ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΠΟΥ ΑΥΞΑΝΟΥΝ ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Το αίσθημα της μοναξιάς βασίζεται σε παράγοντες όπως η έλλειψη εμπιστοσύνης στους ανθρώπους γύρω μας, το αίσθημα της ανασφάλειας και της ανικανότητας ν’ αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες της ζωής, στην ιδέα ότι δεν είμαστε αγαπητοί, και γενικά ότι δεν υπάρχει πραγματική αγάπη σ’ αυτό τον κόσμο. Όλα αυτά τα συναισθήματα τονίζονται ακόμη περισσότερο από τους ακόλουθους παράγοντες που είναι συνυφασμένοι με τον σύγχρονο πολιτισμό μας:

1. Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΗΣ ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑΣ στις δυτικές και βόρειες χώρες έχει οδηγήσει πολλούς ανθρώπους στα άκρα αυτής της φιλοσοφίας κι έτσι σ’ αυτές τις χώρες υπάρχει μεγαλύτερη μοναξιά όπως δείχνει και η έξαρση αυτοκτονιών.
2. Η ΑΠΟΞΕΝΩΣΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΕΣ έχει προκαλέσει ένα γενικό ρήγμα στην επικοινωνία ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά. Η ταχύτητα που αλλάζει ο τρόπος της ζωής και τα συστήματα των αξιών δυσκολεύουν την αμοιβαία κατανόηση ανάμεσα στις γενιές. Αυτό δημιουργεί ένα χάσμα ανάμεσά τους, που αφήνει και τις δυο γενιές με το αίσθημα της αδικίας και της μοναξιάς.
3. Η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΘΕΣΜΟΥ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ και η κατάληξη τόσων γάμων σε διαζύγιο, έχει σοβαρά υπονομεύσει την ασφάλεια και την ενότητα που είχαν κάποτε οι άνθρωποι με το ν’ ανήκουν σε μια οικογένεια. Δεν υπάρχει πια ο βαθύς σίγουρος δεσμός της αμοιβαίας αγάπης και της αμοιβαίας βοήθειας που υπήρχε κάποτε. Τ’ αδέλφια μπορεί ν’ αδιαφορούν για τα προβλήματα ο ένας του άλλου και παιδιά αφήνουν τους γονείς τους να πεθάνουν μέσα στη μοναξιά, στα γηροκομεία. Δεν υπάρχει πια το αίσθημα της σιγουριάς, της ασφάλειας και της δύναμης, που δίνει η βεβαιότητα ότι η οικογένεια θα προστατεύσει και θα υποστηρίξει τα μέλη της.
4. Η παρούσα ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ αυξάνει το αίσθημα της ανασφάλειας, δημιουργώντας έτσι στους ανθρώπους την ανάγκη να προστατευθούν μ’ όποιο τρόπο μπορέσουν και ν’ αρπάξουν ότι μπορούν, ακόμα και εις βάρος των άλλων. Αυτή η νοοτροπία δημιουργεί βέβαια το φόβο ότι και οι άλλοι θα κάνουν το ίδιο σε μας, κι έτσι αισθανόμαστε ακόμα πιο τρωτοί κι έχουμε μεγαλύτερη μοναξιά.
5. Το συνεχώς αυξανόμενο ποσοστό ΑΝΕΡΓΙΑΣ έχει μια παρόμοια επίδραση στη διανοητική μας κατάσταση. Μέσα στην ανασφάλεια μας έχουμε ξαναγυρίσει στην επικράτηση του δυνατότερου, ή ο καθένας για τον εαυτό του, σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Πολλοί λίγοι βλέπουν ότι η μεγαλύτερη δύναμή μας βρίσκεται στην ενότητα. Διαιρεμένοι θα χαθούμε όλοι, αλλά ενωμένοι μπορούμε ν’ αντιμετωπίσουμε οποιαδήποτε δυσκολία μας παρουσιαστεί.

Το αποτέλεσμα είναι ότι έχουμε μια κοινωνία φοβισμένων και με ανασφάλειες ατόμων, των οποίων ο φόβος εντείνεται από το αίσθημα ότι είναι τελείως μόνοι απέναντι στις δυσκολίες της ζωής. Αυτός ο φόβος όμως μας κάνει ν’ αντιδρούμε με τέτοιο τρόπο που απομονωνόμαστε ακόμη περισσότερο από τους άλλους, αυξάνοντας έτσι τη μοναξιά μας. Έτσι βλέπουμε πενήντα ανθρώπους μέσα σ’ ένα λεωφορείο που ο καθένας απ’ αυτούς θέλει να επικοινωνήσει με τους γύρω του, αλλά φοβάται να εκδηλώσει αυτή την επιθυμία.

6. Το βασικό εμπόδιο στην ενότητα κι επικοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους είναι το ΕΓΩ.

α. Ήμουν ανύπαντρος κι αισθανόμουνα μοναξιά.

β.Παντρεύτηκα κι ανακάλυψα ότι ακόμα αισθανόμουνα μοναξιά.

γ. Κάναμε παιδιά κι ακόμη είχα μοναξιά.

δ. Είχα διάφορους δεσμούς κι ήμουνα πιο μόνος παρά ποτέ.

ε. Χώρισα. Ποτέ δεν αισθάνθηκα μεγαλύτερη μοναξιά στη ζωή μου.

ζ. Η κόρη μου και ο άντρας της μου χάρισαν ένα σκύλο.

η. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ.

 

Πώς συμβαίνει και καμιά απ’ αυτές τις σχέσεις δεν μπόρεσε να σου χαρίσει το αίσθημα της συντροφικότητας που σου χάρισε ο σκύλος; Η απάντηση είναι απλή.

 

Ο σκύλος δεν έχει εγωισμό με τον οποίο ο άνθρωπος αυτός θα ερχότανε σε σύγκρουση. Κάθε ανθρώπινη σύγκρουση είναι σύγκρουση των εγώ. Το εγώ είναι το τείχος που εμποδίζει την ενότητά μας με τους άλλους ανθρώπους.

 

Όταν αυτή η λατρεία του εγώ φτάνει στα άκρα όπως βλέπουμε στις μεγάλες πόλεις σήμερα, έχουμε αποξένωση, κατάθλιψη, φόβο, πικρία, ανταγωνισμό, επιθετικότητα, ακόμη και βία.