Ο λάθος άνθρωπος

Πώς μπορεί μία συνθήκη αγάπης να σε οδηγήσει κοντά στα όνειρά σου; Πώς μπορεί, τελικά, ο λάθος άνθρωπος να αποδειχτεί ο πιο σωστός και να σε κάνει να συνειδητοποιήσεις ότι ο λάθος άνθρωπος ήσουν εσύ; Οι ανθρώπινες σχέσεις, συχνά χαρακτηρίζονται από την δυσκολία που έχουν στο να τις χτίσεις και τελικά να τις κρατήσεις και να τις θεμελιώσεις με γνώμονα την εμπιστοσύνη και την αμοιβαιότητα, η οποία αμοιβαιότητα μπορεί πάλι να διαφέρει σε ένταση ανάλογα το άτομο χωρίς να χάνει, όμως, τον αμοιβαίο χαρακτήρα της.

Η δοτικότητα στις ανθρώπινες σχέσεις

Πιο απλά, φαντάσου δύο κουτιά τα οποία περιέχουν μέσα 4 μήλα το καθένα και μοιάζουν εξωτερικά στα πάντα εκτός από το βάρος τους αφού το ένα ζυγίζει δύο κιλά παραπάνω από το άλλο. Η ποιότητα και η ποσότητα αυτού που προσφέρουν είναι ακριβώς η ίδια ωστόσο, κατασκευαστικά και εκ των πραγμάτων διαφέρουν στην δομή τους.

Όμως, όσα μήλα πάρεις από το ένα τόσα μήλα θα πάρεις και από το άλλο. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Μπορεί ένας άνθρωπος ιδιοσυγκρασιακά να είναι πιο δοτικός από τον άλλον, και ενώ και ο άλλος με τον οποίο αλληλοεπιδρά μπορεί να δίνει το εκατό τοις εκατό να φαίνεται ότι δίνει πολύ λιγότερο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει αμοιβαιότητα, και το διακύβευμα είναι κατά πόσο αυτός που φαινομενικά δίνει περισσότερο μπορεί να διαχειριστεί την πλασματική έλλειψη και να βιώσει σε βάθος αυτό που του προσφέρεται χωρίς να νιώθει αδικημένος. Και εκεί είναι που οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν από την ζωή μας.

Όταν προδίδεται η εμπιστοσύνη

Πόσες φορές, έχεις διώξει κάποιον από κοντά σου επειδή δεν σου έδωσε αυτό που του έδωσες και εσύ ή επειδή πρόδωσε την εμπιστοσύνη σου; Πόσες φορές κάποιος, έφυγε από μόνος του από κοντά σου και εσύ ένιωσες ότι, αυτό που υπήρχε τόσο καιρό δεν ήταν αμοιβαίο και νιώθεις προδομένος; Πόσες φορές μέσα σε μία τέτοια συνθήκη έχεις χαρακτηρίσει τον άνθρωπο που φεύγει ως τον λάθος άνθρωπο; Όση ποσότητα και αν κρύβει μέσα της η απάντηση σου, ήρθε η ώρα να εστιάσεις στην ποιότητά της.

Εστίαση! Μία από τις σημαντικότερες έννοιες που βοηθούν στην δημιουργία και την διατήρηση του κέντρου βάρους και της εξέλιξης του κάθε ατόμου. Από εκεί που επιλέγω να εστιάσω, από εκεί θα πάρω και την κατεύθυνση για να συνεχίσω, γιατί η ζωή πάντα προχωρά μπροστά, και από εκεί θα δημιουργήσω μία αλυσίδα, η οποία ανάλογα την συνθήκη που βιώνω θα οδηγεί στις ανάλογες σκέψεις στα ανάλογα συναισθήματα στα ανάλογα σωματικά συμπτώματα και τελικά στην ανάλογη συμπεριφορά η οποία θα επιστρέψει εκεί που τελειώσαμε πριν λίγο.

Ο λάθος άνθρωπος και τα μαθήματα από τη σχέση

Ο λάθος άνθρωπος, λοιπόν, θα σε ''βυθίσει'' στην εστίαση στον πόνο της απώλειάς του, την θλίψη της προδοσίας του και στην απελπισία της διαχείρισης των ανασφαλειών σου, οι οποίες ξύπνησαν με την φυγή και νιώθεις ότι θα σε πνίξουν. Ό,τι είχες κερδίσει από αυτή την σχέση και από αυτόν το ''λάθος'' άνθρωπο χάνεται πίσω ακριβώς από αυτόν τον χαρακτηρισμό ως λάθος. Πώς, όμως, σκέφτεσαι, μπορώ να αποφύγω τον πόνο και να σκεφτώ με την λογική όταν η καρδιά πονά;

Ο πόνος δεν αποφεύγεται και δεν είναι υγιές κιόλας. Απλά το θέμα έγκειται στο να κατανοήσουμε ότι τα πράγματα δεν είναι μαύρο-άσπρο αποκλειστικά. Δηλαδή, όταν νιώθεις διαλυμένος, προδομένος και ότι τα πάντα έχουν τελειώσει, μην αναγκάζεις τον εαυτό σου να συμβιβαστεί με αυτό ή να το αποφύγει. Όταν νιώθεις ότι η απώλεια ενός προσώπου σημαίνει και το τέλος της δικής σου ζωής μην αυτομαστιγώνεσαι ακόμα παραπάνω. Δώσε τον χώρο και τον χρόνο στον εαυτό σου να νιώσει ακριβώς το συναίσθημα που θέλει πχ τον πόνο, ''αγκάλιασέ'' το και δώσε του τον χώρο να βιωθεί, ώστε να αρχίσει να μειώνεται.

 

Όταν δεν το κάνεις αυτό και επιβάλλεις στον εαυτό σου ότι κάτι είναι κακό που το νιώθεις ή ότι κάτι είναι τετελεσμένο του δημιουργείς μία αναγκαστική και αναπόφευκτη μονιμότητα η οποία θεμελιώνει την παθητικότητα και την στασιμότητα. Έτσι σου στερείς την δυνατότητα να αναγεννηθείς και να δυναμώσεις. Σκέψου ότι είσαι σπίτι και αποφασίζεις να πας στο περίπτερο για να αγοράσεις κάτι, και ξαφνικά αρχίζει μία έντονη βροχή.

Δεν θες να βγεις και αποφασίζεις να περιμένεις μέχρι να σταματήσει γιατί ξέρεις ότι αυτό σίγουρα θα γίνει. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Η ζωή είναι γεμάτη μπόρες, όμως αυτό που κρατά ζωντανούς είναι η επίγνωση της συνέχειας. Όσες μπόρες κι αν έρθουν πάντα θα ακολουθούν και οι λιακάδες που θα μας ζεσταίνουν, αρκεί να μάθουμε να φροντίζουμε τον εαυτό μας και να βιώνουμε τα συναισθήματα μας όπως είναι, ειδικά τα αρνητικά, δρώντας μάλιστα έτσι, αυτοθεραπευτικά.

Ίσως, λοιπόν, ο λάθος άνθρωπος να μην ήταν και τόσο λάθος, έτσι δεν είναι;

Ίσως να μην ήταν ο κατάλληλος για το κατάλληλο εγώ εκείνη την χρονική στιγμή. Γιατί, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτό και αυτός που αφήνουμε πίσω, όταν περάσει η πρώτη μπόρα έχει αφήσει εμάς μπροστά πιο δυνατούς, πιο συνειδητοποιημένους, με νέες ανάγκες, νέα κίνητρα και έτοιμους να αποφύγουμε μελλοντικούς ξαναδοκιμασμένους δρόμους. Σκέψου, εσύ πόσο έτοιμος είσαι να δεις τα πράγματα διαφορετικά και να μετατρέψεις τον λάθος άνθρωπο στον σωστό ''εγώ; Πόσο έτοιμος είσαι για αλλαγή;