Χριντάγια Σούτρα

Πράτζνα-Παραμίτα-Χριντάγια Σούτρα ή Χριντάγια Σούτρα
(Η Σούτρα της Πεμπτουσίας της Υπερβατικής Σοφίας ή η Σούτρα της Πεμπτουσίας)

Αυτό που Υπάρχει δεν συλλαμβάνεται από καμία αντίληψη, Είναι Χωρίς Ιδιότητες, Κενότητα, (Αδειοσύνη αντίληψης, όχι «τίποτα»). Αυτό γίνεται «αντιληπτό» μονάχα έμμεσα από της «Εκδηλώσεις» Του. Είναι Παντού, Ατοπικό, Άχρονο.

‘Ο,τι μπορεί να συλληφθεί είναι μονάχα η κίνηση, η δραστηριότητα, που παίρνει μορφή (σαν «κίνηση» του ασύλληπτου) και που υπάρχει μόνο στην στιγμή (στο απόλυτο παρόν), σε μια σειρά αλληλοδιαδοχής της κίνησης. Έτσι η κίνηση, που υφίσταται μόνο στο παρόν, είναι μονάχα ένα φαινόμενο, μια νοητική αντίληψη, ένα όραμα, που «στερεοποιείται», αλλά ποτέ δεν χάνει την νοητική του φύση… δηλαδή κάτι, που ουσιαστικά, δεν έχει κάποια σταθερή ουσία. Κι όλη η «δημιουργία», η ύπαρξη, η ζωή, η εμπειρία στους «κόσμους», δεν είναι παρά νοητικής υφής, μια αλληλοδιαδοχή φαινομένων, κι όχι κάτι που έχει δική του ουσία… ένα όραμα, μια νοητική πραγματικότητα. Η κίνηση, το φαινόμενο, είναι τοπικό και χρονικό. Το φαινόμενο είναι παρόν, υπάρχει στην στιγμή της εκδήλωσής του, αλλά δεν αφήνει ίχνη, μονάχα γίνεται αιτία για την δημιουργία άλλων φαινομένων, σε μια ατελείωτη σειρά διαδοχής φαινομένων.

Βλέποντας με Προσοχή, έχοντας δηλαδή Άμεση Καθαρή Συνεχή Αντίληψη αυτού που Συμβαίνει, της σειράς των φαινομένων, Ζούμε στο Απόλυτο Παρόν και η Αντίληψή μας Ανανεώνεται Συνεχώς, είναι Πάντα Καινούργια, Χωρίς Ίχνη από το «παρελθόν». Αυτή είναι η Κατάσταση της Εγρήγορσης. Κατανοούμε ότι πίσω από το φαινόμενο, την σειρά των φαινομένων η Μόνη Πραγματικότητα είναι το Χωρίς Ιδιότητες Υπόβαθρο της κίνησης, η Κενότητα.

Κενότητα Είναι η Μόνη Πραγματικότητα. Τα Φαινόμενα Είναι Κενότητα. Δεν υπάρχει καμιά διαφορά, καμιά διάκριση ανάμεσα σε «δύο» πραγματικότητες. Το Ως Έχει, η Κενότητα Είναι Ενότητα, Είναι Όλα, το κάθε τι. Αυτή είναι η Κατάσταση της Διαφώτισης.

Έτσι, δεν υπάρχει ούτε Πτώση της Συνείδησης (της Αντίληψης), ούτε διαφώτιση, ούτε εξέλιξη καμιά. Όλα Είναι Εξαρχής και για Πάντα Κενότητα, και χωρίς σχήμα, και με σχήμα… Τότε; Τι συνέβαινε; Απλά εμείς ονειρευόμασταν, ότι όλα αυτά ήταν κάτι «ξεχωριστό, μια άλλη πραγματικότητα, διαφορετική από το Υπόβαθρό της. Ζήτημα «άγνοιας», ζήτημα «ερμηνείας» ήταν, τίποτα περισσότερο. Αυτή είναι η Κατάσταση της Πλήρους Αφύπνισης. Εδώ Απλά Είμαστε το Ως Έχει, δεν υπάρχουμε με κάποιο άλλο τρόπο. Κι Αυτή είναι η Μη-Επίτευξη Επίτευξη.

Τιμή στη Σοφία της Τελειότητας την αγαπημένη, την άγια!

Ο Αβαλοκιτεσβάρα, ο Άγιος Κύριος και Μποντισάττβα, εκινείτο μέσα στη βαθιά πορεία της Υπερβατικής Σοφίας.

Από τη θέση του αυτή κοίταξε προς τα κάτω, δεν παρατή­ρησε παρά μόνο τα πέντε σκάντας (κατά λέξη: τους πέντε σωρούς, τις πέντε συσσωρεύσεις) και είδε ότι αυτά σ' αυτή την ίδια τους τη φύση, στην ουσία τους, ήταν κενά.

Εδώ Σαριπούτρα, η μορφή είναι κενότητα και η ίδια η κενότητα είναι η μορφή. Η κενότητα δεν διαφέρει από τη μορφή, ούτε η μορφή διαφέρει από την κενότητα. Οτιδήπο­τε είναι μορφή, αυτό είναι κενότητα, οτιδήποτε είναι κενότητα, αυτό είναι μορφή.

Το ίδιο ακριβώς αληθεύει και για τα αισθήματα, τις αντιλήψεις, τις παρορμήσεις και τη συνείδηση.
Εδώ Σαριπούτρα, όλα τα ντάρμας είναι σημαδε­μένα με κενότητα. Αυτά ούτε παράγονται ούτε σταματώνται, ούτε είναι μολυσμένα ούτε αμόλυντα, ούτε είναι ελλιπή ούτε πλήρη.

Για αυτό Σαριπούτρα, όπου υπάρχει κενότητα δεν υπάρχει μορφή, ούτε αίσθηση, ούτε αντίλη­ψη, ούτε παρόρμηση, ούτε συνείδηση. Ούτε μάτι, ούτε αυτί, ούτε μύτη, ούτε γλώσσα ή σώμα ή νους, ούτε μορφή, ούτε ήχος, ούτε οσμή, ούτε γεύση, ούτε κάτι τι το απτό, ούτε κάποιο αντικείμενο του νου, ή νοητικό αντικείμενο, ούτε στοιχείο οργάνου της όρασης, και ούτω καθεξής, μέχρις ότου φτάσουμε στο στοιχείο της μη-συνειδητότητας του νου.

Εκεί δεν υπάρχει άγνοια, ούτε εξαφάνιση της άγνοιας, και ούτω καθεξής, μέχρις ότου φτάσουμε εκεί όπου δεν υπάρχει παρακμή και θάνατος, ούτε εξαφάνιση της παρα­κμής και του θανάτου.

Δεν υπάρχει οδύνη, ούτε προέλευση της οδύνης, ούτε σταμάτημα της οδύνης, ούτε Οδός. Εκεί δεν υπάρχει γνώση, ούτε επίτευξη και ούτε μη-επίτευξη.

Για αυτό Σαριπούτρα, εξαιτίας της αδιαφορίας ενός Μποντισάττβα για κάθε λογής προσωπική επίτευξη, και μέσα από το γεγονός ότι αυτός έχει βασιστεί στη Σοφία της Τελειότητας, παραμένει χωρίς νοητικές πλάνες, καλύμμα­τα από τη σκέψη ή καπελώματα από τη σκέψη. Όντας χωρίς νοητικές πλάνες, δεν φτάνει στο σημείο να τρέμει μπροστά σε οποιοδήποτε εμπόδιο κ.τ.λ., έχει υπερνικήσει αυτό που μπορεί να τον αναστατώσει, στηριζόμενος τελικά στη Νιρβάνα.

Όλοι εκείνοι οι οποίοι εμφανίζονται σαν Βούδας στις τρεις περιόδους του χρόνου, όλοι αυτοί είναι πλήρως αφυπνισμένοι στην υπέρτατη ορθή και τέλεια φώτιση, γιατί έχουν βασιστεί στη Σοφία της Τελειότητας.

Για αυτό πρέπει να αναγνωρίζει κανείς την Πράζνα Παραμίτα σαν το μεγάλο μάντρα, το μάντρα τη μεγάλης γνώσης, το υπέρτατο μάντρα, το απαράμιλλο μάντρα, που καταπραΰνει όλες τις οδύνες, αλήθεια, γιατί δεν είναι κάτι το απατηλό. Το μάντρα που έχει παραδοθεί από την Πράζνα Παραμίτα είναι: Γκατέ, γκατέ, παραγκατέ, παρα- σάμγκατέ. μπόντι σβαχά!