erevoktonos: Η σκεπτομορφή του θανάτου

Κυριακή 21 Μαρτίου 2021

Η σκεπτομορφή του θανάτου

Εἴπαμε ὅτι, γιά τίς ψυχές πού ἐπανενσαρκώνονται ἀπό τό κάτω νοητικό, δέν προβλέπεται συγκεκριμένος τρόπος θανάτου ἐκ τοῦ σχεδίου των.

Εἶναι ὅμως πολύ σημαντικό νά θυμᾶσθε τοῦτο: Κατά τήν διάρκεια τῆς βιώσεως, κάθε μία ἀπ’ αὐτές τίς ψυχές διαμορφώνει τόν θάνατό της. (Ὑπάρχουν παραδόσεις λαῶν πού μιλοῦν ἀκριβῶς γι’ αὐτό τό ζήτημα, ἀναφέροντας ὅτι: «κάθε ἄνθρωπος κουβαλάει τόν θάνατό του»).

Τό ὅτι κάθε ἄνθρωπος «δημιουργεῖ τόν θάνατό του» ὀφείλεται σ’ ἕναν ἰδιαίτερο μηχανισμό τοῦ ὑποσυνειδήτου, ἐνσωματωμένο στό συλλογικό ὑποσυνείδητο καί ὁριζόμενο τόσο ἀπό τά περιεχόμενα τοῦ ἀσυνειδήτου τῆς Ἀνθρωπότητος, ὅσο καί ἀπό τά ἰδιαίτερα περιεχόμενα τοῦ συλλογικοῦ ὑποσυνειδήτου κάθε κοινωνίας.

Τοῦτα ὅμως δέν εἶναι τοῦ παρόντος.

Ὁ τρόπος ζωῆς, οἱ συνήθεις ἀπορροές καί οἱ περί ψυχῆς, μετά θάνατον ζωῆς καί περί θανάτου πεποιθήσεις τοῦ ἀνθρώπου διαμορφώνουν, κατασκευάζουν, συνήθως σιγά σιγά, μία μορφή σκέψη πού ἰσχυροποιεῖται λαμβάνοντας τροφή ἀπό τά σχετικά συναισθήματα.

Γιά τούς ἀνθρώπους αὐτῆς τῆς ὁμάδος (νεαρῆς ἐξελίξεως στόν παρόντα κύκλο Ἐξελίξεως τῆς Ψυχῆς), ἡ σκεπτομορφή τοῦ θανάτου ἀρχίζει νά διαμορφώνεται σέ κάποια στιγμή τοῦ βίου καθενός, ὅταν συμβεῖ νά ἔλθει ἀντιμέτωπος γιά πρώτη φορά μέ τόν θάνατο ἤ τήν ἀπώλεια.

Ἴσως εἶναι ὁ θάνατος οἰκείου ἤ ξένου ἀνθρώπου πού ὑποκινεῖ αὐτήν τήν διαδικασία, ἴσως εἶναι ὁ θάνατος ἤ ἡ ἀπομάκρυνση ἑνός ζώου, ἐάν βιώνεται (ἡ ἀπομάκρυνση) ὡς ἀπώλεια, κάποτε ὁ θάνατος ἑνός δένδρου ἤ ἡ ἀπώλεια ἑνός φορτισμένου μέ συναισθηματική ἀξία ἀντικειμένου.

Συμβαίνει λοιπόν σέ διαφορετική φυσική ἡλικία γιά κάθε ἄνθρωπο καί ἐξαρτᾶται ἀπό τίς ἰδιαίτερες, συνολικές του συνθῆκες, ἐξωτερικές καί ἐσωτερικές.

Στίς ἐσωτερικές συνθῆκες, περιλαμβάνονται συνήθως οἱ ἐγγραφές ἀποτυπώσεις (οἱ ἐξ ὑποσυνειδήτου μνῆμες) τοῦ τρόπου καί τῶν συνθηκῶν θανάτου προηγουμένων βιώσεων, οἱ ὁποῖες, πολλές φορές «εὐθύνονται» γιά τόν ἐκδηλωνόμενο ἐνωρίς καί ἐντόνως «φόβο θανάτου».

Ἄρα εἶναι πάντοτε ζήτημα ἐξατομικευμένης διερευνήσεως τό ἄν ἤδη ὑφίσταται ἡ σκεπτομορφή, ἄν εἶναι ἤδη διαμορφωμένη καί σέ ποῖον βαθμό παγιωμένη.

Ὅμως: ἀκόμη καί ἄν πρόκειται γιά μία «ἰσχυρή συγκρότηση παγιωμένη ἀπό χρόνια», δέν παύει νά ἀποτελεῖ ἁπλῶς σκεπτομορφή. Καί εἶναι σαφές ὅτι μία ἰσχυρή ἐκπομπή ὑψηλοτέρας δονήσεως, ἀπό τόν ἴδιο τόν φέροντα ἤ ἀπό ἄλλον ἄνθρωπο (ἔνσαρκο) βοηθό ἐξυπηρετητή συμπαραστάτη ἀγαπημένο, δύναται νά διαφοροποιήσει ἀκόμη καί νά ὑποσκελίσει ἤ νά διαλύσει τήν συγκεκριμένη σκεπτομορφή, ἀντικαθιστῶντάς την ἐν μέρει ἤ ἐξ ὁλοκλήρου.

Πέγκυ Χριστοφή, Για το πέρασμα που λέμε θάνατο

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης ( Atom )

Σελίδες

Κυριακή 21 Μαρτίου 2021

Η σκεπτομορφή του θανάτου

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου