Υπάρχουν πολιτισμένα τέλη;

Όλοι έχουμε περάσει τη στιγμή του χωρισμού. Όλοι νιώσαμε τον πόνο, την απογοήτευση και τη θλίψη του. Πώς αντιδράσαμε όμως; Συζητήσαμε πολιτισμένα με τον πρώην άνθρωπό μας και βάλαμε ένα αμοιβαίο τέλος ή ήρθε ο κόσμος πάνω-κάτω και κηρύξαμε αυτομάτως έναν εμφύλιο πόλεμο, σε μια συμμαχία που έσπασε οριστικά;

Στην περίπτωση του πολιτισμένου χωρισμού μία είναι η απάντηση: Ήταν αμοιβαίος. Ήταν αμοιβαία η επιθυμία κι η ανάγκη ίσως του φινάλε. Το ήξεραν κι οι δύο. Τι ήθελαν κι οι δυο. Φυσικά κι υπήρξε λύπη, αλλά κι οι δυο ήταν ανακουφισμένοι αφήνοντας ο ένας τον άλλον. Έζησαν αυτό που ήθελαν, και βρέθηκαν για καλή τους τύχη ταυτόχρονα στον τερματισμό. Αυτός ο συγχρονισμός των «θέλω» φέρνει έναν επιτυχημένο χωρισμό, και κάπως έτσι δημιουργούνται οι φιλικές σχέσεις με τους πρώην. Γιατί αν δεν υπάρχει στάλα έρωτα για κανέναν απ’ τους δύο, αλλά η εκτίμηση παραμένει, η φιλία μπορεί να γεννηθεί στη συνέχεια. Αυτό, ναι, θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα πολιτισμένο τέλος.

Όμως, στην περίπτωση που η απόφαση πάρθηκε μόνο απ’ τον έναν, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Όταν έχεις κάνει όνειρα με τον άλλον, βλέπεις τη ζωή σου και το μέλλον σου μαζί του, ανυπομονείς να τον συναντήσεις με κάθε ευκαιρία, και μέσα σε μια στιγμή απλά σε αφήνει (γιατί ακόμα κι αν υπήρχαν σημάδια, εσύ δεν τα είδες), δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις πολιτισμένα.

Είναι λογικό κι αναμενόμενο να θολώσει ο κόσμος γύρω σου και να οδηγηθείς σε πράξεις που ίσως τις μετανιώσεις στο μέλλον. Ακόμα κι ένας λογικός άνθρωπος μπορεί να χάσει το μυαλό του, αν είναι ακόμα ερωτευμένος. Ιδίως στην περίπτωση που το «μαζί» κάλυπτε μια σχέση εξάρτησης και συνήθειας, εκεί τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα.

Τα δεσμά της ρουτίνας είναι πιο σφιχτά κι απ’ της αγάπης. Η συνήθεια σε περιορίζει, σε κάνει να αισθάνεσαι πως χωρίς τον άνθρωπό σου δεν έχεις ζωή. Γιατί έτσι έμαθες να ζεις. Με αυτόν ξυπνούσες, έτρωγες, διασκέδαζες και κοιμόσουν αγκαλιά. Νιώθεις πως δεν μπορείς να κάνεις τίποτα πια χωρίς αυτόν, κι έτσι ο παραλογισμός σου χτυπάει κόκκινο.

Κάποιοι, βέβαια, υποστηρίζουν πως ακόμα και στη δεύτερη περίπτωση, ένας συνειδητοποιημένος άνθρωπος μπορεί να αντιδράσει πολιτισμένα. Ισχύει; Ίσως και να ισχύει. Υπάρχουν άνθρωποι που ‘χουν δουλέψει μέσα απ’ την ψυχοθεραπεία τόσο βαθιά και τόσο σωστά με τον εαυτό τους, που μπορούν να διαχειριστούν με ψυχραιμία τις καταστάσεις.

Θα ζυγίσουν τα δεδομένα και θα σκεφτούν πως δε γίνεται να αναγκάζεις κάποιον να σε αγαπάει όπως θα ήθελες εσύ να σε αγαπάει. Δεν μπορείς να βάλεις νόμους στα συναισθήματα. Αν κάποιου του τελείωσε το κομμάτι του για ‘σένα, πρέπει να τελειώσει κι η σχέση. Το «μαζί» χτίζεται από δύο ανθρώπους, όχι από έναν. Μην έχοντας άλλη επιλογή, επομένως, θα το δεχτούν.

Είτε ανήκεις στην πρώτη, είτε στη δεύτερη, είτε ακόμα καλύτερα στην τρίτη ομάδα ανθρώπων, το μόνο σίγουρο είναι πως ο χωρισμός χτυπάει την πόρτα όλων. Γι’ αυτό θα πρέπει να ‘μαστε προετοιμασμένοι γι’ αυτόν. Ωραία τα όνειρα και τα σχέδια αλλά αν κάποιος θελήσει να φύγει, θα το κάνει χωρίς να σκεφτεί κανέναν. Κανένα όνειρο και κανένα σχέδιο!