Αυτο-αποδοχή: Όταν ο κόσμος μας συμφιλιώνονται

Αν εξετάσεις με προσοχή τον εσωτερικό σου κόσμο, θα ανακαλύψεις ότι υπάρχουν πολλές προσωπικότητες που ανταγωνίζονται η μία την άλλη για τη χρήση του σώματός σου. Για παράδειγμα, η διαμάχη του καλού με το κακό προκαλεί την ανάδυση δύο προσωπικοτήτων, του αγίου και του αμαρτωλού. Η σύγκρουση αυτών των δύο δεν σταματά ποτέ⋅ ο ένας ελπίζει διαρκώς ότι θα είναι αρκετά καλός, και ο άλλος έχει διαρκώς “κακές” παρορμήσεις που δεν μπορούν με τίποτα να χαλιναγωγηθούν.

Ύστερα, υπάρχουν οι ρόλοι με τους οποίους ταυτίζεσαι: παιδί, γονιός, αδερφός, αδερφή, άντρας, γυναίκα. Και να μην ξεχάσουμε το επάγγελμά σου: γιατρός, δικηγόρος, ιερέας, παιδαγωγός κλπ. Καθένας από αυτούς τους ρόλους αξιώνει να πάρει την εξουσία μέσα σου, φωνάζοντας σε όλους τους άλλους, για να υπερισχύσει η δική του περιορισμένη οπτική γωνία. Και δεν αγγίξαμε καν την αίσθησή του για την εθνικότητα ταυτότητα – αυτά τα δύο προκαλούν από μόνα τους ατέλειωτους μπελάδες.

Η συνηθισμένη κατάσταση των προσωπικοτήτων μέσα μας είναι, λοιπόν, η διαμάχη. Αυτό που ονομάζουμε ευτυχία είναι η κατάσταση κατά την οποία ένα μεγάλο μέρος αυτής της διαμάχης έχει καταλαγιάσει.

Όταν ήσουν νεογέννητο, δεν διεξαγόταν αυτός ο πόλεμος μέσα σου, γιατί τα μωρά δεν βρίσκουν εσωτερικές συγκρούσεις σχετικά με τις επιθυμίες τους. Για παράδειγμα, δεν υπάρχουν φωνές του καλού και φωνές του κακού, μέχρι το βρέφος να μεγαλώσει αρκετά και να μάθει αυτές τις έννοιες από τους γονείς του.

«Δεν μπορείς να γίνεις μάγος, μέχρι τη στιγμή που θα σκέφτεσαι ξανά όπως ένα μωρό;», ρώτησε ο Αρθούρος. «Πρωταρχικά, νιώθοντας. Ένα μωρό νιώθει πότε πεινάει ή πότε νυστάζει. Όταν παρουσιάζονται μπροστά του διάφορες εντυπώσεις, μπορεί να νιώσει εάν του φέρνουν ευχαρίστηση ή πόνο και ανταποκρίνεται ανάλογα. Τα μωρά δεν νιώθουν κανένα ψυχαναγκασμό στο να ζητούν την ευχαρίστηση και να αποφεύγουν τον πόνο».

«Δεν βλέπω και τίποτα το εξαιρετικό σε όλο αυτό», είπε ο Αρθούρος. «Τα μωρά απλώς κλαίνε και χαμογελάνε και τρώνε και κοιμούνται». «Πολλοί θνητοί θα ένιωθαν τυχεροί να έκαναν αυτά τα πράγματα και μετά την ενηλικίωσή τους», είπε η Μέρλιν. «Το να βρίσκεσαι σε όλο αυτόν τον κόσμο σε μια κατάσταση ικανοποίησης είναι αληθινό επίτευγμα».

Το αθώο ένστικτο του νεογέννητου σχετικά με το τι το κάνει να νιώθει καλά και τι όχι χάνεται γρήγορα. Αρχίζουν να ακούγονται κάποιες φωνές μέσα του⋅ πρώτα η φωνή της μητέρας του, που λέει “ναι”, “όχι”, “καλό μωράκι”, “κακό μωράκι”. Όταν το “ναι”, “όχι”, “καλό”, “κακό” συμφωνούν με αυτά που θέλει το βρέφος, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.

Αναπόφευκτα όμως, έρχεται η σύγκρουση ανάμεσα σε αυτά που θέλει το μωρό και σε εκείνα που προσδοκούν οι γονείς του. Ο εσωτερικός και ο εξωτερικός κόσμος αλληλοσυγκρούονται. Πολύ σύντομα, φυτεύονται οι σπόροι της ντροπής και της ενοχής. Ο ατρόμητος ψυχισμός του νεογέννητου σπιλώνεται από το φόβο. Το βρέφος μαθαίνει να αμφισβητεί τα ένστικτά του. Η εσωτερική του παρόρμηση του λέει «Αυτό θέλω» μετατρέπεται σε ερώτημα: «Είναι σωστό να το θέλω αυτό;». Αναλώνουμε όλη μας τη ζωή προσπαθώντας να ξαναβρεθούμε στην κατάσταση της αυτο-αποδοχής, που ήταν η φυσική μας κατάσταση όταν γεννηθήκαμε.