Σε μια καρδιά γεμάτη ευγνωμοσύνη, δεν υπάρχει χώρος για φόβο

«Σε μια καρδιά γεμάτη ευγνωμοσύνη δεν υπάρχει χώρος για τον φόβο» –Mario Alonso Puig

Η ευγνωμοσύνη είναι μια μορφή έκφρασης αγάπης. Γι’ αυτό, όταν νιώθεις πραγματικά ευγνώμων για ό,τι σου έχει δοθεί, για ό,τι έχεις ζήσει και για ό,τι ζεις αυτή τη στιγμή, δεν αφήνεις καθόλου χώρο στο φόβο.

Σε προκαλώ να το δοκιμάσεις. Υπάρχει μια τεράστια διαφορά ανάμεσα στο να ζεις γεμάτος φόβο και ανησυχίες και στο να ζεις γεμάτος ευγνωμοσύνη, ευχαριστώντας για ό,τι έχεις δεχτεί. Πραγματικά τεράστια! Λένε ότι ο Άλμπερτ Αϊνστάιν ευχαριστούσε για ό,τι είχε πάνω από εκατό φορές τη μέρα.

Το μυαλό δεν καταλαβαίνει την άρνηση γιατί, κατά βάθος, η άρνηση είναι η απουσία επιβεβαίωσης. Ακριβώς όπως και το σκοτάδι είναι η απουσία φωτός. Γι’ αυτό, όταν δίνεις στο μυαλό σου μια αρνητική εντολή, δεν καταλαβαίνει, κρατάει τη φράση χωρίς την άρνηση.

Γι’ αυτό, όταν κάποιος σου λέει «μη σκεφτείς ένα κόκκινο αμάξι», εσύ σκέφτεσαι αμέσως ένα κόκκινο αμάξι. Δεν καταλαβαίνει την άρνηση. Γι’ αυτό, προκειμένου να αποφύγουμε μια σκέψη που μας βλάπτει, ο καλύτερος τρόπος είναι να στρέψουμε την προσοχή μας σε κάτι άλλο.

Ένα από τα μικρά πράγματα που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου ήταν η ευγνωμοσύνη. Όταν άρχισα να είμαι καθημερινά ευγνώμων, πρόσεξα αμέσως την αλλαγή.

Σε κανένα σύστημα δεν μπορούν να συμπράξουν ταυτόχρονα δύο αντίθετες εντολές. Δεν μπορείς να αγαπάς και να μισείς το ίδιο άτομο ταυτόχρονα. Κάτι δεν μπορεί να είναι βρεγμένο και στεγνό ταυτόχρονα. Ένα GPS δεν μπορεί να σε κατευθύνει σε δύο διαφορετικά μέρη την ίδια στιγμή. Το νερό δεν μπορεί να είναι ατμός και πάγος στην ίδια θερμοκρασία. Δεν μπορεί να νιώσεις ζήλια και εμπιστοσύνη ταυτόχρονα. Δεν μπορεί να υπάρχει φως και σκοτάδι την ίδια στιγμή.

Και τώρα φαντάσου έναν υπολογιστή, ένα GPS ή οποιοδήποτε πρόγραμμα υπολογιστή. Δεν μπορείς να εκτελέσεις μια εντολή την ίδια στιγμή με μια αντίθετή της.

Όλα στον κόσμο ανταποκρίνονται στη δυαδικότητα. Όλα έχουν δύο άκρα. Κατά βάθος, η αγάπη και το μίσος είναι οι δύο πόλοι του ίδιου συναισθήματος. Στην πραγματικότητα, υπάρχει μόνο η αγάπη, το μίσος είναι απλώς η έλλειψη αγάπης. Γι’ αυτό τον λόγο, δεν μπορεί κανείς να νιώθει ταυτόχρονα πολλή και καθόλου αγάπη.

Όλα τα συναισθήματα, όλες οι αισθήσεις έχουν το αντίθετό τους, που στην πραγματικότητα, είναι τα δύο άκρα του ίδιου πράγματος. Η θλίψη είναι η απουσία χαράς. Ο θυμός είναι η απουσία γαλήνης. Η γενναιότητα είναι η απουσία φόβου. Τα παράπονα είναι η απουσία ευγνωμοσύνης.

Η φτώχεια είναι η απουσία πλούτου. Η δυσανεξία είναι η απουσία ανεκτικότητας. Η οργή είναι η απουσία κατανόησης. Ο πόνος είναι η απουσία αποδοχής. Γι’ αυτό, όταν βρισκόμαστε στο ένα άκρο, κινδυνεύουν να περάσουμε στο άλλο. Γιατί τα άκρα συνδέονται.

Γι’ αυτό, πολλές φορές, όταν η αγάπη μετατρέπεται σε εμμονή και συναισθηματική εξάρτηση, δεν είναι πια αγάπη. Ο φόβος μπορεί να μετατραπεί σε μίσος μέσα σε μια στιγμή. Το ίδιο συμβαίνει όταν μπαίνεις και σε μια κατάσταση ευφορίας. Αν δεν ξέρεις πώς να τη διαχειριστείς, μπορείς να περάσεις στο άλλο άκρο, της θλίψης χωρίς καν να το καταλάβεις.

Εδώ προκύπτει, λοιπόν, η σημασία του να μάθει κανείς να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του. Όταν υπερβάλλει σχετικά με το επίπεδο σημαντικότητας όσων σου συμβαίνουν, πλησιάζεις τα άκρα. Γιατί δίνεις μεγαλύτερη σημασία σε κάτι από όση έχει πραγματικά Αυτό συμβαίνει τόσο στα θετικά όσο και στα αρνητικά.

Η ζωή αποζητά την ισορροπία. Γι’ αυτό, αν πλησιάζεις το ένα άκρο, θα συμβεί κάτι για να σε βοηθήσει να ισορροπήσεις. Γι’ αυτό, ό,τι κι αν συμβεί στη ζωή σου, μην τρομάζεις. Τίποτα δεν είναι στάσιμο, η ζωή είναι ρευστή. Μη δίνεις ιδιαίτερη σημασία ούτε στο καλό ούτε στο κακό που θα συμβεί. Απλώς απόλαυσε αυτό που ζεις κάθε στιγμή χωρίς να ζητάς τίποτα περισσότερο.

Αν αισθάνεσαι ευτυχισμένος, απόλαυσέ το στο παρόν. Αν αισθάνεσαι θλιμμένος ή αν κάτι σε αγχώνει, μην ανησυχείς, θα περάσει. Τίποτα δεν είναι ακίνητο στο σύμπαν. Η φύση μας αποζητά πάντα την ισορροπία.