Τα κύτταρα μας ακούνε τον εσωτερικό μας διάλογο

Έχετε σκεφτεί πώς οι εκφράσεις και το ύφος που χρησιμοποιούμε για τον εαυτό μας στον εσωτερικό μας διάλογο, επηρεάζουν τη σωματική μας κατάσταση και λειτουργία;

Θα μου πείτε: «Μου μιλάω εξαιρετικά».

Θέλω να πάτε μπροστά στον καθρέφτη. Κοιτάξτε το σώμα σας. Ποιές είναι οι πρώτες λέξεις που σας έρχονται στο μυαλό;

Θυμηθείτε την τελευταία φορά που πονέσατε. Ποιά ήταν η διάθεση σας απέναντι στο σώμα σας; Πόση κατανόηση είχαν οι σκέψεις που κάνατε για αυτό;

Θυμηθείτε την τελευταία φορά που κάνατε ένα λάθος. Τι χαρακτηρισμοί σας ήρθαν για τον εαυτό σας;

Ποιά ήταν η πρώτη σκέψη που κάνατε για εσάς;

Κάθε φορά που έχουμε το θράσος να μην είμαστε «όπως θα έπρεπε» ή όποτε το θεϊκό κορμί, το συναίσθημα ή το νοητικό μας δεν ανταπεξέρχεται στις προδιαγραφές που έχουμε ορίσει για αυτά – χωρίς να πολύ συνεννοηθούμε μαζί τους και χωρίς να τους δίνουμε πάντα την απαραίτητη υποστήριξη για να τα καταφέρουνε- μας «στολίζουμε» καταλλήλως.

Η κάθε λέξη μας, όμως, έχει δόνηση, είτε την λέμε δυνατά είτε την λέμε από μέσα μας.

Και αν αυτή η δόνηση μας κάνει να αισθανόμαστε ασφάλεια, το σύστημα μας λειτουργεί σε φάση Ανάπτυξης – μπορεί να επουλώνεται, να γεμίζει μπαταριές, να αυτοσυντηρείται.

Αν οι λέξεις που χρησιμοποιούμε είναι επιθετικές ή υποτιμητικές, βγαίνουμε από την ασφάλεια και μπαίνουμε στον κίνδυνο. Στη φάση Προστασίας.

Ενεργοποιούμε τον ΣΩΜΑΤΙΚΟ Μηχανισμό του Στρες. Εμείς οι ίδιοι. Μόνοι μας. Χωρίς καμία εξωτερική βοήθεια. Ενίοτε χωρίς κυριολεκτικό εξωγενή κίνδυνο.

Και υπερφορτωμένος Μηχανισμός του Στρες σημαίνει μεγαλύτερα ποσοστά υψηλής Πίεσης, Χοληστερίνης, Διαβήτη, μυοσκελετικών Πόνων, Άνοιας, Καρκίνου, Καρδιοαγγειακών παθήσεων, Αυτοάνοσων και πάει λέγοντας.

Οι λέξεις έχουν δύναμη. Οι σκέψεις μας επίσης. Ας σταματήσουμε τη λεκτική επίθεση σ’ εμάς τους ίδιους. Μας κάνει κακό.

Αρκετή Βία υπάρχει έξω μας. Ας μειώσουμε τουλάχιστον την Εσωτερική.