Χρυσόβουλλο. Τι είναι αυτό; Ένα κωλόχαρτο είναι. Ένα έγγραφο με τη χρυσή βούλα του αυτοκράτορα είναι. Φοβερά πράγματα. Φοβερές φάτσες ο Εφραίμ και ο Αρσένιος. Σκέτος καθρέπτης της εξουσίας που αποπνέει το πρόσωπό τους. Κληρονομικοί ιδιοκτήτες και διαχειριστές ατελείωτης γης, εδώ στην Ελλάδα και εκτός. Ακίνητα, χωράφια, βουνά, λίμνες, εκτάσεις απέραντες. Ό,τι σου λέω. Και δεν μιλάμε για παραμύθια. Μιλάμε για χρυσόβουλλα.
Ο αυτοκράτωρ του Βυζαντίου (Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία!) παραχωρούσε ένα δάσος, ένα ποτάμι, μία παραλία στη Μονή Βατοπεδίου. Με το κωλόχαρτο. Με το χρυσόβουλλο, την περγαμηνή όπου όλα ήταν γραμμένα μέσα. Δηλαδή; Ότι αυτό είναι δικό σου, άγιε ηγούμενε, για τόσα χρόνια. Και άρα ο ηγούμενος με την εξουσιοδότησή του π.χ. Ιωάννου Τσιμισκή, και για λογαριασμό της αυτοκρατορίας, εισέπραττε τους φόρους από τον λαό. Όπως τα λέω. Θες και συνέχεια; Θα την έχεις.
Η ΠΡΩΤΗ ΕΠΙΣΗΜΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ ΜΕΤΑ ΤΟ 1821
Και λέμε ότι αυτή η ιστορία της εκκλησιαστικής, της μοναστηριακής περιουσίας, ξεκίνησε από τότε που οργανώθηκε το μαγαζί του χριστιανισμού. Ό,τι σου λέω.Δικiά μου είναι η λίμνη Βιστωνίδας, σου λέει ο Εφραίμ. Και εκείνος ο λόφος και εκείνος ο βάλτος. Από πού και ως πού; Έχω χρυσόβουλλο, σου λέει ο ηγούμενος. Επίσημο παραχωρητήριο γης. Κανονικό τίτλο ιδιοκτησίας. Μιλάμε για αυτοκρατορικό χρυσόβουλλο.
Και τώρα, σου ζητάω να κάτσεις καλά. Στηρίξου από κάπου, μην είσαι όρθιος. Μη μου πάθεις κάτι όταν διαβάσεις το αμέσως παρακάτω. Λοιπόν.
Φοβερά πράγματα. Γίνεται η επανάσταση του 1821, διώχνεται ο Τούρκος, ιδρύεται το κράτος του μπουρδέλου και, αν είναι δυνατόν. Η ΠΡΩΤΗ επίσημη κρατική δουλειά που έκανε η Ελλάδα ήταν να αναγνωρίσει τα χρυσόβουλλα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Θα συνεχίσω. Δεν θα σ’αφήσω σε ησυχία. Γιατί οφείλω να σου εξηγήσω γιατί δεν φταίει ούτε ο αυτοκράτορας που με χρυσόβουλλα μοίραζε γη στο παπαδαριό, ούτε και οι ρασοφόροι εκμεταλλευτές του κοσμάκη, από τον οποίον έπαιρναν τους φόρους για πάρτη της βυζαντινής αυτοκρατορίας.
ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ
Ψοφάει ο άλλος και πριν πάει στον Παράδεισο γράφει το κτήμα του, το σπίτι του, τους όποιους παράδες έχει στην άκρη στην εκκλησία. Τι να κάνει ο δεσπότης Ο αθεόφοβος ο χριστιανός τον βάζει σε πειρασμό τον παπά. Έτσι είναι.
Φόρεσε το ράσο ο άλλος και από διάκο η εκκλησία, λες και είναι αστυνομία, στρατός, άρχισε να του δίνει βαθμούς και αξιώματα, μέχρι που τον κάνει μητροπολίτη. Τοπάρχη σε μία περιοχή, δηλαδή. Με λεφτά και περιουσία.
Η δουλειά του παπά είναι καθαρά πνευματική. Η επαφή με τη θρησκεία. Όχι υλιστική. Όχι γήινη. Να, όμως, που πιστοί βάζουν στο παιχνίδι της διαφθοράς τους φουκαράδες τους ιερείς, αρχιερείς.
Και σιγά-σιγά, με τα χρόνια, με τους αιώνες, ακόμα και την περίοδο της τουρκοκρατίας, η Εκκλησία έγινε θηρίο σε κινητή και ακίνητη περιουσία.
Εδώ έγινε στρατιωτικό πραξικόπημα, το κίνημα στο Γουδή και οι καραβανάδες φώναξαν τον Ελευθέριο Βενιζέλο για να καθαρίσει τη μπουγάδα. Δηλαδή; Να πάρει το κράτος την εκκλησιαστική περιουσία. Είπες τίποτα; Γιατί δεν λες.
Θα σου πω εγώ στη συνέχεια.
ΨΑΛΜΕΝΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ Σ’ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ
Η πιο μεγάλη ζημιά του ελληνισμού είναι η Μικρασιατική Καταστροφή. Αυτό που έγινε το 1922 ακόμα το πληρώνει το έθνος. Άστο αυτό, είναι μία χοντρή ιστορία. Λοιπόν.
Έρχονται οι πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία και το κράτος παρακαλάει, όπως στο λέω, τα μοναστήρια του Αγίου Όρους να παραχωρήσουν, όχι να χαρίσουν, γεωργικές εκτάσεις στους κατετρεγμένους Έλληνες. Πώς θα ζούσαν αυτοί οι άνθρωποι; Κάτι να καλλιεργήσουν, να έχουν να φάνε.
Εκτάσεις μοναστηριακές, εκκλησιαστικές. Πού την βρήκε την ακίνητη περιουσία το παπαδαριό; Από τις κληρονομιές των πιστών αλλά, κυρίως, και από τις παραχωρήσεις του αυτοκράτορα του Βυζαντίου (της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας). Με χρυσόβουλλα, είπαμε.
Και σε ρωτάω. Κουβέντα κάνουμε. Γιατί ο αυτοκράτωρ έδινε το δικαίωμα είσπραξης φόρων σεκαλογέρους και παπάδες; Δεν ξέρω τι λες εσύ, τι λέει το μυαλό σου, ξέρω τι λέει το δικό μου. Για να αποφύγει να πληρώνει εφοριακούς και εισπράκτορες. Άσε ότι θα τον έκλεβαν.
Ύστερα ο κόσμος, ο γνωστός μαλάκας της αιωνιότητας, πιο εύκολα έδινε τους φόρους στον παπά, τον άνθρωπο του Θεού, παρά στον κρατικό υπάλληλο.
Είναι και το άλλο. Πολυχρονεμένος ο αυτοκράτωρ, ψαλμένο το όνομά του σ’όλες τις εκκλησίες. Το καταλαβαίνεις. Για τον μαλάκα, ένας είναι ο μαλάκας, μετράει περισσότερο να λένε καλά λόγια για τον άρχοντα τα λαμόγια της χριστιανοσύνης, παρά κάποια άλλα λαμόγια της πιάτσας. Να πούμε κι άλλα; Τα’χω πει ρε!.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου