Το παραμύθι του Αδάμ, ακατανόητο, ακόμα και αφελώς παράλογο, αναπαραγόταν κι εξελισσόταν μπροστά στα μάτια μου. Ένα ευαίσθητο πλάσμα είχε εγκαταλείψει τον παράδεισο με αντάλλαγμα το φόβο και τον πόνο. Πώς ήταν δυνατόν; Ποιος θα αντάλλαζε ποτέ τη ζωή με το θάνατο; Κι όμως ο άνθρωπος το έκανε, και συνεχίζει να το κάνει. Το ζούσα στο πετσί μου.Το δάγκωμα του μήλου είναι να πιστεύεις ότι το έξω είναι η αιτία, ότι ο κόσμος έξω από τον εαυτό μας έχει μια θέληση που μας κυριαρχεί και μας ελέγχει. Το θέατρο του παραλόγου σηκώνει την αυλαία του, και επαναλαμβάνει εκείνο το θεατρικό έργο κάθε στιγμή που κάτι πεθαίνει, σε κάθε διαφοροποίησή μας από το ‘εδώ και τώρα’.
Το ελληνικό έτυμο της λέξης ‘αμαρτάνω’, σημαίνει αποκλίνω, αστοχώ` ακόμα και το δικό μου αμάρτημα, στη δομή του, ήταν μια απόκλιση, μια απομάκρυνση από το υψηλότερο σημείο του εαυτού μου.
Μόρια λησμονιάς, ανυπακοής, διαχωρισμού, πολλαπλασιάζονται και εισέρχονται στον παράδεισο, μολύνοντάς τον.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου