Όλοι είμεθα Έλληνες! Οι νόμοι μας, η φιλολογία μας, η Θρησκεία μας, οι τέχνες μας έχουν τις ρίζες των στην Ελλάδα. Ο ανθρώπινος τύπος και το ανθρώπινο πνεύμα έφθασαν στην τελειότητα στην Ελλάδα"
Βλ. Πέρσυ Σέλλεϋ (1792-1822) "Ελλάς"
1. Ποτέ στην αρχαιότητα, στη ρωμαϊκή, ρωμαιοβυζαντινή και μεταβυζαντινή περίοδο (στα 400 χρόνια της οθωμανικής κυριαρχίας), το όνομα Έλλην δεν πολιτογραφήθηκε σαν δηλωτικό φυλετικής και εθνικής καταγωγής εκείνου που το έφερε.
Αυτό, και στις τέσσερις αυτές περιόδους, συμβόλιζε και εξέφραζε τον φορέα των υψηλοτέρων, ωραιοτέρων και τελειοτέρων πνευματικών, φιλοσοφικών, θρησκευτικών, πολιτιστικών, ανθρωπιστικών, πολιτικών, κοινωνικών κ.λπ. ΙΔΕΩΔΩΝ που από τους πανάρχαιους προϊστορικούς χρόνους μέχρι την εποχή μας μπόρεσε ο Άνθρωπος να συλλάβει, ενστερνιστεί, λατρεύσει και μεταδώσει και στους άλλους Ανθρώπους.
Ακόμα αυτό, και στις τέσσερις αυτές περιόδους, αποτελούσε το διαχωριστικό ορόσημο ανάμεσα στους βάρβαρους, δηλαδή στους απολίτιστους λαούς (Εβραίους, Βορειοευρωπαίους, Ευρωασιάτες και Πέρσες), και εκείνους που είχαν εκπολιτιστεί, δηλαδή όσους είχαν ασπασθεί και ακολουθούσαν ("χρώμενοι της Ελλάδος φωνής" ομιλούσαν την ελληνική γλώσσα) τον Πολιτισμό, τις πνευματικές, φιλοσοφικές, θρησκευτικές, ανθρωπιστικές, πολιτικές, κοινωνικές αξίες, αρχές και παραδόσεις των Ελλήνων.
Η πολιτογράφηση του ονόματος Έλλην, σαν δηλωτικού φυλετικής και εθνικής καταγωγής, έγινε μόνο μετά την οριστική (το 1821) καταστροφή της πνευματικοπολιτιστικής Αυτοκρατορίας των Ελλήνων και την "κατασκευή" του Κρατιδίου που ονόμασαν Νέα Ελλάδα.
Το όνομα Έλλην ούτε υποδήλωνε ΠΟΤΕ, ούτε υποδηλώνει, ούτε είναι ΔΥΝΑΤΟ (εκ της γραμματικής και εννοιολογικής του ετυμολογίας) να υποδηλώσει τον Ιθαγενή, τον αυτόχθονα (χθών-αυτός = εκείνος που γεννήθηκε στον συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο που λέγεται Ελλάδα-στή γη της Ελλάδος), ή τον Γαιήοχο ή Γαιούχο, τον από ή επί της Γαίας-γης = περιοχής, εδάφους, και χώρας γεννηθέντα, ούτε τον αυτόνομο (σ' αντίθεση με τον υπήκοο) = ελεύθερο Άνθρωπο ο οποίος σέβεται και τηρεί τις παραδόσεις, αξίες και αρχές (πολιτιστικές, πνευματικές, λατρευτικές, κοινωνικές κ.λπ.) και τους θεσμούς και νόμους της Πολιτείας στην οποία γεννήθηκε και γαλουχήθηκε (στη συγκεκριμένη περίπτωση της Ελληνικής σήμερα και στην αρχαιότητα της Αθηναϊκής, Σπαρτιατικής, Κρητικής, Μακεδονικής, Αιτωλικής, Κορινθιακής κ.λπ.), ούτε φυσικά τον Υπήκοο = Πολίτη, ο οποίος μπορεί να έχει οποιαδήποτε φυλετική ή εθνική καταγωγή και να ακολουθεί και να τηρεί οποιεσδήποτε πολιτιστικές, λατρευτικές κ.λπ. παραδόσεις, αρχές και αξίες, αλλά που απλώς μόνο είναι υποχρεωμένος να σέβεται και τηρεί τη γραπτή, και όχι εθιμική, Νομοθεσία της χώρας, ή της Πόλης της οποίας ζήτησε να τον αναγνωρίσει σαν Πολίτη της = Υπήκοό της κι' εκείνη έκανε αποδεκτή την αίτησή του.
2. Το όνομα Έλλην ούτε είχε, ούτε έχει, ούτε μπορεί να αποκτήσει εθνική σημασία και εθνικό περιεχόμενο. Είχε, έχει και θα έχει ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ σημασία και ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ περιεχόμενο. Γιατί ούτε γραμματικά, ούτε εννοιολογικά δεν εκφράζει και δεν υποδηλοί τους όρους Ιθαγένεια και Εθνικότητα.
Έλλην μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε, από οποιαδήποτε Φυλή και σε οποιοδήποτε μέρος της γης και εάν γεννήθηκε, αρκεί μόνο να έχει, από τους γονείς του, ή το περιβάλλον του (πολιτειακό, κοινωνικό κ.λπ.) γαλουχηθεί και ανδρωθεί με τα ιδεώδη, τις αρχές, αξίες και παραδόσεις του Ελληνισμού.
Δύο πολύ μεγάλοι Έλληνες, πολύ ανώτεροι από πολλούς από μας που έχουμε γεννηθεί στην Ελλάδα, έχουμε καθαρό ελληνικό αίμα (Α' ή Αβ' θετικό), ελληνική Ιθαγένεια, παίδευση και Υπηκοότητα ήταν π.χ.:
1) Ο γεννημένος στην Γαλατία, με πολύ βαθειά ριζωμένη στη γη της την γενεαλογική του ρίζα, ΜΕΓΙΣΤΟΣ Ρωμαίος Αυτοκράτορας Ιουλιανός, ο δικαίως επωνομασθείς ΗΛΙΟΣ, που επειδή και κατά την τελευταία του πνοή συνέχιζε να παραμένει Έλλην αρνούμενος να γίνει Βάρβαρος - Ιουδαιοχριστιανός - Εβραίος, αποκλήθηκε, από τους Εβραίους και Ιουδαιοχριστιανούς, Παραβάτης.
Και 2) Ο ΜΕΓΑΛΟΣ Φιλόσοφος Πρφύριος ο Τύριος (234-310 μ.Χ.) ο οποίος γεννήθηκε στη Βαβυλώνα, από γονείς Βαβυλώνιους, που και αυτών η γενεαλογική ρίζα ήταν βαθειά ριζωμένη στη βαβυλώνια γη, και που στον τάφο του ακόμα, με τις υποθήκες του το "ΚΑΤΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ", το "ΠΡΟΣ ΑΝΕΒΥ ΕΠΙΣΤΟΛΗ" και το "ΠΡΟΣ ΜΑΡΚΕΛΛΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ", συνεχίζει να παραμένει Έλληνας.
3. Το όνομα Έλλην δεν παράγεται από το Ελλάς, αλλά το δεύτερο από το πρώτο. Έλλην, Ελλάς, Ελληνισμός και Έθνος των Ελλήνων είναι δύο ονόματα και δύο όροι με αλληλοεξαρτώμενες έννοιες αλλά με διαφοροποιημένο το σημασιολογικό τους περιεχόμενο.
4. Σε κανένα από τα περισωθέντα έργα των Αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων (απ' όσα έχω υπ' όψη μου) δεν γίνεται, ούτε άμεση, ούτε έμμεση εννοιολογική ερμηνεία του ονόματος Έλλην. Η μόνη ερμηνεία πουγίνεται, σε πολλά απ' αυτά τα έργα, είναι ετυμολογική.
Όλοι οι Αρχαίοι, μεταγενέστεροί τους και νεώτεροι Συγγραφείς που έχουν ετυμολογήσει την καταγωγή του ονόματος Έλλην έχουν στηριχτεί στην ερμηνεία που έχει δώσει ο Όμηρος (Οδύσσεια Δ' 726 και Ιλιάδα Β' 683 και Στ' 684), ο οποίος αναφέρει ότι αυτό παράγεται από το Ελλάς, την πόλη της Θεσσαλίας την οποία έκτισε ο Έλλην ο Γυιός του Δευκαλίωνα.
Την ίδια ερμηνεία του Ομήρου έχουν υιοθετήσει και όλα τα ορθογραφικά, ερμηνευτικά και ετυμολογικά λεξικά της Αρχαίας και Νέας Ελληνικής γλώσσας, όπως π.χ. του Ησυχίου, Ευσταθίου, Στέφανου Βυζαντίου, Λίντελ Σκώτ, Γαζή, Βερναρδάκη, Σακελλαρίου, Κωνσταντινίδη, Χατζιδάκη, Δημητράκου. Σε κανένα όμως από τα λεξικά αυτά δεν γίνεται εννοιολογική ερμηνεία του ονόματος αυτού.
Πολλοί νεώτεροι Ιστορικοί, Φιλόλογοι και Γλωσσολόγοι δίδουν και μια δεύτερη ετυμολογική ερμηνεία.
Κατά την ερμηνεία αυτή αυτό παράγεται από το όνομα Έλλος-Έλλοι.
Το όνομα αυτό το έφερε ένα από τα αρχαιότερα ιερατικά γένη το οποίο ιεράτευε κληρονομικώς στο Ιερό του Δία στη Δωδώνη της Ηπείρου.
Και η πρώτη και η δεύτερη ερμηνεία, όπως βλέπουμε είναι μόνο ετυμολογική και όχι εννοιλογική. Και σαν ετυμολογικές όμως δεν είναι σωστές. Δεν μπορεί να είναι σωστές για τους απλούστατους λόγους:
1ος) Αφού, κατά την πρώτη ετυμολόγηση, ο Έλλην, ο Γυιός του Δευκαλίωνα, έκτισε την Πόλη: Ελλάς, το πρώτο όνομα προηγείται του δευτέρου. Επομένως είναι και φυσιολογικό και λογικό να παράγεται το Ελλάς από το Έλλην και όχι το αντίθετο.
2ος) Το Έλλος-Έλλοι, που κατά την δεύτερη ετυμολόγηση παράγεται το Έλλην-Έλληνες, παράγεται από το Ελλοπία. Ελλοπία ονομαζόταν ο κάμπος της Ηπείρου (σημερινός των Ιωαννίνων) στον οποίο ήταν κτισμένος ο Ναός του Δωδωναίου Διός. Από το όνομα αυτό αποκλήθηκαν Έλλοποι, διατηρώντας ταυτόχρονα και το προηγούμενό τους, το Σέλλοι, μόνο οι Ιερείς που υπηρετούσαν στον Ναό αυτό.
Το δεύτερο το Σέλλοι, το είχαν πριν πάνε (στην πεδιάδα της Ελλοπίας, όπου και το Έλλοποι, και στην κοιλάδα αυτής Τομάρου, σημερινή Ολύτσικας, από όπου και το τρίτο τους όνομα Τόμαροι, ή Τούμαροι) στην Δωδώνη. Αυτό το είχαν πάρει από την πελασγική πόλη της Θεσπρωτίας Έλλα, ή Σέλλα που και αυτή το είχε πάρει από τον ποταμό Σελλήεντα (Κωκκυτόν) της αυτής περιοχής.
3ος) Όλοι οι μετα-ομηρικοί Συγγραφείς, οι Αλεξανδρινοί, Ρωμαίοι και Βυζαντινοί Ιστορικοί και Λεξικογράφοι, όπως και οι Νέοι, Νεώτεροι και Σύγχρονοι Έλληνες και ξένοι Ιστορικοί, Φιλόλογοι, Εθνολόγοι και Γλωσσολόγοι ενώ στηρίζονται, κυρίως, στην ομηρική ετυμολόγηση έχουν ταυτοχρόνως υιοθετήσει και την ερμηνεία του Απολλόδωρου, ο οποίος, όπως έχουμε δει σε προηγούμενες σελίδες και όπως θα ξαναδούμε αμέσως παρακάτω, γράφει: "Ο ίδιος μεν ο Έλλην ονόμασε Έλληνας αυτούς που πρωτύτερα ονομάζοντο Γραικοί...".
Μόνο οι τρεις παραπάνω λόγοι αποκλείουν, και την πιθανότητα ακόμα να είναι σωστή η ετυμολόγηση του Ομήρου και κατ' επέκταση και όλες οι άλλες, που στηρίζονται σ' αυτήν ή στα ονόματα Έλλος-Έλλοι, Σέλλος-Σέλλοι.
Επομένως το Έλλην-Έλληνες, ή Έλλαν της δωρικής και αιολικής, δεν μπορεί να παράγεται, ούτε από το Έλλας, ούτε από το Έλλοι ή Σέλλοι, ούτε από το Έλλα ή Σέλλα.
Ούτε η γραμματική του ετυμολογία, ούτε, κυρίως, η εννοιολογική του σημασία του αφήνουν περιθώρια να προέρχεται απ' αυτή. Αντιθέτως, όπως προαναφέρεται, το Ελλάς παράγεται απ' αυτό.
Βλ. Πέρσυ Σέλλεϋ (1792-1822) "Ελλάς"
1. Ποτέ στην αρχαιότητα, στη ρωμαϊκή, ρωμαιοβυζαντινή και μεταβυζαντινή περίοδο (στα 400 χρόνια της οθωμανικής κυριαρχίας), το όνομα Έλλην δεν πολιτογραφήθηκε σαν δηλωτικό φυλετικής και εθνικής καταγωγής εκείνου που το έφερε.
Αυτό, και στις τέσσερις αυτές περιόδους, συμβόλιζε και εξέφραζε τον φορέα των υψηλοτέρων, ωραιοτέρων και τελειοτέρων πνευματικών, φιλοσοφικών, θρησκευτικών, πολιτιστικών, ανθρωπιστικών, πολιτικών, κοινωνικών κ.λπ. ΙΔΕΩΔΩΝ που από τους πανάρχαιους προϊστορικούς χρόνους μέχρι την εποχή μας μπόρεσε ο Άνθρωπος να συλλάβει, ενστερνιστεί, λατρεύσει και μεταδώσει και στους άλλους Ανθρώπους.
Ακόμα αυτό, και στις τέσσερις αυτές περιόδους, αποτελούσε το διαχωριστικό ορόσημο ανάμεσα στους βάρβαρους, δηλαδή στους απολίτιστους λαούς (Εβραίους, Βορειοευρωπαίους, Ευρωασιάτες και Πέρσες), και εκείνους που είχαν εκπολιτιστεί, δηλαδή όσους είχαν ασπασθεί και ακολουθούσαν ("χρώμενοι της Ελλάδος φωνής" ομιλούσαν την ελληνική γλώσσα) τον Πολιτισμό, τις πνευματικές, φιλοσοφικές, θρησκευτικές, ανθρωπιστικές, πολιτικές, κοινωνικές αξίες, αρχές και παραδόσεις των Ελλήνων.
Η πολιτογράφηση του ονόματος Έλλην, σαν δηλωτικού φυλετικής και εθνικής καταγωγής, έγινε μόνο μετά την οριστική (το 1821) καταστροφή της πνευματικοπολιτιστικής Αυτοκρατορίας των Ελλήνων και την "κατασκευή" του Κρατιδίου που ονόμασαν Νέα Ελλάδα.
Το όνομα Έλλην ούτε υποδήλωνε ΠΟΤΕ, ούτε υποδηλώνει, ούτε είναι ΔΥΝΑΤΟ (εκ της γραμματικής και εννοιολογικής του ετυμολογίας) να υποδηλώσει τον Ιθαγενή, τον αυτόχθονα (χθών-αυτός = εκείνος που γεννήθηκε στον συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο που λέγεται Ελλάδα-στή γη της Ελλάδος), ή τον Γαιήοχο ή Γαιούχο, τον από ή επί της Γαίας-γης = περιοχής, εδάφους, και χώρας γεννηθέντα, ούτε τον αυτόνομο (σ' αντίθεση με τον υπήκοο) = ελεύθερο Άνθρωπο ο οποίος σέβεται και τηρεί τις παραδόσεις, αξίες και αρχές (πολιτιστικές, πνευματικές, λατρευτικές, κοινωνικές κ.λπ.) και τους θεσμούς και νόμους της Πολιτείας στην οποία γεννήθηκε και γαλουχήθηκε (στη συγκεκριμένη περίπτωση της Ελληνικής σήμερα και στην αρχαιότητα της Αθηναϊκής, Σπαρτιατικής, Κρητικής, Μακεδονικής, Αιτωλικής, Κορινθιακής κ.λπ.), ούτε φυσικά τον Υπήκοο = Πολίτη, ο οποίος μπορεί να έχει οποιαδήποτε φυλετική ή εθνική καταγωγή και να ακολουθεί και να τηρεί οποιεσδήποτε πολιτιστικές, λατρευτικές κ.λπ. παραδόσεις, αρχές και αξίες, αλλά που απλώς μόνο είναι υποχρεωμένος να σέβεται και τηρεί τη γραπτή, και όχι εθιμική, Νομοθεσία της χώρας, ή της Πόλης της οποίας ζήτησε να τον αναγνωρίσει σαν Πολίτη της = Υπήκοό της κι' εκείνη έκανε αποδεκτή την αίτησή του.
2. Το όνομα Έλλην ούτε είχε, ούτε έχει, ούτε μπορεί να αποκτήσει εθνική σημασία και εθνικό περιεχόμενο. Είχε, έχει και θα έχει ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ σημασία και ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ περιεχόμενο. Γιατί ούτε γραμματικά, ούτε εννοιολογικά δεν εκφράζει και δεν υποδηλοί τους όρους Ιθαγένεια και Εθνικότητα.
Έλλην μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε, από οποιαδήποτε Φυλή και σε οποιοδήποτε μέρος της γης και εάν γεννήθηκε, αρκεί μόνο να έχει, από τους γονείς του, ή το περιβάλλον του (πολιτειακό, κοινωνικό κ.λπ.) γαλουχηθεί και ανδρωθεί με τα ιδεώδη, τις αρχές, αξίες και παραδόσεις του Ελληνισμού.
Δύο πολύ μεγάλοι Έλληνες, πολύ ανώτεροι από πολλούς από μας που έχουμε γεννηθεί στην Ελλάδα, έχουμε καθαρό ελληνικό αίμα (Α' ή Αβ' θετικό), ελληνική Ιθαγένεια, παίδευση και Υπηκοότητα ήταν π.χ.:
1) Ο γεννημένος στην Γαλατία, με πολύ βαθειά ριζωμένη στη γη της την γενεαλογική του ρίζα, ΜΕΓΙΣΤΟΣ Ρωμαίος Αυτοκράτορας Ιουλιανός, ο δικαίως επωνομασθείς ΗΛΙΟΣ, που επειδή και κατά την τελευταία του πνοή συνέχιζε να παραμένει Έλλην αρνούμενος να γίνει Βάρβαρος - Ιουδαιοχριστιανός - Εβραίος, αποκλήθηκε, από τους Εβραίους και Ιουδαιοχριστιανούς, Παραβάτης.
Και 2) Ο ΜΕΓΑΛΟΣ Φιλόσοφος Πρφύριος ο Τύριος (234-310 μ.Χ.) ο οποίος γεννήθηκε στη Βαβυλώνα, από γονείς Βαβυλώνιους, που και αυτών η γενεαλογική ρίζα ήταν βαθειά ριζωμένη στη βαβυλώνια γη, και που στον τάφο του ακόμα, με τις υποθήκες του το "ΚΑΤΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ", το "ΠΡΟΣ ΑΝΕΒΥ ΕΠΙΣΤΟΛΗ" και το "ΠΡΟΣ ΜΑΡΚΕΛΛΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ", συνεχίζει να παραμένει Έλληνας.
3. Το όνομα Έλλην δεν παράγεται από το Ελλάς, αλλά το δεύτερο από το πρώτο. Έλλην, Ελλάς, Ελληνισμός και Έθνος των Ελλήνων είναι δύο ονόματα και δύο όροι με αλληλοεξαρτώμενες έννοιες αλλά με διαφοροποιημένο το σημασιολογικό τους περιεχόμενο.
4. Σε κανένα από τα περισωθέντα έργα των Αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων (απ' όσα έχω υπ' όψη μου) δεν γίνεται, ούτε άμεση, ούτε έμμεση εννοιολογική ερμηνεία του ονόματος Έλλην. Η μόνη ερμηνεία πουγίνεται, σε πολλά απ' αυτά τα έργα, είναι ετυμολογική.
Όλοι οι Αρχαίοι, μεταγενέστεροί τους και νεώτεροι Συγγραφείς που έχουν ετυμολογήσει την καταγωγή του ονόματος Έλλην έχουν στηριχτεί στην ερμηνεία που έχει δώσει ο Όμηρος (Οδύσσεια Δ' 726 και Ιλιάδα Β' 683 και Στ' 684), ο οποίος αναφέρει ότι αυτό παράγεται από το Ελλάς, την πόλη της Θεσσαλίας την οποία έκτισε ο Έλλην ο Γυιός του Δευκαλίωνα.
Την ίδια ερμηνεία του Ομήρου έχουν υιοθετήσει και όλα τα ορθογραφικά, ερμηνευτικά και ετυμολογικά λεξικά της Αρχαίας και Νέας Ελληνικής γλώσσας, όπως π.χ. του Ησυχίου, Ευσταθίου, Στέφανου Βυζαντίου, Λίντελ Σκώτ, Γαζή, Βερναρδάκη, Σακελλαρίου, Κωνσταντινίδη, Χατζιδάκη, Δημητράκου. Σε κανένα όμως από τα λεξικά αυτά δεν γίνεται εννοιολογική ερμηνεία του ονόματος αυτού.
Πολλοί νεώτεροι Ιστορικοί, Φιλόλογοι και Γλωσσολόγοι δίδουν και μια δεύτερη ετυμολογική ερμηνεία.
Κατά την ερμηνεία αυτή αυτό παράγεται από το όνομα Έλλος-Έλλοι.
Το όνομα αυτό το έφερε ένα από τα αρχαιότερα ιερατικά γένη το οποίο ιεράτευε κληρονομικώς στο Ιερό του Δία στη Δωδώνη της Ηπείρου.
Και η πρώτη και η δεύτερη ερμηνεία, όπως βλέπουμε είναι μόνο ετυμολογική και όχι εννοιλογική. Και σαν ετυμολογικές όμως δεν είναι σωστές. Δεν μπορεί να είναι σωστές για τους απλούστατους λόγους:
1ος) Αφού, κατά την πρώτη ετυμολόγηση, ο Έλλην, ο Γυιός του Δευκαλίωνα, έκτισε την Πόλη: Ελλάς, το πρώτο όνομα προηγείται του δευτέρου. Επομένως είναι και φυσιολογικό και λογικό να παράγεται το Ελλάς από το Έλλην και όχι το αντίθετο.
2ος) Το Έλλος-Έλλοι, που κατά την δεύτερη ετυμολόγηση παράγεται το Έλλην-Έλληνες, παράγεται από το Ελλοπία. Ελλοπία ονομαζόταν ο κάμπος της Ηπείρου (σημερινός των Ιωαννίνων) στον οποίο ήταν κτισμένος ο Ναός του Δωδωναίου Διός. Από το όνομα αυτό αποκλήθηκαν Έλλοποι, διατηρώντας ταυτόχρονα και το προηγούμενό τους, το Σέλλοι, μόνο οι Ιερείς που υπηρετούσαν στον Ναό αυτό.
Το δεύτερο το Σέλλοι, το είχαν πριν πάνε (στην πεδιάδα της Ελλοπίας, όπου και το Έλλοποι, και στην κοιλάδα αυτής Τομάρου, σημερινή Ολύτσικας, από όπου και το τρίτο τους όνομα Τόμαροι, ή Τούμαροι) στην Δωδώνη. Αυτό το είχαν πάρει από την πελασγική πόλη της Θεσπρωτίας Έλλα, ή Σέλλα που και αυτή το είχε πάρει από τον ποταμό Σελλήεντα (Κωκκυτόν) της αυτής περιοχής.
3ος) Όλοι οι μετα-ομηρικοί Συγγραφείς, οι Αλεξανδρινοί, Ρωμαίοι και Βυζαντινοί Ιστορικοί και Λεξικογράφοι, όπως και οι Νέοι, Νεώτεροι και Σύγχρονοι Έλληνες και ξένοι Ιστορικοί, Φιλόλογοι, Εθνολόγοι και Γλωσσολόγοι ενώ στηρίζονται, κυρίως, στην ομηρική ετυμολόγηση έχουν ταυτοχρόνως υιοθετήσει και την ερμηνεία του Απολλόδωρου, ο οποίος, όπως έχουμε δει σε προηγούμενες σελίδες και όπως θα ξαναδούμε αμέσως παρακάτω, γράφει: "Ο ίδιος μεν ο Έλλην ονόμασε Έλληνας αυτούς που πρωτύτερα ονομάζοντο Γραικοί...".
Μόνο οι τρεις παραπάνω λόγοι αποκλείουν, και την πιθανότητα ακόμα να είναι σωστή η ετυμολόγηση του Ομήρου και κατ' επέκταση και όλες οι άλλες, που στηρίζονται σ' αυτήν ή στα ονόματα Έλλος-Έλλοι, Σέλλος-Σέλλοι.
Επομένως το Έλλην-Έλληνες, ή Έλλαν της δωρικής και αιολικής, δεν μπορεί να παράγεται, ούτε από το Έλλας, ούτε από το Έλλοι ή Σέλλοι, ούτε από το Έλλα ή Σέλλα.
Ούτε η γραμματική του ετυμολογία, ούτε, κυρίως, η εννοιολογική του σημασία του αφήνουν περιθώρια να προέρχεται απ' αυτή. Αντιθέτως, όπως προαναφέρεται, το Ελλάς παράγεται απ' αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου