«Η κοινωνία δεν είναι έτοιμη».
«Περίμενε λίγο».
Ναι, ας περιμένουμε. Να σταυρώσουμε τα χέρια και να καθίσουμε αναπαυτικά στην πολυθρόνα. Να ανοίξουμε την τηλεόραση, να μασουλήσουμε τα τσιπς μας.
«Η κοινωνία δεν είναι έτοιμη».
Να το επαναλάβουμε πολλές φορές, μήπως και το εμπεδώσουμε. Γιατί λοιπόν να σκάμε; Μην την πιέσουμε και μας αγχωθεί προπαντός. Να την αφήσουμε να πάρει τον χρόνο της. Να απολαύσει το χαλαρωτικό της αφρόλουτρο, να φορέσει τα καλά της, να ψεκαστεί και με την ακριβή της κολόνια.
Μέχρι τότε παρακαλούνται να κρατήσουν την αναπνοή τους όσοι εμπιστεύονται την αξιοπρέπειά τους στα σωστά αντανακλαστικά της. Γιατί αυτή δεν μπορεί. Δε νιώθει ψυχολογικά ασφαλής να δεχτεί τις υιοθεσίες παιδιών από ομοφυλόφιλους. Προτιμάει να τα αφήνει να μεγαλώνουν σε συνθήκες εξαθλίωσης προφανώς. Η ίσως τρέφει μια παραπάνω εκτίμηση στα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια, όσο βουτηγμένα στα συμπλέγματα κατωτερότητας και αν τυγχάνει να βρίσκονται.
Μυστήριο τρένο τελικά η κοινωνία. Δεν αισθάνεται «σε φάση» να αναγνωρίσει τους μετανάστες ως ισότιμα μέλη της. Επίσης, στο στομάχι της κάθονται τα πνεύματα αντιλογίας. Αν της πάνε και πολύ κόντρα τους κολλάει την ετικέτα «ανισόρροποι», αφοπλίζοντάς τους ολοκληρωτικά.
Θα περιμένουμε για πολύ ακόμη ή θα σηκωθούμε από την πολυθρόνα του ωχαδερφισμού; Η κοινωνία ήμασταν πάντα εμείς. Θα την πάρουμε από το χέρι, βαδίζοντας συντροφιά της έναν διαφορετικό δρόμο; Εκεί όπου οι άνθρωποι δε διακρίνονται σε «κανονικούς» και μη και η αγάπη θριαμβεύει, εκεί μόνο θα καταφέρουμε να συναντηθούμε. Εκεί όπου η παραβίαση της δημοκρατίας δεν αποσιωπάται ενοχικά και η ελευθερία δεν ανέχεται απειλές, θα εδραιώσουμε τη νέα εποχή.
Όμως πρέπει να αποχωριστούμε την πολυθρόνα μας. Σήμερα κιόλας. Να πάψουμε να σηκώνουμε αδιάφορα τους ώμους σε όσα εγκλήματα συντελούνται μπροστά στα ίδια μας τα μάτια. Να μιλήσουμε. Αν χρειαστεί και να φωνάξουμε. Να βιώσουμε μια ατομική επανάσταση, μια καθηλωτική υπέρβαση του φόβου.
Τώρα είναι η στιγμή να διεκδικήσουμε το όνειρο, να ερωτευτούμε την ελεύθερη εκδοχή μας, να κόψουμε τα δεσμά με σχέσεις συνήθειας και εργασίες ρουτίνας. Τώρα είναι η ώρα να πετάξουμε, τώρα που πια δεν φοβόμαστε τι θα απογίνουμε δίχως τα δανεικά φτερά μας.
Η κοινωνία κρατάει μια βαλίτσα με τα πιο όμορφα ρούχα στα χέρια της, ικετεύοντας για ένα νεύμα μας. Μα δε τη βλέπουμε.
Αντίθετα, παρακολουθούμε τις εξελίξεις, τρώγοντας και πάλι τα αγαπημένα μας τσιπς.
Άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα κάθε μέρα.
«Δεν βαριέσαι, η οικογένειά μου να είναι καλά» μουρμουρίζουμε.
Τα επαγγελματικά σωματεία απεργούν, διεκδικώντας θεμελιώδη τους δικαιώματα.
«Δε θα συμμετέχω, δεν με αφορά η γκρίνια τους. Μόνο προβλήματα να δημιουργούν ξέρουν» σχολιάζουμε.
Και εκείνος στο φιλικό τραπέζι που χαρακτήρισε τους ομοφυλόφιλους «ανώμαλους» και δεν αντιδράσαμε;
«Έλα καημένη μου, την άποψη του εξέφρασε απλώς ο άνθρωπος. Ακονίζεις τα νύχια σου για καβγά μου φαίνεται».
Κάποια μέρα απειλούν και το κεραμίδι μας. Αλλά κανείς δεν σηκώνεται από την πολυθρόνα του για χάρη μας. Γιατί τόσα χρόνια περιμέναμε την κοινωνία να ωριμάσει όμως κουράγιο δεν βρίσκαμε να την αλλάξουμε. Η αδικία δε νοείται αδικία μονάχα όταν μας αφορά. Και ο ρατσισμός δε γνωρίζει ποσοστά. Δεν είναι εντάξει να είμαστε 30% επειδή ξέρουμε έναν που αγγίζει το 70%.
Το σκοτάδι του διπλανού δεν απενεχοποιεί τις δικές μας σκιές.
Θα ανάψουμε επιτέλους το φως της ευθύνης; Θα υψώσουμε το ανάστημά μας; Θα πάψουμε να συμμετέχουμε στην ορχήστρα ενός συστήματος που παίζει με ξεκούρδιστα μουσικά όργανα; Οι κοινωνίες ανέκαθεν δηλώναν έτοιμες για τους θαρραλέους επαναστάτες, για τους ορκισμένους εραστές της ζωής και τους αθεράπευτους ποιητές της αλήθειας. Και μάλιστα τους ακολουθούσαν πιστά, πραγματοποιώντας τις συγκινητικότερες υπερβάσεις για χάρη τους.
Οποιαδήποτε κομβική στροφή του θνητού πεπρωμένου υπήρξε απόρροια τόλμης και πρωτοπορίας, ασυμβίβαστης σκέψης και αποφασιστικής δράσης. Εκείνοι που έσπασαν τη σιωπή, μας εξασφάλισαν την πολιτική ψήφο, απελευθέρωσαν τους έγχρωμους από τη δουλεία, τις γυναίκες από την πατριαρχική δυναστεία, τους ομοφυλόφιλους από τον χλευασμό. Και ίσως από ψηλά να μας κοιτούν και τώρα, περιμένοντας το δικό μας ιστορικό σινιάλο και προσδοκώντας μια κοινωνία έτοιμη απλώς για ανθρώπους.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου