Σύμφωνα με τη μυθολογία, η εντολή του Δία προς τον Ήφαιστο για τη δημιουργία αυτής της γυναικείας μορφής προήλθε από την ανάγκη του για εκδίκηση των ανθρώπων. Έτσι και έγινε λοιπόν. Ο Δίας έδωσε την εντολή, ο Ήφαιστος έφτιαξε τη γυναικεία αυτή μορφή από πηλό, η Αθηνά της έδωσε πνοή, η Αφροδίτη της χάρισε την ομορφιά και ο Ερμής τη δασκάλεψε για το πώς να γοητεύει και να εξαπατά. Και τ’ όνομα αυτής «Πανδώρα». Η Πανδώρα λοιπόν στάλθηκε ως δώρο -εξού και το όνομά της- στον Επιμηθέα ο οποίος όμως προειδοποιήθηκε από τον αδερφό του, Προμηθέα, πως δώρα από τον Δία δε δεχόμαστε ποτέ· γιατί τα δώρα του Δία έκρυβαν πάντοτε κάποια παγίδα.
Ο Επιμηθέας παρά τις συμβουλές του αδερφού του ερωτεύτηκε παράφορα το Ολύμπιο αυτό δημιούργημα. Παντρεύτηκε λοιπόν την Πανδώρα και ο Δίας, ευχαριστημένος με την επιτυχία του αυτή, της έστειλε ένα κουτί ως δώρο θέτοντας όμως ως όρο να μην το ανοίξει ποτέ. Κι αυτό έγινε. Η Πανδώρα όντας ευτυχισμένη στο πλάι του άντρα της αγνοούσε το κουτί. Δεν είχε το χρόνο αλλά ούτε και την ευκαιρία να το ανοίξει. Παρ’ όλ’ αυτά, η σκέψη του κουτιού τριγυρνούσε έντονα στο μυαλό της. Ποιος από εμάς άλλωστε θα δεχόταν για δώρο ένα κουτί το οποίο, χωρίς να γνωρίζει τι περιέχει, θα άντεχε να μην ανοίξει; Τέτοιου είδους απαγορεύσεις λειτουργούν σαν πρόκληση για τον ανθρώπινο οργανισμό. Όταν σου απαγορεύουν κάτι χωρίς να σου πουν το λόγο, είναι σχεδόν δεδομένο ότι όλο σου το είναι θα θελήσει να κάνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που ζητήθηκε.
Η περιέργεια της Πανδώρας όλο και μεγάλωνε. Με την πρώτη ευκαιρία που βρήκε και κατάφερε να μείνει μόνη της, αποφάσισε να ρισκάρει και να ανοίξει το περιβόητο αυτό κουτί. «Το κουτί της Πανδώρας». Ένα δημιούργημα των θεών το οποίο όμως παράκουσε τις οδηγίες του Δία, του πατέρα όλων, πέφτοντας έτσι στην τόσο έξυπνη παγίδα του. Πήρε το κλειδί και ξεκλείδωσε το κουτί σκεπτόμενη ότι θα ρίξει απλώς μια κλεφτή ματιά. Δεν πρόλαβε όμως καλά-καλά να το σηκώσει και το δωμάτιο γέμισε με όλα τα δεινά.
Ο πόνος, η αρρώστια, η πείνα, οι διαμάχες, οι συγκρούσεις, η απόγνωση, τα γηρατειά και ό,τι προκαλεί στον άνθρωπο μέχρι σήμερα φόβο, είχε πλέον βγει απ΄ το κουτί και είχε εξαπλωθεί παντού. Η Πανδώρα προσπάθησε να ξανά κλείσει το κουτί. Προσπάθησε να διορθώσει τη ζημιά που έκανε. Το μόνο που κατάφερε όμως ήταν να κρατήσει μέσα το μοναδικό πνεύμα που απέπνεε κάτι θετικό. Την ελπίδα.
Και φτάνουμε στο σήμερα. Σε μια πραγματικότητα που δεν απέχει σχεδόν καθόλου από το άνοιγμα του κουτιού της Πανδώρας. Αντιμετωπίζουμε καταστάσεις που κάνουν τη φράση «είναι λες και άνοιξε κάποιος το κουτί της Πανδώρας» να έρχεται όλο και συχνότερα στο μυαλό μας. Τα παλιά χρόνια ο κόσμος θεωρούσε πως για κάθε κακό που ακολουθούσε ένα άλλο, έφταιγε το άνοιγμα ενός κουτιού που είχε κάποτε δωρίσει ένας Ολύμπιος Θεός σε ένα πλάσμα κατασκευασμένο με σκοπό την εκδίκηση. Σήμερα χρησιμοποιούμε τη φράση για να δείξουμε ότι τα κακά που μας βρίσκουν δεν είναι στο χέρι μας να τα ελέγξουμε. Ο κάθε άνθρωπος λοιπόν, συνδέει τα συνεχόμενα δεινά της ζωής του με το «άνοιγμα του κουτιού». Με τον παράγοντα του απρόβλεπτου και την έλλειψη της δύναμης να καθορίζουμε την πραγματικότητα.
Αυτή η φράση καθιερώθηκε μέσα από τη μυθολογία και ίσως αρχικά να μας αφήνει αρνητική αίσθηση. Αλλά αν παρατηρήσουμε καλά την ιστορία, ίσως εντοπίσουμε μέσα της μια δόση ελπίδας. Κάθε αναποδιά, κάθε κακό και κάθε μορφή δυσκολίας που μπορεί να έρθει στη ζωή μας, δεν πρόκειται να κρατήσει για πάντα. Ή έστω, η μορφή τους θα αλλοιωθεί και ίσως απαλειφθεί, εάν καταφέρουμε να πιστέψουμε στο μοναδικό θετικό πνεύμα που βγήκε αρχικά από εκείνο το κουτί. Το πνεύμα της ελπίδας.
Και ίσως στη μυθολογία η ελπίδα τελικά να μη νίκησε και το πνεύμα της να ξανά κλείστηκε μέσα, στη δική μας ζωή όμως το κλειδί βρίσκεται στα δικά μας χέρια. Ακόμη και αν δεν καταφέρουμε ποτέ να κλείσουμε κάπου όλα τα άσχημα, μπορούμε πάντα να ανοίξουμε το κουτί μας διάπλατα και να την αφήσουμε να βγει ανάμεσα στα υπόλοιπα.
Άλλωστε σύμφωνα με τα λεγόμενα πολλών, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, σωστά;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου