Ἁ Κύπρις τὸν Ἔρωτα τὸν υἱέα μακρὸν ἐβώστρει·«ὅστις ἐνὶ τριόδοισι πλανώμενον εἶδεν Ἔρωτα,
δραπετίδας ἐμός ἐστιν, ὁ μανύσας γέρας ἕξει·
μισθός τοι τὸ φίλαμα τὸ Κύπριδος· ἢν δ᾽ ἀγάγῃς νιν,
5οὐ γυμνὸν τὸ φίλαμα, τι δ᾽, ὦ ξένε, καὶ πλέον ἕξεις.
ἔστι δ᾽ ὁ παῖς περίσαμος· ἐν εἴκοσι πᾶσι μάθοις νιν.
χρῶτα μὲν οὐ λευκός, πυρὶ δ᾽ εἴκελος· ὄμματα δ᾽ αὐτῷ
δριμύλα καὶ φλογόεντα· κακαὶ φρένες, ἁδὺ λάλημα·
οὐ γὰρ ἴσον νοέει καὶ φθέγγεται· ὡς μέλι φωνά,
10ὡς δὲ χολὰ νόος ἐστίν, ἀνάμερος, ἠπεροπευτάς,
οὐδὲν ἀλαθεύων, δόλιον βρέφος, ἄγρια παίσδων.
εὐπλόκαμον τὸ κάρανον, ἔχει δ᾽ ἰταμὸν τὸ μέτωπον.
μικύλα μὲν τήνῳ τὰ χερύδρια, μακρὰ δὲ βάλλει,
βάλλει κεἰς Ἀχέροντα καὶ εἰς Ἀΐδεω βασίλεια.
15γυμνὸς ὅλος τό γε σῶμα, νόος δέ οἱ εὖ πεπύκασται.
καὶ πτερόεις ὡς ὄρνις ἐφίπταται ἄλλον ἐπ᾽ ἄλλῳ,
ἀνέρας ἠδὲ γυναῖκας, ἐπὶ σπλάγχνοις δὲ κάθηται.
τόξον ἔχει μάλα βαιόν, ὑπὲρ τόξω δὲ βέλεμνον·
τυτθὸν μὲν τὸ βέλεμνον, ἐς αἰθέρα δ᾽ ἄχρι φορεῖται.
20καὶ χρύσεον περὶ νῶτα φαρέτριον, ἔνδοθι δ᾽ ἐντί
τοὶ πικροὶ κάλαμοι, τοῖς πολλάκι κἀμὲ τιτρώσκει.
πάντα μὲν ἄγρια ταῦτα, πολὺ πλέον ἁ δαῒς αὐτῶ·
βαιὰ λαμπὰς ἐοῖσα τὸν Ἅλιον αὐτὸν ἀναίθει.
ἢν τύ γ᾽ ἕλῃς τῆνον, δήσας ἄγε μηδ᾽ ἐλεήσῃς,
25κἢν ποτίδῃς κλαίοντα, φυλάσσεο μή σε πλανάσῃ·
κἢν γελάῃ, τύ νιν ἕλκε. καὶ ἢν ἐθέλῃ σε φιλᾶσαι,
φεῦγε· κακὸν τὸ φίλαμα, τὰ χείλεα φάρμακον ἐντί.
ἢν δὲ λέγῃ· “λάβε ταῦτα, χαρίζομαι ὅσσα μοι ὅπλα”,
μὴ τὺ θίγῃς πλάνα δῶρα· τὰ γὰρ πυρὶ πάντα βέβαπται.»
***
Η Αφροδίτη εγύρευε τον Έρωτα τον γιο της:«Όποιος είδε τον Έρωτα τί στράτες να βαστά—είναι δικός μου ο χασιμιός— αν μου το πει, θα πάρειτης Αφροδίτης το φιλί βρετίκι του μπροστά,5κι αν τονε φέρεις — κάνομε καλά εμείς, παλληκάρι!Παιδί είναι καλοσήμαδο· σε δέκα θα φανεί·το χρώμα του όχι κάτασπρο, μόνο σα φλόγα μοιάζει·τα μάτια του είναι πύρινα, γλυκούλα είν᾽ η φωνή,γιατ᾽ άλλα συλλογίζεται, και λόγια άλλ᾽ αραδιάζει.10Σαν μέλι είν᾽ η φωνούλα του κι ο νους του σαν χολή·ψεύτικο, κατεργάρικο παιδί, π᾽ αγριοδείχνει·έχει κεφάλι ολόσγουρο κι αδιαντροπιά πολλή·μικρά είναι τα χεράκια του, μα πέρα πέρα ρίχνει,ρίχνει και μες στην κόλαση, στον Άδη τον βαθύ,—15γυμνό εχει σώμα, μα ᾽χει νου πολύ κρυφό και πλάνο,και πότ᾽ εδώ και πότ᾽ εκεί πετάει σαν το στρουθί,σ᾽ άνδρες, γυναίκες κάθεται, στα σπλάχνα τους επάνω·τόξο κρατάει μικρούτσικο με βέλος εμπροστά—τόσο δα βέλος— μόν᾽ αυτό στον ουρανό καρφώνει·20χρυσή είν᾽ η φαρετρούλα του, μα μέσα εχει κλειστάκείνα τα πικροκάλαμα, όπου κι εμέ πληγώνει·όλα του τούτα είναι κακά, μ᾽ απ᾽ όλα πιο κακήείν᾽ η μικρή λαμπάδα του, που και τον Ήλιο καίει.Όπου τον πιάσεις, δέσε τον αμέσως απ᾽ εκεί.25Κι άμα σ᾽ αρχίσει κλάματα, μην τον ακούς! ας κλαίει.Κι άμα γελά, εσύ τράβα τον, κι άμα φιλιά αρχινά,φεύγε· έχει χείλια πύρινα, φιλιά φαρμακωμένα.Κι άμα σου πει “τα όπλα μου, σου τα χαρίζω, νά”μη ᾽γγίξεις δώρα πλανερά, μες στη φωτιά βαμμένα!»
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου