ΕΠΙΝΙΚΟΣ XI
ΑΛΕΞΙΔΑΜΩΙ ΜΕΤΑΠΟΝΤΙΝΩΙ ΠΑΙΔΙ ΠΑΛΑΙΣΤΗΙ ΠΥΘΙΑ
Νίκα γλυκύδωρε, [κλυτὰν γὰρ [στρ. α]
σοὶ πατ[ὴρ τιμὰν ἔδωκεν
ὑψίζυ[γος Οὐρανίδας
ἐν πολυχρύσῳ ‹τ᾽› Ὀλύμπῳ
5 Ζηνὶ παρισταμένα
κρίνεις τέλος ἀθανάτοι-
σίν τε καὶ θνατοῖς ἀρετᾶς·
ἔλλαθι, [βαθυ]πλοκάμου
κούρα Σ[τυγὸς ὀρ]θοδίκου· σέθεν δ᾽ ἕκατι
10 καὶ νῦ[ν Μετ]απώντιον εὐ-
γυίων κ[ατέ]χουσι νέων
κῶμοί τε καὶ εὐφροσύναι θεώτιμον ἄστυ·
ὑμνεῦσι δὲ Πυθιώνικον
παῖδα θαητ[ὸ]ν Φαΐσκου.
15 ἵλεῴ [ν]ιν ὁ Δα[λ]ογενὴς υἱ- [αντ. α]
ὸς βαθυζώνο[ιο] Λατοῦς
δέκτ[ο] βλεφ[άρῳ]· πολέες
δ᾽ ἀμφ᾽ Ἀλεξ[ίδα]μον ἀνθέων
ἐν πεδίῳ στέφανοι
20Κίρρας ἔπεσον κρατερᾶς
ἦρα παννίκοι‹ο› πάλας·
οὐκ ε[ἶ]δέ νιν ἀέλιος
κείνῳ γε σὺν ἄματι πρὸς γαίᾳ πεσώντα.
φάσω δὲ καὶ ἐν ζαθέοις
25ἁγνοῦ Πέλοπος δαπέδοις
Ἀλφεὸν παρὰ καλλιρώαν, δίκας κέλευθον
εἰ μή τις ἀπέτραπεν ὀρθᾶς,
παγξένῳ χαίταν ἐλαίᾳ
γλαυκᾷ στεφανωσάμενον [επωδ. α]
30 πορτιτρώφον ‹ἂν› [πεδίον πάτ]ραν θ᾽ ἱκέσθαι.
[οὔτις ἐπιχθονίων]
παῖδ᾽ ἐν χθονὶ καλλιχώρῳ
ποικίλαις τέχναις πέλασσεν·
ἀ]λλ᾽ ἢ θεὸς αἴτιος, ἢ
35γ]νῶμαι πολύπλαγκτοι βροτῶν
ἄ]μερσαν ὑπέρτατον ἐκ χειρῶν γέρας.
νῦν δ᾽ Ἄρτεμις ἀγροτέρα
χρυσαλάκατος λιπαρὰν
Ἡμ]έρα τοξώκλυτος νίκαν ἔδωκε.
40 τ]ᾷ ποτ᾽ Ἀβαντιάδας
β]ωμὸν κατένασσε πολύλ-
λ[ι]στον εὔπεπλοί τε κοῦραι·
***
ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΕΞΙΔΗΜΟ, ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΤΑΠΟΝΤΙΟ, ΝΙΚΗΤΗ ΣΕ ΠΑΛΗ ΠΑΙΔΙΩΝ, ΣΤΟΥΣ ΠΥΘΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ
Δώρων γλυκών εσύ χαρίστρα, Νίκη, [στρ. α]ο Δίας, που ᾽χει το θρόνο του στα ύψη,των Ουρανίων πατέρας,έχει υψηλό σ᾽ εσένα αξίωμα δώσει:στο πλάι του στέκειςστον πολύχρυσον Όλυμπο εκεί πάνωκαι για θνητούς κι αθάνατους ορίζειςποιός το βραβείο θα πάρει της αντρείας·κόρη της μαυροπλέξουδηςτης Στύγας, που κρατάει ορθότο δίκιο, ρίξε εδώ σ᾽ εμάςκαλόβουλο το βλέμμα σου.10Και τώρα είν᾽ έργο σου κι αυτό, που νέοι γεροδεμένοιμε κώμους και χαρές υμνούν στο Μεταπόντιο μέσα,την πόλη τη θεοτίμητη, τον άξιο του Φαΐσκουγιο, νικητή στους Πυθικούς αγώνες.
Ο θεός, που η βαθύζωνη στη Δήλο [αντ. α]τον γέννησε Λητώ, το νέο εδέχτημε βλέμμα καλοσύνης·και πολλά λουλουδόπλεχτα στεφάνια,για τη μεγάλητη νίκη αυτή στο πάλεμα, έχουν πέσειγύρω στον Αλεξίδημο, στον κάμπο20πέρα της Κίρρας· την ημέρα εκείνηδεν είδε ο ήλιος το παιδίστη γη να πέφτει ούτε στιγμή.Μα κι άλλο λόγο εγώ θα πω:και στ᾽ αγιασμένα χώματατου αγνού του Πέλοπα, κοντά στ᾽ Αλφειού τ᾽ ωραίο το ρέμα,της γλαυκοπράσινης ελιάς, καλής φιλεύτρας για όλους,θα ᾽βαζε στο κεφάλι του στεφάνι, και μ᾽ εκείνοθα γύριζε στον τόπο του, στους κάμπους
που είναι τα πολλά γελάδια, [επωδ. α]αν το δίκιο από τη στράτα30τη σωστή δεν είχε φύγει.Όχι πως στην Ολυμπία με τα πλατιάχοροστάσια κάποιοςείχε βάλει στο παιδί τρικλοποδιά·κάποιος θεός ο αίτιος θα ᾽ναιή και γνώμες των ανθρώπων σφαλερέςτο βραβείο μέσ᾽ απ᾽ τα χέρια του το πήραν.Όμως τώρα μιαν υπέρλαμπρη έχει δώσεινίκη η Άρτεμη, η σαϊτεύτρα, η κυνηγήτρα,η θεά που ᾽χει τη ρόκα τη χρυσή.40Είναι η Άρτεμη που κάποτε βωμόπολυλάτρευτο της είχε στήσει ο Προίτος,ο γιος του Άβαντα, κι οι κόρες του μαζί,οι κοπέλες οι ωριοστόλιστες εκείνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου