, αλλά είσαστε συνεχώς σε επαφή με τα σύμπαντα Επιπέδου 3: Κάθε στιγμή της ζωής σας, κάθε απόφαση που κάνετε, προκαλείτε μια διάσπαση του τωρινού εαυτού σας σ’ έναν άπειρο αριθμό μελλοντικών εαυτών, που κανένας δεν έχει επίγνωση των άλλων. Η μόνη διαφορά μεταξύ του Επιπέδου 1 και του Επιπέδου 3 είναι που κατοικεί ο σωσίας σας. Στο Επίπεδο 1 κατοικεί οπουδήποτε μέσα στον παλιό κλασσικό τρισδιάστατο χώρο. Στο επίπεδο 3 ζει σε κάποιο άλλο κβαντικό κλάδο του απειροδιάστατου χώρου Hilbert».

 

Ο Tegmark θεωρεί πως τα παράλληλα σύμπαντα Επιπέδου 3 δεν προσθέτουν τίποτα καινούριο από τα Επίπεδα 1 και 2, «εκτός από τα περισσότερα, μη διακριτά μεταξύ τους, αντίγραφα των ιδίων Συμπάντων. Η παθιασμένη έτσι αντιπαράθεση γύρω από την θεωρία του Everett αποκλιμακώνεται με την ανακάλυψη των λιγότερο αντιφατικών Πολυσυμπάντων (Επίπεδα 1 και 2), τα οποία είναι εξίσου τεράστια».

 

Παρομοιάζει τα παράλληλα σύμπαντα Επιπέδου 3 με τις διαφορετικές σελίδες ενός βιβλίου οι οποίες υπάρχουν ανεξάρτητα, ταυτόχρονα και ακριβώς η μία δίπλα στην άλλη και επισημαίνει ότι τα άπειρα αυτά σύμπαντα υπάρχουν με κάποιο τρόπο εδώ δίπλα μας και ακριβώς τώρα.

 

Παρά τις διαφορές τους στις αρχικές συνθήκες και στις φυσικές σταθερές, οι θεμελιώδεις νόμοι της φύσης και στα τρία Επίπεδα 1, 2 και 3 είναι ίδιοι.

 

Επίπεδο 4- Άλλες Μαθηματικές Δομές ή το Μαθηματικό Σύμπαν: Το Επίπεδο 4 περιλαμβάνει τα πιο παράξενα σύμπαντα, επειδή αυτά είναι καθαρά μαθηματικές δομές που δημιουργούν οι φυσικοί και μπορεί να δουλεύουν στο χαρτί, αλλά δεν παρατηρούνται σαν φυσικές πραγματικότητες στον κόσμο μας. Τα σύμπαντα αυτά διέπονται από διαφορετικές εξισώσεις από αυτές που διέπουν το δικό μας σύμπαν. Σύμφωνα με τον Tegmark, οποιοσδήποτε κόσμος είναι από μαθηματική άποψη δυνατός, έχει μια ισοδύναμη δυνατότητα να υπάρχει και πραγματικά!

 

Ο φυσικός κόσμος μας είναι μια μαθηματική δομή και επισημαίνει ότι πολλοί φυσικοί έχουν κατά καιρούς έχουν εκφράσει τη μεγάλη απορία τους για την τρομερή αποτελεσματικότητα των μαθηματικών στην περιγραφή της φυσικής πραγματικότητας.

 

«Ο Γαλιλαίος, ο Wigner και πολλοί άλλοι επιστήμονες θα υποστήριζαν ότι τα αφηρημένα μαθηματικά περιγράφουν την πραγματικότητα. Ο Πλάτωνας θα έλεγε ότι τα μαθηματικά υπάρχουν κάπου εκεί έξω σαν μια ιδανική πραγματικότητα. Εγώ εργάζομαι ενδιάμεσα κι έχω την τρέλα να πιστεύω ότι ο λόγος που τα μαθηματικά είναι τόσο αποτελεσματικά στην περιγραφή της πραγματικότητας είναι ότι είναι η πραγματικότητα. Αυτή είναι η Μαθηματική Υπόθεση του Κόσμου: Τα μαθηματικά αντικείμενα υπάρχουν πραγματικά, και είναι όντως μια φυσική πραγματικότητα. Αντίστροφα, οι μαθηματικές δομές μας δίνουν μια παράξενη αίσθηση. Ικανοποιούν ένα κεντρικό κριτήριο για την αντικειμενική ύπαρξή τους.

 

Είναι οι ίδιες, ανεξάρτητα από το ποιος τις μελετά. Ένα θεώρημα είναι σωστό ανεξάρτητα από το αν αποδεικνύεται από άνθρωπο, υπολογιστή ή ένα νοήμον δελφίνι. Ανεπτυγμένοι πολιτισμοί εξωγήινων, θα έβρισκαν τις ίδιες μαθηματικές δομές που έχουμε κι εμείς. Συνεπώς οι μαθηματικοί ισχυρίζονται συνήθως ότι ανακαλύπτουν τις μαθηματικές δομές, παρά ότι τις δημιουργούν οι ίδιοι. Οι σύγχρονοι θεωρητικοί φυσικοί τείνουν να είναι Πλατωνιστές, υποπτευόμενοι ότι τα μαθηματικά περιγράφουν το Σύμπαν τόσο καλά επειδή το Σύμπαν είναι κατά βάθος μαθηματικό».

 

Αξίζει να σημειωθεί ότι Βρετανοί θεωρητικοί φυσικοί έχουν υποστηρίξει επίσης ότι η κβαντική κυματοσυνάρτηση δεν είναι ένα απλό μαθηματικό ή στατιστικό εργαλείο αλλά μια πραγματική οντότητα, μια πραγματική, αντικειμενική κατάσταση ενός κβαντικού συστήματος!

 

Έμμεση Παρατήρηση άλλων Συμπάντων

 

Τα άπειρα σύμπαντα φυσαλίδες που δημιούργησε κι εξακολουθεί να δημιουργεί ο «αιώνιος πληθωρισμός» μπορούν να συγκρουστούν περιστασιακά μεταξύ τους. Μπορεί μερικά όταν σχηματίζονται ν’ απομακρύνονται μεταξύ τους. Αλλά όμως δημιουργούνται τόσο κοντά μεταξύ τους, που θα μπορούσαν να συγκρουστούν, αν επεκτείνονται ταχύτερα από ό,τι ο χώρος ανάμεσά τους. Αν το σύμπαν μας συγκρούστηκε με αυτό τον τρόπο με ένα άλλο σύμπαν φυσαλίδα, η σύγκρουση αυτή θα απελευθέρωσε μια τεράστια ποσότητα ενέργειας. Εάν αυτό συνέβη πριν το τελείωμα της πληθωριστικής φάση του, θα άφηνε ένα θερμικό αποτύπωμα πάνω στην κοσμική ακτινοβολία υποβάθρου που θα μπορούσαμε να ανιχνεύσουμε σήμερα σαν μια κυκλική, ανομοιογενή περιοχή με μια μεγαλύτερη ή μικρότερη ένταση ακτινοβολίας από τον μέσο όρο.

 

Πράγματι ερευνητές ανακάλυψαν το 2010 τέσσερις τέτοιες κυκλικές περιοχές που θα μπορούσαν να οφείλονται σε συγκρούσεις του κόσμου μας με άλλα σύμπαντα. Εντούτοις, όπως τόνισαν, οι τέσσερις αυτές περιοχές δεν είχαν μια «υψηλή στατιστική σημαντικότητα και χρειάζονται περισσότερα στοιχεία για να βεβαιωθούμε για την ύπαρξη του πολυσύμπαντος». Σε μια προηγούμενη μελέτη οι Roger Penrose και Vahe Gurzadyan είχαν ανακαλύψει στην ακτινοβολία υποβάθρου ομόκεντρους κύκλους με χαμηλότερη από την μέση μεταβολή θερμοκρασίας, που θα μπορούσαν να αποτελούν ένα στοιχείο για μια κυκλική κοσμολογία.

 

Η ιδέα των πολλαπλών συμπάντων, εκτός από την φυσική, κοσμολογία και αστρονομία, εμφανίζεται επίσης στην φιλοσοφία, την διαπροσωπική ψυχολογία και την μυθιστοριογραφία, ιδιαίτερα στην φιλολογία της επιστημονικής φαντασίας. Η φιλοσοφία, εκτός από την «αιώνια ανακύκληση» και την «εκπύρωση» των Στωικών, οι ατομικοί φιλόσοφοι Λεύκιππος και Δημόκριτος και μετά από αυτούς ο Επίκουρος θεμελίωσαν στην συνύπαρξη άπειρων κόσμων, όμοιων και διαφορετικών από τον δικό μας και πολύ αργότερα ο Τζορντάνο Μπρούνο: «Μπορώ να φανταστώ έναν άπειρο αριθμό κόσμων όπως η Γη», και φυσικά τον έκαψαν αφού τον βασάνισε πάνω από επτά χρόνια, η κτηνώδης Ιερά Εξέταση· της εκκλησίας του θεού της αγάπης.

 

Ο Everett συνάντησε αρχικά μεγάλη αντίδραση για την θεωρία του από την επιστημονική κοινότητα και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την σταδιοδρομία του ως φυσικός. Βαθμιαία όμως αυτή άρχισε να αποκτά μεγαλύτερη αποδοχή και είναι σήμερα ιδιαίτερα προσφιλής. Οι λόγοι γι’ αυτή την αλλαγή είναι πολλοί και βασικά οι προβλέψεις για άλλα είδη παράλληλων συμπάντων που έδωσαν η πληθωριστική θεωρία της κοσμολογίας και οι θεωρίες των χορδών. Σήμερα την θεωρία υποστηρίζουν «μεγάλα» ονόματα φυσικών όπως οι Stephen Hawking, Steven Weinberg, Brian Greene, Max Tegmark, Alan Guth, Andrei linde, Michio Kaku, Devid Deutsch, Leonard Susskind, Raj Pathria, Sean Carroll και Alex Vilenkin. Αντίθετα, επικριτές της είναι οι David Gross, Paul Steinhardt, George Ellis και Paul Davies, που υποστηρίζουν ότι πρόκειται για μια φιλοσοφική παρά επιστημονική υπόθεση ή ακόμα ψευδοεπιστημονική.

 

Ο Stephen Hawking υποστηρίζει πως αντί να υπάρχει ένα σύνολο διακλαδιζόμενων ξεχωριστών συμπάντων, θα μπορούσαν να υπάρχουν σε κβαντική υπέρθεση όλες οι δυνατές εκδόσεις ενός απλού σύμπαντος. Όταν επιλέγουμε να κάνουμε μια μέτρηση, επιλέγουμε από αυτό το τοπίο ένα υποσύνολο ιστοριών που έχουν τα συγκεκριμένα γνωρίσματα που μετρούμε. Η ιστορία του σύμπαντος, για μας ως παρατηρητή, προέρχεται από αυτό το υποσύνολο ιστοριών. Με άλλα λόγια, εμείς επιλέγουμε το παρελθόν, το παρόν και το μελλον μας!

 

Ο γνωστός επίσης Ιαπωνο-Αμερικανός δημιουργός της θεωρίας των Χορδών Michio Caku αναφέρει:

«Πολλοί κβαντικοί φυσικοί σήμερα, συμπεριλαμβανομένων αρκετών από τους φίλους και τους συναδέλφους μου που έχουν τιμηθεί με βραβεία Νόμπελ, τείνουν προς την ερμηνεία των πολλαπλών κόσμων, σύμφωνα με την οποία ο κβαντικός κόσμος χωρίζεται συνεχώς σε παράλληλα σύμπαντα. Η θεωρία των χορδών (η ειδικότητά μου) οδηγεί επίσης φυσικά σε αυτή την ερμηνεία του πολυσύμπαντος, καθώς κάθε λύση της θεωρίας των χορδών αντιπροσωπεύει έναν διαφορετικό κβαντικό κόσμο.

 

Αυτό σημαίνει ότι, σε γενικές γραμμές, μπορούν να υπάρξουν κβαντικά αντίγραφα των εαυτών μας σε αυτά τα διαφορετικά σύμπαντα, στα οποία να είμαστε αστέρια του ροκ, διάσημοι πολιτικοί, ή άστεγοι άνθρωποι. Κάθε μια από αυτές τις παράλληλες εκδόσεις μας, στην συνέχεια, επιμένει ότι αυτή είναι το πραγματικό πρόσωπο, και ότι όλα τα άλλα αντίγραφα είναι πλαστά. Σε γενικές γραμμές, μπορεί οι άνθρωποι που έχουν πεθάνει να είναι ακόμα ζωντανοί σε έναν από αυτούς τους κόσμους δίπλα σας, αλλά εάν τείνετε το χέρι σας, δεν θα μπορέστε να έρθετε σε επαφή μαζί τους. Ναι, αυτό σημαίνει ότι ο Έλβις είναι ίσως ακόμα ζωντανός σ’ έναν από αυτούς τους κόσμους».

 

Η ερμηνεία αυτή της κβαντομηχανικής, μοιάζει με την Θεωρία των Πολλαπλών Κόσμων, αλλά δίνει μεγαλύτερο ρόλο στον Συνειδητό Παρατηρητή τον οποίο υποβαθμίζει η δεύτερη. Προτείνει έτσι ότι η διάκριση των πολλαπλών κόσμων πρέπει να γίνει όχι με την μορφή εξωτερικών συμπάντων, αλλά στο επίπεδο του νου του ατομικού παρατηρητή, σε αντίστοιχες διακριτές νοητικές καταστάσεις του. Στην ερμηνεία του Everett ο νους ενός παρατηρητή διχάζεται με την διαδικασία μέτρησης σαν συνέπεια της αποσυνοχής που προκαλείται με την μέτρηση.

 

Στην ερμηνεία των πολλών νοών κάθε παρατηρητής υποτίθεται ότι διαθέτει μια απειρία νοητικών καταστάσεων σχετικών με την βιούμενη από αυτόν εμπειρία. Η αποσυνοχή που προκαλείται με την παρατήρηση αναγκάζει την απειρία αυτή των νοών κάθε παρατηρητή να ταξινομηθεί σε διακριτά απειροσύνολα, το καθένα συνδεμένο με ένα αντίστοιχο διακριτό αποτέλεσμα της παρατήρησης. Από αυτή την άποψη οι νοητικές καταστάσεις δεν διχάζονται, γιατί είναι πάντα διακριτές. Για τον δημιουργό της θεωρίας H. Dieter Zeh, δεδομένης της αποσυνοχής, αυτή είναι η πιο φυσική ερμηνεία της κβαντομηχανικής.

 

Ο βασικός και διακριτικός ισχυρισμός της θεωρίας των πολλών νοών είναι ότι το σύμπαν, όπως το αντιλαμβάνεται οποιοσδήποτε νους, δεν είναι ένα αντικειμενικά ξεχωριστό «στρώμα» του υπερσύμπαντος, αλλά η άποψη απλώς του υπερσύμπαντος από την προοπτική αυτού του νου.

------------------

Λεξησαφίνηση

 

Συνείδηση η [siníδisi] 1α.(ψυχ.) η άμεση αντίληψη που έχει το υποκείμενο για τις ψυχικές ενέργειές του (αντιλήψεις, σκέψεις, επιθυμίες), που εκπορεύονται από αυτό και που με την απήχησή τους επιστρέφουν σε αυτό: H ~ τροφοδοτείται από την μνήμη. Aνακαλώ στην συνείδησή μου ένα γεγονός. Tο κατώφλι της συνείδησης. || επίγνωση, συναίσθηση: Έχει ~ της αδυναμίας / των δυνατοτήτων / των ικανοτήτων / της δυνάμεώς του. Έχει γίνει κοινή ~ ότι πρέπει να σώσουμε τα δάση μας. β. κατάσταση στην οποία βρίσκεται ένα άτομο, όταν έχει πλήρη λειτουργία των αισθήσεων και πνευματική διαύγεια: H λιποθυμία επιφέρει απώλεια συνειδήσεως. Φάρμακα που θολώνουν την ~.

 

2. (φιλοσ.) η σαφής γνώση που έχει το υποκείμενο για τον εαυτό του και για τον κόσμο που το περιβάλλει και από τον οποίο μπορεί να αντιδιαστέλλεται. 1. η γνώση που επιτρέπει στο άτομο να διακρίνει το ηθικά καλό από το ηθικά κακό, να ελέγχει τις πράξεις του και να αναλαμβάνει την ευθύνη γι΄ αυτές· ηθική συνείδηση: Έχει καθαρή / ήσυχη / αναπαυμένη / ήρεμη την συνείδησή του. Έχει βαριά την συνείδησή του. Έχω ένα βάρος στην ~. Kάτι βαραίνει την συνείδησή μου. Mε ελέγχει / με τύπτει η ~. Έχω τύψεις (συνειδήσεως). Άνθρωπος με ένοχη / πωρωμένη ~. Πώρωση συνειδήσεως. Aκολουθώ / ακούω την φωνή της συνείδησής μου. Kάτι μου το επιτρέπει / μου το επιβάλλει η συνείδησή μου. Kρίνω κτ. κατά ~. Kρίση συνειδήσεως, έντονος προβληματισμός για την ορθότητα κάποιας πράξης. Tο χρήμα διαφθείρει τις συνειδήσεις. Εκμαυλισμός συνειδήσεων. Aφύπνιση της συνειδήσεως. Άνθρωπος / πράξη που έχει καταδικαστεί / καταξιωθεί στη ~ του κόσμου. Άνθρωπος με ελαστική ~, που κάνει παραχωρήσεις στις ηθικές αρχές του. (έκφρ.) τον έχω / το έχω στην συνείδησή μου, θεωρώ τον εαυτό μου υπεύθυνο για κτ. κακό που έχει συμβεί σε κπ. || καλή συνείδηση, εντιμότητα: Άνθρωπος με ~ / που έχει ~. Άνθρωπος χωρίς ~ / που δεν έχει ~, ασυνείδητος. β. το συναίσθημα του καθήκοντος που εκφράζεται έμπρακτα σε κάποια επαγγελματική συνήθ. δραστηριότητα του ατόμου: Άτομα με αναπτυγμένη επαγγελματική ~ δείχνουν συνέπεια στη δουλειά τους. 2α. η συναίσθηση της προσωπικής ένταξης σε ένα χώρο ή σε ένα σύνολο και της ευθύνης που προκύπτει από αυτή: H ιστορική ~ ενός λαού. H ταξική ~ συσπειρώνει εκείνους που υπερασπίζονται κοινωνικά συμφέροντα. Kαλλιέργεια / διαμόρφωση της εθνικής / κοινωνικής συνείδησης της νεολαίας. γ. το σύνολο των πεποιθήσεων ενός ατόμου: Aντιρρησίας συνείδησης.