«Δεν μπορείς να διανοηθείς τι είπε αυτός για εσένα» έλεγε κάποιος στον φούρναρη και εκείνος γινόταν κατακόκκινος από οργή.
«Να τον προσέχεις τον μανάβη. Αδυνατώ να σου μεταφέρω λεπτομέρειες, όμως σε παρακαλώ να μην τον εμπιστεύεσαι» ψιθύριζε ο παγωτατζής στον λογιστή, που τόσο νεύριαζε ύστερα, ώστε τα έκανε μαντάρα στις φορολογικές δηλώσεις των πελατών του.
Η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο. Οι πιο θερμόαιμοι ζητούσαν εξηγήσεις από τους πιθανούς ενόχους και οι υπόλοιποι, πιστοί στον όρκο εχεμύθειας που είχαν δώσει στον καταδότη, άφηναν το δηλητήριο της αμφιβολίας να διαβρώνει σιγά σιγά τις σχέσεις τους.
Ο βασιλιάς ξεφυσούσε δυσαρεστημένος, καθώς έβλεπε την απόδοση των κατοίκων στα διάφορα επαγγέλματα να πέφτει κατακόρυφα και την μεταξύ τους διχόνοια να καθιστά την πόλη περισσότερο ευάλωτη στους εξωτερικούς εχθρούς.
«Κάτι πρέπει να κάνω» μουρμούριζε ένα απόγευμα.
«Έχω ακούσει για έναν πολύ σοφό τύπο, που σκαρφίζεται λύσεις ακόμη και στα πιο μεγάλα αδιέξοδα» τον ενημέρωσε ο πιο πιστός του σύμβουλος.
«Και πού μένει; Είναι εύκολο να τον εντοπίσουμε;» ζήτησε να μάθει γεμάτος αγωνία ο μεγαλειότατος.
«Πολύ φοβάμαι πως όχι. Περιπλανιέται συνεχώς. Πατρίδα του είναι μονάχα η καρδιά, έτσι συνηθίζει να λέει».
Τότε ένα ρεφρέν ακούστηκε από το βάθος.
«Τον είδανε στο δάσος εδώ κοντά
Τα λόγια να κεντά τα φτερωτά
Γνώση στα δέντρα να χαρίζει
και τη φύση με μαεστρία να ανθίζει»
Έπαιζε στην κιθάρα του ο γελωτοποιός του παλατιού.
Ο βασιλιάς έβαλε λυτούς και δεμένους να ψάξουν τον σοφό και πράγματι το επόμενο πρωί εκείνος παρουσιάστηκε μπροστά του.
«Μου είπαν πως με χρειάζεσαι επειγόντως» υποκλίθηκε .
Ο μεγαλειότατος εξήγησε την κατάσταση. Τότε ο σοφός γέλασε.
«Μάλιστα. Οι φήμες διαδίδονται ταχύτατα λοιπόν. Αν το καλοσκεφτείς, και εγώ εξαιτίας μιας φήμης παρουσιάζομαι σήμερα μπροστά σου. Έμαθες πως είμαι σοφός, χωρίς όμως να μπορείς να ξέρεις με βεβαιότητα αν αυτό ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Γιατί το πίστεψες;»
«Πού θες να καταλήξεις;» ρώτησε ανυπόμονα ο βασιλιάς.
«Πίστεψες ό,τι σε εξυπηρετούσε, σωστά; Είναι βολικό για εσένα κάποιος να λύσει ως δια μαγείας τα προβλήματα που ταλανίζουν τον τόπο σου. Οι άνθρωποι, αγαπητέ μου, θα πιστέψουν οτιδήποτε εξυπηρετεί την ασφάλειά της πραγματικότητάς τους, να το θυμάσαι»
«Και εγώ τι μπορώ να κάνω για να διορθώσω την κατάσταση;» φώναξε ο βασιλιάς, που ένιωθε να ξεχειλίζει από απόγνωση.
«Να ενδυναμώσεις τον εαυτό σου αλλά και τους κατοίκους της πόλης σου. Επένδυσε στην παιδεία. Αυτή θα οξύνει την κρίση. Και δημιούργησε μια κοινωνία αγάπης. Η αγάπη εξημερώνει τα άγρια ένστικτά μας. Ανάπτυξε την τέχνη, που εκλεπτύνει το πνεύμα. Μην παραλείψεις να μυήσεις τους ανθρώπους σου και στην τέχνη της προσήλωσης. Έτσι θα μάθουν να εστιάζουν στα σπουδαία και εμπνευσμένα, στα όμορφα και στα άξια.
«Θα πετύχει το πείραμα;» μουρμούρισε ανήσυχος ο μεγαλειότατος.
«Εσύ θα φυτέψεις έναν σπόρο. Στο τέλος της ημέρας όμως το χωράφι θα αναμετρηθεί με τις προδιαγραφές του εδάφους του» απάντησε αινιγματικά ο σοφός.
Ο βασιλιάς ρίχτηκε με τα μούτρα στη σκληρή δουλειά. Άρχισε να διαβάζει και να ερευνά, να εκπαιδεύεται και να εξελίσσεται. Χρηματοδότησε προγράμματα προσωπικής ανάπτυξης στα σχολεία, άνοιξε θέατρα, κάλεσε για διαλέξεις στην πόλη τους σημαντικότερους διανοητές της εποχής του και εξασφάλισε δωρεάν είσοδο στους κατοίκους.
Πέντε χρόνια μετά, ο σοφός επέστρεψε στον τόπο.
Πραγματοποίησε μια μικρή στάση στο μαγαζί του φούρναρη, για να αγοράσει φρέσκο ψωμί, που τόσο αγαπούσε.
«Τι κάνεις;» τον ρώτησε.
«Περίφημα» απάντησε εκείνος και τα μάτια του άστραφταν από ευτυχία.
«Ξέρεις, άκουσα τον μανάβη να σε λέει τσαπατσούλη. Λυπήθηκα πολύ για εσένα, γνωρίζω πόσο τον εκτιμάς» έβαλε σε εφαρμογή το μικρό του κόλπο ο σοφός.
Ο φούρναρης γέλασε.
«Χμ… Μου φαίνεται θα έπρεπε να λυπηθείς περισσότερο για τον μανάβη. Φαντάζομαι πλήττει αφόρητα στην καθημερινότητά του για να βρίσκει την ενέργεια να ασχολείται με τέτοιου είδους ανοησίες. Και τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, ίσως θα έπρεπενα λυπηθείς λιγάκι και για την αφεντιά σου. Γιατί να διαδίδεις δυσάρεστες ειδήσεις όταν μπορείς να μεταδίδεις στους γύρω σου χαρά;» του απάντησε δίχως ίχνος θυμού.
Το πρόσωπο του σοφού έλαμψε από ικανοποίηση.
«Κάποια χρόνια πριν έσκαγες για τα λόγια του ενός και του άλλου. Τι άλλαξε;» ζήτησε να μάθει.
«Άλλαξα εγώ. Και αυτό αποδείχθηκε αρκετό. Κατάλαβα λοιπόν πως κανείς δεν έχει τη δύναμη να μας υποβαθμίσει χωρίς τη συγκατάθεσή μας. Και να σου πω και κάτι ακόμη; Έχω τόσους λόγους να αισθάνομαι πλήρης που είναι κρίμα να αναλώνομαι στα επουσιώδη και να γίνομαι και εγώ μικρός» του αποκρίθηκε.
Το ίδιο βράδυ ένα σημείωμα έφτανε στο παλάτι.
«Το πείραμα πέτυχε» διάβαζε ο βασιλιάς, καθώς ξεδίπλωνε το χαρτί.
Γνώριζε καλά τον αποστολέα. Και χαμογέλασε πλατιά.
Γιατί τελικά, πράγματι, κανείς δεν μπορεί να μας υποβαθμίσει δίχως τη συγκατάθεσή σας. Υπάρχει ένα ακλόνητο σημείο μέσα μας, που ακτινοβολεί φως και δύναμη και απλώς περιμένει ένα βλέμμα μας, προκειμένου να συνδεθεί μαζί μας.
Και κάθε φορά που χαρίζουμε την ενέργειά μας σε φήμες, κουτσομπολιά και προσβολές γινόμαστε και εμείς ασήμαντοι, μέρος ενός φαύλου κύκλου που έχει τις ρίζες του στην εσωτερική ένδεια των ατόμων που τον συνθέτουν.
Αφήνοντας πίσω όσα δεν μας εξυπηρετούν, αφοσιωνόμαστε στις σπουδαίες ιδέες και στα ευγενή οράματα, στις αληθινές αγκαλιές και στις ενθαρρυντικές καρδιές, σε εκείνο το προσωπικό μονοπάτι που μας καρτερεί να το βασίσουμε.
Και επιτέλους συνειδητοποιούμε πως καθόλου δεν χρειάζεται να πασχίζουμε να αποδείξουμε το δίκιο ή την αλήθεια μας. Γιατί η ζωή έχει έναν μαγικό τρόπο να τακτοποιεί τον καθένα στη θέση που του αναλογεί και στο τέλος της ημέρας ο κόσμος που δημιουργήσαμε μας δείχνει με ακρίβεια την ποιότητα των επιλογών μας.
Διαιωνίζουμε μια δυσλειτουργική σχέση ή βιώνουμε την αληθινή αγάπη; Διαθέτουμε φίλους αληθινούς η συμμαχίες που μεταβάλλονται αναλόγως των εκάστοτε συμφερόντων μας; Ανθίζουμε σε ένα περιβάλλον που εναρμονίζεται με τις βαθύτερες επιθυμίες της ψυχής μας ή μαραζώνουμε σε έναν τόπο που δεν μας χωρά;
Το κοσμικό ταμείο γνωρίζει ποιοι είμαστε και εμείς, αναλόγως, πληρώνουμε τους λογαριασμούς ή εισπράττουμε τα κέρδη μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου