Εραστής της απουσίας σου

‘’ Εκείνη τη νύχτα άδειασα τόσο, που όταν μου πέταξαν το μαχαίρι δε βρήκε πού να καρφωθεί’’ Τάσος Λειβαδίτης

Μια πεταμένη κουβέρτα στην άκρη του καναπέ. Ατμόσφαιρα βαριά από καπνό και κλεισούρα. Μια τηλεόραση ανοιχτή με τον ήχο χαμηλωμένο. Κάτι ρούχα να χάνονται σε ένα κορμί ,που έχει αρχίσει να λιώνει πάνω στο μαξιλάρι και στο ένα χέρι το κινητό τηλέφωνο και στο άλλο το σταθερό. Κάπου υπάρχει κάποιο μπουκάλι με ποτό είτε χρησιμοποιημένο είτε απλά θεατής του πόνου. Όχι του σωματικού, μα ενός άλλου πανανθρώπινου και αιώνιου…

Η παραπάνω εικόνα είναι μια εικόνα που έπλασε το μυαλό μου σκεφτόμενος τη λέξη χωρισμός , ή καλύτερα το βίωμα του χωρισμού. Ποια λέξη θα έβαζα δίπλα στη λέξη χωρισμός ; Πόνος. Στην αρχική του φάση τουλάχιστον. Γιατί ο χωρισμός, όπως κάθε ανθρώπινη κατάσταση είτε ψυχική είτε σωματική περνάει από πολλά στάδια μέχρι να εκπνεύσει , αν εκπνεύσει.

Πολύ συνοπτικά θα αναφέρουμε τα στάδια που περνά κάποιος κατά τη διάρκεια του χωρισμού. Αρχικά είναι το στάδιο της της άρνησης, μετά του θυμού, ύστερα το στάδιο του παζαρέματος ,κατά το οποίο προσπαθούμε να βρούμε μια μέση οδό με τον συντροφό μας για να μη γίνει πράξη ο χωρισμός . Το τέταρτο στάδιο είναι η κατάθλιψη και τέλος η αποδοχή.

Ο TOM ODELL στο τραγούδι «Another Love» μας μιλά για όλους αυτούς τους ανθρώπους που δεν μπορούν να φτάσουν στο στάδιο της αποδοχής, που όχι μόνο πόνεσαν βαθειά από έναν χωρισμό , αλλά πως η σκιά του τους ακολουθεί και στις μετέπειτα σχέσεις. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό ; Τι ενεργοποιεί το βιώμα του χωρισμού;

Σύμφωνα με έρευνα που έκανε ο ψυχολόγος Edward Smith ο εγκέφαλός μας τείνει να αντιλαμβάνεται τον πόνο του χωρισμού με τον ίδιο τρόπο που αντιλαμβάνεται το σωματικό πόνο ! Είναι πολύ πιθανόν αυτό να οφείλεται σε εξελικτικούς λόγους. Ο πόνος εξυπηρετεί στο να κάνει αισθητή την παρουσία σωματικού κινδύνου στο άτομο, έτσι ώστε να μπορέσει να προστατεύσει τον εαυτό του. Το άτομο επεξεργάζεται το χωρισμό όπως θα επεξεργαζόταν ένα τραυματικό γεγονός!

Αυτή την επεξεργασία ενός μετατραυματικού γεγονότος εξιστορεί και ο Odell, που δεν τον αφήνει να αφεθεί στη νέα του σχέση, καθώς οι πληγές απ’την προηγούμενη υπάρχουν ακόμα. Νιώθει συναισθηματική αναπηρία, όχι γιατί η συναισθηματική του νοημοσύνη είναι χαμηλή, αλλά γιατί υπέστη ευνουχισμό, γιατί τα θραύσματα απ’τα γυαλιά που έσπασαν μετά από εκείνο το τελεσίδικο ‘’χωρίζουμε’’ του χάραξαν βαθειά πληγή στη ψυχή του .

Μπορούμε άραγε να πούμε στον Odell να σταματήσει να σκέφτεται το παρελθόν και να χαράξει καινούργια πορεία στις ερωτικές του σχέσεις , να γίνει πιο γρήγορος απ’τη σκιά του σκοτωμένου έρωτά του και να τρέξει μακριά μπαίνοντας στο φως ;

Ναι , μπορούμε , σαφώς και μπορούμε να του πούμε πολλά, να προτρέψουμε για ανασυγκρότηση εαυτού και πρόταξη της λογικής… Κάτι μου λέει όμως ότι αν δεν θελήσει ο ίδιος και ο κάθε ένας που είναι στη θέση του να προχωρήσει η απάντησή του θα είναι αυτή :
‘’I wanna cry and I wanna love
But all my tears have been used up
On another love, another love ‘’