Οι κομμουνιστές θέλουν τον παράδεισο σ’ αυτήν εδώ την ζωή.
Οι φιλελεύθεροι θέλουν τον παράδεισο μόνο για την πάρτη τους.
Οι χριστιανοκομμουνιστές θέλουν και τους δυο παραδείσους.
Και οι τέσσερις προτάσεις οδηγούν στην «κόλαση», επειδή η Φύση απεχθάνεται τον παράδεισο, όπου κι αν τοποθετείται. Για ποιόν λόγο; Διότι ο οποιοσδήποτε παράδεισος εκμηδενίζει τις διαφορές όλων των δυναμικών. Δηλαδή όλες τις κινητήριες δυνάμεις της.
Η ανάλογη δημοκρατική πρόταση πασχίζει για την καλλιέργεια της δικαιοσύνης (διαχείριση των ποιοτήτων και ποσοτήτων των διαφορών των δυναμικών – ανάπτυξη ασφαλιστικών δικλείδων και συστημάτων ελέγχου της αύξησης αλλά και της μείωσης της πίεσης της καρδιάς κάθε στενότερου αλλά και ευρύτερου κοινωνικού σώματος) μέσα στις συλλογικές διαδικασίες.
Πρόκειται για εφικτή πρόταση, διότι λαμβάνει υπ’ όψιν της την υφή του στημονιού των ανθρωπίνων κοινωνιών, και το επίπονο και μακροπρόθεσμο δεδομένο των μεταβολών που μπορεί να του προκύψουν. Επίσης προσπαθεί να οπλιστεί κατάλληλα για να αντιμετωπίσει τις πιθανότητες πισωγυρισμάτων και τις εμφανίσεις αταβιστικών ενδεχομένων, τα οποία πάντοτε καραδοκούν.
Η δημοκρατική προδιάθεση απαιτεί μεγαλόψυχη υπομονετική συμπεριφορά. Η παραδείσια προσδοκία καταλαμβάνει ολοκληρωτικά την διάθεση των ανυπόμονα ευαίσθητων ανθρώπων. Οι άνθρωποι της συμπονετικής πάστας ποτέ δεν μπόρεσαν να ανεχθούν αυτούς που με υπομονή πασχίζουν να ροκανίζουν τις ρίζες της κοινωνικής αδικίας. Η επιπολαιότητα πάντοτε ήταν παιδί της ανυπομονησίας, δηλαδή του άστοχου υπολογισμού του ιστορικού χρόνου (η προχειρότητα της απαίτησης του εδώ και τώρα).
Δύσκολα μπορεί να συνειδητοποιήσει ο κάθε άνθρωπος ότι δεν είναι παρά ένα ελαχιστότατο (και σίγουρα σχεδόν μηδενικής βαρύτητας) μόριο μέσα στο σώμα του ασυναίσθητου συγκοινωνιακού σύμπαντος.
Οι νόμοι της εντροπίας και της ενθαλπίας, οι οποίοι αδήριτα διέπουν το σύμπαν καί στα όρια του μικρόκοσμου καί στα όρια του μακρόκοσμου, επιμένουν να κρύπτονται. Και ποτέ δεν προέβαλαν αντίσταση να φανερωθούν σ’ αυτούς που φρόντισαν να μάθουν πολλά μαθηματικά. Αντιθέτως, πάντοτε μπορούν να εξαφανίζονται απέναντι σ’ αυτούς που υπόσχονται ότι μπορούν να τους αντικρίσουν με τα μάτια της ψυχής τους. Αυτής της ψυχής η οποία δεν είναι παρά η επιχρύσωση της διανοητικής ραθυμίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου