Αγάπη χωρίς όρους

Για έναν πνευματικά υγιή άνθρωπο η αγάπη είναι δεδομένη. Τι σημαίνει αυτό? ΄Οτι δεν θυμώνει με τους πνευματικά ασθενείς, γιατί δεν έχει μνησικακία, ούτε εμμονές, δεν έχει υποσυνείδητα συναισθήματα, δεν θέλει να επιβάλει τον Εαυτό του, ούτε να επιτύχει διάκριση, μια και το να είναι πνευματικά υγιής σημαίνει ότι έχει ισορροπήσει τα πεδία νοητικό και συναισθηματικό με το Πνεύμα του, που είναι καθαρή αγνή αγάπη.

Η επιθυμία του να θεραπευτούν οι άνθρωποι, δεν συγκρούεται με τον χαρακτήρα όσων είναι ασθενείς. Τους αφήνει να είναι όπως θέλουν και να έχουν όσα ελαττώματα θέλουν και δεν εμπλέκεται στην ζωή τους με το ζόρι!

Η ανάγκη για θεραπεία, άλλωστε, προκύπτει από την ατομική βούληση και όχι από κάποιον άλλον και έτσι, η αγνή αγάπη, ωθεί κάποιον πνευματικά υγιή άνθρωπο, να σέβεται τον χρόνο ωρίμανσης του κάθε ανθρώπου και να παραμένει διακριτικά εκτός σχέσης με τους πνευματικά ασθενείς, χωρίς κριτική.

Όσο εργάζεσαι με τον Εαυτό σου, γίνεσαι ολοένα και πιο συνειδητός στην εσωτερική σοφία και η φροντίδα σου για τις ανάγκες σου, έρχεται σε ισονομία με την φροντίδα των αναγκών των άλλων, χωρίς να βιώνεις την εμπειρία σου με πλασματική πνευματικότητα, δηλαδή να αφήνεις τους άλλους να σε ισοπεδώνουν, γιατί τότε σου λείπει ο αυτοσεβασμός!

Ένας πνευματικά ασθενής άνθρωπος, θέλει εγωιστικά να καλυφτούν οι δικές του ανάγκες πρώτα και τότε προσπαθεί να επιβάλει στον άλλον τρόπους για να το καταφέρει.

Το πιο διαδεδομένο είναι να νιώθει ότι ο άλλος δεν τον αγαπά και τον χειρίζεται, πως είναι το θύμα σε μια σχέση και να κάνει έντονες προσπάθειες να αλλάξει τον άλλον, απλά για να νιώθει εκείνος καλά.

Μα τον ρόλο του θύματος δεν μας τον δίνει ο άλλος, αλλά τον παίρνουμε οικειοθελώς, γιατί η ασθενής πνευματική μας φύση δεν μπορεί να θεραπεύσει τις διαστρεβλώσεις μας!

Δύο άνθρωποι που είναι μόνο "σωματικά" ή και μόνο "νοητικά" συνειδητοί στην ζωή τους, πέφτουν διαρκώς στην αυταπάτη ότι ο άλλος φταίει για ότι τους συμβαίνει και χωρίς να βλέπουν βαθύτερα τα συναισθήματά τους και τις εμπλοκές που έχουν, θεωρούν ότι ο άλλος είναι η αιτία του προβλήματός τους, αγνοώντας ότι εκείνος είναι μόνο η αφορμή.

Μα και σ' αυτήν την περίπτωση, είναι ανόητο να παραμένουν μέσα στην σχέση, αφού δεν έχουν καμία ελπίδα να την θεραπεύσουν. Όταν συνεχώς στην ζωή μας έχουμε αποτυχημένες σχέσεις, όχι μόνο συντροφικές, αλλά και φιλικές, αν δεν έχουμε διάθεση να θεραπεύσουμε τον εαυτό μας μέσα από αυτές, θα μπούμε, δυστυχώς, σε μία συναισθηματική μοναξιά, θεωρώντας την ζωή δύσκολη και γεμάτη πόνο, περιμένοντας τον από μηχανής θεό, να μας λυπηθεί και να μας στείλει το έλεός του!

Μα που σε όλο αυτό, υπάρχει αγάπη? Πως μπορεί η αγάπη να γίνει η ουσία του Πνεύματος και να φέρει αρμονία και πληρότητα, σε έναν άνθρωπο που η μόνη του επιθυμία είναι να καλύψει τις ανάγκες των ενστίκτων του μόνο?

Είναι πολύ μεγάλη παγίδα, αυτό που μας έχουν περάσει στα κύτταρα μέσα από τα θρησκευτικά και οικογενειακά πρότυπα «να αγαπάς τον άλλον, όπως είναι»…

Γιατί το «να αγαπάς τον άλλον, όπως τον Εαυτό σου» είναι τελείως διαφορετικό, αλλά αυτό για την ανθρώπινη οικογένεια, είναι εγωιστικό, άρα και απορριπτικό.

Αν όμως δεν αγαπάς τον Εαυτό σου, πως είναι δυνατόν να αγαπήσεις έναν άλλον άνθρωπο? Θα σου υπολείπεται πάντα εκείνη η διαδικασία της θεραπείας του Εαυτού σου, που έχει μάθει να περιμένει αγάπη, αποδοχή και την κάλυψη αναγκών από τους άλλους ανθρώπους. Και αυτό λέγεται ανωριμότητα, και δεν έχει σχέση με την φυσική ωρίμανση του ανθρώπου.

Όλοι οι πνευματικά ασθενείς άνθρωποι έχουν παραμείνει ανώριμα παιδιά, αφού έμαθαν μέσα στην ανθρώπινη οικογένειά τους, να «υποτάσσονται» σε ένα σύστημα που τους δεσμεύει στην συνήθεια, την εμμονή και την αλαζονεία!