Εδώ και χιλιάδες χρόνια, από τότε που ο άνθρωπος, οι άνθρωποι, συνειδητοποίησαν την παρουσία τους, την «ύπαρξή τους», συνειηδητοποίησαν ταυτόχρονα το περιβάλλον, σαν το άλλο, που δεν ανήκει στον εαυτό αλλά ζουν μέσα του. Οι πρώτες παραστάσεις για το περιβάλλον προέρχονταν βέβαια από αυτό που αντιλαμβάνονταν οι αισθήσεις. Σιγά-σιγά όμως, και καθώς ο άνθρωπος πλούτιζε σε συνείδηση και εμπειρίες, άρχισε να φτιάχνει έννοιες των πραγμάτων και να δημιουργεί τις πρώτες ερμηνείες για το υπαρξιακό περιβάλλον του. Αυτό ξεκίνησε εδώ και, τουλάχιστον, 50.000 χρόνια. Είναι φυσικό, εφόσον η ανθρώπινη αντίληψη δεν μπορούσε να προχωρήσει σε βάθος και άγνοια να υπάρχει και κενά να υπάρχουν, κενά που συμπλήρωνε η φαντασία. Ο άνθρωπος πάντα ένοιωθε, από την φύση του, εκ των πραγμάτων, την ανάγκη να έχει μια ολοκληρωμένη αντίληψη για το περιβάλλον, για να αισθάνεται ασφαλής. Έτσι αφού δεν υπήρχε επαρκής γνώση αναγκαστικά κατέφευγε στην φαντασία για να ερμηνεύσει τα φαινόμενα ή να συμπληρώσει τα κενά όταν αντιμετώπιζε «περιοχές» της πραγματικότητας που δεν μπορούσε να εισχωρήσει.
Όλη αυτή η προσπάθεια, αυτό το ταξίδι γνώσης, το κατανοούμε, ήταν «διανοητικό». Ο άνθρωπος προσπαθούσε να δώσει μια θεωρητική (διανοητική) ερμηνεία της πραγματικότητας. Έτσι σιγά σιγά δημιουργήθηκε μια Παγκόσμια Μυθολογία. Στην αρχή υπήρχαν απλά μυθικές αντιλήψεις, για την Ύπαρξη, τον εαυτό (την ψυχή), το περιβάλλον την ζωή, που συνδέονταν χαλαρά σε μια θολή κοσμοαντίληψη. Αργότερα και πάντως μετά την δημιουργία των πρώτων αστικών κοινωνιών, δηλαδή εδώ και 10.000 χρόνια, άρχισαν να διατυπώνονται οργανωμένες κοσμοθεωρίες κι έτσι δημιουργήθηκαν οι Μεγάλοι Κοσμογονικοί Μύθοι, στην Μεσοποταμία, στην Αίγυπτο, κι αργότερα στην Ελλάδα κι αλλού. Στην αρχή λοιπόν της σύγχρονης ιστορίας τους οι άνθρωποι ερμήνευαν τον κόσμο μέσω του Μύθου. Ήδη έχουμε περιγράψει τα χαρακτηριστικά της μυθικής σκέψης. Στην πραγματικότητα δεν έχουμε βγει από την περιοχή του Μύθου, ακόμα και σήμερα. Σχεδόν το σύνολο των κατοίκων της γης που νομίζει ότι έχει μια πλήρη εικόνα της πραγματικότητας, έχει μια διανοητική εικόνα που και άγνοια εμπεριέχει και κενά έχει και πολλή φαντασία. Αυτό δεν ενοχλεί τους ανθρώπους που συνήθως είναι απασχολημένοι στην καθημερινή ζωή τους με πιο γήινα και «πραγματικά» πράγματα. Δίνει όμως την δυνατότητα σε κάποιες ομάδες εξουσίας που κατέχουν τον πλούτο, την κοινωνική εξουσία κι ελέγχουν την οικονομία, να συντηρούν, να ανανεώνουν ή να τροφοδοτούν την Σύγχρονη Μυθολογία, χειραγωγώντας έτσι τους ανθρώπους. Στην πραγματικότητα και η επίσημη πανεπιστημιακή γνώση που πιστοποιείται με «πτυχία» και οι θρησκείες και οι φιλοσοφίες και οι πολιτικές θεωρίες βρίσκονται στην Περιοχή του Μύθου.
Δείτε το. Κατανοήστε το. Υποτίθεται ότι ο άνθρωπος, ο σύγχρονος άνθρωπος, έχει περάσει από την Περιοχή του Μύθου στην Περιοχή του Λόγου, της Λογικής. Είναι όμως έτσι; Αυτό το διακήρυξαν κάποιοι επίσημοι σοφοί. Αλλά μπορεί να αποτελεί και μέρος της επίσημης κοινωνικής προπαγάνδας. Μπορούμε να δούμε το θέμα και στην πραγματική ουσία του αλλά και πως πραγματοποιείται στην ζωή, στην ζωή όλων μας.
Καταρχήν μιλάμε για διανοητική διαδικασία. Τόσο ο Μύθος όσο και η Λογική Ερμηνεία, αποτελούν διανοητικές κατασκευές, γίνονται με την σκέψη. Από την άποψη της λειτουργείας λοιπόν είναι η ίδια διαδικασία. Συνεπώς σε τι διαφέρει ο Μύθος από τον Λόγο, την Λογική Ερμηνεία; Πολλοί θα πουν διαφέρουν στο «περιεχόμενο». Ενώ ο Μύθος χρησιμοποιεί μια προλογική-διαισθητική-φανταστική-ποιητική γλώσσα και συμπληρώνει τα κενά με πολλές αυθαίρετες εμπνεύσεις, υποτίθεται ότι ο λόγος, η λογική , η λογική ερμηνεία, έχει αποβάλλει όλα αυτά τα φανταστικά στοιχεία. Είναι όμως έτσι; Στην πραγματικότητα ο λογικός-επιστημονικός-νους έχει περιορίσει δραματικά την περιοχή γνώσης, σε αυτό που μπορεί άμεσα, πειραματικά, να επιβεβαιώσει, αφήνοντας έξω σχεδόν το σύνολο της ύπαρξης. Πέρα από κάποιες λογικές ερμηνείες της φύσης που κι αυτές μπορούν να αμφισβητηθούν, τι ακριβώς γνωρίζει ο άνθρωπος; Γνωρίζει τι είναι το Κοσμικό Περιβάλλον; Τι είναι Ψυχή (πέρα από «συμπεριφορές»); Τι είναι Θεός; Όλα αυτά είναι έξω από την γνώση του ανθρώπου. Ακόμα λοιπόν και οι άνθρωποι που έχουν «επιστημονική σκέψη» είναι αναγκασμένοι για να έχουν μια «πλήρη εικόνα» της πραγματικότητας να υιοθετήσουν πολλά υποθετικά-φανταστικά στοιχεία που σχετίζονται με τις περιοχές που είναι έξω από την επιστημονική ανθρώπινη γνώση. Συνεπώς για ποια Λογική Ερμηνεία μιλάμε; Σε τι διαφέρει ο Σύγχρονος Λόγος από τον Μύθο; Στην πραγματικότητα και ο Σύγχρονος Λόγος, η Λογική Ερμηνεία (που περιέχει μια πολύ μικρή «φωτισμένη» περιοχή μέσα στο γενικότερο σκοτάδι) είναι Μύθος, δεν διαφέρει από τον Μύθο. Όσο κι αν θέλουν οι άνθρωποι να πιστεύουν ότι ζουν στην Περιοχή της Λογικής στην πραγματικότητα λειτουργούν στον Χώρο του Μύθου, της Μυθικής Σκέψης.
Συνεπώς τόσο ο Μύθος όσο και αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν Λόγος, Λογική Ερμηνεία, εκτός του ότι σαν λειτουργίες (σαν σκέψη, σαν σκεπτοδιαδικασία) είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα αποδεικνύονται σαν ελλιπείς διαδικασίες, δεν μπορούν να φτάσουν στην Αλήθεια. Η Αλήθεια Βρίσκεται πέρα από τον Μύθο και τον Λογο-Μύθο, στην Περιοχή της Άμεσης Επαφής με την Πραγματικότητα. Αυτόν τον Δρόμο Ακολούθησαν κάποιοι εξαιρετικοί άνθρωποι που Βίωσαν την Πραγματικότητα και Μίλησαν για την Οδό προς την Αλήθεια. Αυτό που Βίωναν αυτοί οι άνθρωποι και που είναι η Αληθινή Θρησκεία δεν έχει βέβαια καμιά σχέση με την Επίσημη Μυθική Θρησκεία που κυριαρχεί στις κοινωνίες εδώ και κάποιες χιλιάδες χρόνια. Γιατί το λέμε αυτό; Μπορείτε να το δείτε. Ενώ η Αλήθεια είναι Άμεση Επαφή με την Πραγματικότητα, έχει Βιωματικό Χαρακτήρα που υφίσταται μόνο στον απόλυτα πραγματικό χρόνο, δηλαδή στο Παρόν, στην Στιγμή που Ρέει μέσα στην Αιωνιότητα, κι αυτό είναι η Αληθινή Θρησκεία, οι «θρησκείες» των ανθρώπων είναι διανοητικά κατασκευάσματα, λειτουργούν στην Περιοχή της Μυθικής Σκέψης (ακόμα κι όταν χρησιμοποιούν ένα δήθεν «επιστημονικό» λόγο) και δεν μπορούν να οδηγήσουν πέρα από την διανοητική δραστηριότητα και την εξωτερική σωματική-υλική πράξη. Η Αληθινή Θρησκεία είναι «κάτι που κάνουμε». Οι «θρησκείες» των ανθρώπων είναι «διανόηση», θεωρίες, θεολογίες, θεωρητικές ερμηνείες, σκέψη, έννοιες, λόγια, λόγια, λόγια και εξωτερικές πράξεις. Πρόκειται για δύο διαφορετικά Επίπεδα Ύπαρξης, ζωής.
Όταν μιλάμε για Θρησκεία, τουλάχιστον στους Κύκλους των Μυημένων, μιλάμε για την Αληθινή Θρησκεία του Βιώματος, Αυτήν που Δίδαξε ο Ορφέας, ο ΛάοΤσε, ο Βούδας, οι Δάσκαλοι των Ουπανισάδ, και άλλοι. Οι «θρησκείες» των ανθρώπων είναι διανοητικά απολιθώματα, χωρίς πραγματική ζωή μέσα τους, που απλά τροφοδοτούν την σκέψη κι ανακυκλώνουν τις μυθικές γνώσεις κι εμπειρίες των ανθρώπων. Η Αλήθεια Είναι Έξω από όλα αυτά. Κι η Αρχή της Αλήθειας Είναι Εδώ, στην Παρούσα Συνείδηση, στην Συνείδηση του Καθενός. Ακολουθώντας τον Μίτο του Πραγματικού μπορούμε να Βγούμε από τον Λαβύρινθο της Σκέψης, του Μύθου του Θησέα, μπορούμε να «δραπετεύσουμε» από το Σπήλαιο των σκιών-εννοιών-λέξεων, που περιέγραφε ο Πλάτωνας, Έξω, στον Ανοιχτό Χώρο της Ελευθερίας, του Φωτός που Αποκαλύπτει την Αληθινή Ύπαρξη, της Θείας Πραγματικότητας. Το πραγματικό ερώτημα όμως είναι θέλουμε να Κάνουμε Αυτό το Ταξίδι που από τις φανταστικές χώρες της Σκύλας και της Χάρυβδης, των Λωτοφάγων και των άλλων εξωτικών ακτών της φαντασίας, Εδώ, Πίσω, σε Αυτό που δεν Άλλαξε Ποτέ, σε Αυτό που Είμαστε Πάντα, στην Αληθινή Φύση μας, στην Θεία Φύση μας;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου