ΔΗΜ 18.145–148
Η προδοτική εμπλοκή του Αισχίνη στα γεγονότα που οδήγησαν στον Δ´ Ιερό πόλεμο
Ο Δημοσθένης αναφέρθηκε και σε άλλες ενέργειες και προτάσεις του προς τους συμπολίτες του (βλ. και ΔΗΜ 18.93–94), ιδίως εκείνες που αφορούσαν την αναδιοργάνωση του ναυτικού, πριν προσπαθήσει να αποδείξει το νομότυπο της τιμητικής απόδοσης του στεφάνου στον ίδιο. Στην επίθεση εναντίον του Αισχίνη που ακολούθησε, τον κατηγόρησε ευθέως ότι δωροδοκήθηκε, για να καταστεί εντολοδόχος της μακεδονικής πολιτικής. Και συνεχίζει:
[145] Οὐκ ἦν τοῦ πρὸς ὑμᾶς πολέμου πέρας οὐδ’ ἀπαλλαγὴ
Φιλίππῳ, εἰ μὴ Θηβαίους καὶ Θετταλοὺς ἐχθροὺς ποιήσειε
τῇ πόλει· ἀλλὰ καίπερ ἀθλίως καὶ κακῶς τῶν στρατηγῶν
τῶν ὑμετέρων πολεμούντων αὐτῷ, ὅμως ὑπ’ αὐτοῦ τοῦ
πολέμου καὶ τῶν λῃστῶν μυρί’ ἔπασχε κακά. οὔτε γὰρ
ἐξήγετο τῶν ἐκ τῆς χώρας γιγνομένων οὐδὲν οὔτ’ εἰσήγεθ’
ὧν ἐδεῖτ’ αὐτῷ· [146] ἦν δ’ οὔτ’ ἐν τῇ θαλάττῃ τότε κρείττων
ὑμῶν οὔτ’ εἰς τὴν Ἀττικὴν ἐλθεῖν δυνατὸς μήτε Θετταλῶν
ἀκολουθούντων μήτε Θηβαίων διιέντων· συνέβαινε δ’ αὐτῷ
τῷ πολέμῳ κρατοῦντι τοὺς ὁποιουσδήποθ’ ὑμεῖς ἐξεπέμ-
πετε στρατηγούς (ἐῶ γὰρ τοῦτό γε) αὐτῇ τῇ φύσει τοῦ
τόπου καὶ τῶν ὑπαρχόντων ἑκατέροις κακοπαθεῖν. [147] εἰ μὲν
οὖν τῆς ἰδίας ἕνεκ’ ἔχθρας ἢ τοὺς Θετταλοὺς ἢ τοὺς
Θηβαίους συμπείθοι βαδίζειν ἐφ’ ὑμᾶς, οὐδέν’ ἡγεῖτο
προσέξειν αὐτῷ τὸν νοῦν· ἐὰν δὲ τὰς ἐκείνων κοινὰς προ-
φάσεις λαβὼν ἡγεμὼν αἱρεθῇ, ῥᾷον ἤλπιζε τὰ μὲν παρα-
κρούσεσθαι, τὰ δὲ πείσειν. τί οὖν; ἐπιχειρεῖ, θεάσασθ’
ὡς εὖ, πόλεμον ποιῆσαι τοῖς Ἀμφικτύοσι καὶ περὶ τὴν
Πυλαίαν ταραχήν· εἰς γὰρ ταῦτ’ εὐθὺς αὐτοὺς ὑπελάμβανεν
αὑτοῦ δεήσεσθαι. [148] εἰ μὲν τοίνυν τοῦτ’ ἢ τῶν παρ’ ἑαυτοῦ
πεμπομένων ἱερομνημόνων ἢ τῶν ἐκείνου συμμάχων εἰση-
γοῖτό τις, ὑπόψεσθαι τὸ πρᾶγμ’ ἐνόμιζε καὶ τοὺς Θηβαίους
καὶ τοὺς Θετταλοὺς καὶ πάντας φυλάξεσθαι, ἂν δ’ Ἀθηναῖος
ᾖ καὶ παρ’ ὑμῶν τῶν ὑπεναντίων ὁ τοῦτο ποιῶν, εὐπόρως
λήσειν· ὅπερ συνέβη. πῶς οὖν ταῦτ’ ἐποίησεν; μισθοῦται
τουτονί.
***
[145] Ο Φίλιππος, δεν ηδύνατο να τερματίση τον εναντίον σας πόλεμον, ουδέ να απαλλαγή αυτού, εάν δεν έκαμεν εχθρούς της πόλεως τους Θηβαίους, και τους Θεσσαλούς· αλλά, αν και οι στρατηγοί μας διεξήγον τον πόλεμον αθλίως και κακώς, ούτος όμως έπασχε πλείστα κακά από αυτόν τούτον τον πόλεμον, και από τους πειρατάς. Διότι, ούτε εξήγετο τίποτε εκ των εν τη χώρα παραγομένων, ούτε εισήγετο εξ όσων είχεν ανάγκην.
[146] Ούτε δε κατά θάλασσαν ήτο τότε ισχυρότερος από σας, ούτε ηδύνατο να έλθη εις την Αττικήν, διότι ούτε οι Θεσσαλοί τον ηκολούθουν, ούτε οι Θηβαίοι επέτρεπον να διέλθη. Συνέβαινε δε εις αυτόν, αν και ενίκα τους οποιουσδήποτε στρατηγούς, τους οποίους εστέλατε εναντίον του (τούτο βεβαίως το αφήνω), να κακοπαθή ένεκα αυτής ταύτης της φύσεως των τόπων, και των εκατέρωθεν μέσων.
[147] Εάν λοιπόν, ένεκα της ιδικής του έχθρας, επεχείρει να πείση ή τους Θεσσαλούς, ή τους Θηβαίους, να βαδίσουν μαζί του εναντίον σας, επίστευε, ότι κανείς δεν θα τον επρόσεχε. Εάν όμως, έχων ως πρόσχημα τας κοινάς υποθέσεις εκείνων, εκλεγή αρχιστράτηγος, ήλπιζεν ότι ευκολώτερα, άλλους μεν θα εξηπάτα, άλλους δε θα έπειθε. Τι κάμνει λοιπόν; Επιχειρεί, (ιδέτε πόσον τεχνηέντως), να διεγείρη πόλεμον και ταραχήν μεταξύ των Αμφικτυόνων κατά την σύνοδον της Πυλαίας, διότι υπέθετεν ότι, διά ταύτα, θα ελάμβανον αμέσως την ανάγκην του. [148] Και εάν μεν εισηγείτο τούτο, κάποιος ή εκ των παρ' αυτού αποστελλομένων ιερομνημόνων, ή εκ των παρά των συμμάχων εκείνου, ενόμιζεν, ότι και οι Θηβαίοι, και οι Θεσσαλοί, και πάντες, θα υπωπτεύοντο το πράγμα, και θα επροφυλάσσοντο, εάν όμως εκείνος που θα κάμη τούτο, ήτο Αθηναίος και από σας τους εχθρούς του, ευκόλως θα τους εξαπατήση· όπερ συνέβη. Πώς λοιπόν κατώρθωσε ταύτα; Μισθώνει αυτόν εδώ.
[145] Ο Φίλιππος, δεν ηδύνατο να τερματίση τον εναντίον σας πόλεμον, ουδέ να απαλλαγή αυτού, εάν δεν έκαμεν εχθρούς της πόλεως τους Θηβαίους, και τους Θεσσαλούς· αλλά, αν και οι στρατηγοί μας διεξήγον τον πόλεμον αθλίως και κακώς, ούτος όμως έπασχε πλείστα κακά από αυτόν τούτον τον πόλεμον, και από τους πειρατάς. Διότι, ούτε εξήγετο τίποτε εκ των εν τη χώρα παραγομένων, ούτε εισήγετο εξ όσων είχεν ανάγκην.
[146] Ούτε δε κατά θάλασσαν ήτο τότε ισχυρότερος από σας, ούτε ηδύνατο να έλθη εις την Αττικήν, διότι ούτε οι Θεσσαλοί τον ηκολούθουν, ούτε οι Θηβαίοι επέτρεπον να διέλθη. Συνέβαινε δε εις αυτόν, αν και ενίκα τους οποιουσδήποτε στρατηγούς, τους οποίους εστέλατε εναντίον του (τούτο βεβαίως το αφήνω), να κακοπαθή ένεκα αυτής ταύτης της φύσεως των τόπων, και των εκατέρωθεν μέσων.
[147] Εάν λοιπόν, ένεκα της ιδικής του έχθρας, επεχείρει να πείση ή τους Θεσσαλούς, ή τους Θηβαίους, να βαδίσουν μαζί του εναντίον σας, επίστευε, ότι κανείς δεν θα τον επρόσεχε. Εάν όμως, έχων ως πρόσχημα τας κοινάς υποθέσεις εκείνων, εκλεγή αρχιστράτηγος, ήλπιζεν ότι ευκολώτερα, άλλους μεν θα εξηπάτα, άλλους δε θα έπειθε. Τι κάμνει λοιπόν; Επιχειρεί, (ιδέτε πόσον τεχνηέντως), να διεγείρη πόλεμον και ταραχήν μεταξύ των Αμφικτυόνων κατά την σύνοδον της Πυλαίας, διότι υπέθετεν ότι, διά ταύτα, θα ελάμβανον αμέσως την ανάγκην του. [148] Και εάν μεν εισηγείτο τούτο, κάποιος ή εκ των παρ' αυτού αποστελλομένων ιερομνημόνων, ή εκ των παρά των συμμάχων εκείνου, ενόμιζεν, ότι και οι Θηβαίοι, και οι Θεσσαλοί, και πάντες, θα υπωπτεύοντο το πράγμα, και θα επροφυλάσσοντο, εάν όμως εκείνος που θα κάμη τούτο, ήτο Αθηναίος και από σας τους εχθρούς του, ευκόλως θα τους εξαπατήση· όπερ συνέβη. Πώς λοιπόν κατώρθωσε ταύτα; Μισθώνει αυτόν εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου