Η ηδονή της οδύνης Η απελπισμένη αναζήτηση της τρυφερότητας στις σαδομαζοχιστικές σχέσεις

«Τα αγκάθια προστατεύουν την αθωότητα»

Η απελπισμένη αναζήτηση της τρυφερότητας στις σαδομαζοχιστικές σχέσεις

Η σαδομαζοχιστική σχέση καταγράφεται συνή­θως ως μια ακραία έκφραση ερωτικής σχέσης που περιέχει και βία, όμως στην πραγματικότητα η βία δεν αφορά την ερωτική σχέση, αλλά αναβλύζει από ένα προσωπικό τραύμα που ανεπιτυχώς προσπαθεί να συγκαλυφθεί στις σεξουαλικές σχέσεις.

Ο κάθε σύντροφος περιμένει από τον άλλο να κα­λύψει τα αρχαϊκά ψυχικά κενά του και να τον κά­νει ευτυχισμένο. Η αναπόφευκτη ματαίωση οδηγεί στην οδύνη για την χαμένη προσδοκία. Η αδυναμία του ζευγαριού να επεξεργαστεί τη ματαίωση και να αναζητήσει νέους τρόπους συναλλαγής, οδηγεί στην αναβίωση όλων των παιδικών ματαιώσεων και συ­νεπώς προξενεί ακόμα μεγαλύτερη οδύνη.

Οι σύντροφοι αλληλοκατηγορούνται και δεν αγωνίζονται για να πετύχουν την ευτυχία, αλλά για να αποδείξουν πόσο ο άλλος τούς πληγώνει. Δημιουργείται κατ’ αυτόν τον τρόπο ένα εξαρτητικό παιχνίδι πόνου και ευχαρίστησης.

Αυτό το καταστροφικό παιχνίδι βρίσκει κάποιους θεωρητικούς υποστηρικτές, που αποφαίνονται ότι αυτό είναι ο έρωτας! «Οι καυγάδες των ερωτευμέ­νων είναι ανανέωση της αγάπης... Ο θυμός των ερωτευμένων ενισχύει την αγάπη... Όπως η φωτιά δεν μπορεί να νοηθεί χωρίς καπνό, έτσι και ο έρω­τας χωρίς τη ζήλια... Όσο περισσότερο διαρκεί η αντίσταση, τόσο ισχυρότερη γίνεται η φωνή του έρωτα... Το δυνατότερο διεγερτικό του έρωτα είναι η αμφιβολία... Στις δοσοληψίες του έρωτα, η ζήλια και το μίσος είναι συνώνυμα ηδονής... Ζήλια, ο φρουρός του έρωτα... Ο έρωτας είναι από τη φύση του πόνος...».

Η ηδονή της οδύνης.

Η αφόρητη ευχαρίστηση να ξύνεις διαρκώς την πληγή σου, εμποδίζοντας και την επούλωσή της. Η παραίτηση από την χαρά της προσφοράς της αγάπης, που εκπίπτει στην ευχαρί­στηση να αποδεικνύεις ότι η γνήσια αγάπη δεν υφίσταται. Το άτομο δεν πιστεύει ότι υπάρχει γνήσια αγάπη και το επιβεβαιώνει στα πλαίσια μιας αυ- τοεκπληρούμενης προφητείας. Η καταστροφή του άλλου καθίσταται καταναγκαστική εμμονή.

Η διαμάχη που υφίσταται σ’ ένα ζευγάρι που έχει εμπλακεί σε μια σαδομαζοχιστική σχέση είναι αφό­ρητη. Ένας υγιής άνθρωπος δεν αντέχει να παρα­κολουθεί τις σκηνές αυτές, καθώς νιώθει ότι η ψυ­χή του και το σώμα του γίνονται αναλώσιμα στοι­χεία στην διαμάχη, που δεν αρκείται στην εξουθέ­νωση των δύο συμβαλλομένων, αλλά προκαλεί και την θυσία των όποιων τρίτων εμπλεκομένων (παι­διών, φίλων, συγγενών, περιστασιακών εραστών, θεραπευτών και υπηρεσιών).

Η στάση που κάποιος καταφεύγει στο σεξ προκειμένου να αποφύγει το άγγιγμα του θανάτου, εί­ναι γνωστή και έχει καταγραφεί στην παγκόσμια λογοτεχνία, αλλά δεν είναι πάντα άμεσα εμφανής.

Η δικηγόρος που ήρθε για να ζητήσει θεραπεία ήταν γύρω στα 37, αλλά η στάση της, το σώμα της και το ντύσιμό της την έδειχναν σημαντικά νεώτερη. Αναρωτιόταν για την δυσκολία της να συ­νάψει μια σοβαρή σχέση. Είχε μιλήσει με φίλες της και το είχε αποδώσει στην δυσκολία της να δε­σμευτεί. Αυτή είναι μια από τις ερμηνείες που εύ­κολα χορηγούνται. Τι όμως συνεβαινε;

Η γυναίκα αυτή χρησιμοποιούσε με φοβερή άνε­ση περιφρονητικούς χαρακτηρισμούς για τους ά­ντρες που προσπαθούσαν να την προσεγγίσουν. Οι χαρακτηρισμοί ήταν προσβλητικοί, αδιάκριτα αν αναφερόντουσαν στις νοητικες και στις συναισθηματικές τους ικανότητες, στην εμφάνιση, στον τρό­πο της ομιλίας, στη καταγωγή, στην εργασία, στον δειλό η επιθετικό τρόπο που την προσέγγιζαν,

Η κρίση της ήταν μάλλον σωστή, σύμφωνα με τα γεγονότα που ιστορούσε, αλλά οι ισχυρισμοί της για την ύπαρξη μόνο τέτοιων ανδρών στον πλα­νήτη Γη, μάλλον δεν θα μπορούσαν να επιβεβαιω­θούν 100%. Οι αρνητικοί χαρακτηρισμοί της για τους άνδρες δεν την εμπόδιζαν όμως να έχει πολ­λές εφήμερες σχέσεις που κατέληγαν πάντα σε σαδομαζοχιστικές, τόσο ως προς την τεχνική στο σεξ, όσο και ως προς την ακραία λεκτική επιθετικότη­τα που την συνόδευε.

Η γυναίκα αυτή, παρ' όλα αυτά, ήταν λειτουρ­γική και ικανή στην εργασία της. Στην θεραπεία ήταν τακτική, μα πάντα ελεγκτική και οι αμφι­σβητήσεις της έντονες. Ταυτόχρονα όμως επεξερ­γαζόταν τα νέα στοιχεία που προέκυπταν και ανα­γνώριζε την σημασία της θεραπείας, όπως ήξερε να εκτιμά τις αυθεντικές αξίες. Η θεραπεία εστιά­στηκε στους λόγους που την έκαναν να μην ελπί­ζει και να σαμποτάρει αυτό που επιθυμούσε.

Η μελέτη του ιστορικού της έδειξε την απώλεια της κολλητης της παιδικής φίλης, που της ήταν πολύ σημαντική, αφού ήταν μοναχοπαίδι και είχαν μοιραστεί την πορεία τους. Της αγαπημένης της φίλης, επίσης δικηγόρου, στην οποία είχε συμπα­ρασταθεί με μοναδική αφοσίωση στην πολύχρονη σκληρή δοκιμασία της. Ο τότε σύντροφός της δυσφόρησε, θεωρώντας υπερβολική την ενασχόλησή της και αυτή τον εγκατέλειφε κατηγορώντας τον ως εγωιστή.

Έμεινε μόνη τότε για σημαντικό χρόνο, αλλά η κατάσταση θρίλερ που βίωνε, καθώς έβλεπε την φί­λη της να λιώνει, την οδήγησε να βγαίνει σε μπαρ για να ξεδώσει και να ξεχάσει. Ήταν τότε που εδραιώθηκε η πεποίθησή της για τους άντρες, κα­θώς διασκέδαζε μαζί τους, αλλά αρνιόταν να μοι­ραστεί την μεγάλη της θλίφη, γιατί θα έπρεπε να εζηγεί και να δέχεται τον οίκτο ή την έλλειφη κα­τανόησης.

Αναζητούσε τη δραπέτευση από τη φυλακή του πόνου. Αναζητούσε το αντίδοτο της μοναξιάς, της απομόνωσης και της πίκρας. Επιζητούσε την αυ­θεντική αγάπη από τον άλλο, αλλά αυτοπαγιδευ- όταν, καθώς κατέστρεφε με την έλλειφη εμπιστο­σύνης αυτό που λαχταρούσε και κλεινόταν στο κά­στρο της ανέκφραστης απόγνωσής της.

Οι ανάγκες της για ανθρώπινη επαφή ήσαν απε­ριόριστες. Η θηλυκότητα αποτελούσε το μέσο για να θέλξει αυτούς που θα την φρόντιζαν. Ελκύει ανασφαλείς άνδρες που θέλουν να επιβεβαιωθούν και εκείνοι θεωρούν ότι την έχουν κατακτήσει.

Εξωτερικά χρησιμοποιεί τη θελκτικότητα για να γοητεύσει, αλλά στην πραγματικότητα θέλει να πιστοποιήσει ότι ο άλλος δεν ενδιαφέρεται ουσια­στικά γι’ αυτήν. Και έτσι είναι. Και το επιβεβαί­ωνε, ξανά και ξανά.

Οι άντρες έβλεπαν την προκλητική της συμπε­ριφορά και την ταύτιζαν μ’ αυτήν, γεγονός που την έκανε να τους οικτίρει, την ίδια στιγμή που δεχό­ταν τον θαυμασμό τους.

Ο έρωτας είναι ξεκάθαρα απών στις καταστά­σεις όπου το σεξ είναι το τυράκι στην φάκα για τα ανόητα ποντίκια. Γίνεται αυτό που ονομάζω το παιγνίδι της ποντικοπαγίδας. Η γυναίκα γίνεται το τυράκι-δόλωμα που ο άλλο? θεωρεί ότι το κοι­μίζει με τα ερωτόλογά του και ετοιμάζεται να το καταβροχθίσει, υπερήφανος για τις ικανότητές του στην αποπλάνηση. Την ίδια ώρα η γυναίκα, εξω­τερικά λάγνα και εσωτερικά αηδιασμένη, ετοιμά­ζεται να ενεργοποιήσει το σίδερο της ποντικοπα- γίδας, που θα του έλθει στο κεφάλι και θα τον συ- ντρίφε ι.

Είναι το παιγνίδι των γυναικών, που έχουν πλη­γωθεί βαθύτατα από κάποιον άντρα που είχαν πι­στέψει και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι όλοι οι άντρες είναι τελικά αφερέγγυοι. Σχετίζονται για να το επιβεβαιώσουν και στη συνέχεια τους κατα­στρέφουν, τιμωρώντας την ανεντιμότητά τους.

Το τίμημα βέβαια της απόλυτα δικαιολογημένης οργής των γυναικών αυτών είναι και ο δικός τους αυτο-εγκλωβισμός σε θανατηφόρες ατελέσφορες σχέσεις, ενώ στην πραγματικότητα το αιτούμενό τους είναι μια τρυφερή συναρπαστική σχέση αγά­πης. Γιατί εσωτερικά έχουν μείνει τα τρυφερά κο­ριτσάκια που επιθυμούν να υπάρξει κάποιος που να τις αγαπήσει γι’ αυτό που πραγματικά είναι και όχι για τον αισθησιασμό που εξωτερικά δείχνουν.

Ο έρωτας, όταν κινείται στην ανασφάλεια, στην ανάγκη της επιβεβαίωσης, όταν επιζητά να καλύ­ψει άλλες ανάγκες που δεν έχουν αναγνωριστεί ή δεν έχουν γίνει αντικείμενο επεξεργασίας, τότε χάνει τα φτερά του και κρατά μόνο την σαΐτα του που τραυ­ματίζει.

Ο ερωτευμένος που επενδύει στον έρωτα για να ξεφύγει από τις πληγές της βιοτής του, στην πρώ­τη αίσθηση ματαίωσης αντιδρά με απελπισμένη επιθετικότητα. Οι πληγές ανοίγουν και το πύον τους ποτίζει την ύπαρξη και τις συμπεριφορές.

Η αίσθηση της προδοσίας πλημμυρίζει την κάθε σκέψη και η ανταπόδοση - εκδίκηση καταγράφεται ως το σημαντικό νόημα. Η μεγιστοποίηση του πό­νου βέβαια έχει τις ρίζες της στο παρελθόν. Γι’ αυ­τό και δεν ανακουφίζεται ακόμη και με την εκμη- δένιση του άλλου ή με τον χωρισμό που δεν πραγ­ματοποιείται ή που δεν είναι ποτέ οριστικός. Ο εξω­τερικός εξευτελισμός χρησιμεύει σαν ερέθισμα για την εκφόρτιση της εσωτερικής έντασης και γι’ αυ­τό και συνοδεύεται από μια περίεργη αίσθηση ηδο­νής...