Γίναμε η φυλακή μας

Ζούμε σε μια πολύ περίεργη περίοδο.
Έχουμε τόσο μεγάλη ευκολία επικοινωνίας που, για να φαινόμαστε παρόντες και δραστήριοι, προβάλουμε τον εαυτό μας χωρίς πραγματικό λόγο, χωρίς κάποιο επίτευγμα ή έστω ουσιώδες νέο.

Έγινε το “εγώ” μας τόσο φουσκωμένο που το “αυτοί”, σε όποιον αριθμό ανθρώπων κι αν αντιστοιχεί, φαντάζει σαν σωματίδιο σκόνης.
Είμαστε όλοι ήλιοι και θέλουμε να μας περιτριγυρίζουν πλανήτες και δορυφόροι… αλλά δεν υπάρχουν γιατί είμαστε όλοι ήλιοι.
Τόσοι πολλοί ήλιοι…

Και δεν στάθηκε κανείς να το παρατηρήσει και να αναρωτηθεί, «Κάτσε ρε παιδί μου, αν όλοι είμαστε ήλιοι, ποιος είναι η Γη; Πού δίνουμε όλη αυτή την ενέργειά μας εφόσον δεν δημιουργείται ή συντηρείται ζωή εν τέλει; Ποιο είναι το νόημα;».

Έχουμε δηλαδή επικεντρωθεί στον εαυτό μας. Είμαστε στα μάτια μας η σημαντικότερη ύπαρξη.
Εφηύραμε την επιτομή της ατομικότητας και την ενστερνιστήκαμε ασκεπτί γιατί, πώς να το κάνουμε; Είναι ωραίο να είσαι το κέντρο του σύμπαντος… κι ας είναι η πιο μοναχική θέση του.

Γι’ αυτό, έχουμε γεμίσει την ζωή μας με selfies όπου μασκαρεύουμε την μοναχικότητα της στιγμής με στημένα χαμόγελα και πόζες.

Σαν μια μορφή αυτοϊκανοποίησης όπου ηδονιζόμαστε με την αυτοπροβολή μας και όταν καταφέρει αυτή τον θαυμασμό στο πρόσωπό μας, φτάνουμε σε οργασμό.

Πολύ θλιβερές φωτογραφίες αν σκεφτούμε πως δεν βρίσκεται κανείς εκεί να μας συντροφεύει…

Οι φωτογραφίες λοιπόν, από αναμνήσεις έχουν μετατραπεί σε διαφημιστικά σποτάκια που λένε, «Κοίτα, περνάω τέλεια! Είμαι μια χαρά! Είμαι Θεός/Θεά! Κοίτα με!!» για να τραβήξουν την προσοχή όσων περισσότερων γίνεται.

Κι αναρωτιέμαι εγώ ο κουτός, αν όλοι περνάμε τέλεια κι είμαστε μια χαρά, προς τί αυτή η επαιτεία φιλοφρονήσεων σε καθημερινή βάση; Προς τί αυτή η αναζήτηση νέων θαυμαστών αν είμαστε γεμάτοι από την ζωή μας;

Θυμίζει εξάρτηση αυτή η ανάγκη της επιβεβαίωσης της ξεχωριστής και μοναδικής μας ύπαρξης και της εδραίωσης της θέσης μας στο κέντρο του κύκλου μας.

Θα σας πω ένα “μυστικό”… κανείς δεν είναι στο κέντρο του κύκλου του, ακριβώς γιατί όλοι στον κύκλο του θέλουν να είναι και να νιώθουν αυτό.

Το αποτέλεσμα είναι να έχουμε πολλά κέντρα αλλά κανέναν κύκλο.

Χωρίς προσωπικό όφελος ή στενή σχέση, κανείς άγνωστος δεν ενδιαφέρεται πραγματικά αν σήμερα χαμογελάσαμε πιο φωτεινά από χθες κι αν αύριο χαμογελάσουμε πιο αινιγματικά από προχθές γιατί όλοι κάνουν το ίδιο ακριβώς πράγμα και ενδιαφέρονται για την δική τους εικόνα πρώτα.

Άρα, αυτό που λαμβάνουμε ως επιβεβαίωση της μοναδικότητάς μας από τους πολλούς, είναι αναληθές.

Υπάγεται στην λογική όπου δίνουμε ό,τι θέλουμε να λάβουμε και η ειλικρίνεια, μαζί με την αξιοπρέπεια, τα έχουν μαζέψει κι έχουν φύγει διακοπές.

Η ειλικρίνεια γιατί έτσι και μας πουν «Ο φωτισμός δεν σε γοητεύει καθόλου. Γελάς λες και παθαίνεις εγκεφαλικό επεισόδιο, είσαι καλά; Έχεις αχρωματοψία ή θεωρείς πως όντως ταιριάζουν αυτά που φοράς; Πάχυνες;», θα χάσουν εκείνοι μία πολύτιμη πηγή επιβεβαίωσης, ένα παραπάνω like.

Η αξιοπρέπεια γιατί εφόσον δεν μας λένε τα παραπάνω, είτε ευγενικά είτε αυτολεξεί, ξεφεύγουμε, αλλοιώνουμε την πραγματική μας εικόνα πάνω στην υπερπροσπάθεια να μας θαυμάσουν και είναι κρίμα γιατί γινόμαστε κι εμείς οι ίδιοι ένα ψέμα καθώς έχουμε χάσει την αίσθηση του Όμορφου και του Αληθινού.

Λογικό κι επόμενο λοιπόν, εν μέσω τόσων ήλιων, η κάθε Γη που εμφανίζεται να καίγεται και να μην αφήνει τίποτα πίσω της και προτού καεί, να μην μπορεί να χαράξει πορεία εν μέσω τόσων πολλών μαγνητικών πεδίων.

Χαμένη, ανεκμετάλλευτη, και μόνη προτού καεί και πάρει μαζί της κάθε ελπίδα δημιουργίας ζωής.

Πώς λοιπόν να μην νιώσουμε μόνοι όταν το “εγώ” είναι σημαντικότερο του “εμείς”;
Πώς περιμένουμε να υπάρξουν ουσιαστικές σχέσεις όταν το μόνο που ζητάμε είναι ακολούθους και θαυμαστές;
Πώς θα μπορούσαμε να γίνουμε ποτέ καλύτεροι άνθρωποι όταν το μόνο που θέλουμε και συγκρατούμε είναι κομπλιμέντα κι όταν κάποιος μας υποδείξει κάτι στραβό, τον διώχνουμε;

Εμείς τις δημιουργούμε τις φυλακές μας.
Είναι κι αυτή μια φυλακή.
Τα σίδερά της η αυτολογοκρισία, η κλειδαριά της το υπερεγώ μας, τα γκρίζα ντουβάρια της τα ψέματα που δεχόμαστε ως αλήθειες και συμβιωτικά, δυναμώνουν το ένα το άλλο.

Για να είμαστε λοιπόν όλοι μας ήλιοι, πρέπει να κλειδωθούμε μέσα σ’ αυτή την γκρίζα και αποπνικτικά μικρή φυλακή, μόνοι…
Και πόσο γρήγορα το κάναμε, πετώντας και το κλειδί από το παράθυρο…

Ε, τί να πω; Μπράβο μας!